Ενα από τα μεγαλύτερα ονόματα στο χώρο του χαντμπολ φιλοξενούμε στη σημερινή μας σελίδα. Η Αλέκα Μαυρίδου,μια από τις "σημαίες" της Εθνικής ομάδας των γυναικών, έχει αναδειχτεί πέντε φορές πρωταθλήτρια Ελλάδας, τόσο με τη φανέλα του Αθηναϊκού, όσο και με της Γυμναστικής Ενωσης Βεροίας, ενώ έχει κατακτήσει τέσσερα Κύπελλα Ελλάδας.

Η κουβέντα μας ξεκίνησε με την απόφασή της να ασχοληθεί με το άθλημα της χειροσφαίρισης και να κάνει μια δικιά της ανασκόπηση της καριέρας της. "Ξεκίνησα το χαντμπολ το 1981. Είχα περάσει από πολλά άλλα αθλήματα, όπως πινγκ - πονγκ, δρόμους ημιαντοχής, μπάσκετ και τελικά κατέληξα στο χαντμπολ".

"Τότε προπονητής μου ήταν ο Στέφανος Καραλής στον οποίο χρωστάω πάρα πολλά. Ηταν ένα αγώνισμα που δε με ενθουσίαζε και πολύ στην αρχή, αλλά όταν έπαιξα ήταν κάτι πολύ όμορφο για μένα. Δεν έχει καμία σχέση με αυτό που βλέπεις από έξω. Πρέπει να μπεις μέσα σε ένα σύλλογο, να παίξεις και θα δεις ότι θα σου αρέσει"...

Αν και βγήκε μέσα από μια αθλητική οικογένεια, αυτό που κέντριζε το ενδιαφέρον μας ήταν το πώς αντιδράσανε μέσα σε αυτή την ποδοσφαιρική οικογένεια στην απόφασή της να ασχοληθεί με τη χειροσφαίριση: "Η οικογένειά μου ήταν τελείως αθλητική. Ο πατέρας μου ήταν ποδοσφαιριστής, τα αδέλφια μου το ίδιο, οπότε τους ενδιέφερε να ασχοληθώ με τον αθλητισμό, οποιουδήποτε είδους. Αν ήμουν αγόρι θα έπαιζα ποδόσφαιρο και επειδή είμαι κορίτσι δεν τους πείραξε τόσο που ασχολήθηκα με το χαντμπολ. Αυτά τα δύο αθλήματα έχουν κοινά στοιχεία. Το κόρνερ, το γκολ και άλλα... θυμίζει λίγο ποδόσφαιρο. Οχι, δεν είχαν κάποιο πρόβλημα με το χαντμπολ. Αντίθετα τους άρεσε που ασχολήθηκα με ένα άθλημα όχι τόσο γνωστό".

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Αλέκα είναι αδελφή του παλιού διεθνή παίκτη του Παναθηναϊκού και νυν βοηθού προπονητή στον Αθηναϊκό, Κώστα Μαυρίδη.

Οταν πλέον περάσαμε στους λόγους για τους οποίους έφυγε από τον Αθηναϊκό και ανέβηκε στη ΓΕΒ, είδαμε ότι η γνωστή αθλήτρια στεναχωρέθηκε. Παρόλη την πικρία της, μίλησε ανοιχτά για τη μεταγραφή της στην ομάδα της Βέροιας και για τις καταστάσεις που πέρασε εκεί... "Υπήρχαν πολλά προβλήματα τότε στον Αθηναϊκό. Κάπου είχα ψυχραθεί με κάποιους ανθρώπους του συλλόγου. Παρ' όλα αυτά υπήρχαν κάποιοι που με βοήθησαν να πάω στη ΓΕΒ. Εκεί πέρασα πολύ ωραία, υπάρχουν κάποια πράγματα που θέλω να τα θυμάμαι συνέχεια, είχα δεθεί πολύ και με τα κορίτσια της ομάδας, που θα μπορούσαν να με είχαν απομονώσει γιατί δεν ήμουν από τη Βέροια. Ολοι ξέρουμε ότι συμβαίνουν τέτοια φαινόμενα. Είχαμε φτιάξει μια ομάδα - μοντέλο. Είχαμε άψογες σχέσεις σαν παίκτριες και μας στήριζε μια πολύ καλή διοίκηση. Το πρόβλημα ήταν η μετακίνηση".

