Ενα από τα "καλά", που θα βρούμε μπροστά μας από το ξεπούλημα της "Ολυμπιακής". Αντιγράφουμε από πρόσφατο τηλεγράφημα. "Κουρασμένοι οι πιλότοι μιας από τις μεγαλύτερες αεροπορικές εταιρίες των ΗΠΑ, της "Αμέρικαν Αιρλάινς", αποκοιμήθηκαν την ώρα της υπηρεσίας τους, λόγω των πολλών πιέσεων που υφίστανται από την εταιρία για να δουλεύουν βάρδιες μεγάλης διάρκειας, ανακοινώθηκε σήμερα. Ενας πιλότος, του οποίου δεν αποκαλύφθηκε η ταυτότητα, διατάχθηκε πέρσι τελείως ξαφνικά να πετάξει νύχτα στην Κεντρική Αμερική, με αποτέλεσμα να αποκοιμηθεί στο πηδάλιο πάνω από το Μεξικό, αποκάλυψε η εφημερίδα "USA Today", που επικαλείται σχετικό έγγραφο του Συνδικάτου Πιλότων της "Αμέρικαν Αιρλάινς". Υστερα από δυστύχημα αεροπλάνου της εταιρίας, που συνέβη την 1η Ιουνίου στην Αρκανσο και κατά την οποία πτήση το προσωπικό ήταν σε υπηρεσία επί 13,5 ώρες συνέχεια, οι πτήσεις της εταιρίας βρίσκονται τώρα υπό έρευνα της Ομοσπονδιακής Διοίκησης Αεροσκαφών (FAA). Στην ίδια εταιρία, μια σειρά δυστυχημάτων που σημειώθηκαν από το 1993 έως τώρα προκάλεσαν το θάνατο 171 ανθρώπων". Είναι γνωστό, βέβαια, ότι οι πολυεθνικές κοστολογούν αλλιώς την ανθρώπινη ζωή.

"Εγώ δεν πάω Μέγαρο, θα μείνω με τον παίδαρο", δήλωνε πριν μερικά χρόνια, με το γνωστό άσμα, η Ρίτα Σακελλαρίου. Ασμα, που ενέπνευσε την υπουργό Πολιτισμού, Ελ. Παπαζώη, η οποία χτες "ευφυώς" το παρέφρασε για ν' αποδείξει πως το Μέγαρο Μουσικής, χάρη στο νέο "πολιτιστικό πάρκο" του, θα είναι ανοιχτό στους πολλούς. Πλέον, θα λέμε "πάρε τον παίδαρο για να πας στο Μέγαρο", είπε, προσφέροντας μια μοναδική "διέξοδο" πολιτιστικής συμπεριφοράς. Φτηνό το λογοπαίγνιο, που εμπνεύστηκε για να υπερτονίσει το "πλατύ κοινωνικό" και πολιτιστικό προφίλ του "καταξιωμένου θεσμού". Γίνεται όμως ακόμη φτηνότερο, όταν το ξεστομίζει η περί των πολιτιστικών υπουργός. Η ρήση της - αποκαλυπτική για τη σκέψη, τη νοοτροπία και την πολιτική προσέγγιση των προσώπων, που διαχειρίζονται και παίρνουν αποφάσεις για την πολιτιστική ζωή αυτού του τόπου.

Ισως, βέβαια, κάποιοι νομίζουν ότι η επιχείρηση "ανασυγκρότησης" των Βαλκανίων θα σημάνει και άνοιγμα των δουλιών στη χώρα μας, εισροή κεφαλαίων, επενδύσεις, κλπ., κλπ. Πρόκειται για μια μεγάλη και επικίνδυνη αυταπάτη. Η "ανασυγκρότηση" των Βαλκανίων αποτελεί στην πραγματικότητα το όχημα της πολύ περισσότερο έντονης εισβολής των μεγάλων πολυεθνικών στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Βαλκανικής, με στόχο την ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση των λαών τους και την καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πόρων και πηγών τους. Μια επιχείρηση, που θα συνοδευτεί από την ένταση του μεταξύ τους ανταγωνισμού και όλων όσα αυτός συνεπάγεται, από την παραπέρα προώθηση της βίαιης αναδιάρθρωσης της οικονομίας των χωρών αυτών, από την παραπέρα ένταση της φτώχειας, της ανεργίας, όπως και όλων των τραγικών κοινωνικών φαινομένων, που όλ' αυτά φέρνουν μαζί τους.

Οι μεγάλες πολυεθνικές θα έρθουν - όταν και αν έρθουν - στα Βαλκάνια για να μεγαλώσουν τα κέρδη τους. Να τα μεγαλώσουν, μάλιστα, γρήγορα και χωρίς κόστος. Και όχι, για την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη των βαλκανικών χωρών.

