"Αν αυτό το ποτάμι... Αν αυτό το ποτάμι εκφραστεί και στην κάλπη... Αν αυτό το ποτάμι εκφραστεί και στην κάλπη, τότε ένα ισχυρότατο μήνυμα, που κανείς δε θα μπορεί να αψηφήσει, θα 'χει σταλεί..."

Ο λόγος δε φτάνει. Οσα λεκτικά παιχνίδια κι αν δοκιμάσαμε αυτό το ποτάμι δεν μπορέσαμε να το περιγράψουμε. Ας γίνουμε "πεζοί":

Το σίγουρο είναι ένα:

Αυτό το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Αυτό το ποτάμι έχει πάρει το δρόμο του. Αυτό το ποτάμι, καθώς κυλά, φουσκώνει, στο διάβα του σαρώνει αναστολές, φόβους, απογοητεύσεις, μαζεύει απ' τις όχθες την οργή, την αγανάκτηση, παίρνει νέα δύναμη, ήδη σε μια απ' τις ευθείες του, αυτήν με ορίζοντα την 13 του Ιούνη, καταγράφεται ο σημερινός όγκος του. Αυτό που ορισμένοι προτιμούν να το βλέπουν σαν εκλογικό ποσοστό. Το σίγουρο είναι πως δεν είναι μόνο τέτοιο. Γιατί αυτό το ποτάμι έχει πίσω του ακόμα ανεξάντλητες πηγές, έχει ακόμα μπρος του δρόμο πολύ. Το 'πε η γενική γραμματέας του Κόμματος: Και απ' τη Δευτέρα συνεχίζουμε!

Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Αυτή η διαδήλωση ήταν να μην ξεκινήσει. Τώρα δε μαζεύεται.

"Μαζί στον αγώνα, δύναμη στο ΚΚΕ". Το σύνθημα στην εξέδρα δε χρειαζόταν αποκωδικοποίηση. Η σύνθεση αυτής της διαδήλωσης, που οργάνωσε το ΚΚΕ χτες το βράδυ στο κέντρο της Αθήνας, μαρτυρούσε από νωρίς πολλά. Δεν ήταν συγκρίσιμη με καμιά από τις συγκεντρώσεις της τελευταίας δεκαετίας. Η εικόνα της δεν είχε τίποτα από τηλεόραση. Ηταν βγαλμένη κατ' ευθείαν από τις παραδόσεις του κινηματογράφου - μάτι. Μάταια οι τηλεσκηνοθέτες που είχαν πάθει σοκ από τον όγκο που καταγράφονταν στα μόνιτορ ρωτούσαν: Μα γιατί δε δώσατε στον καθένα απ' αυτούς και μια σημαία; Θα έμοιαζε σαν να είχε κατέβει όλη η Ελλάδα στην Αθήνα. Αυτοί δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Εμείς ξέραμε. Μας έφτανε - για χτες - που η συγκέντρωση - διαδήλωση άρχιζε από το Μουσείο, έφτανε στο Πεδίο του Αρεως, ανέβαινε ως τη Σπύρου Τρικούπη και γύριζε πλάι ξανά στην Πατησίων ως τον ΟΤΕ. Ξέραμε πως καθένας απ' τους μυριάδες που κατέβηκαν χτες το βράδυ στο κέντρο της πόλης δεν ήρθε εκεί για να πάρει μέρος σε ένα σώου. Ηρθε εκεί να διαδηλώσει. Ηρθε εκεί να δηλώσει και με τη φυσική παρουσία του πως δε μένει πια στο σπίτι, δεν ανήκει στην "Αριστερά του καναπέ", δεν ανέχεται άλλο να τον καταγράφουν ως "σιωπή". Ηρθε, για να καταγραφεί ανεξίτηλα τόσο το προμήνυμα της 13ης του Ιούνη και ίσως πολύ περισσότερο η συνέχεια...

Η χτεσινή συγκέντρωση - διαδήλωση στην Αθήνα, εκτός όλων των άλλων, ήταν και η εξήγηση γιατί έγινε ...Βατερλό επίσης χτες το βράδυ για τον Σημίτη η Θεσσαλονίκη.

Δυο κόσμοι συγκρούστηκαν χτες ανοιχτά. Ο κόσμος της ανυπακοής, ο αδούλωτος, της δημοκρατίας, της ανεξαρτησίας, της δουλιάς, του "με ιδρώτα βγάζω το ψωμί μου", ο κόσμος που αποκτά συνείδηση πως του ανήκουν όλα, ο κόσμος που κατανοεί πια πως η πορεία προς την ΟΝΕ που καταργεί το 8ωρο και οι ορδές των βαρβάρων που εισβάλλουν στη Γιουγκοσλαβία είναι όψεις του ίδιου νομίσματος, αυτός ο κόσμος διαδήλωνε στο κέντρο της πόλης ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα του ΚΚΕ. Στον αντίποδα, το περίφημο "Κόμμα του Χρηματιστηρίου" αποδείχτηκε στην πράξη λίγο, φτωχό για να καλύψει τις τηλεοπτικές ανάγκες του Μπιρσίμ.

Ηταν όμορφη η πόλη μας, χτες το βράδυ. Ηταν πανέμορφη η Αθήνα του κάματου και του αγώνα, χτες το βράδυ. Εδειξε πως είναι ακόμα η πόλη που αντιστέκεται. Κι ακόμα περισσότερο: Πως είναι η πόλη που το αγωνιζόμενο κομμάτι του λαού της ξέρει και τι θέλει. Το δήλωσαν κατηγορηματικά και αμετάκλητα η μια μετά την άλλη οι γειτονιές της, που φόρεσαν τα γιορτινά τους και κατέβηκαν στο κέντρο. Το 'γραψαν στα πανό τους οι εργάτες και οι υπάλληλοι. Το φώναξαν μ' όλη τη δύναμη που κουβαλούν στα παρθένα πνευμόνια τους τα νέα παιδιά της πρώτης γραμμής:

"Δύναμη στο ΚΚΕ, αντεπίθεση λαέ"!

Ηταν λάμπουσα χτες το βράδυ η πόλη μας. Ολη η αγωνιζόμενη πόλη μας. Αυτή που έπνιξε στο σύνθημα και το χειροκρότημα τα τελευταία λόγια της Αλέκας Παπαρήγα "όλοι μαζί συνεχίζουμε και τη Δευτέρα". Αυτή η πόλη - αυτοί οι ζωντανοί άνθρωποι που όταν ανέβηκαν στην εξέδρα όλοι όσοι μετέχουν στο ευρωψηφοδέλτιο του ΚΚΕ μαζί με τον επίτιμο Πρόεδρο του Κόμματος Χ. Φλωράκη, συνέχιζαν ακόμα να χειροκροτούν στο ρυθμό του "εμπρός μαρς αριστερά".

Είναι ανεπίστρεπτη πια αυτή η πορεία...