Η προσπάθεια, όντως, της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ ξεχειλίζει από απόγνωση. Γιατί, όσο κι αν η πολιτική της ΝΔ με συνέπεια υπερασπίζεται και προωθεί τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και των διαφόρων επιχειρηματικών ομίλων, όσο κι αν η πολιτική της ΝΔ είναι ίδια και χειρότερη με αυτήν που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, είναι ακόμα πολύ κοντά στη συνείδηση του λαϊκού κόσμου - και των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και των ψηφοφόρων της ΝΔ - η εμπειρία από την τελευταία 20ετία του ΠΑΣΟΚ που κυβερνούσε - με ένα τρίχρονο διάλειμμα - τη χώρα.

Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, όμως, υποφέρει κυρίως από το γεγονός ότι την προπαγάνδα της αυτή, δυσκολεύεται να την περάσει όσο θα επιθυμούσε πιο μαζικά μέσα στο λαό, εξαιτίας ενός σοβαρού πολιτικού εμποδίου. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Το οποίο σταθερά εξακολουθεί να αποκαλύπτει την ουσία της ταξικής αντιλαϊκής πολιτικής των αστικών κομμάτων της χώρας μας, έτσι βέβαια όπως αυτή εκφράζεται κάθε φορά, κι όπως αυτή διαφοροποιείται ως τακτική, ανάλογα με το ποιο κόμμα είναι στην κυβέρνηση και ποιο στην αντιπολίτευση.

Η προπαγάνδα της ηγεσίας της ΝΔ έχει σαν στόχο να συγκρατήσει, να φρενάρει όσο μπορεί την όποια δυσαρέσκεια αντικειμενικά γεννά η πολιτική της, για να συνεχίσει το αντιλαϊκό έργο της. Το ΠΑΣΟΚ από τη μεριά του προσπαθεί να συσπειρώσει τις δυνάμεις του - που εμφανίζονται έτσι κι αλλιώς δυσαρεστημένες με την πολιτική του - καθώς και να αποσπάσει ξανά δυνάμεις που έχασε προς τη ΝΔ στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές, μέσα από το γνωστό και επαναλαμβανόμενο «παιγνίδι» της εσωτερικής μετακίνησης ψηφοφόρων από το ένα κόμμα στο άλλο, που έχουμε συνηθίσει στις εκλογικές μάχες, χωρίς να αλλάζει τίποτε επί της ουσίας.

Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, εμφανιζόμενη σαν μετανοημένη Μαγδαληνή, με «αλλαγμένο» δήθεν και «ανανεωμένο» πρόσωπο, σε ορισμένα ζητήματα, όπως πρόσφατα στην ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ, προσπαθεί να συσκοτίσει την πολιτική της. Κυρίως, βέβαια, γίνεται «επαναστατικός» και «καταγγελτικός» ο λόγος της, σε θέματα που η δρομολόγησή τους έχει γίνει αρκετό καιρό πριν, όταν η ίδια ήταν κυβέρνηση και δεν «κινδυνεύουν τώρα να πισωγυρίσουν» - από τη σκοπιά πάντα της εξυπηρέτησης της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου - όπως ο ΟΤΕ.

Αφού το ΠΑΣΟΚ δημιούργησε όλες τις προϋποθέσεις (διαδικασία ιδιωτικοποίησης, «απαξίωση», «μετοχοποιήσεις», «εθελούσιες έξοδοι» κλπ. κλπ.), όταν ήταν κυβέρνηση, άφησε τη ΝΔ να κάνει την τελική βρώμικη δουλιά, ξέροντας ότι η ΝΔ είναι περισσότερο ή τουλάχιστον εξίσου «ευάλωτη» και «ευαίσθητη» στα συμφέροντα των εγχώριων και ξένων μονοπωλιακών ομίλων και συνεπώς η πορεία προς την πλήρη ιδιωτικοποίηση εμφανίζεται αναπόφευκτη με το σημερινό συσχετισμό δύναμης, στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Σε άλλα, όπως το άρθρο 16 που κατά την άρχουσα τάξη αποτελεί εμπόδιο που πρέπει να παρακαμφθεί μέσω της αλλαγής του, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εμφανίστηκε έτοιμος να το ψηφίσει με την ηγεσία της ΝΔ. Εξίσου, βέβαια, γνωστή είναι η τυχοδιωκτική, καιροσκοπική πολιτική της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ για το πώς χειρίζεται διάφορα ζητήματα.

