Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που το θέατρο «Εμπρός» έκανε την εμφάνισή του στην περιοχή του Ψυρρή, στο παλιό τυπογραφείο. Σε μια περιοχή που τότε με δυσκολία προσέγγιζες. Σήμερα τίποτα πια δε θυμίζει εκείνη τη μοναξιά του θεάτρου, καθώς απαριθμούνται πολλά καταστήματα και θέατρα.

Στην αρχή της δεκαετίας του '90, με πείσμα, ταλέντο και συγκινητική αφοσίωση στη θεατρική τέχνη, ο Τάσος Μπαντής, η Ράνια Οικονομίδου, ο Δημήτρης Καταλειφός, ο Γιώργος Κέντρος, αποχωρώντας από τη «Σκηνή» που είχε ήδη διαλυθεί, έκαναν το όνειρό τους πράξη ιδρύοντας τις «Μορφές» και δρώντας στο Παλιό Τυπογραφείο του «Εμπρός». Ηταν μια φρέσκια, μελετημένη και σωστά οργανωμένη μορφή θεάτρου που διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό τη γεωγραφία του θεατρικού χάρτη, αναβαθμίζοντας παράλληλα την υποβαθμισμένη περιοχή του Ψυρρή. Εγιναν πρότυπο και παράδειγμα συνύπαρξης και πρόσφεραν στο θεατρικό κοινό υψηλό καλλιτεχνικό έργο με παραστάσεις σημαντικές, αισθητικά υψηλές και με ερμηνείες που κέρδιζαν όλο και περισσότερους θεατές, κυρίως νέους, κάνοντάς τους κοινωνούς με ένα υψηλού επιπέδου ρεπερτόριο. Παράλληλα, δημιούργησαν και δεύτερη σκηνή και Δραματική Σχολή.

Τα έργα που παρουσιάστηκαν με τεράστια επιτυχία ήταν: «Σωσμένος» του Εντουαρντ Μποντ (1990), «Μικρός Εγιολφ» του Χένρικ Ιψεν (1991), «Αμερικάνικος βούβαλος» του Ντέιβιντ Μάμετ (1992 - 1994), «Σαβάνα Μπέι» της Μαργκερίτ Ντιράς (1993), «Σαν Ελληνας» του Στίβεν Μπέρκοφ (1993), «Αγριόπαπια» του Χένρικ Ιψεν (1994), «Η υπόθεση της οδού Λουρσίν» του Ευγένιου Λαμπίς (1996), «To κρυπτογράφημα» του Ντέιβιντ Μάμετ (1996) και «Αγγέλα» του Γιώργου Σεβαστίκογλου (1997).

Ωστόσο, κάποια στιγμή τα οικονομικά προβλήματα έφεραν αντιμέτωπους τους συνιδρυτές με μια πραγματικότητα που κατέληξε σε διαφωνία και επέφερε το χωρισμό, καθώς δεν κατάφεραν να διατηρήσουν τις ισορροπίες συνεργασίας τους. Στο τέλος του 1999 διαλύονται και νομικά οι «Μορφές» καθόλου αβασάνιστα. Ο κύκλος εκείνος έκλεισε, δυστυχώς, αλλά ευτυχώς ο Τάσος Μπαντής, με νύχια και με δόντια, πιστός στην αρχική του αφετηρία, στις αρχικές του επιδιώξεις για το θέατρο, παρότι οι δυσκολίες γίνονταν ολοένα και μεγαλύτερες, το Νοέμβρη του 1999, ίδρυσε την εταιρεία θεάτρου ΕΜΠΡΟΣ, για την οποία σκηνοθέτησε τα έργα: «To τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη (2000), «To ημερολόγιο της άμμου» του Δημήτρη Κορδάτου (2001), «To έργο για το μωρό» του Εντουαρντ Αλμπι (2002) και «Ενα ψέμα του μυαλού» του Σαμ Σέπαρντ.

Πριν λίγες βδομάδες και ο νέος αυτός κύκλος έκλεισε φαίνεται οριστικά με τον αιφνίδιο θάνατο του Τάσου Μπαντή. Τη μέρα της κηδείας του κιόλας η Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου, στην οποία ανήκει το κτίριο του «Εμπρός» και με την οποία ο Τάσος Μπαντής είχε συνάψει το συμβόλαιο του ενοικίου, σφράγισε το θέατρο αδιαφορώντας για την παράσταση που παιζόταν. Αυτή η ανάλγητη συμπεριφορά του δημοσίου δε φαίνεται να θορύβησε το ΥΠΠΟ ώστε να επέμβει άμεσα, για να μην κλείσει μια θεατρική στέγη με πρόσφατη μεν ιστορία αλλά σημαντική προσφορά.

