Eurokinissi

Οσο για το βιβλίο του πατέρα, θα ήθελα από τις πωλήσεις να περισσέψουν κάποια χρήματα για να προβληθεί ο αντιαποικιοκρατικός, αντιιμπεριαλιστικός, λαϊκός, πατριωτικός και σοσιαλιστικός αγώνας του ΕΜΠΑ (Εθνικό Μέτωπο Πανδωδεκανησιακής Απελευθέρωσης) στα Δωδεκάνησα. Θα 'θελα πολύ οι συγγενείς, οι φίλοι και οι σύντροφοι, που τόσο με αγάπησαν και τους αγάπησα, να αγαπούν από εδώ και πέρα ακόμη περισσότερο τη μητέρα και τον αδελφό μου, αλλά και τις δύο κυρίες που βοηθούν στο πατρικό σπίτι, την κυρία Κική και την Ευγενία. Θα επιθυμούσα, τέλος, το πιάνο μου να δοθεί στο Δημοτικό Ωδείο της Σύμης. Κάποια βιβλία που θα επέλεγε ο αδερφός μου θα ήθελα να πήγαιναν στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Πάτρας και το Πανεπιστήμιο Πατρών. Και για το αρχείο, τα υπόλοιπα βιβλία, τη "μουσική βιβλιοθήκη", τα όμορφα λιγοστά λουλούδια μου, να αποφασίσει ο αδερφός μου Δημήτρης, συμβουλευόμενος τους αγαπημένους συγγενείς και φίλους, για το πού θα μπορέσει - όσα δε θα κρατούσε - να προσφέρει.

Ταξίδεψα, αγάπησα, με αγάπησαν, πάλεψα, συγκρούστηκα. Ημουν τυχερός! Σας χαιρετώ.

ΥΓ: Αυτό το κείμενο που δίδεται σε ορισμένους φίλους και συγγενείς δε θα ήθελα να γίνει γνωστό πριν επέλθει ο θάνατος».

Ηταν οι τελευταίες γραμμές του δημοσιογράφου Γιάννη Διακογιάννη, που ακούστηκαν το χτεσινό συννεφιασμένο μεσημέρι στο Β` νεκροταφείο. Είχε διαλέξει μια λιτή πολιτική κηδεία χωρίς επικήδειους. Με τα λίγα αυτά λόγια, «τη διαθήκη του», όπως ο ίδιος την ονόμασε, ο Γιάννης «έφυγε», όπως έζησε, ένας εξαιρετικός άνθρωπος, ένας εξαιρετικός αγωνιστής του Τύπου.

Αφησε την τελευταία του πνοή το Σάββατο το μεσημέρι και συννέφιασαν όλοι όσοι τον γνώρισαν, όλοι όσοι τον διάβασαν. Ηταν μόλις 49 χρόνων. Η «διαδρομή» του ξεκίνησε το 1957 στην Αθήνα. Σπούδασε στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών. Το 1976 εκλέχτηκε γεν. γραμματέας του Συλλόγου Φοιτητών της Πολυτεχνικής Σχολής. Ξεκίνησε τα πρώτα του βήματα στη δημοσιογραφία ως συνεργαζόμενος στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ». Από το 1981 εργάστηκε στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» ως υπεύθυνος του γραφείου Δυτικής Ελλάδας, στην Πάτρα, και στη συνέχεια στην Αθήνα στο ελεύθερο, κοινοβουλευτικό και πολιτικό ρεπορτάζ. Εχει κάνει ρεπορτάζ σε περισσότερες από σαράντα χώρες. Εχουν κυκλοφορήσει τρία βιβλία του με τίτλους «Στα σύνορα της φωτιάς, οδοιπορικό στην Κεντρική Αμερική», «Μετά τον Τσε και τον Αλιέντε, οδοιπορικό στη Νότιο Αμερική» και «Δύο Φεγγάρια στην Αμερική».

Για το «φευγιό» του Γιάννη Διακογιάννη, το ΚΚΕ, με ανακοίνωσή του, υπογραμμίζει: «Εκφράζουμε τη βαθιά λύπη μας για τον πρόωρο χαμό του γνωστού δημοσιογράφου Γιάννη Ε. Διακογιάννη, ενός ανθρώπου τίμιου, εργατικού και ευσυνείδητου, ενός ανθρώπου με ήθος. Ο Γιάννης Ε. Διακογιάννης τίμησε τη δημοσιογραφία. Αναδείχτηκε σε έναν από τους πιο επιφανείς υπηρέτες της, γιατί αναζητούσε τη μέγιστη ακρίβεια στα γεγονότα, δίχως να διστάζει μπροστά στα εμπόδια. Εργάστηκε έχοντας κλειστά τα αυτιά στις σειρήνες του πλουτισμού και του εύκολου κέρδους. Εβγαζε το ψωμί του με τον ιδρώτα του. Ο Γιάννης Ε. Διακογιάννης υπήρξε άνθρωπος με ανησυχίες και γενικότερα ενδιαφέροντα. Τον απασχολούσε η ζωή των απλών ανθρώπων σε κάθε γωνιά της Γης, η αδικία σε βάρος τους, οι άδικοι πόλεμοι. Θα θυμόμαστε τις ανταποκρίσεις του από το Ιράκ, όταν οι ιμπεριαλιστές βομβάρδιζαν καίγοντας χιλιάδες αθώων. Ευχή είναι να υπάρξουν πολλοί σ' αυτό το επάγγελμα σαν τον Γιάννη Ε. Διακογιάννη. Στη μάνα του και στον αδελφό του, καθώς και στους άλλους συγγενείς, εκφράζουμε τα ολόθερμα συλλυπητήριά μας».

Δηλώσεις για το θάνατο του Γιάννη Διακογιάννη, έκαναν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κ. Παπούλιας, η πρόεδρος της Βουλής Α. Ψαρούδα - Μπενάκη, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Θ. Ρουσόπουλος, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γ. Παπανδρέου, ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Α. Αλαβάνος, οι πρόεδροι της ΕΣΗΕΑ και της ΠΟΕΣΥ κ.ά. Συλλυπητήριες ανακοινώσεις εξέδωσαν οι ΕΣΗΕΑ, ΕΣΗΜΘ, ΕΣΗΕΠ-Η-Ν, ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Δημοσιογράφων Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης 1941-1944, η Ενωση Γαλλόφωνων Δημοσιογράφων, η «Δημοκρατική Συσπείρωση για τις Λαϊκές Ελευθερίες και την Αλληλεγγύη» κ.ά.

Στην πολιτική κηδεία του Γ. Διακογιάννη παρευρέθηκε πλήθος κόσμου, μεταξύ των οποίων η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, υπουργοί της κυβέρνησης, οι πρόεδροι του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ.

Οσοι αποχαιρέτησαν, χτες το μεσημέρι, τον Γ. Διακογιάννη, σίγουρα ανέβηκαν «λίγο ψηλότερα». Τον «συνόδευσαν» υπό τους ήχους του μουσικού έργου «Αντάτζιο» του Αλμπινιόνι, ενώ ακόμα ακούγονται οι δημοτικοί στίχοι που του τραγούδησαν: «Τα έρημα τα ξένα βρε Γιάννη, Γιαννάκη μου. Τα έρημα τα ξένα βρε παλικαράκι μου, άιντε! Πέντε ποτάμια το 'πλυνα, άιντε! Κι έβαψαν και τα πέντε βρε Γιάννη, Γιαννάκη μου. Κι έβαψαν και τα πέντε βρε παλικαράκι μου, άιντε»...