ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΚΕΝΗ

Θα τον σβήσετε κύριοι και αυτό τον εθνικό λύχνο

Οι σοφοί εγκέφαλοι που συνέταξαν το σχέδιο "Καποδίστριας", ας μου επιτραπεί να το πω, ανοιχτά, ήταν πραγματικοί Ελληνες, ή Ελληνες που εκτελούν τα προστάγματα των Βρυξελλών; Γιατί αλλιώς δεν εξηγείται το σάρωμα κοινοτήτων που έχουν βαθιά τις ρίζες τους στο πατρικό χώμα, που διαφύλαξαν σε καιρούς γενοκτονίας τη συνέχεια και τις αξίες του ελληνισμού, τα προαιώνια ήθη και έθιμα του λαϊκού μας πολιτισμού. Μια απ' αυτές τις κοινότητες είναι και η γενέτειρά μας, η ξακουσμένη Τσαριτσάνη. Και αυτή ζητούν να την υποβιβάσουν και να τη μετατρέψουν σε συνοικία του πλαϊνού δήμου. Που σημαίνει σβήσιμο της ιστορίας της, πέρασμα στη λησμονιά, αλλά και φραγμό στην πορεία της προς το μέλλον.

Αλλά ας σκιαγραφήσουμε με λίγα λόγια τη μορφή της. Από πού ξεκίνησε, ποια ήταν η γέννα της, η πορεία της κατοπινά και πώς έφτασε ως τις μέρες μας;

Οι ερευνητές τοποθετούν τις ρίζες της στη νεολιθική εποχή. Μια απέραντη λιμνοθάλασσα ήταν κάτω ο γύρω χώρος. Οι πρώτοι άνθρωποι ζούσαν στα βουνά. Οταν αποτραβήχτηκαν τα νερά προς τη θάλασσα μετά από κάποιο συθέμελο σεισμό και σχηματίστηκε ο κάμπος, τότε οι ορεινοί κατέβηκαν και εγκαταστάθηκαν εκεί. Ο τόπος που αναδύθηκε από τα έγκατα της γης, είχε όλα τα συστατικά για μια πολύκαρπη βλάστηση. Από εκείνη τη χρονική περίοδο οι κάτοικοι της πολίχνης μας θεωρούνταν από τους ιστορικούς ανθρώπους του ελληνικού χώρου και ο τόπος τους κοιτίδα του ελληνισμού.

Τα πλούτη που συνεχώς παρήγαγαν οι καλλιεργητές, λεηλατούνταν συχνά από τους ξένους επιδρομείς. Από τα χώματα της πολίχνης μας πέρασαν οι ορδές των Γότθων, των Ούνων, των Σλάβων, των Φράγκων. Σκότωσαν, έκαψαν, άφησαν πίσω τους τάφους και ερείπια. Πλάι στους ξένους επιδρομείς έπληξαν την πολίχνη μας και άλλες συμφορές. Οι πλημμύρες, οι πυρκαγιές, οι επιδημικές αρρώστιες. Η χολέρα και η γρίπη σκόρπισαν το πιο μεγάλο θανατικό. Ομως στο διάβα των αιώνων επέζησε και μεγαλούργησε.

Τη συναντούμε την Τσαριτσάνη στα βάθη της τουρκοκρατίας να κρατάει ψηλά και πάνω άσβεστη τη φλόγα της λευτεριάς και της διάδοσης του ελληνισμού στη σκλαβωμένη χώρα. Στα σκοτεινά εκείνα χρόνια αναδείχτηκαν γενναίοι πολέμαρχοι που μετέτρεψαν τα γύρω βουνά και το μυθικό Ολυμπο σε λημέρια και ορμητήριο ενάντια στην τούρκικη τυραννία. Αναδείχτηκαν επίσης κορυφαίοι πνευματικοί άνθρωποι, δάσκαλοι του έθνους κι ευρηματικοί βιοτέχνες που τα πολύτιμα προϊόντα τους, τα μεταξωτά υφάσματα και τα νήματα, τα μετέφεραν με τα καραβάνια στις πρωτεύουσες των ευρωπαϊκών κρατών κι ακόμα μακρύτερα.

