Φυσικά, το άρθρο αποτελεί μια έκθεση ιδεών και αυθαίρετων αρχών της τυπικής λογικής, αφού εκλαμβάνει ως αξιώματα ο γράφων τις υποκειμενικές του απόψεις και τις αντικομμουνιστικές του ιδεοληψίες. Προσπαθεί να δομήσει τη σκέψη του, όχι στη βάση των θέσεων και απόψεων του ΚΚΕ για τα διάφορα ζητήματα της ελληνικής και διεθνούς πολιτικής πραγματικότητας, αλλά στη βάση του τι πιστεύει αυτός γι' αυτά. Αποτέλεσμα, πουθενά δεν αναφέρει μια διατυπωμένη θέση του ΚΚΕ ή μια θέση των "εθνικιστών" συμμάχων του Κόμματος, ώστε να αποδείξει τα γραφόμενά του.

Κατά τα άλλα, χρησιμοποιεί δικά του αξιώματα περί δογματισμού, που τα προσάπτει στο ΚΚΕ, για παράδειγμα, "εγώ είμαι κομμουνιστής, άρα εσύ είσαι αναθεωρητής, άσχετα το τι διατείνεσαι ότι είσαι". Το ίδιο επαναλαμβάνει σε παραλλαγές, διανθίζοντάς το με τον απαραίτητο Στάλιν και λίγο Λούκατς, έτσι για να δέσει η συνταγή και να βγει το συμπέρασμα που θυμίζει κυνήγι μαγισσών. Το ΚΚΕ συμπλέει με τους εθνικιστές, για να χτυπήσει τον ιμπεριαλισμό. Ετσι όμως δείχνει να αγνοεί - όχι τυχαία - στοιχειώδεις όρους της Πολιτικής Οικονομίας και του Μαρξισμού. Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ένας όρος που αρέσει του ΚΚΕ να τον κλίνει σ' όλες τις πτώσεις. Είναι πάνω απ' όλα το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, η επιθετική του έκφραση στις σύγχρονες συνθήκες για παγκόσμια κυριαρχία. Ο ιμπεριαλισμός είναι οι χούντες και οι πόλεμοι όπου Γης, το αιματοκύλισμα της Γιουγκοσλαβίας, ιμπεριαλισμός είναι και η άλλη όψη του νομίσματος το Μάαστριχτ, η ΟΝΕ, το Αμστερνταμ, η Συνθήκη Σένγκεν και τόσα άλλα σύγχρονα δεινά, που επιζητούν από τον κάθε άνθρωπο που θέλει να λέγεται αριστερός να πάρει συγκεκριμένη θέση και στρατευμένη τοποθέτηση, όπως έλεγε ο Λένιν. "Σε κάθε εκτίμηση ενός γεγονότος, να περνάει κανείς άμεσα και ανοιχτά με την άποψη μιας συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας". (Λούκατς. Η σκέψη του Λένιν, σελ. 115).

Θα διαπιστώσει ότι το κόμμα του, ο ΣΥΝ, υπέγραψε φαρδιά - πλατιά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τις γνωστές τέσσερις ελευθερίες του κεφαλαίου, τόσο σύγχρονες και "αριστερές", όσο ο Ανταμ Σμιθ και ο Ρικάρντο, που πρωτόλεια τις πρωτοδιατύπωσαν. Θα ανακαλύψει ότι οι θέσεις του κόμματός του μιλάνε για ΟΝΕ με ανθρώπινο πρόσωπο, για ισχυρή Ευρώπη με Κοινή Εξωτερική Πολιτική, της οποίας προϊσταται ο σφαγέας του γιουγκοσλαβικού λαού Χαβιέ Σολάνα. Θα αντιληφθεί ότι για το ΣΥΝ το ΝΑΤΟ είναι ένα αναγκαίο κακό, με το οποίο δεν είναι ρεαλιστικό να έρθουμε σε ρήξη, αλλά να οικοδομήσουμε τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό πόλο.

