Η Συνθήκη δημιουργίας του ΝΑΤΟ περιλαμβάνει 14 άρθρα και υπογράφτηκε στις 4 Απρίλη του 1949 στην Ουάσιγκτον. Τα αρχικά κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ ήταν: ΗΠΑ, Βέλγιο, Γαλλία, Δανία, Λουξεμβούργο, Ιταλία, Καναδάς, Νορβηγία, Ολλανδία, Πορτογαλία, Μεγάλη Βρετανία, Ιρλανδία. Αργότερα, το 1952, προσχώρησαν στο Βορειοατλαντικό Σύμφωνο η Ελλάδα και η Τουρκία, το 1955 η Δυτ. Γερμανία και το 1982 η Ισπανία.

Η Συνθήκη σύστασης του ΝΑΤΟ αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα κειμένου παραπλάνησης για όποιους αφελείς υποστηρίζουν ότι "ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις". Ομως το περιεχόμενο της Συνθήκης συγκρότησης του Οργανισμού υπηρετεί πιστά το φιλοπόλεμο και ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του ΝΑΤΟ μέσα από... φιλειρηνικές και δημοκρατικές διακηρύξεις.

Στο προοίμιο της Συνθήκης αναφέρεται ότι τα μέλη του ΝΑΤΟ "διαδηλούν εκ νέου την πίστιν των εις τους σκοπούς και τας αρχάς του Χάρτου των Ηνωμένων Εθνών"... Τι να πεις; Οι κατάφωρες παραβιάσεις των αρχών του Διεθνούς Δικαίου, διά της υπαγωγής των αποφάσεων του ΟΗΕ στον αμερικανοΝΑΤΟικό κάλαθο των αχρήστων, όπως στις περιπτώσεις της Κύπρου, της Κούβας, της Χιλής, της Παλαιστίνης, της Γρανάδας, του Παναμά, της Λιβύης, της Δομινικανής Δημοκρατίας, της Νικαράγουα, του Σαλβαντόρ, της Βοσνίας, της Νέας Γιουγκοσλαβίας, των Βαλκανίων γενικότερα κλπ., δίνει απάντηση όσον αφορά το "πού πιστεύει" το ΝΑΤΟ.

Στο προοίμιο, επίσης, αναφέρεται ότι τα κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ "έχουν απόφασιν να διαφυλάξουν την ελευθερίαν, τας κοινάς παραδόσεις και τον πολιτισμόν των λαών των, άτινα πάντα εισί θεμελιωμένα επί των δημοκρατικών αρχών, της ατομικής ελευθερίας και το κράτος του νόμου". Αυτά στα λόγια. Στην πράξη, το ΝΑΤΟ λειτούργησε ως εμπνευστής και δύναμη επιβολής καθεστώτων που κατέλυσαν κάθε δημοκρατική επίφαση και κατάργησαν με απόλυτο τρόπο μέχρι και τις στοιχειωδέστερες ελευθερίες, ακόμα και στα κράτη - μέλη του. Οι χούντες στην Ελλάδα, στη Χιλή και την Τουρκία φανερώνουν από μόνες τους την αξία των διακηρύξεων του ΝΑΤΟ περί δημοκρατίας, ελευθερίας και κράτους του νόμου.

Στο άρθρο 1 της Συνθήκης αναφέρεται: "Τα Μέρη (κράτη - μέλη) αναλαμβάνουν, ως καθορίζεται εν τω Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, όπως διακανονίζουν πάσαν διεθνή διαφορά εις ην ήθελον ευρεθή εμπεπλεγμένα, δι' ειρηνικών μέσων, κατά τρόπον ώστε η διεθνής ειρήνη και ασφάλεια και δικαιοσύνη να μην εκτεθούν εις κινδύνους και όπως εις τας διεθνείς αυτών σχέσεις απέχουν της απειλής ή της χρησιμοποιήσεως βίας...".