Ηρθε η εισβολή στη χώρα μας του ιταλικού φασισμού. Η Τσαριτσάνη έστειλε τους ακριβούς της γιους να την υπερασπίσουν την πατρίδα. Πολλοί θάφτηκαν πολεμώντας στα χιονισμένα αλβανικά βουνά και άλλοι γύρισαν ακρωτηριασμένοι. Ηρθε κατόπιν η χιτλεροφασιστική κατοχή. Στην Τσαριτσάνη ανήκει η τιμή ότι πρώτη αυτή έστησε την πρώτη ανταρτοομάδα στο Νότιο Ολυμπο. Ναι, την πρώτη αντάρτικη ομάδα σ' αυτό το χώρο την αποτέλεσαν εφτά παλικάρια, τα έξι από την Τσαριτσάνη και ένας από το Δομένικο. Και πρέπει εδώ να πούμε ότι όλοι τους ήταν κομμουνιστές, μέλη του ΚΚΕ. Αυτό δε σημαίνει ότι οι μη κομμουνιστές στάθηκαν παράμερα. Στο σύνολό τους οι Τσαριτσανιώτες μπήκαν ολόθερμα στον αγώνα της λευτεριάς. Η Τσαριτσάνη έγινε η ανταρτομάνα στο θεσσαλικό χώρο. Τσαριτσανιώτες αναδείχτηκαν καπετάνιοι μικρών και μεγάλων μονάδων του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ. Τίμησαν τη γενέτειρά τους, τίμησαν την πατρίδα, θυσίασαν τελικά πολλοί και τη ζωή τους.

Η Τσαριτσάνη πλήρωσε βαρύ φόρο καταστροφών και αίματος σ' αυτό τον αγώνα. Οι κατακτητές την εκδικήθηκαν. Πυρπόλησαν τα σπίτια της και τη λεηλάτησαν. Είναι χαρακτηριστικό ότι ανάμεσα στις δεκάδες των τραγικών θυμάτων της ομαδικής εκτέλεσης στην πλατεία του χωριού, ήταν δύο ιερείς και τρεις ανάπηροι του αλβανικού και του μικρασιατικού πολέμου. Επεσαν ζητωκραυγάζοντας για την πατρίδα και τη λευτεριά!

Οι Τσαριτσανιώτες κρατούσαν πάντα ζωντανές τις προαιώνιες και τις μεταγενέστερες λαϊκές και εθνικές μας παραδόσεις: τη λεβεντιά και τον ηρωισμό. Το φιλότιμο. Την μπέσα στο λόγο τους. Την εργατικότητά τους. Μερακλήδες στο δημοτικό χορό και το τραγούδι, ξεφάντωναν συχνά στα πανηγύρια και στους γάμους. Από ό,τι θυμούμαστε παιδιά ακόμα, τα προπολεμικά χρόνια, η κιθάρα και το μαντολίνο ήταν τα πιο αγαπημένα όργανα για τους νέους. Κάποιοι θεατρόφιλοι είχαν σκαρώσει έναν όμιλο και ανέβαζαν έργα πατριωτικά και κοινωνικά.

Αυτή λοιπόν την κοιτίδα του ελληνισμού, με τις ρίζες της χωμένες στο βαθύ παρελθόν, με το πείσμα να διατηρεί τις εθνικές και λαϊκές μας παραδόσεις, αντί να την τιμήσει το ελληνικό κράτος, ζητά να την αλώσει, να τη διαλύσει, εφαρμόζοντας το γενικότερο σχέδιο ένταξης της χώρας μας στο άρμα της ΟΝΕ, στην οικονομία και την "κουλτούρα" της άγριας Δύσης με το βούρκο του παντοειδούς εκφυλισμού και της διαφθοράς, της πλήρους υποταγής στους αδηφάγους κεφαλαιοκράτες των Βρυξελλών.

