Σε ό,τι αφορά την ίδια τη Γιουγκοσλαβία. Τα βρώμικα χτυπήματα των βομβαρδισμών ισοπεδώνουν τα πάντα, για να υπάρξει μετέπειτα η προοπτική ανοικοδόμησης. Το δήλωσε άλλωστε και η Μ. Ολμπράιτ, με την προϋπόθεση ανατροπής του Μιλόσεβιτς, αλλά μάλλον αυτό το τελευταίο λίγη σημασία μπορεί να έχει. Ας υπολογίσουμε ότι μόνο στο εργοστάσιο της ΖΑΣΤΑΒΑ, δούλευαν 35 χιλιάδες εργάτες. Το πρόβλημα δε βρίσκεται μόνο στο κόστος της ανοικοδόμησής του, αλλά κυρίως στο μελλοντικό ιδιοκτήτη του. Υπάρχει πληροφορία ότι η γερμανική AUDI, του ομίλου VW, είχε ζητήσει ανεπιτυχώς την εξαγορά του.

Βεβαίως, δεν πρόκειται για την εθνικότητα του μελλοντικού ιδιοκτήτη (μπορεί να παραμείνει υπό γιουγκοσλαβική ιδιοκτησία), αλλά για τους όρους που μπορεί να ανοικοδομηθεί από μια καταστραμμένη οικονομία. Θα το ανεχτούν οι άλλες αυτοκινητοβιομηχανίες; Εδώ είναι ένας στόχος που μπορεί να αποτελέσει πεδίο ενδομονοπωλιακών ανταγωνισμών, τόσο για τον τρόπο ανοικοδόμησης (κεφάλαια - πού θα βρεθούν και με ποιους όρους), όσο και για τη μελλοντική πλέον πολιτική της συγκεκριμένης βιομηχανίας - αγορές, μέγεθος, ποσότητα παραγωγής κλπ.

Οι συνθήκες μιας κατεστραμμένης βιομηχανίας ανοίγουν την πόρτα στα διεθνή μονοπώλια να την αρπάξουν. Ετσι σκέφτονται οι ιμπεριαλιστές. Αν αναλογιστούμε ότι ολόκληρες περιοχές ισοπεδώνονται, όλη η βαριά βιομηχανία, (πετροχημικά, διυλιστήρια, φαρμακοβιομηχανία, βιομηχανία λιπασμάτων, εξορύξεις κλπ) καταστρέφονται, αφού αυτοί είναι οι στόχοι που βομβαρδίζονται, αλλά και αεροδρόμια, δρόμοι, γέφυρες (οι πολυεθνικές κατασκευαστικές εταιρίες θα "τρίβουν τα χέρια τους"), σιδηρόδρομοι κλπ, τότε μπορούμε μα κατανοήσουμε ότι το σχέδιο είναι η διείσδυση των πολυεθνικών μέσω καταστροφής της Γιουγκοσλαβίας για την ανοικοδόμησή της.Με δεδομένο ότι υπάρχει και ορυκτός πλούτος, όπως κάδμιο, ουράνιο κ.ά., τα μονοπώλια περιμένουν το τέρμα του πολέμου για να αρχίσουν το... μεγάλο φαγοπότι.

Τα μονοπώλια μέσω αυτής της διαδικασίας, μακροπρόθεσμα, οικονομικά και πολιτικά θα εκμεταλλεύονται το σύνολο των Βαλκανίων και των λαών τους. Οι κυβερνήσεις, η νεογέννητη αστική τάξη σ' αυτά τα κράτη, ήδη ήταν προσανατολισμένη στη διαπλοκή της με το αμερικανικό και το δυτικοευρωπαϊκό κεφάλαιο. Τώρα αυτή η διαπλοκή θα γίνει ασύγκριτα πιο στενή και με όρους πιο επωφελής για τα μονοπώλια και για την ίδια φυσικά, αφού δεν μπορεί αλλιώς να αναπτύσσει τη δική της καπιταλιστική οικονομία και να διατηρεί τη δική της εξουσία.Η όποια πολιτικοοικονομική αστάθεια υπήρχε, οξύνεται σήμερα με τον πόλεμο, (είναι και ένας παράγοντας για επεμβάσεις), αφού οι λαοί για την ώρα μπορούν να υποτάσσονται. Αυτοί όμως "πληρώνουν τη νύφη".

Μέχρι τώρα, η Νέα Γιουγκοσλαβία δεν ακολουθούσε τα χνάρια των κρατών που προέκυψαν από την ανατροπή του σοσιαλισμού και τη διάλυση της ενιαίας Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας. Η δική της οικονομία δεν ακολούθησε το δρόμο των άλλων βαλκανικών κρατών. Οι ιμπεριαλιστές αποφάσισαν ότι δεν μπορεί να παραμένει άλλο εκτός δικού τους πεδίου. Και αφού δεν μπόρεσαν αν τη μοιράσουν διαφορετικά, τη μοιράζουν στο σφαγείο του πολέμου.