Στην ουσία αυτός ο στρατιωτικοπολιτικός συνασπισμός και τα κράτη - μέλη του αποτελούν διεθνή κατασταλτικό μηχανισμό ενάντια στους λαούς. Μια μικρή επισκόπηση στο χρονικό του θανάτου που έσπειραν και τα κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ (πρώτα και κύρια οι ΗΠΑ) από την ημερομηνία υπογραφής των παραπάνω δείχνει την προσήλωσή τους στα "ειρηνικά μέσα":

Πόλεμος στην Κορέα και στο Βιετνάμ, επέμβαση στην Ινδοκίνα, στη Γρανάδα και στον Παναμά, επιδρομή στη Λιβύη, στο Λίβανο και τον Περσικό Κόλπο, στρατιωτικές επεμβάσεις στις Φιλιππίνες, στην Ελλάδα και τη Σομαλία. Ας προσθέσουμε τις επιδόσεις των συμμάχων των Αμερικανών, της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, στα Φόκλαντ, στην Αλγερία, και όχι μόνο. Και μαζί με όλα αυτά την άμεση εμπλοκή των "ειρηνοποιών" στα εσωτερικά χωρών, με στόχο την ανατροπή των δημοκρατικών κατακτήσεων των λαών τους και τη στήριξη της αντίδρασης, όπως στο Σαλβαδόρ, στη Νικαράγουα, στη Χιλή, κλπ.

Αυτά για όσο διάστημα το ΝΑΤΟ διατηρούσε το "φύλλο συκής" του. Για όσο διάστημα, δηλαδή, το ίδιο εμφανιζόταν ως "αμυντικός συνασπισμός" και έτσι η "βρώμικη δουλιά" των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων δε γινόταν με τη σφραγίδα του, αλλά με τη σφραγίδα των κρατών - μελών του... Αυτό το τελευταίο "φύλλο συκής" έπεσε με την ανοιχτή πλέον επέμβαση του ΝΑΤΟ και, μάλιστα, εκτός των "ορίων ευθύνης του" - για πρώτη φορά από την ίδρυσή του - εναντίον της Γιουγκοσλαβίας και ιδιαίτερα με τις επεμβάσεις στη Βοσνία και στη Νέα Γιουγκοσλαβία.

Στο περιβόητο άρθρο 5 της Συνθήκης αναφέρεται: "Τα συμβαλλόμενα Μέρη συμφωνούν ότι ένοπλος επίθεσις ενός ή πλειόνων εξ αυτών... θέλει θεωρηθή ως επίθεσις εναντίον απάντων και, συνεπώς, συμφωνούν ότι εν περιπτώσει τοιαύτης ενόπλου επιθέσεως, έκαστον εξ αυτών... θα συνδράμη τα υφιστάμενα την επίθεσιν εν ή πλείονα Μέρη διά της αμέσου λήψεως... των μέτρων, άτινα θεωρεί αναγκαία περιλαμβανομένου της χρήσης ενόπλου βίας...". Πρόκειται για το άρθρο, που, υποτίθεται, προστατεύει τα κράτη - μέλη από επιθέσεις τρίτων.

Πώς λειτούργησε το εν λόγω άρθρο στην περίπτωση της Ελλάδας, όσον αφορά την επιβουλή των κυριαρχικών δικαιωμάτων της, εκ μέρους της Τουρκίας; Απλώς δε λειτούργησε και δεν πρόκειται να λειτουργήσει ποτέ. Και αυτό διότι, όπως αποφάνθηκε το ΝΑΤΟ, δεν μπορεί να υπεισέλθει αρωγός της Ελλάδας από τη στιγμή που και η Τουρκία είναι μέλος του Οργανισμού... Ετσι κι αλλιώς υπεράνω όλων είναι η συλλογική ασφάλεια και τα συμφέροντα της συμμαχίας, στα οποία υποτάσσονται τα εθνικά συμφέροντα των κρατών - μελών της. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα είναι ενταγμένη σε έναν Οργανισμό που την υποχρεώνει να λαμβάνει ενεργό μέρος σε πολεμικές συγκρούσεις εφόσον κάποιο άλλο μέλος του ΝΑΤΟ εμπλακεί σε πολεμικές επιχειρήσεις (συνέβη - υπό διάφορα προσχήματα - στην Κορέα, στον Περσικό, στη Βοσνία), αλλά αυτός ο ίδιος Οργανισμός δε θέλει και δεν πρόκειται να υπερασπιστεί την Ελλάδα, εφόσον η τελευταία βρεθεί σε κίνδυνο και μάλιστα από κράτος - μέλος της συμμαχίας.