Ο μόνος δρόμος είναι να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Φυσικά αυτό θα είναι μια ολόκληρη διαδικασία. Ο μαζικός απεγκλωβισμός από το δικομματισμό, από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, από την κεντροδεξιά ή την κεντροαριστερά, δεν είναι καθόλου εύκολη, είναι πολύ σύνθετη υπόθεση. Ομως είναι απαραίτητη προϋπόθεση, για να ανοίξει ο δρόμος, να φεύγει όλο και περισσότερο ο κόσμος από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Χρειάζεται πειστική συζήτηση, ανάπτυξη της προσωπικής και μαζικής επαφής μέσα στους εργαζόμενους, στους χώρους δουλιάς και κατοικίας.

Δυσανασχετούν ορισμένοι άνθρωποι από το χώρο του ΠΑΣΟΚ όταν τους λέμε ότι οι διαφορές των δύο κομμάτων είναι για την καρέκλα της εξουσίας, ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν ίδια στρατηγική πολιτική κατεύθυνση. Δεν έχουν δίκιο. Δεκάδες μάλιστα είναι οι παρεμβάσεις του ΚΚΕ γι' αυτά τα ζητήματα σε κινητοποιήσεις, στη Βουλή, στο Ευρωκοινοβούλιο. Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, επανειλημμένα στη Βουλή έχει αναπτύξει - και πρόσφατα στη συζήτηση για τον ΟΤΕ - με πολλά επιχειρήματα και στοιχεία την ουσία της πολιτικής των άλλων κομμάτων και των θέσεων του Κόμματος. Αλλωστε και η ίδια η πολύχρονη εμπειρία των εργαζομένων που έχει συσσωρευτεί, μπορεί και πρέπει σήμερα να αξιοποιηθεί περισσότερο από χτες.

Ενα παράδειγμα: Το 1991 η ΝΔ ανέλαβε τη διακυβέρνηση όταν άρχισαν οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις και οι ιδιωτικοποιήσεις και προχωράει στην πρώτη ιδιωτικοποίηση. Το ΠΑΣΟΚ τότε - ως αντιπολίτευση - κατήγγειλε εκείνη την ιδιωτικοποίηση της επιχείρησης, η οποία είχε φτιαχτεί βέβαια, με τον ιδρώτα και το αίμα των εργαζομένων. Ομως ο καυγάς που έκανε το ΠΑΣΟΚ ήταν μόνο για το πόσο πουλήθηκε το εμπόρευμα που λεγόταν ΑΓΕΤ, πού πήγε η μίζα και διάφορα τέτοια. Στο τέλος βέβαια... τζίφος η υπόθεση.

Οταν ήρθε το ΠΑΣΟΚ στη διακυβέρνηση ο τότε υπουργός Γ. Παπαντωνίου δίνει λίστα ιδιωτικοποίησης 3.000 επιχειρήσεων. Και όποτε καθυστερούσε η προώθησή τους, η κριτική της ΝΔ - ως αντιπολίτευση πλέον - επικεντρώνονταν στο ότι δεν προχωράνε οι αναδιαρθρώσεις. Αλλά το πρόβλημα ήταν - όπως είναι και σήμερα - ότι σε όλη την Ευρώπη πουλιούνται πολλές επιχειρήσεις, η Ελλάδα είναι μια μικρή αγορά και για να τις πουλήσουν έπρεπε να αλλάξουν πιο αντιδραστικά τις εργασιακές σχέσεις. Εκτός από το ότι, το πόσο γρήγορα προχωράνε αυτές έχει σχέση και με το τι αντίδραση βρίσκουν από το λαϊκό κίνημα, που τους παρεμποδίζει, έστω προσωρινά. Ομως, η τάση είναι σαφής και αντικειμενική για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Ολη αυτή η πορεία ήταν φανερή όλη την τελευταία δεκαπενταετία, είτε κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ είτε η ΝΔ. Τα μέτρα τα προωθούσαν - εναλλάξ και με πλήρη συνέπεια και οι δύο.