Αυτό που θέλαμε να ρωτήσουμε την Αλέκα Μαυρίδου, ήταν αν μετάνιωσε που ασχολήθηκε με το χαντμπολ, επειδή δεν είναι και από τα πιο ανεπτυγμένα αθλήματα στον ελληνικό χώρο. Η απάντησή της ήταν κατηγορηματική: "Οχι δεν έχω μετανιώσει που έχω ασχοληθεί με αυτό το άθλημα. Δυστυχώς εδώ στην Ελλάδα είναι το άθλημα που δε μετράει. Δε μετράει γιατί πολλοί δε θέλουν να μετρήσει. Δε μιλάω για τους αθλητές, επειδή αυτοί είναι που θέλουν να ανέβει το άθλημα. Υπάρχουν κάποιοι άλλοι παράγοντες που δε θέλουν να πάει το χαντμπολ μπροστά. Και αυτό ξεκινάει από ψηλά". Προκειμένου να αναφερθεί πιο συγκεκριμένα, τη ρωτήσαμε αν θεωρεί ότι η ομοσπονδία φταίει για την κατάσταση του αθλήματος. Εκεί δε δίστασε να πει κάτι που ίσως συζητηθεί: "Για τη σημερινή ομοσπονδία δεν έχω να πω και πολλά πράγματα. Η τωρινή ομοσπονδία λέει ότι παρέλαβε ένα χάος, αλλά αυτό το χάος το έχει κάνει η ίδια. Πιστεύω ότι παλιά ήταν καλύτερα τα πράγματα. Για να ανέβει το χαντμπολ στην πατρίδα μας πρέπει να το πλαισιώσουν οι κατάλληλοι άνθρωποι. Η χειροσφαίριση για μένα συνδέεται με ένα όνομα. Τον Αλικάκο. Από τη στιγμή που έφυγε, δεν υπάρχει χαντμπολ. Ολοι οι άλλοι θέλουν μόνο να κάθονται σε καρέκλες και να προβάλλεται το όνομά τους".

Ζητήσαμε από τη διεθνή αθλήτρια να κάνει μια εκτίμηση του πρωταθλήματος. Ούτε και εκεί το κλίμα ήταν και το καλύτερο. "Πιστεύω ότι η γυναικεία χειροσφαίριση όσο περνάνε τα χρόνια γίνεται όλο και χειρότερη. Με την ιδιότητα της παίκτριας δεν μπορώ να βρω το γιατί. Παίζαμε ένα πρωτάθλημα με δύο ομίλους και έτσι άλλες φορές δίναμε τρεις αγώνες την εβδομάδα και άλλες φορές καθόμασταν για δύο μήνες. Μιλάμε πλέον για κατάντια".

Στην συνέχεια τη ρωτήσαμε αν κάποια στιγμή αποφάσισε ότι δεν πάει άλλο, ήρθε η ώρα να τα παρατήσει. Προς μεγάλη μας έκπληξη ακούσαμε από αυτή την αθλήτρια, που θεωρεί πως το γήπεδο είναι το δεύτερο σπίτι της, ότι "ναι, υπήρξε τέτοια στιγμή. Ολοι οι αθλητές, είτε καλοί είτε κακοί, πικραίνονται. Το κακό εδώ στην Ελλάδα είναι ότι πικραίνονται μόνο οι καλοί αθλητές".