Στο άρθρο 8 της Συνθήκης τα δεσμά της εξάρτησης παίρνουν τη μορφή επίσημης δέσμευσης. Οπως αναφέρεται, "έκαστον των Μερών δηλοί ότι ουδεμία των ήδη εν ισχύι διεθνών υποχρεώσεων μεταξύ αυτού και οιουδήποτε ετέρου Μέρους ή οιασδήποτε τρίτης Δυνάμεως, αντίκειται προς τας διατάξεις της παρούσης Συνθήκης, υπόσχεται δε να μη αναλάβη οιανδήποτε διεθνή υποχρέωσιν αντικειμένην προς την παρούσαν Συνθήκην".

Τι σημαίνουν τα παραπάνω σε... μετάφραση; Πολύ απλά, ότι χώρες σαν την Ελλάδα, οι οποίες θα ήθελαν να συνάψουν σχέση αμοιβαίου συμφέροντος με άλλο κράτος, μη μέλος του ΝΑΤΟ, δεν έχουν δικαίωμα να το πράξουν, από τη στιγμή που αυτή η σχέση μπορεί να θεωρηθεί ότι "αντίκειται" προς τα συμφέροντα των ισχυρών "συμμάχων"... Ακόμα χειρότερα. Το ΝΑΤΟ αυτοαναγορεύεται σε Οργανισμό υπεράνω του Διεθνούς Δικαίου, από τη στιγμή που απαγορεύει στα μέλη του να αναλάβουν "οιανδήποτε διεθνήν υποχρέωσιν", που δε βρίσκεται στα μέτρα του Βορειοατλαντικού Συμφώνου. Αλλά ακόμα και στην περίπτωση που κάποιο κράτος - μέλος ενσωματώσει στο εθνικό του Δίκαιο ή επικαλείται διατάξεις του Διεθνούς Δικαίου για τη διαφύλαξη των κυριαρχικών του δικαιωμάτων, οι ισχυροί του ΝΑΤΟ απλώς δε λαμβάνουν υπόψη το Διεθνές Δίκαιο. Χαρακτηριστική περίπτωση, η χρόνια άρνηση των ΗΠΑ να αποδεχτούν τον κανόνα του Δικαίου της Θάλασσας για τα 12 μίλια. Βεβαίως αυτό πλέον υπόκειται στη νέα δομή του ΝΑΤΟ, όπου δεν υπάρχουν εθνικά επιχειρησιακά όρια ευθύνης, αλλά μόνο "συμμαχικά", από κοινού με τα κράτη - μέλη που αναλαμβάνουν από κοινού να υπηρετήσουν τα συμφέροντα και την αποστολή της συμμαχίας σε συγκεκριμένο ενιαίο χώρο. Για παράδειγμα, το Αιγαίο αποτελεί με τη νέα δομή ενιαίο επιχειρησιακό χώρο Ελλάδας - Τουρκίας με την επικυριαρχία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

"Καθορίζοντας την έκταση και φύση της συμβολής τους στην κοινή άμυνα, οι χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ διατηρούν την πλήρη κυριαρχία τους και ανεξαρτησία δράσεως". "Παρ' όλα αυτά, η φύση της αμυντικής δομής του ΝΑΤΟ απαιτεί από τα κράτη - μέλη, όταν καταλήγουν στις εσωτερικές τους αποφάσεις, να λαμβάνουν υπ' όψιν τις γενικότερες ανάγκες της Συμμαχίας. Γι' αυτό και ακολουθούν συμφωνημένες διαδικασίες αμυντικού σχεδιασμού, οι οποίες προσφέρουν τη μεθοδολογία και μηχανισμούς για τον καθορισμό των δυνάμεων που απαιτούνται για την εφαρμογή των σχεδίων της Συμμαχίας, το συντονισμό των εθνικών αμυντικών σχεδιασμών και τον καθορισμό σχεδιασμού δυνάμεων, που είναι προς το συμφέρον της Συμμαχίας ως συνόλου". (Εγχειρίδιο του ΝΑΤΟ, έκδοση Γραφείου Πληροφοριών και Τύπου, Βρυξέλλες, 1995).