Επίσης η επιβολή της "νέας τάξης" και στη Γιουγκοσλαβία, διευκολύνει την οικονομική, και όχι μόνο, διείσδυση των μονοπωλίων στη Ρωσία, η οποία διαθέτει απείρως μεγαλύτερες προϋποθέσεις από την άποψη των πλουτοπαραγωγικών πηγών, η εκμετάλλευση των οποίων μπορεί να αποφέρει τα μέγιστα στα μονοπώλια κέρδη, να συμβάλλει στην άνοδο των καπιταλιστικών οικονομιών τόσο των ΗΠΑ, όσο και της ΕΕ. Η "νέα τάξη" στα Βαλκάνια αποκόβει τη Ρωσία, από παραδοσιακούς συμμάχους, που είχε τόσο πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση, όσο και μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Την αποστερεί από οικονομικό ζωτικό χώρο.Ο γεωστρατηγικός έλεγχος των Βαλκανίων δημιουργεί απείρως πιο καλές συνθήκες για όποιον τον έχει, ώστε να κυριαρχεί και στον ενεργειακό χώρο και τους ενεργειακούς δρόμους μεταφοράς (πετρέλαια), της Εγγύς και Μέσης Ανατολής, αλλά και της Κασπίας.Στόχοι επίσης που βρίσκονται στο "υπογάστριο" αυτού του πολέμου και αποτελούν στοιχεία που συμβάλλουν στην ενδυνάμωση των μονοπωλίων που διεισδύουν στις εύφορες ενεργειακά περιοχές και του ιμπεριαλιστικού κέντρου που θα αποκτήσει τη "μερίδα του λέοντος".

Υπάρχουν δυο διακριτά στοιχεία μαζί με το ζήτημα της οικονομικής κρίσης, που έχουν σχέση με την κοινή συμμετοχή στον πόλεμο. Το ένα είναι ο "υπόκωφος" οικονομικός πόλεμος ανάμεσα στις δύο όχθες του Ατλαντικού. Το δεύτερο έχει σχέση με το γεγονός ότι και οι δύο όχθες δεν επιθυμούν απλά να βγουν από την κρίση, αλλά με τις λιγότερες δυνατές απώλειες, ή, πιο σωστά, το κάθε ιμπεριαλιστικό κέντρο δυνατότερο από το άλλο.Και τα δύο σημαίνουν οξύτατο ανταγωνισμό μεταξύ τους, για τα όσο γίνεται μεγαλύτερα δυνατά οφέλη. Ας μην ξεχνάμε ότι μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η πιο αλώβητη καπιταλιστική οικονομία ήταν αυτή των ΗΠΑ, την οποία ελάχιστα άγγιξαν οι συνέπειές του, απ' όλες τις πλευρές και κυρίως από τη σκοπιά της ανοικοδόμησής της, αφού ήταν ανέγγιχτη από καταστροφές. Αυτό κυρίως της έδωσε τη δύναμη για την όσο γίνεται εξασφάλιση της ηγεμονίας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Η βάση της οικονομίας της τη βοήθησε να επικρατήσει οικονομικοπολιτικά και δεν είναι τυχαίο ότι το Σχέδιο Μάρσαλ είχε την οικονομική δυνατότητα να το εφαρμόσει, διεισδύοντας έτσι και στην καπιταλιστική Ευρώπη, σε αντίθεση με τη Γαλλία και την Αγγλία...

Και σήμερα, στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, βρίσκεται - τηρουμένων των αναλογιών - στην ίδια θέση. Και σήμερα ένα άλλο Σχέδιο Μάρσαλ, ίσως και να 'ναι έτοιμο στα χαρτιά, αλλά το ζήτημα είναι ποιο ιμπεριαλιστικό κέντρο θα το εφαρμόσει ή, αν υποτεθεί ότι το εφαρμόζουν από κοινού, ποιο μερίδιο θα 'χει κάθε μονοπώλιο, άρα και κάθε καπιταλιστικό κράτος (από τα συμμετέχοντα στον πόλεμο) και τι θα αποκομίσει καθένα.