Η προκαθορισμένη διάλυση της κοινότητάς μας και η υποταγή της στον πλαϊνό δήμο, δίχασε τους κατοίκους ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος αυτού. Σημειώθηκαν αντιθέσεις και επεισόδια που δε μας τιμούν. Και αυτοί που πήραν μέρος στις πρόσφατες εκλογές και αυτοί που κράτησαν αποχή, απέβλεπαν στην καταδίκη του σχεδίου "Καποδίστριας". Προς τι λοιπόν αυτή η συμπεριφορά ορισμένων και μάλιστα οι προπηλακισμοί προσώπων που ανάλωσαν τη ζωή τους στους κοινωνικούς αγώνες, για το καλό της κοινότητας και όλων των κατοίκων της;

Απευθύνω έκκληση προς τους συγχωριανούς μας. Διατηρώντας ο καθένας τις πολιτικές του τοποθετήσεις, να σφυρηλατήσουμε μια ακατάλυτη ενότητα με κύριο σκοπό, όχι μόνο να παραμείνει η Τσαριτσάνη κοινότητα, αλλά να ανακηρυχτεί τιμητικά σε δήμο. Να ενώσουν τη φωνή τους με υπομνήματα και παραστάσεις στις πρεσβείες των χωρών που μένουν και οι Τσαριτσανιώτες της διασποράς.

Στην εφημερίδα μας "Η Τσαριτσάνη"", στο φύλο του Σεπτέμβρη '98, διάβασα ένα αρθράκι ενός νέου που θέλει να διατηρεί την ανωνυμία του και ο οποίος, αφού διατυπώνει τους προβληματισμούς του για ζητήματα του χωριού, εκφράζει την αγωνία του για το παρόν και το μέλλον της νεολαίας. Γράφει σχετικά: "Δυστυχώς, καθημερινά όλοι μας βλέπουμε πως το χωριό μας φθίνει, χάνεται. Οι νέοι που μένουν εδώ, όλο και λιγοστεύουν. Το παραγωγικό δυναμικό όλο και μικραίνει. Η ανεργία μεγαλώνει στο χώρο των νέων και αυτοί που ασχολούνται με τις παραγωγές (αγρότες, κτηνοτρόφοι, μικροεπαγγελματίες κ.ά.) βλέπουν καθημερινά το εισόδημά τους να μικραίνει. ΩΣ ΠΟΤΕ θα κάνουν υπομονή και κουράγιο; Κάποτε πρέπει να ενεργήσουμε όλοι σωστά"!

Είναι η κραυγή αγωνίας των νέων της υπαίθρου, αλλά και των πόλεων. Τη λύση τη δίνει ο ίδιος ο ανώνυμος νέος: "Να ενεργήσουμε όλοι σωστά"! Στην προκειμένη περίπτωση, σωστή ενέργεια, χωρίς πολιτικές σκοπιμότητες, σημαίνει ενότητα των κατοίκων στο αίτημα να ανακηρυχτεί η Τσαριτσάνη σε δήμο. Ενότητα ταυτόχρονα στον αγώνα για την επίλυση των προβλημάτων του χωριού.

Ιδιαίτερα οξύ και δραματικό παραμένει το πρόβλημα των νέων. Δεν είναι μόνο η μάστιγα της ανεργίας και το ληστρικό ψαλίδισμα των εισοδημάτων όσων δουλεύουν. Η νέα τάξη πραγμάτων προσπαθεί να τους αποκόψει και από τις ρίζες προέλευσης των παππούδων και των γονιών τους. Ετσι τους θέλουν. Χωρίς παρελθόν, σύγχρονους δούλους σε σύγχρονους τσιφλικάδες.

Η Τσαριτσάνη έχει ένδοξη ιστορία, έχει σύμβολα. Ας σκύψουν στο παρελθόν οι νέοι, στη βρυσομάνα του '21 και της Εθνικής Αντίστασης. Από εκεί θα αντλήσουν δύναμη και κουράγιο. Αυτό το λύχνο που ζητούν να το σβήσουν οι εντολοδόχοι των ξένων συμφερόντων, να το σηκώσουμε όλοι πιο ψηλά με την απαίτηση: Η Τσαριτσάνη να ανακηρυχτεί τιμητικά σε Δήμο. Και να σκύψει η κυβέρνηση στην επίλυση των προβλημάτων της. Θα το κάνει; Θα υποχρεωθεί να το κάνει. Οι Τσαριτσανιώτες, το απέδειξαν πολλές φορές, είναι πεισματάρηδες.

Δημήτρης ΚΗΠΟΥΡΟΣ