Τα άρθρα 12 και 13 και 14, για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία ποιος "κάνει κουμάντο" στο ΝΑΤΟ, ξεκαθαρίζουν ότι όποιος θέλει να φύγει από το ΝΑΤΟ θα το ανακοινώσει στην κυβέρνηση των ΗΠΑ, "ήτις θέλει ειδοποιήσει" τους υπολοίπους. Οσο για το αυθεντικό κείμενο της Συνθήκης, βρίσκεται κατατεθειμένο στα αρχεία της κυβέρνησης των ΗΠΑ.

Οι εξελίξεις μετά το 1990,με την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων της Ευρώπης και τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, δημιούργησαν νέα δεδομένα, όσον αφορά το συσχετισμό δύναμης στον πλανήτη. Η αρνητική αυτή εξέλιξη αφαιρούσε και το τελευταίο πρόσχημα ύπαρξης του ΝΑΤΟ ως αμυντικού οργανισμού - όπως έλεγαν οι εμπνευστές του - και "ασπίδας, για τη διαφύλαξη της ανθρωπότητας από τον κομμουνιστικό κίνδυνο και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας". Ομως, το ΝΑΤΟ διευρύνει τη δράση του και προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα που προκάλεσαν οι παγκόσμιες εξελίξεις. "Μετά από αυτές τις εξελίξεις που ανέτρεψαν το πολιτικό σκηνικό στην Ευρώπη, οι ανάγκες της Συμμαχίας άλλαξαν ριζικά... Μετά από τις αποφάσεις των ηγετών των κρατών - μελών του ΝΑΤΟ κατά τη Σύνοδο Κορυφής στο Λονδίνο και τη Ρώμη το Νοέμβρη του 1991 και στις Βρυξέλλες το Γενάρη του 1994, η Βορειοατλαντική Συμμαχία προσάρμοσε τη γενική της στρατηγική στα νέα στρατηγικά και πολιτικά δεδομένα... Η Στρατηγική Θεώρηση, που υιοθετήθηκε από τους ηγέτες των κρατών στη Ρώμη το 1991, καθορίζει μια ευρεία αντιμετώπιση της ασφάλειας, που θα βασίζεται στο διάλογο, στη συνεργασία και τη διατήρηση μιας συλλογικής αμυντικής ικανότητας. Εντάσσει τα πολιτικά και στρατιωτικά στοιχεία πολιτικής ασφάλειας του ΝΑΤΟ σ' ένα λογικό σύνολο και περιλαμβάνει τη συνεργασία με καινούριους εταίρους στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη ως βασικό στοιχείο της στρατηγικής της Συμμαχίας. Η θεώρηση προβλέπει μειωμένη εξάρτηση από πυρηνικά όπλα και μείζονες αλλαγές στις κοινές στρατιωτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένων σημαντικών μειώσεων στο μέγεθος και την ετοιμότητά τους, βελτιώσεων στην ευκινησία, ελαστικότητα και προσαρμοστικότητά τους σε διαφορετικές ανάγκες και μεγαλύτερης χρήσης πολυεθνικών σχηματισμών. Ελήφθησαν επίσης μέτρα για τον εκσυγχρονισμό της στρατιωτικής δομής του ΝΑΤΟ και την προσαρμογή των αμυντικών σχεδίων σύμφωνα με τα νέα δεδομένα.... και τις μελλοντικές ανάγκες για την αντιμετώπιση κρίσεων και διαφύλαξη της ειρήνης" (Εγχειρίδιο του ΝΑΤΟ, έκδοση Γραφείου Πληροφοριών και Τύπου, Βρυξέλλες, 1995).

Ταυτόχρονα, έρχονται στο προσκήνιο, με ακόμα πιο έκδηλο τρόπο, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, τόσο στο εσωτερικό του, όσο και σε σχέση με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Στόχος πλέον του ΝΑΤΟ είναι η στήριξη, προώθηση και υπεράσπιση της νέας, μεγάλης, αποικιοκρατικής εξόρμησης του πολυεθνικού κεφαλαίου σε νέους "παρθένους χώρους", πρώτα και κύρια στο πρώην σοσιαλιστικό τμήμα της Ευρώπης, αλλά και στην Ασία, στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή και τη Β. Αφρική.