Αντικειμενικά, ο πόλεμος διεξάγεται στην Ευρώπη. Οι συνέπειές του θα 'ναι μεγαλύτερες για τα ευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη και κυρίως για τη Γερμανία, τη Γαλλία, αλλά ίσως και για τη Μ. Βρετανία. Οταν καταστρέφονται διεθνείς αρτηρίες, όταν βρίσκεται σε εμπόλεμη ζώνη μεγάλο θαλάσσιο τμήμα, όταν μια μεγάλη γεωγραφική περιοχή είναι ζώνη πυρός, τότε και το εμπόριο και οι μεταφορές και άλλοι τομείς της οικονομίας "χτυπιούνται", εμποδίζονται οι εξαγωγές, γενικώς δημιουργούνται προβλήματα στην οικονομία, τα οποία οι ΗΠΑ δεν έχουν και ούτε πρόκειται να αισθανθούν. Ισως και γι' αυτό επιμένουν στους βομβαρδισμούς, παρά το γεγονός ότι η πρωτοβουλία του Σρέντερ ήταν ίδια με τη ΝΑΤΟική πρόταση. Αφ' ενός για να δείξουν ότι (οι ΗΠΑ) έχουν την όποια πρωτοβουλία, αφ' ετέρου γιατί η ΕΕ θα' χει το μεγαλύτερο κόστος από τον πόλεμο και όσο και αν μακροπρόθεσμα θα ωφεληθεί οικονομικά, οι ΗΠΑ θέλουν θα ωφεληθούν περισσότερο από την ΕΕ. Αυτή η πραγματικότητα οξύνει ακόμη περισσότερο το μεταξύ τους ανταγωνισμό. Αν δε, συνυπολογιστεί και το κυνήγι του μοιράσματος των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Ρωσίας και κυρίως των πετρελαίων της Κασπίας μαζί με τις υπόλοιπες ενεργειακές πηγές στην κοντινή μας Ανατολή, τότε τα μαχαίρια που ακόνισαν για να τα μπήξουν από κοινού τη Γιουγκοσλαβία, δοκιμάζονται για τη μεταξύ τους μοιρασιά.Αυτή κυρίως είναι που κάνει ακόμη πιο επικίνδυνη, θανάσιμη την εξέλιξη του πολέμου, από μια πιθανότητα γενίκευσής του. Ετσι ή αλλιώς η ανθρωπότητα βρίσκεται μπροστά σε ανυπολόγιστη καταστροφή, με άγνωστη την εξέλιξη των γεγονότων.

Σύμφωνα με στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας μετά το ξέσπασμα του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, ("Ελευθεροτυπία" 18/4/99), αναφέρουν ανησυχίες για το "λογαριασμό" αυτού του πολέμου και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Οι φόβοι εστιάζονται στις άμεσες αρνητικές συνέπειες στις καπιταλιστικές οικονομίες από τον πόλεμο. "...Η πτώση διαρκείας του ΕΥΡΩ απέναντι στο δολάριο (7,5% η υποτίμησή του μέσα σε τρεις μήνες) αντανακλά με τον πιο καθαρό τρόπο τον "υπόκωφο" οικονομικό πόλεμο που (...) σοβεί μεταξύ των δύο μεγάλων οικονομιών, στις δύο πλευρές του Ατλαντικού...".

Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση της Deutsche Bank (Γερμανικής Τράπεζας), για την οικονομία της ΕΕ, "προβλέπεται ότι ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ πιθανώς να αναθεωρηθεί αρνητικά κάτω από 2%", ενώ "το ΕΥΡΩ μπορεί να διολισθήσει μέχρι και το 1,05 δολ./ΕΥΡΩ από 1,08 δολ./ΕΥΡΩ σήμερα". Σύμφωνα με στοιχεία της Μπούτεσμπανκ, "το τελευταίο τρίμηνο του 1998, η γερμανική οικονομία επιβραδύνθηκε κατά 0,4%. Η ίδια εικόνα εμφανίζεται και στο πρώτο τρίμηνο του 1999, με τη γερμανική οικονομία να επιβραδύνεται "σύμφωνα με την Goldman Sachs σε ετήσια βάση από Φεβρουάριο σε Φεβρουάριο κατά 2,1% (...), η βιομηχανική παραγωγή από τον περασμένο Αύγουστο μέχρι το Φεβρουάριο έπεσε από ρυθμό αύξησης +6% σε -1,2%.Στα ίδια βήματα ακολουθεί η Ιταλία, ενώ στη Γαλλία πρώτη φορά εμφανίζονται σημάδια αναθέρμανσης του πληθωρισμού, ο οποίος αυξήθηκε το Μάρτιο κατά 0,4%, που αποτελεί τη μεγαλύτερη αύξηση από το 1996 (...), η ευρωπαϊκή οικονομία συμπιέζεται, παρά το γεγονός ότι η υποτίμηση του ΕΥΡΩ θα έπρεπε να είχε επιτρέψει την αύξηση των εξαγωγών της...".

"Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο διατηρούμενος υψηλός ρυθμός ανάπτυξης κατά 3,1%, που ενισχύει το δολάριο, δεν προκαλεί ιδιαίτερο ενθουσιασμό και αισιοδοξία, καθώς στο μεγαλύτερο μέρος του δε στηρίζεται στην παραγωγική επέκταση της οικονομίας (η βιομηχανική παραγωγή δεν αυξάνεται αντίθετα συρρικνώνεται σε βασικούς τομείς), αλλά στη χρηματιστηριακή επέκταση. Το 40% του ενεργού πληθυσμού επενδύει στο χρηματιστήριο, έχοντας πρώτη φορά μειώσει σε απόλυτο μέγεθος την ιδιωτική αποταμίευση.Οπως σχολιάζεται από αρμόδια στελέχη της αμερικανικής κυβέρνησης η εσωτερική ζήτηση στις ΗΠΑ δεν μπορεί να θεωρηθεί σταθερό μέγεθος καθώς στηρίζεται σε καθοριστικό βαθμό στα χρηματιστηριακά κέρδη". Ετσι "κλιμακώνεται ο εμπορικός πόλεμος (...), ενώ επιχειρήθηκε να εμποδιστεί με κάθε οικονομικό και πολιτικό μέσο η "απόβαση" της Deutsche Bank στις ΗΠΑ με την επιθετική εξαγορά της Bankers Trust".

Σύμφωνα με τα παραπάνω στοιχεία και στο βαθμό που απεικονίζουν ακριβώς την πραγματικότητα, η κατάσταση των οικονομιών τους δεν είναι καθόλου άσχετη με τον πόλεμο που διεξάγουν από κοινού ΗΠΑ και ΕΕ με μοχλό το ΝΑΤΟ, το αντίθετο μάλιστα. Προσδοκούν να την αντιμετωπίσουν μέσω του πολέμου και ας εκτιμούν ότι κοντοπρόθεσμα έχει αρνητικές συνέπειες στις καπιταλιστικές οικονομίες. Μακροπρόθεσμα όμως; Αυτό σκέφτονται και σχεδιάζουν τα μονοπώλια. Μακροπρόθεσμα, πιθανά να καταφέρουν όχι μόνο να τιθασεύσουν τις δυσκολίες, αλλά να εμφανίσουν και σημάδια ανόδου.

Το επιχείρημα ότι ο πόλεμος γίνεται αποκλειστικά με σκοπό την αύξηση των κερδών της πολεμικής βιομηχανίας δεν είναι σωστό. Γίνεται για να ξαναμοιραστούν εδάφη ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές, για να προλάβουν ή και να αντιμετωπίσουν κρισιακά φαινόμενα. Συμβάλλει όμως στην αναθέρμανση της οικονομίας μέσω της πολεμικής βιομηχανίας. Σύμφωνα με στοιχεία ("Καθημερινή" 18/4/99, "Γκάρντιαν" και "Ρόιτερ"), το ελάχιστο μηνιαίο κόστος του πολέμου, όπως διεξάγεται τώρα, είναι 1 τρισ. δρχ.Σε τιμές δολαρίων ΗΠΑ, ένας πύραυλος ΚΡΟΥΖ έχει κόστος 1 εκατ., ενώ ένας ΤΟΜΑΧΟΚ 970 χιλιάδες.Ενα αεροσκάφος ΤΟΡΝΕΪΝΤΟ έχει ωριαίο κόστος πτήσης 33.600 δολ., ένα ΧΑΡΙΕΡ 40.000, ένα ΑΒΑΚΣ 160.000 και ένα αεροσκάφος ανεφοδιασμού 36.800 δολ. Το κόστος ενός "αόρατου" (έπαψε να είναι, αφού το κατέρριψαν οι Γιουγκοσλάβοι) ΣΤΕΛΘ ανέρχεται στα 47,52 εκατ. δολάρια, ενώ ένα γερμανικό μη επανδρωμένο αναγνωριστικό αεροσκάφος (έχουν καταρρίψει τρία οι Γιουγκοσλάβοι), έχει κόστος 2,5 εκατ. μάρκα, και ένα ελικόπτερο ΑΠΑΤΣΙ, (Βήμα 22/4/99), κοστίζει χωρίς τον οπλισμό του 13 εκατ. δολάρια.

