Το πρώτο "Εθνικό Σχέδιο" που κατάρτισε η κυβέρνηση για το 1998 είχε κάπως... ερασιτεχνικό χαρακτήρα, καθώς οι ποσοτικοί στόχοι του δεν ήταν πολλοί, σε σχέση με τις γενικότερες κατευθύνσεις που έθετε, οι οποίες ωστόσο εξυπηρετούν επιδέξια τις αντεργατικές ανατροπές. Για το 1998, η κυβέρνηση δεσμεύτηκε να αυξήσει κατά 1% την απασχόληση, σε σχέση με το 0,5% του 1997. Ο στόχος της μείωσης της ανεργίας δεν ήταν ποσοτικός, καθώς ο ίδιος ο υπουργός Εργασίας Μ. Παπαϊωάννου είχε δηλώσει ότι δε χρειάζεται να σταθούμε στους... αριθμούς! Γενικά, η κυβέρνηση έχει υποστηρίξει ότι οι σχεδιασμοί της υλοποιούνται με ικανοποιητικούς ρυθμούς, αλλά και ότι είναι αναγκαία η επιτάχυνσή τους.

Σε τέσσερις "πυλώνες" και 19 κατευθυντήριες γραμμές χωριζόταν το σχέδιο του 1998 και καθώς δεν έχουν αλλάξει οι τομείς παρέμβασης και οι προσανατολισμοί της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της κυβέρνησης, ανάλογη αναμένεται να είναι η διάρθρωση και των επόμενων σχεδίων. Στην εισαγωγή του, αναφερόταν ότι "τα σημερινά φαινόμενα της ανεργίας και της αβεβαιότητας της απασχόλησης δεν αντιμετωπίζονται πλέον αποτελεσματικά με επιδόματα" και ότι απαιτείται "προσαρμογή των παραδοσιακών προτύπων οργάνωσης της εργασίας στα νέα πρότυπα οργάνωσης της παραγωγής και ανταγωνισμού", θέτοντας με αυτές τις διαπιστώσεις το στίγμα του περιεχομένου του, που είναι βαθιά και απόλυτα εχθρικό απέναντι στα δικαιώματα των εργαζομένων.

Ο πρώτος "πυλώνας", με τίτλο "βελτίωση ικανότητας επαγγελματικής ένταξης",περιλαμβάνει τα προγράμματα επιδοτούμενης απασχόλησης κατά ηλικία, τα "ενεργά μέτρα για την ενίσχυση της απασχολησιμότητας", την... "ενθάρρυνση των εταιρικών σχέσεων", με συμφωνίες "κοινωνικών εταίρων" για αύξηση των μέτρων που διευκολύνουν την επαγγελματική ένταξη, την ανάπτυξη της "διά βίου μάθησης" και, βεβαίως, τη "διευκόλυνση της μετάβασης από το σχολείο στην εργασία"! Σ' αυτόν το "πυλώνα", περιέχεται δηλαδή και η αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης για τη "βελτίωση της ποιότητας του σχολικού συστήματος" και την "καθιέρωση ή ανάπτυξη συστημάτων μαθητείας για νέους".

Μετά την πρώτη αυτή παρέμβαση, ο δεύτερος "πυλώνας", με τίτλο "ανάπτυξη του επιχειρηματικού πνεύματος",περιλαμβάνει μέτρα μείωσης των... εξόδων για τις επιχειρήσεις που κάνουν προσλήψεις (!) και εξετάζει τη μείωση φορολογικών και ασφαλιστικών εμποδίων για την "ενθάρρυνση της ανάπτυξης της αυτοαπασχόλησης". Η "εκμετάλλευση των ευκαιριών για δημιουργία νέων θέσεων απασχόλησης" εντοπίζεται κυρίως στον τομέα των διαβόητων Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης,με μέτρα για επιπλέον φορολογικές διευκολύνσεις σε επιχειρήσεις που κάνουν προσλήψεις και μείωση του λεγόμενου μη μισθολογικού κόστους της εργασίας. Οι "διευκολύνσεις" αυτές αντιστοιχούν σε πάγιες απαιτήσεις των βιομηχάνων και η καταπολέμηση της ανεργίας αποτελεί ένα ακόμη άλλοθι της κυβέρνησης για να εκτελέσει τις εντολές τους.

Ο τρίτος "πυλώνας" αφορά τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις και τιτλοφορείται "ενθάρρυνση της ικανότητας προσαρμογής των επιχειρήσεων και των εργαζομένων τους". Εχει να κάνει με μέτρα υπέρ της "ευελιξίας" στην εργασία, "νέες μορφές οργάνωσης της εργασίας", ακόμη περισσότερα φορολογικά κίνητρα για την ανάπτυξη της κατάρτισης μέσα στις επιχειρήσεις, μια αποκαλυπτική παρέμβαση για την... "προσαρμοστικότητα των μορφών συμβάσεων" και "συμφωνίες για την υιοθέτηση νέων προτύπων οργάνωσης της εργασίας". Με λίγα λόγια, ό,τι είναι απαραίτητο για να αλλάξει το σημερινό "τοπίο" στις εργασιακές σχέσεις και στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, έτσι ώστε να ενισχυθεί το μοντέλο του εργασιακού μεσαίωνα που οικοδομείται.

Ο ψευδεπίγραφος τίτλος του τέταρτου και τελευταίου "πυλώνα" είναι ο βαρύγδουπος "ενίσχυση των πολιτικών για την ισότητα των ευκαιριών". Τα σημεία - παγίδες έχουν να κάνουν με μέτρα για τον "αρμονικό συνδυασμό επαγγελματικού και οικογενειακού βίου"... την "αύξηση των ευκαιριών πρόσβασης στις υπηρεσίες φύλαξης".

Στο περιεχόμενο του "Εθνικού Σχεδίου Δράσης για την Απασχόληση" του 1998, περιέχονται όσα θεσμοθετήθηκαν αργότερα με τον αντεργατικό νόμο 2639/98.Ηδιευθέτηση του χρόνου εργασίας,δηλαδή το χτύπημα του 8ωρου - 40ωρου - 5ήμερου, η ενίσχυση της μερικής απασχόλησης,η προώθηση των διαλυτικών για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και την ίδια την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης,η αντικατάσταση της επιδότησης ανεργίας με την "ενεργητική" χρηματοδότηση των εργοδοτών για δημιουργία θέσεων εργασίας.

Μέσα από περίτεχνες εκφράσεις και γενικόλογους, ορισμένες φορές, τίτλους, ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: Οτι η πολιτική της κυβέρνησης για τη διάλυση των εργατικών κατακτήσεων υλοποιείται ταχύτατα και ταυτόχρονα σε πολλούς τομείς. Ακόμη, ότι συντελείται μια λυσσαλέα επίθεση σε πολλά μέτωπα, με απειλούμενες συνέπειες στα εργασιακά δικαιώματα, στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, στις αμοιβές, στην παιδεία, στην υγεία και την κοινωνική ασφάλιση. Η επίθεση αυτή θα δυναμώσει με το νέο "Εθνικό Σχέδιο", προκειμένου να βαθύνει η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και να δοθούν νέα, απόλυτα, προνόμια στους βιομηχάνους.

Γιώργος ΦΛΩΡΑΤΟΣ