Στα παραπάνω πλαίσια, δεν έχει πλέον κανέναν ενδοιασμό να προχωρά σε ολοκαυτώματα, τύπου Περσικού και Βοσνίας, κάνοντας χρήση του μανδύα του ΟΗΕ, ο οποίος χρησιμοποιούνταν ως "φύλλο συκής" από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ για τις δολοφονικές επεμβάσεις τους. Η αγριότητα, όμως, του ιμπεριαλισμού είναι τέτοια, που πλέον και το "φύλλο συκής" του ΟΗΕ θεωρείται περιττό. Οι βομβαρδισμοί κατά της Γιουγκοσλαβίας, χωρίς ούτε καν ενημέρωση του Συμβουλίου Ασφάλειας από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους του ΝΑΤΟ, είναι η πιο τραγική απόδειξη.

Παράλληλα, το ΝΑΤΟ επιδίδεται στην ανάληψη "ειρηνευτικών πρωτοβουλιών" και στην καθιέρωση του ρόλου του ως "επιδιαιτητή" των διαφορών σε κάθε πλευρά του πλανήτη (παλαιστινιακό ζήτημα, ιρλανδικό, πρώην Γιουγκοσλαβία, Κύπρος, Αιγαίο κτλ.).

Οι προσαρμογές του ΝΑΤΟ, μετά το 1990, έγκεινται, κατ' αρχάς, στην πρακτική επέκταση και διεύρυνση των ορίων δράσης του, τόσο γενικά, όσο και ειδικά στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.Ηδη, με το γνωστό "Συνεταιρισμό για την Ειρήνη",που υπογράφηκε το 1994 στις Βρυξέλλες, προωθείται η στρατιωτικοπολιτική διείσδυση του ΝΑΤΟ στις παραπάνω χώρες. Το τέχνασμα για τη ΝΑΤΟποίηση των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης (ΚΑΕ) δεν είναι άλλο από την εναπόθεση της... προστασίας τους στα όμορα με αυτές κράτη - μέλη του Βορειο-Ατλαντικού Συμφώνου. Στις επιδιώξεις του ΝΑΤΟ, είναι η αποδυνάμωση της Ρωσίας,η οποία συνεχίζει να διατηρεί το μεγαλύτερο μέρος του στρατιωτικού, οικονομικού και ανθρώπινου δυναμικού της πρώην ΕΣΣΔ. Ο πόλεμος στα Βαλκάνια στοχεύει και στη Ρωσία, στο μοίρασμα και, αν είναι δυνατόν, στην "κατάκτηση" και το μοίρασμά της από τα ιμπεριαλιστικά κράτη. Στον παραπάνω στόχο υποτάσσονται οι τακτικές στήριξης της καπιταλιστικοποίησης της Ρωσίας, υποβοήθησης χωριστικών τάσεων στη Ρωσική Ομοσπονδία, εξασφάλισης ελέγχου της Ουκρανίας, που σημαίνει κυριαρχία στο 50% των φυσικών πόρων της Ρωσικής Ομοσπονδίας, διείσδυσης της Τουρκίας στους τουρκμένικους - μουσουλμανικούς πληθυσμούς, με στόχο τα πετρέλαια της περιοχής στο "μαλακό υπογάστριο της πρώην ΕΣΣΔ" (σ.σ.: άρθρα ειδικού συνεργάτη του "Ρ" στις 28 - 29 του Οκτώβρη 1995).

Ομως, πέρα από την προσέλκυση νέων μελών, το ΝΑΤΟ επιδιώκει την αναδιάρθρωση της στρατιωτικής του δομής στις νέες συνθήκες. Στόχος του είναι να αποκτήσει "ευελιξία" και "αποτελεσματικότητα δράσης", όσον αφορά τις στρατιωτικές επιχειρησιακές του δραστηριότητες στις "ενδιαφέρουσες" περιοχές.