Σύμφωνα επίσης με άλλα στοιχεία, το κόστος της βοήθειας στους πρόσφυγες, μόνο για στέγαση ανέρχεται σε 10 δισ. δολάρια, ενώ η βοήθεια στους Αλβανούς Κοσσοβάρους, για ένα χρόνο ανέρχεται σε 2,5 δισ. δολάρια, ("ΒΗΜΑ" 18/4/99). Υπολογίζεται μόνο για τους ΚΡΟΥΖ, ότι κατά μέσο όρο "πέφτουν" 30 κάθε μέρα στη Γιουγκοσλαβία! Βεβαίως, σύμφωνα με στοιχεία του εβδομαδιαίου "Barron's", οι μετοχές των επιχειρήσεων αεροσκαφών, όπλων και ηλεκτρονικών αυτοματισμών για οπλικά συστήματα, το πρώτο 10ήμερο του πολέμου, παρέμειναν σχεδόν στάσιμες με μια μικρή άνοδο, της τάξης του 1%, της "Τζένεραλ Ελέκτρικ", που κατασκευάζει τα εναέρια ραντάρ για τους ΚΡΟΥΖ και ΤΟΜΑΧΟΚ και μια ακόμη μικρότερη άνοδο της "Ρόκγουελ", η οποία κατασκευάζει τρεις τύπους αεροσκαφών που παίρνουν μέρος στον πόλεμο.

Ενα επίσης ενδιαφέρον στοιχείο, είναι ότι άλλαξαν χέρια 33.687.200 μετοχές της "Λόκχηντ" (όχι τυχαία), που κατασκευάζει τα ΣΤΕΛΘ. ("ΒΗΜΑ", 10-11/4/99). Ταυτόχρονα όμως γίνεται η εκτίμηση ότι τα όπλα που καταναλώνονται είναι αποθέματα, τα οποία θα αναπληρωθούν ή και θα αντικατασταθούν από τελειότερα και τότε οι μετοχές θα κάνουν άλμα προς τα πάνω, ενώ τα κέρδη από τις κρατικές παραγγελίες είναι σίγουρα.Ηδη σύμφωνα με το ΑΠΕ,(22/4/99), δόθηκε παραγγελία στην Μπόινγκ, για αντικατάσταση σε 95 πυραύλους ΚΡΟΥΖ των πυρηνικών κεφαλών με συμβατικές, λόγω ανάλωσης στον πόλεμο, αξίας 41,3 εκατ. δολαρίων, ενώ το ΝΑΤΟ, με "το ενεργητικό πρόγραμμα συμμετοχής", υποχρεώνει τις χώρες της περιοχής των Βαλκανίων να συμμετάσχουν σ'ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα 22 δισ. λίρες Αγγλίας, (Νέα, 22/4/99, απο Γκάρτνιαν).

Δεν υπάρχει λοιπόν πιο τρανή απόδειξη ότι η πολεμική βιομηχανία όχι μόνο θα αναθερμανθεί, αλλά μπορεί να συμβάλλει στην αντιμετώπιση των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι καπιταλιστικές οικονομίες των ισχυρών κρατών, να δώσει υπέρογκα κέρδη, ρίχνοντας τα βάρη των συνεπειών μέσω των κρατικών προϋπολογισμών στους λαούς, τόσο των ιμπεριαλιστικών κρατών όσο και αυτών που μετά τον πόλεμο θα υποταχτούν σ' αυτά, μπορεί να "παρασύρει" σε άνοδο και άλλους τομείς, να δώσει σημάδια ανάκαμψης...

Επίσης η λεγόμενη βοήθεια στους πρόσφυγες είναι μια επικερδής επιχείρηση για τα μονοπώλια,αφού σ' αυτά ανατίθεται η δημιουργία συνθηκών για τη διαβίωσή τους. Οι καπιταλιστές, φυσικά, δε δίνουν κεφάλαια (ακόμη και από κρατικούς προϋπολογισμούς) χωρίς να περιμένουν κέρδη. Σύμφωνα με εκτιμήσεις αρμοδίων παραγόντων της ΕΕ, το ετήσιο κόστος ζωής των προσφύγων ανέρχεται σε 15 δισ. δολάρια ΗΠΑ ("Καθημερινή", 18/11/99).