Τα όσα προηγουμένως αναφέρθηκαν και σκιαγραφούν την ιμπεριαλιστική πολιτική αποτελούν και τη βάση, που το ΚΚΕ συγκρότησε το ψηφοδέλτιό του, αποτελούν και τη βάση της δημιουργίας ενός παλλαϊκού μετώπου πάλης, που θα αποτελέσει την εναλλακτική λύση στη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα. Από πού κι ως πού αυτά, με τη δεδομένη αυθαιρεσία του γράφοντος, βαφτίζονται εθνικισμός; Και γιατί δεν μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει τι είναι ο εθνικισμός; Οχι φυσικά από άγνοια, αλλά από συνειδητή απόκρυψη, πρώτο, γιατί, όπως αναφέραμε, το κόμμα του έχει φλερτάρει ανοιχτά με τον εθνικισμό τότε που πούλαγε και, δεύτερο, θα φανεί ότι ο εθνικισμός, ως ιδεολογική δράση και έκφραση, δεν έχει καμιά σχέση με το διεθνισμό και τον πατριωτισμό του ΚΚΕ. Γιατί ο εθνικισμός είναι ένα όπλο στα χέρια της αστικής τάξης για τη δημιουργία και την κατάκτηση της πανεθνικής αγοράς, για την εγκαθίδρυση της κυριαρχίας της μέσα στα εθνικά πλαίσια, αλλά και για να σπέρνει διχόνοια ανάμεσα στους εργαζόμενους των διάφορων εθνών, αποπροσανατολίζοντάς τους από τα πραγματικά τους καθήκοντα, που είναι η αποτίναξη του ζυγού της, οδηγώντας ακόμα και σε πολεμικές συρράξεις. Το "πρώτα η Ελλάδα" του κεντροαριστερού Σημίτη και του ΠΑΣΟΚ, που κάποιοι του ΣΥΝ στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, ιδεολογικοποιώντας τη συμμαχία με σκοπό τις καρέκλες εξουσίας κατονόμαζαν ως όμορο χώρο, δεν είναι μόνο εθνικιστικό, αλλά προσεγγίζει και το ρατσισμό. Αντίθετα, οι κομμουνιστές έχουν κατά νου τον Λένιν που λέει: "Οποιος θέλει να υπηρετεί το προλεταριάτο, έχει χρέος να συνενώσει τους εργάτες όλων των εθνών και να παλεύει σταθερά ενάντια στον αστικό εθνικισμό, και το δικό του και τον ξένο". (Λένιν, Κριτικά σημειώματα για το Εθνικό ζήτημα, εκδ. "Πρόγκρες").

Αλλού, όμως, είναι η ουσία των πραγμάτων, που ο αρθρογράφος δεν καταφέρνει, παρ' όλες τις χρήσεις ιδεολογημάτων, να αποκρύψει. Αναφέρει συγκεκριμένα: "Ενώ η άλλη άποψη, αυτή που πρεσβεύω εδώ - είσαι κι εσύ είμαι κι εγώ - (εννοεί αριστερός), βρίσκει τους υποστηρικτές κυρίως στους λίγους, που δεν είναι έτοιμοι να παραδοθούν στον εθνικισμό στο όνομα του αντιιμπεριαλισμού, που εκτιμούν ότι μάλλον η αντιεθνικιστική πλευρά του ίδιου καπιταλισμού πρέπει να προσεγγιστεί από αριστερούς, παρά η εθνικιστική του πλευρά αν πρέπει οπωσδήποτε να προσεγγιστεί κάποια. Που κρίνουν ότι η φιλελεύθερη εκδοχή της Δεξιάς είναι, εν πάση περιπτώσει, προτιμότερη από την εθνικιστική, δηλαδή την ακροδεξιά απόχρωσή της".

Κλείνοντας, να σημειώσουμε ότι, στη μεγάλη πορεία για να σπάσουν οι αλυσίδες της εκμετάλλευσης, η πράξη είναι αυτή που κατατάσσει τον καθένα στην Αριστερά της ρήξης ή στην "Αριστερά" της ενσωμάτωσης. Κι εδώ πραγματικά υπάρχουν αυτοί που είναι με τη ρήξη και πλαισίωσαν την πολιτική του ΚΚΕ, αδιαφορώντας για τη λασπολογία, κι αυτοί που δεν είναι. Επειδή όμως η ζωή προχωρά, ας έχουν υπόψιν τους ότι: "Ο έξυπνος άνθρωπος δεν είναι εκείνος που δεν κάνει κανένα λάθος. Τέτοια όντα δεν υπάρχουν και δεν μπορούν να υπάρξουν. Ο έξυπνος άνθρωπος είναι εκείνος, που δεν κάνει πάρα πολύ σοβαρά λάθη και ξέρει να τα διορθώνει γρήγορα..." (Λένιν).

Μάρκος ΣΚΟΥΦΑΛΟΣ

Βεβαίως, μιλάμε για τους επιφανείς αναλυτές μεγάλης μερίδας του Τύπου (ηλεκτρονικού και μη), καθώς και για επιφανή στελέχη του "κεντροαριστερού" λεγόμενου χώρου. Το αξιοσημείωτο είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς έχουν για χρόνια εντρυφήσει στη θεωρία του "Τέλους της Ιστορίας". Πολλοί, μάλιστα, μέχρι πρόσφατα έλπιζαν βάσιμα ότι θα τους αναγνωριστεί πως προηγήθηκαν ακόμα και του Φουκουγιάμα στη διαπίστωση - και κυρίως στη διαφήμιση - του "τέλους"... Αλλά, τώρα, επιδεικνύουν τέτοιο ενδιαφέρον για το μέλλον της Αριστεράς, μέχρι βαθμού συγκινήσεως, δηλαδή...