Οι διαφορές, που υπάρχουν ανάμεσα στην πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, είναι διαφορές που έχουν σχέση και με το τι πίεση και εμπόδια βάζουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με την πάλη τους και την όποια αντίστασή τους, αλλά και με αντιθέσεις, αντιφάσεις και δυσκολίες που παράγει η ίδια η καπιταλιστική οικονομία. Μπορεί να τσακώνονται στη Βουλή μεταξύ τους αλλά αυτό γίνεται αφήνοντας εντελώς άθικτο το σύστημα, τις αντιλαϊκές συνθήκες, όπως αυτή του Μάαστριχτ, τις αναδιαρθρώσεις. Από πολλές απόψεις μάλιστα - γεγονός που έχει σχέση με τον υποκειμενικό παράγοντα, με τη διαμόρφωση ταξικής συνείδησης - οι τσακωμοί τους λειτουργούν ως «τονωτική ένεση» για το σύστημα, αφού συμβάλουν έτσι στον αποπροσανατολισμό, τον εγκλωβισμό, στη διαμόρφωση στρεβλής εικόνας για την πραγματικότητα, στα μάτια της ψυχής πλατιών λαϊκών μαζών.

Αλλο παράδειγμα: Ερχεται, αρχές '90 επί ΝΔ, ο νόμος Σιούφα. Ενας νόμος αρνητικός που άνοιξε το δρόμο για αντιδραστικές αλλαγές στο Ασφαλιστικό. Το ΠΑΣΟΚ τότε εμφανίστηκε να είναι «επί ποδός πολέμου». Ομως, μετά - επί ΠΑΣΟΚ - έρχεται το σχέδιο νόμου Γιαννίτση και ο νόμος Ρέππα, για το ίδιο θέμα, και τότε είναι η ΝΔ που ανακαλύπτει ότι είναι νόμοι αντιλαϊκοί και κατακεραυνώνει το ΠΑΣΟΚ! Σήμερα, έρχονται καινούργιοι νόμοι της ΝΔ και ξεσηκώνεται το ΠΑΣΟΚ και τα συνδικαλιστικά του στελέχη, φωνάζοντας «κάτω τα χέρια από τα κεκτημένα», εννοώντας «κεκτημένο» το νόμο Ρέππα, ένα νόμο που πρέπει έτσι κι αλλιώς να ανατραπεί συθέμελα.

Και τα δύο κόμματα, δηλαδή, κάνουν αντιπαράθεση μεταξύ τους, η οποία αφήνει απέξω όλη την ουσία. Αυτό που μας ανησυχεί είναι να μην μπουν οι εργαζόμενοι ανάμεσά τους και να μη λένε ποιο είναι το λιγότερο κακό. Το ποιος είναι καλύτερος πέρα από αυτούς τους δύο, πέρα από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αυτό είναι που πρέπει να μας απασχολεί.

Να μη φεύγουν, δηλαδή, από τη ΝΔ και πάνε στο ΠΑΣΟΚ, ούτε από το ΠΑΣΟΚ και να ξαναπηγαίνουν στη ΝΔ, όπως κάνουν ανά τετραετία, πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα. Κι αυτό ξεσκεπάζει καθημερινά, με συνέπεια και ανελλιπώς μόνο το ΚΚΕ. Κι αυτό είναι που τους ενοχλεί και βάζουν τα «παπαγαλάκια» τους, πότε οι μεν, πότε οι δε, να ξερνάνε τη χολή τους κατά του ΚΚΕ. Βέβαια, για όλους αυτούς - ιδιαίτερα αυτούς που έχουν το θράσος να βάζουν «κουίζ» στους αναγνώστες τους - υπάρχει το ξίδι. Και μ' αυτό μόνον η εργατική τάξη και οι άλλες λαϊκές δυνάμεις μπορούν να τους ποτίσουν πραγματικά...