Εκτός από την ιδιότητα της αθλήτριας μιλήσαμε και για την προπονητική της ιδιότητα. Αυτή τη στιγμή βοηθάει το "φυτώριο" του Αθηναϊκού να ασχοληθεί σοβαρά με αυτό το άθλημα. Ζητήσαμε να σχολιάσει τις δυνατότητες των "μικρών" του συλλόγου, ώστε σε 15 χρόνια να αντικαταστήσουν αντάξια το υπάρχον δυναμικό της ανδρικής και της γυναικείας ομάδας. Σε αυτό το θέμα ήταν θετική, με μια διευκρίνιση: "Υπάρχουν παίκτριες που μπορούν να αντικαταστήσουν το υπάρχον δυναμικό, αλλά αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από τις ίδιες. Ο προπονητής είναι προπονητής. Πάντα θα βρίσκεται κάποιος να τους προπονεί".

Η συζήτηση πλέον παίρνει άλλη τροπή. Αποφασίσαμε να μιλήσουμε για τους αγωνιστικούς χώρους, αλλά και γενικά για την "τρίτη" ιδιότητά της, ως εργαζόμενη στον Αθλητικό Οργανισμό Δήμου Βύρωνα. Με τη δυνατότητα αυτή μάθαμε και πολλά πράγματα για τη λειτουργία του Οργανισμού στο δήμο. "Υπάρχουν κάποιες εγκαταστάσεις όπως το ανοιχτό και το κλειστό γήπεδο, αλλά οι αθλητικές εγκαταστάσεις λείπουν σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο στο Βύρωνα".

Αυτό που κρίναμε απαραίτητο να ρωτήσουμε την Αλέκα Μαυρίδου ήταν το κατά πόσο είναι αμερόληπτος ο Δήμος Βύρωνα στις 7 με 8 ομάδες του Βύρωνα που ασχολούνται με 5 αθλήματα και πώς κρίνει ποια ομάδα πρέπει να βοηθηθεί περισσότερο από τις άλλες. "Είναι αμερόληπτος ή τουλάχιστον προσπαθεί να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο. Βοηθάει περισσότερο αυτές τις ομάδες που πρωταγωνιστούν, όπως ο Αθηναϊκός στο χαντμπολ, η Δόξα στο ποδόσφαιρο. Το σίγουρο είναι πως ό,τι μπορεί να προσφέρει το προσφέρει. Διαχωρισμός πάντως των ομάδων δεν υπάρχει. Ο,τι είναι να προσφέρει στον Αθηναϊκό θα προσφέρει το ίδιο και π.χ. στους Νέους Βύρωνα".

Οσον αφορά το τελευταίο παιχνίδι της και γενικά την αποχώρησή της από τα γήπεδα, οφείλουμε να πούμε ότι η απάντησή της μας εξέπληξε: "Πιστεύω ότι το έχω κάνει το τελευταίο μου παιχνίδι, δυστυχώς. Παρόλο που προκριθήκαμε στην επόμενη φάση του κυπέλλου, δεν ξέρω αν θα παίξω εναντίον του Φοίνικα Πάτρας. Θέλω να το αποφύγω αυτό το παιχνίδι για πολλούς και διάφορους λόγους. Ενας από αυτούς είναι ότι άμα παίξω θα είναι σίγουρα το τελευταίο παιχνίδι μου, κάτι που δεν το έχω συνειδητοποιήσει, αν δεν παίξω, το τελευταίο παιχνίδι ήταν με τον Σπάρτακο, οπότε αφού έγινε δεν το σκέφτομαι καν".

Υστερα από αυτήν τη δήλωση το τελευταίο ερώτημα ήταν ποιοι είναι οι λόγοι που την έκαναν να φτάσει σε αυτήν την απόφαση. "Εχω κουραστεί πάρα πολύ και δε βλέπω να γίνεται τίποτα. Από κανένα. Κανείς δε θέλει να δώσει κάτι για το χαντμπολ".

Π. A.