Αλλά δεν είναι μόνο το κόστος των προσφύγων. Η οικονομία των γειτονικών καπιταλιστικών κρατών με τη Γιουγκοσλαβία, που δέχονται τους πρόσφυγες, αδυνατεί να αντιμετωπίσει το δυσβάσταχτο οικονομικό βάρος αυτού του κόστους. Το πρώτο ζήτημα που έθεσαν για την ανάληψη του έργου υποδοχής τους είναι η οικονομική βοήθεια. Μόνο που οικονομική βοήθεια από τα καπιταλιστικά κράτη δε σημαίνει απλά χρήματα για να ζουν οι πρόσφυγες, αλλά κεφάλαια για την επιχειρηματική δραστηριότητα των μονοπωλίων, με την εκμετάλλευση των όποιων πλουτοπαραγωγικών πηγών των κρατών αυτών, στο όνομα και της δικής τους ανάπτυξης. Σημαίνει επίσης ακόμη μεγαλύτερη οικονομική και πολιτική διαπλοκή τους με το μονοπωλιακό κεφάλαιο. Το πιο μεγάλο πρόβλημα γι' αυτά τα νεοδημιουργούμενα καπιταλιστικά κράτη, δεν είναι τόσο το άμεσο οξύτατο πρόβλημα, ότι είναι μέρος της κρίσης και των συνεπειών της, από αυτόν καθ' ευατό τον πόλεμο, χωρίς να σημαίνει ότι και αυτή είναι μικρή ζημιά, όσο κυρίως το μέλλον των καπιταλιστικών οικονομιών τους, που θα τις απομυζούν ολοένα και πιο βαθιά τα μονοπώλια.Ηδη εξωθούνται, αντικειμενικά πλέον, σ' αυτή την κατεύθυνση. Και τις συνέπειες θα τις πληρώσουν ακριβά οι λαοί τους, γιατί το τίμημα είναι ασύγκριτα πιο βαρύ, με βάθος χρόνου και η εκμετάλλευση, αμέτρητη για την ώρα, και πάντως σημαντικά μεγαλύτερη από τη σημερινή, ακόμη και αν οι οικονομίες τους αρχίσουν να αναπτύσσονται. Αυτή η ανάπτυξη θα οφείλεται στις πολυεθνικές και θα προέρχεται από την εντεινόμενη εκμετάλλευση των λαών.

Η Ελλάδα αναβάθμισε μέσα από την κρίση το ρόλο της στα Βαλκάνια. Αυτό ήταν το περιεχόμενο δηλώσεων του Ελληνα υπουργού Εξωτερικών, την ίδια ώρα που προσπαθούσε να πείσει για την αποτελεσματικότητα της κυβερνητικής πολιτικής και για τη δικαιολόγηση της συμμετοχής στον πόλεμο. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός στο "διάγγελμά του" την περασμένη βδομάδα είπε ότι αυτός ο ρόλος έγκειται στην οικονομική βοήθεια, ένα "μικρό σχέδιο Μάρσαλ". Αυτό πρότεινε και ο Γ. Παπαντωνίου, αναλύοντας τα συμπεράσματα των εργασιών της Ευρωπαϊκής Τράπεζας για την Ανοικοδόμηση και Ανάπτυξη (EBRD), στο Λονδίνο, στη διαχείριση του οποίου η Ελληνική κυβέρνηση φιλοδοξεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο), για την ανόρθωση της περιοχής των Βαλκανίων και για την ένταξη της Γιουγκοσλαβίας στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια.Βεβαίως, άρχισαν να εκφράζονται και ανησυχίες για άμεσες αρνητικές συνέπειες στην ελληνική οικονομία από τον πόλεμο, οι οποίες στο βαθμό και το μέγεθος που αληθεύουν έχουν πολλούς αποδέχτες, αλλά όχι την άρχουσα τάξη. Γίνονται για να μεταστραφούν υπέρ της πολιτικής της στον πόλεμο οι διαθέσεις του λαού, για αποδοχή της λογικής "το μη χείρον βέλτιστον" ή ότι "ευτυχώς που η Ελλάδα αποτελεί και τον ισχυρό σταθεροποιητικό παράγοντα στα Βαλκάνια και απαιτείται να συνεχιστεί ο "ρόλος" που διαδραματίζει" και που είναι η συμβολή στη διεκπεραίωση των επιδιώξεων των ΗΠΑ και της ΕΕ. Διαφορετικά δε δικαιολογείται η εμμονή στη συνέπεια απέναντι στις "συμβατικές υποχρεώσεις" προς το ΝΑΤΟ σ' αυτόν τον πόλεμο (συνέντευξη υπουργού Αμυνας), η διάρκεια του οποίου δε φαίνεται να είναι σύντομη.

Γιατί όλα αυτά;