Μέχρι τώρα, η χώρα μας αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί χώρο πολύμορφων "διευκολύνσεων" των ΝΑΤΟικών δυνάμεων εισβολής στο Κοσσυφοπέδιο και τη Γιουγκοσλαβία γενικότερα. Και, βέβαια, κανένας από τους κυβερνώντες δεν τολμούσε να περηφανευτεί για το γεγονός αυτό, αλλά ψέλλιζαν τις γνωστές σε όλους δικαιολογίες. Τώρα, που η Θεσσαλονίκη ορίστηκε από τους "15" ως το "κέντρο ανασυγκρότησης" των Βαλκανίων, πανηγυρίζουν για τη μεγάλη τους... νίκη και ζητάνε και τα ρέστα.

Αποτελεί, όμως, πράγματι νίκη ο ορισμός αυτός της Θεσσαλονίκης; Θα είναι επωφελής, για τη χώρα και το λαό μας; Αν δούμε την εξέλιξη, με το μάτι των μεγάλων ελληνικών επιχειρήσεων, που προσδοκούν σε κάποιο μερίδιο της "ανασυγκρότησης", τότε η απάντηση θα μπορούσε να είναι θετική. Το γεγονός αυτό, όμως, όπως και τα όποια περισσότερα κέρδη των επιχειρήσεων αυτών, δε σημαίνουν κανένα όφελος για τη χώρα και το λαό. Ούτε, βέβαια, ισοφαρίζουν και πολύ περισσότερο δεν παραγράφουν τις πολλές και σοβαρές αρνητικές συνέπειες που συνεπάγεται ο ορισμός της Θεσσαλονίκης ως "κέντρου της ανασυγκρότησης".

Ουσιαστικά και με δυο λόγια, η Θεσσαλονίκη, και η χώρα μας γενικότερα, παραμένει ο "διάδρομος" εισβολής, κατοχής και λεηλασίας της Γιουγκοσλαβίας, πριν της στρατιωτικής και τώρα της οικονομικής. Και από το γεγονός αυτό δεν έχει τίποτε να ωφεληθεί, ούτε ως χώρα ούτε ως λαός.

Και τώρα, τι θα κάνει ο Τόνι Μπλερ; Γιατί, όμως, δε βάζει το θέμα στο ΝΑΤΟ, για να... λυθεί, όπως έγινε και με το Κοσσυφοπέδιο και τη Βοσνία; Κανένας δε θα του χαλάσει το χατίρι. Αλλωστε, το "μεγάλο αφεντικό" - τον Μπιλ Κλίντον εννοούμε - έχει επανειλημμένα δείξει το ενδιαφέρον του, για το συγκεκριμένο ζήτημα.

Αναφερόμαστε στο πρόβλημα της ειρήνης στη Βόρεια Ιρλανδία. Σύμφωνα, με το τελεσίγραφο του Βρετανού πρωθυπουργού, μέχρι τα μεσάνυχτα χτες, ο IRA έπρεπε να παραδώσει τον οπλισμό του. Πράγμα, βέβαια, που δεν έγινε. Κι έτσι, η συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής και συνολικά το πρόβλημα της ειρήνης στη Βόρεια Ιρλανδία βρίσκεται, πλέον, στον αέρα. Χώρια, που οι φανατικοί προτεστάντες "ξύνουν" πάλι τα νύχια τους κι έχουν, ήδη, σηκώσει τα μανίκια τους για καυγά.

Αναρωτιόμαστε, λοιπόν, γιατί δε φωνάζει το ΝΑΤΟ, να βομβαρδίσει τη Βόρεια Ιρλανδία και αφού υποχρεωθούν όλοι σε συνθηκολόγηση, να εγκατασταθεί και μια "ειρηνευτική" δύναμη, για τα επόμενα 30 χρόνια, ώστε να έχει ήσυχο το κεφάλι του. Ασε, που θα λύσει και το πρόβλημα της ανεργίας, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Η ανοικοδόμηση της Βόρειας Ιρλανδίας θα χρειαστεί πολλά εργατικά χέρια.

Εάν δεν το έχει σκεφθεί, πάντως, ας του μεταβιβάσει την ιδέα κάποιος από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Ποιος ξέρει τι έχουμε να κερδίσουμε από την ενδεχόμενη αποδοχή της...

Μα δεν έχουν τσίπα, αλήθεια, όλοι τους; Δηλαδή, εάν το τουρκικό δικαστήριο καταδίκαζε τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν σε ισόβια δεσμά, όλα θα ήταν μέλι γάλα;

Η υποκρισία όλων τους, εγχώριων και Ευρωπαίων, που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, για τη θανατική καταδίκη, δεν έχει προηγούμενο...