"Η Στρατηγική Θεώρηση του ΝΑΤΟ απαιτεί δομές δυνάμεων, οι οποίες θα καθιστούν δυνατόν στη Συμμαχία ν' ανταποκρίνεται αποτελεσματικά στο μεταβαλλόμενο περιβάλλον ασφαλείας, διαθέτοντας τις δυνάμεις και ικανότητες που απαιτούνται για την αντιμετώπιση ενός ευρέως φάσματος κινδύνων και ενδεχομένων... Υπό τις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί και επηρεάζουν την ασφάλεια της Ευρώπης, οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ προσαρμόζονται προς τα νέα στρατηγικά δεδομένα και καθίστανται μικρότερες και πιο ευέλικτες. Οι συμβατικές δυνάμεις μειώνονται σε μεγάλη έκταση, αλλά και, σε πολλές περιπτώσεις, το επίπεδο ετοιμότητάς τους. Επίσης γίνονται πιο ευκίνητες, ώστε να είναι σε θέση ν' αντιδρούν σε ευρύτερη κλίμακα αναγκών και αναδιοργανώνονται, ώστε να εξασφαλιστεί ότι διαθέτουν την ευελιξία που απαιτείται για την αντιμετώπιση κρίσεων, αλλά και, αν παραστεί ανάγκη, ότι θα μπορέσουν να ενισχυθούν, προκειμένου να χρησιμοποιηθούν για άμυνα. Πολυεθνικές δυνάμεις παίζουν όλο και σημαντικότερο ρόλο μέσα στην ολοκληρωμένη στρατιωτική δομή του ΝΑΤΟ... Η Στρατηγική Αντίληψη υπογραμμίζει την ανάγκη, η ασφάλεια της Συμμαχίας να ερμηνεύεται μέσα στο παγκόσμιο πλαίσιο" (Εγχειρίδιο του ΝΑΤΟ, έκδοση Γραφείου Πληροφοριών και Τύπου, Βρυξέλλες, 1995).

Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, παράλληλα με τον έλεγχό του στους εθνικούς στρατούς των κρατών - μελών του και την ενισχυόμενη τάση "επαγγελματοποίησής" τους, δίνει προτεραιότητα στη διαμόρφωση πολυεθνικών, αυτοτελών στρατιωτικών δυνάμεων, που θα βρίσκονται υπό την άμεση εποπτεία του και με τέτοιες δυνατότητες επέμβασης, που θα εξασφαλίζουν την ταχύτητα στην εκτέλεση των πολεμικών επιχειρήσεων. Σε αυτή την κατεύθυνση, κινείται το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ, για τη συγκρότηση πολυεθνικών, ευέλικτων μονάδων ταχείας επέμβασης και η αλλαγή στη δομή του. Δημιουργούνται δύο πτέρυγες, η Βόρεια και η Νότια με δύο στρατηγεία, ένα σε κάθε πτέρυγα και υποστρατηγεία στην κάθε πτέρυγα. Η οριστικοποίησή της έγινε το 1997. Την κύρια ευθύνη την έχει ο ανώτατος ΝΑΤΟικός διοικητής της περιοχής, δηλαδή της πτέρυγας. Στη Νότια Πτέρυγα το στρατηγείο είναι στη Νάπολη και διοικητής είναι Αμερικάνος. Στη Νότια Πτέρυγα συγκροτήθηκαν τέσσερα υποστρατηγεία, στη Λάρισα, στη Σμύρνη, στη Βερόνα και στη Μαδρίτη, με αντίστοιχους διοικητές υποστρατηγείων. Στα υποστρατηγεία μένουν περιορισμένες αρμοδιότητες, στα πλαίσια πάντα της ενιαίας περιοχής του διοικητή της Νεάπολης της Ιταλίας. Ο διοικητής αυτός μπορεί να μεταβιβάζει τον επιχειρησιακό έλεγχο σε αέρα και θάλασσα, κατά περίπτωση σε Ιταλό, Ελληνα, Τούρκο (σε ό,τι αφορά τον επιχειρησιακό χώρο ανατολικά και δυτικά της Ελλάδας) αξιωματικό. Αυτό σημαίνει ενιαίο επιχειρησιακό χώρο, π.χ. στο Αιγαίο, Ελλάδας - Τουρκίας (!), δηλαδή συγκυριαρχία σε εθνικό χώρο με επικυριαρχία αμερικανοΝΑΤΟική. Για το συγκεκριμένο ζήτημα, χαρακτηριστικές είναι δηλώσεις του Δ. Ρέππα. "Η Ελλάδα συμμετέχει στη νέα δομή του ΝΑΤΟ". Μάλιστα, απέδωσε αυτή την επιλογή στην... "αλλαγή των συνθηκών", που έχουν επηρεάσει και το... "χαρακτήρα του ΝΑΤΟ, που, από αμυντικό σύμφωνο, αποτελεί πλέον ένα συλλογικό οργανισμό για την αντιμετώπιση κρίσεων, που προκαλούν αστάθεια σε διάφορες περιοχές του κόσμου". Στο όνομα, λοιπόν, αυτής της "αλλαγής δεν υπάρχει εχθρός, ώστε να οριστούν και όρια επιχειρησιακής ευθύνης".