Η άρχουσα τάξη της Ελλάδας μπήκε στον πόλεμο γιατί προσδοκά να πάρει μέρος στο μοίρασμα της λείας. Τόσο, όσο η δύναμη της. Προσδοκά, αφού προωθεί την πολιτική που θέλει το ΝΑΤΟ και η ΕΕ στην περιοχή, να αρπάξει από τα υπολείμματα, μετά τη μοιρασιά των μεγάλων. Θέλει και δηλώνει ενεργή παρουσία και δράση, γιατί μετά την αρπαγή της λείας από τις τίγρεις, ό,τι μένει το μοιράζονται οι ύαινες. Αυτό το ρόλο διαδραματίζει, αυτό μπορεί να κάνει από τη θέση της στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.Για παράδειγμα, σύμφωνα με δημοσιεύματα της "Ελευθεροτυπίας" (18/4/99), και αν είναι ακριβώς έτσι, έγινε συνάντηση του πρωθυπουργού της ΠΓΔΜ με τον υποδιοικητή της Εθνικής Τράπεζας την Πέμπτη μετά το Πάσχα, για την εξαγορά της μεγαλύτερης τράπεζας της ΠΓΔΜ, της Stopanska Banka. Επίσης στις 18/4 είχε προγραμματιστεί επίσκεψη του υφυπουργού Εθνικής Οικονομίας με Ελληνες επιχειρηματίες στην ΠΓΔΜ, με αντικείμενο συμφωνίες κυρίως στους τομείς των τηλεπικοινωνιών, της ενέργειας και των τραπεζών. Επίσης είχαν ξεκινήσει, πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, συζητήσεις για την εξαγορά τράπεζας στη Ν. Γιουγκοσλαβία. Το θέμα απασχολούσε και επιχειρηματικούς κύκλους και την Εθνική. (Να σημειώσουμε ότι η Εθνική δραστηριοποιείται με δικά της καταστήματα τόσο στη Βουλγαρία, όσο και στη Ρουμανία). Μάλιστα οι κρούσεις έγιναν με τη μεσολάβηση του επιχειρηματία Ε. Μυτιληναίου (έχει αναπτύξει κερδοφόρα επιχειρηματική δραστηριότητα στη Γιουγκοσλαβία), αλλά ο πόλεμος σταμάτησε την προσπάθεια.

Τα βήματα γίνονται και στον τομέα της ενέργειας (ΔΕΗ), στα πρότυπα του ΟΤΕ, ο οποίος εξαγόρασε τη Serbia Telecom. Επίσης δεν είναι έξω από ελληνικές επιχειρηματικές βλέψεις η ανάπτυξη δράσης στην Αλβανία και μάλιστα στη στρατηγικής σημασίας επιχείρηση χρωμίου Albchrome, με τη βοήθεια και ξένων επενδύσεων και την εποπτεία της Ευρωπαϊκής Τράπεζας (EBRD). Να σημειώσουμε εδώ ότι το χρώμιο της Αλβανίας ελέγχεται από γερμανικά κεφάλαια. Λέγεται επίσης ότι σε συνάντηση επιχειρηματιών με παράγοντες του υπουργείου Εξωτερικών, συζητήθηκε ότι από τώρα πρέπει να υπάρξει σχεδιασμός για την επιχειρηματική διείσδυση στα Βαλκάνια, μετά το τέλος του πολέμου.

Αυτή η εικόνα της "άγιας οικογένειας" των Ελλήνων επιχειρηματιών αντανακλάται και στην πολεμική παρουσία της κυβέρνησης, μέσω του ΝΑΤΟ, αλλά και με την αξιοποίηση της άλλης οικογένειας των Ευρωπαίων - αρπαχτικών. Χρειάζεται άλλη ομολογία στο γιατί ο λαός επιδιώκεται να πειστεί υπέρ της κυβερνητικής πολιτικής, παρά την καθολική του αντίσταση στις πολεμικές κραυγές της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης;

Να γιατί πράγματι η επιθετικότητα της πολιτικής που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, οδηγεί στα χνάρια των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και στη συμμετοχή των αστών στον πόλεμο.Ακόμη και αν ένα τμήμα τους καταστραφεί - σίγουρα η εργατική τάξη και οι άλλες λαϊκές μάζες καταστρέφονται - υπάρχει η προσδοκία ότι θα δυναμώσει συνολικά το κεφάλαιο, εκμεταλλευόμενο ακόμη πιο στυγνά τον ελληνικό λαό και τους άλλους Βαλκάνιους, στο μέτρο της δύναμης που έχει ως τώρα αποκτήσει και που θέλει να τη μεγαλώσει.

Εξαγωγές κεφαλαίων λοιπόν από την Ελλάδα, που βρίσκεται στο σύστημα του ιμπεριαλισμού και δεν ακολουθεί απλά τα χνάρια των ηγητόρων καπιταλιστικών κρατών, αλλά δρα ενεργά (αυτός είναι ο ρόλος που εκμεταλλεύεται τον πόλεμο και τα δεινά του απέναντι στο λαό της Γιουγκοσλαβίας, το λαό μας και όλους του βαλκανικούς λαούς), προς όφελος του κεφαλαίου στην Ελλάδα, την αύξηση των κερδών του και την ενίσχυση της εξουσίας του.