***

Για να μπορούμε, όμως, να συνεννοηθούμε στοιχειωδώς, απαιτείται να υπάρξει συμφωνία ότι στο χώρο της Αριστεράς δεν έχουν θέση οι υπέρμαχοι του "είσαι ό,τι δηλώσεις". Για να συνεννοηθούμε στοιχειωδώς, επιβάλλεται να συμφωνήσουμε ότι το μέλλον του τόπου και τα συμφέροντα του λαού είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, για να κόβουν και να ράβουν ορισμένοι την έννοια της Αριστεράς στα μέτρα τους. Πολύ περισσότερο, όταν δεν έχουν περάσει καν τρεις - τέσσερις μέρες, από τη στιγμή που ο ελληνικός λάος έστειλε ευανάγνωστο μήνυμα. Οχι μόνο προς το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, αλλά και προς τους κάθε λογής "αριστερολόγους". Οι τελευταίοι κατέχουν περίοπτη θέση στα γραφικά σαλόνια, των γνωστών και περισπούδαστων αναλύσεων με τις προσφιλείς διαπιστώσεις περί της "γραφικότητας" των αγώνων...

***

Για να ειπωθεί καθαρότερα, μπορεί κάποιος πολίτης να ψηφίζει ΣΥΝ, αλλά να παραμένει και να αισθάνεται αριστερός. Θα του απαγορέψει κανείς να αθροίζει τον εαυτό του στην πάλη κατά του ΝΑΤΟ και των πολυεθνικών; Ομως, όταν η ηγεσία ενός κόμματος που η πολιτική του αποδοκιμάστηκε, όπως του ΣΥΝ, συνεχίζει να αθροίζει την πολιτική της στην Αριστερά, στην Αριστερά της αντίστασης και της αντεπίθεσης - η οποία ανταμείφθηκε για την πολιτική της από το εκλογικό σώμα - είναι εμφανώς αυταπόδεικτο πως επιδίδεται σε μετεκλογικό μαγείρεμα.

Η πραγματική Αριστερά, η Αριστερά της ρήξης, της ανατροπής, της λαϊκής πάλης, της αντίστασης (ή μήπως είναι κάτι διαφορετικό η Αριστερά;) έχει δικαίωμα και υποχρέωση να συναντηθεί μ' αυτόν τον αριστερό ψηφοφόρο. Δεν έχει, όμως, κανένα δικαίωμα να αποκρύψει από αυτόν τον ψηφοφόρο τις αποστάσεις που χωρίζουν την πραγματική Αριστερά, από την πολιτική εκείνων των κομμάτων, που από το βράδυ κιόλας των εκλογών, στα διάφορα τηλεοπτικά πάνελ, τα στελέχη τους ανακήρυξαν "αριστερό το μεγαλύτερο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ"!

Που η "αυτοκριτική" τους εστιάζεται, όχι στο ότι υπηρετούν την ΕΕ, αλλά στο ότι δεν κατάφεραν να πείσουν για το φιλευρωπαϊσμό τους, δηλαδή για τη φιλία τους με την ΕΕ των βομβών και των διοξινών!

Που η αγωνία τους προεκλογικά ήταν πώς θα "νικήσουν" το ΚΚΕ (!) και που η μετεκλογική τους απελπισία έγκειται στο γεγονός, όχι ότι δεν πήραν σαφή αντιιμπεριαλιστική στάση στον πόλεμο, αλλά ότι έγινε πόλεμος και αυτό έδωσε στο ΚΚΕ τη δυνατότητα να αποδείξει στην πράξη την αλήθεια των λόγων του.

Τώρα, μετεκλογικά, ας κρίνει αυτός ο αριστερός ψηφοφόρος, πόσο ανταποκρίνεται στη δική του αριστερή συνείδηση η στάση των δήθεν "αριστερών" ηγεσιών που ψήφισε.

***

Οσοι προσπαθούν στο όνομα του λαού (!) να προσθέσουν, όχι τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ, του ΔΗΚΚΙ και του ΣΥΝ, αλλά τις πολιτικές των τριών κομμάτων, για να βγάλουν μετά σαν πόρισμα το περίφημο "όλοι αριστεροί είμαστε" (!), ας είναι πιο προσεκτικοί. Διότι τα ανόμοια δεν προστίθενται. Για τα πολύ ανόμοια, δε, ούτε λόγος να γίνεται...

Αντιθέτως, εκείνη η "πρόσθεση" που έχει ανάγκη ο τόπος, ήδη, άρχισε να γίνεται. Και θα συνεχίσει. Παντού. Σε όλα τα επίπεδα. Και θα είναι αντίστοιχη με την αριστερή απάντηση, που έχει ανάγκη ο λαός. Αυτό, όσο νωρίτερα το καταλάβουν ορισμένοι, τόσο καλύτερα. Πράγματι, στο πλαίσιο μιας πραγματικά αριστερής πολιτικής, εκείνα που ενώνουν τους αριστερούς είναι απείρως περισσότερα από όσα τους χωρίζουν και μόνο στο πλαίσιο μιας τέτοιας πολιτικής μπορεί ο λαός να πείθεται και να στρατεύεται με την Αριστερά.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