Για ποιο λόγο γίνονται όλα αυτά; Να, τι λέει κάποιος, που μόνο ως "εχθρός της Δύσης" δεν μπορεί να κατηγορηθεί, ο υπέρμαχος των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Σερβίας Α. Ανδριανόπουλος,σε παλιότερο άρθρο του: "Η λύση (στο πρόβλημα της επερχόμενης έλλειψης ή εξάντλησης των σημερινών πηγών πετρελαίου, σε συνδυασμό με την αύξηση της ζήτησης) βρίσκεται στα πετρέλαια της Κασπίας Θάλασσας, που θα αποτελέσουν και την "καυτή" περιοχή ελέγχου της ενεργειακής παροχής τον 21ο αιώνα. Ο Περσικός Κόλπος του επόμενου αιώνα βρίσκεται στην Κασπία, δεδομένου ότι τα ρώσικα αποθέματα θα αργήσουν να αξιοποιηθούν..."!("Οικονομικός Ταχυδρόμος", Φλεβάρης 1996, άρθρο Π. Βασιλόπουλου). Και ο Α. Ανδριανόπουλος συνεχίζει: "Μεσοπρόθεσμα οι ΗΠΑ (η κυβέρνηση Κλίντον φημολογείται ότι έχει δημιουργήσει ειδική δύναμη ταχείας επέμβασης, με επικεφαλής τον υφυπουργό Τάλμποτ για το πρόβλημα "πετρέλαια Κασπίας") και οι άλλες δυτικές ευρωπαϊκές χώρες ενδιαφέρονται να κρατήσουν την ενδιάμεση ζώνη, που ξεκινά από τον Καύκασο και την Κασπία ως τα σύνορα της Κίνας μακριά από την επιρροή της Ρωσίας. Κεντρική βάση στήριξης για μια... ελεύθερη δυτική πρόσβαση στα πετρέλαια της περιοχής αποτελεί η Τουρκία...".

Ο Περσικός Κόλπος του μέλλοντος, δηλαδή το νέο πεδίο ΝΑΤΟικής επέμβασης, βρίσκεται στην Κασπία, λοιπόν, και ίσως τα τεκταινόμενα στα Βαλκάνια είναι η "προετοιμασία" της επόμενης μέρας του ολέθρου. Αυτή δεν είναι άποψη μόνο των προαναφερθέντων. Προσέξτε τη θέση του "πολύ" κ. Μπρεζίνσκι,όπως την καταγράφει το 1997 στο βιβλίο του "Η Μεγάλη Σκακιέρα": "Η περιοχή νότια της Ρωσίας, τα ευρασιατικά Βαλκάνια - όπως την ονομάζει ο πρώην σύμβουλος επί θεμάτων Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ - απειλείται να γίνει το καζάνι εθνοτικών συγκρούσεων και ανταγωνισμού μεγάλων δυνάμεων"...

Αν είναι έτσι, δεν παρέχεται μια ακόμα εξήγηση για το διαγκωνισμό των ιμπεριαλιστών - μέσα από την τακτική του "διαίρει και βασίλευε" - στο ποιος θα ελέγχει τα περάσματα στο Αιγαίο και το Βόσπορο, ποιος θα κάνει "κουμάντο" στη Βαλκανική, ποιος θα πρωτοστηρίξει την Τουρκία, ως προγεφύρωμα για τη δράση του πολυεθνικού κεφαλαίου στις "χρυσοφόρες" περιοχές; Σε κάθε περίπτωση, παρέχεται μια ασφαλής απόδειξη για τον ολέθριο χαρακτήρα που εγκυμονεί για τη χώρα μας η προσκόλλησή της σ' αυτόν τον πολεμοχαρή συνασπισμό - στρατιωτικό βραχίονα προώθησης των συμφερόντων των πολυεθνικών.