Για την εργατική τάξη της Ελλάδας, για τις άλλες λαϊκές μάζες αυτή η καταστροφική πολιτική πρέπει να ανατραπεί όσο γίνεται πιο γρήγορα. Η λαϊκή συσπείρωση και πάλη, για την αποτροπή και το σταμάτημα της συμμετοχής της Ελλάδας, με οποιαδήποτε μορφή στον πόλεμο, είναι η πιο αποτελεσματική και διεθνιστική συμβολή στο δίκαιο πόλεμο των Γιουγκοσλάβων ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ,αλλά και συμβολή για τη συγκρότηση του μετώπου πάλης προκειμένου, προοπτικά, να ανοίξει ο δρόμος για τη λαϊκή εξουσία. Αλλωστε, ο αγώνας του γιουγκοσλαβικού λαού είναι αγώνας που συμβάλλει στην πάλη και των άλλων λαών.

Στις Ευρωεκλογές είναι ώρα να δοθεί απάντηση στην άρχουσα τάξη, μαζί με τους λαϊκούς αγώνες, και με την ενίσχυση του ΚΚΕ.

Οσο ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία εντείνεται, όσο τα σημάδια της εξέλιξής του οδηγούν σε προβλέψεις για γενίκευση, τόσο περισσότερο αναδεικνύονται και οι επιδιώξεις των εκτελεστών του γιουγκοσλάβικου λαού. Τόσο περισσότερο εμφανίζονται και οι σκοποί και οι στόχοι των δυνάμεων που κήρυξαν τον πόλεμο, αποκαλύπτοντας τις βαθύτερες αιτίες του, αλλά και την ιδιαίτερη θέση κάθε κράτους των ιμπεριαλιστικών οργανισμών που συμμετέχουν στον πόλεμο. Οι όποιες διαφοροποιήσεις εμφανίστηκαν στην υποτιθέμενη επιδιωκόμενη διέξοδο, με το σχέδιο Σρέντερ (ήταν μια παραλλαγή της ΝΑΤΟικής και ας μην τη δέχτηκαν οι ΗΠΑ) ή με την ξαφνική συνάντηση των ΥΠΕΞ Γερμανίας, Γαλλίας, Ιταλίας και Μ. Βρετανίας στο Παρίσι, δε φανερώνουν τίποτε διαφορετικό από την κοινή απόφαση για τον πόλεμο, αλλά και τις υπάρχουσες μεταξύ τους αντιθέσεις, λόγω ιδιαίτερων συμφερόντων. Ετσι κι αλλιώς πρέπει και το άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο να φαίνεται και όχι μόνο να είναι τέτοιο, γιατί η μοιρασιά που θα επακολουθήσει απαιτεί ανάλογη στάση. Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι παρουσιάζονται, ενόψει της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, ιδιαίτερες αποχρώσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και το γαλλογερμανικό άξονα, σε ό,τι αφορά τις διατυπώσεις των αρχών του "νέου ΝΑΤΟ".

Ενα επίσης στοιχείο που κάνει την εμφάνισή του και που δεν απέχει από την πραγματικότητα είναι η ζημιά στην οικονομία που προκαλεί ο πόλεμος. Οχι γιατί άρχισαν να αποκαλύπτονται τα σημάδια της, αλλά γιατί το απρόβλεπτο της υπόθεσης δημιουργεί ανησυχία και εκνευρισμό σε τμήματα του κεφαλαίου, τα οποία γνωρίζουν ότι το ρίσκο δε φέρνει πάντα κέρδη στο ίδιο (το κεφάλαιο), αλλά συχνά καταστροφές σε τμήματά του. Τότε γιατί μπήκαν στον πόλεμο; Για τη λεία, που είναι ο κοινός στόχος, για τη μοιρασιά της λείας μεταξύ τους που αποτελεί πεδίο ανταγωνισμού, για την αντιμετώπιση αρνητικών ή και κρισιακών φαινομένων στις οικονομίες τους - με την ακόμη μεγαλύτερη αποκόμιση κερδών από την εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών και λαών.

Αλλά ο πόλεμος έχει και ρίσκο. Ενα ρίσκο που γίνεται ακόμη πιο σκληρό και ριψοκίνδυνο για τις ανεπανόρθωτες συνέπειες που προκαλεί όχι στους επιχειρηματίες, που ίσως ένα τμήμα τους καταστραφεί, αλλά στους λαούς, αφού η πείρα του συστήματος στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, δείχνει ότι ο πόλεμος είναι ένας δρόμος για την αντιμετώπιση δυσκολιών στην οικονομική ανάπτυξη και υφεσιακών ακόμη και κρισιακών φαινομένων μέσω της αντιμετώπισης των συνεπειών του ίδιου του πολέμου, αλλά και με το ξαναμοίρασμα εδαφών και σφαιρών επιρροής ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη, που ηγούνται στον πόλεμο, και ανάμεσα στα μονοπώλια. Αλλωστε οι καταστροφές ανοίγουν αγορές...

Στέφανος ΛΟΥΚΑΣ