Μισό περίπου αιώνα ζωής συμπλήρωσε ο Οργανισμός του Βορειοατλαντικού Συμφώνου (North Atlantic Treaty Organization), όπως είναι η επίσημη ονομασία του ΝΑΤΟ. Περίοδος αρκετά μεγάλη και αποκαλυπτική, τόσο του πραγματικού χαρακτήρα όσο και του ρόλου του δήθεν αμυντικού Οργανισμού. Σήμερα, που από την εποχή του "ψυχρού" πολέμου βρισκόμαστε σε θερμό πόλεμο, έχει πλήρως αποκαλυφθεί ο ρόλος και ο χαρακτήρας του ΝΑΤΟ σαν ενός διεθνούς δολοφονικού μηχανισμού επιβολής και προστασίας των μονοπωλιακών συμφερόντων και βασικού μοχλού της ιμπεριαλιστικής εξουσίας και δράσης, τόσο στο εσωτερικό των κρατών - μελών της Συμμαχίας, όσο και έξω από τα σύνορά τους. Βεβαίως, με την ανατροπή του σοσιαλισμού, τα νέα καπιταλιστικά κράτη, που συγκροτούνται στα εδάφη των πρώην σοσιαλιστικών, αποτελούν την τεράστια λεία για τα μονοπώλια, αλλά, ταυτόχρονα, η έλλειψη αντίπαλου δέους οξύνει τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για μοίρασμα περιοχών, όπως η Εγγύς και η Μέση Ανατολή, η Νοτιοανατολική Ασία, η Βόρεια Αφρική κλπ. Τα δε Βαλκάνια αποτελούν γεωστρατηγικής σημασίας σταυροδρόμι για τις ιμπεριαλιστικές ανά τον κόσμο επιδιώξεις, πέρα από την αυτοτελή σημασία τους ως πλουτοπαραγωγική περιοχή. Ο πόλεμος στα Βαλκάνια αποδεικνύει ότι η ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και η επιβολή της "νέας τάξης" είναι σύμφυτα με τη δράση των μονοπωλίων. Εχθρός τους είναι τα κράτη και οι λαοί που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική επιβουλή και κατάκτηση. Αυτός ο εχθρός βρίσκεται στο στόχαστρο της δολοφονικής δράσης του ΝΑΤΟ. Αυτή τη δράση υπηρετεί και το νέο δόγμα. Η Βοσνία ήταν η πρώτη πραγματική δοκιμή. Ο πόλεμος στη Νέα Γιουγκοσλαβία, με κύρια εστία το Κοσσυφοπέδιο, είναι επίσης μια πιο αποφασιστική επιχείρηση επιβολής του "νέου δόγματος" και του "νέου ρόλου", που αφού δοκιμάστηκε στην πράξη, θα εγκριθεί στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον από τις 23 έως 25 Απρίλη, κατά την οποία οι ηγέτες των κρατών - μελών της Συμμαχίας των εγκλημάτων κατά των λαών θα καταλήξουν στη διαμόρφωση του ΝΑΤΟ του 21ου αιώνα. Το ΝΑΤΟ εμφανίζεται παντοδύναμο, αλλά δεν είναι. Ο ιμπεριαλισμός δεν έχει ζωή, αν δεν κατακτά νέα εδάφη, αν μαζί με το λαό του δικού του κράτους που εκμεταλλεύεται δεν κατακτά και δεν καταπιέζει και άλλους λαούς. Ταυτόχρονα οι ενδομονοπωλιακοί ανταγωνισμοί, που οξύνονται, δημιουργούν και τις συνθήκες υπονόμευσης του ίδιου του ιμπεριαλισμού. Αν το λαϊκό μέτωπο, σε κάθε κράτος που συμβάλλει στη διαιώνιση του διεθνούς ιμπεριαλισμού, αντεπιτεθεί σ' αυτό το κράτος, μαζί με τη διεθνή αντιιμπεριαλιστική πάλη, τότε η δύναμη των όπλων του δολοφονικού στρατιωτικοπολιτικού συνασπισμού θα 'ναι αδύναμη μπρος στους κολασμένους της Γης, που σπάνε τις αλυσίδες τους για να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Στέφανος ΚΡΗΤΙΚΟΣ