Ηδη άρχισε να συζητείται ότι υπάρχει ενδιαφέρον από διάφορους επιχειρηματίες ώστε το «Εμπρός» να γίνει ντίσκο ή νυχτερινό κέντρο ή κάτι παρόμοιο. Η ευθύνη για την τύχη και την πορεία του «Εμπρός» ανήκει στο ΥΠΠΟ και η συνευθύνη σε όλους όσοι πιστεύουν στη μη αλλαγή χρήσης αλλά στη συνέχιση της ιστορίας του στο χώρο του ποιοτικού θεάτρου.

Χρειάστηκε, λοιπόν, η συλλογή 600 υπογραφών ανθρώπων-συνεργατών και φίλων του Τάσου Μπαντή και του θεάτρου «Εμπρός», οι οποίοι, νιώθοντας αυτή τη συνευθύνη, με κοινή έκκλησή τους προς τον υπουργό Πολιτισμού, Γιώργο Βουλγαράκη, παρακαλούν να μεριμνήσει ώστε το κτίριο του θεάτρου να περιέλθει στη δικαιοδοσία του ΥΠΠΟ, για να εξασφαλιστεί η συνέχειά του.

Το πλήρες κείμενο της έκκλησής τους είναι το ακόλουθο: «Κύριε υπουργέ, Εμείς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο (φίλοι και συνεργάτες του Τάσου Μπαντή και του θεάτρου "Εμπρός" και όλων όσα αυτό εκπροσωπεί, ηθοποιοί και σκηνοθέτες του ελληνικού θεάτρου, άνθρωποι της τέχνης και των γραμμάτων, απόφοιτοι της Δραματικής Σχολής του Θεατρικού Οργανισμού "Μορφές" και μαθητές της σημερινής σχολής "Εμπρός"-Θέατρο Εργαστήριον, δημοσιογράφοι, απλοί πολίτες που τίμησαν τον Τάσο Μπαντή παρακολουθώντας τις παραστάσεις του), συντετριμμένοι από τον απροσδόκητο θάνατο του πολύτιμου φίλου, συνεργάτη και πολυαγαπημένου δασκάλου, Τάσου Μπαντή, του σπουδαίου αυτού σκηνοθέτη και ηθοποιού της χώρας μας, ψυχή και κινητήρια δύναμη του θεάτρου "Εμπρός" και της σχολής του, θέλουμε με αυτή τη δημόσια επιστολή μας να σας παρακαλέσουμε να μεριμνήσετε ώστε το κτίριο του θεάτρου να περιέλθει στη δικαιοδοσία του υπουργείου Πολιτισμού, με τρόπο ώστε να είναι έως και αδύνατη η άλωσή του από κάθε είδους σκοτεινές προθέσεις και σκοπιμότητες μικρών ή μεγάλων συμφερόντων, στα οποία τόσο σθεναρά και αποφασιστικά ο Τάσος Μπαντής αντιτάχθηκε όλα τα χρόνια, αφιερώνοντας εξ ολοκλήρου τη ζωή του στη δύσκολη υπόθεση του θεάτρου. Το θέατρο "Εμπρός" είναι σήμερα πλέον ένας χώρος που έγραψε πολλαπλώς ιστορία. Διατηρώντας και σεβόμενος τον ιστορικό χαρακτήρα του κτιρίου του τυπογραφείου του "Εμπρός" και χωρίς να επιφέρει καμία απολύτως αλλοίωση στη μορφή και τη φυσιογνωμία του κτιρίου (αρχιτέκτονες: Τάκης Φραγκούλης, Αντώνης Δαγκλίδης), ο Τάσος Μπαντής ανέβασε σε αυτό τον χώρο παραστάσεις σπάνιας ποιότητας και μοναδικών ερμηνειών, δίδαξε το ήθος και τη σημασία της λεπτομέρειας, με τη στάση του απέναντι στη ζωή και την τέχνη μας έμαθε ότι το θέατρο και γενικά η τέχνη είναι πριν απ' όλα και πάνω απ' όλα τρόπος ζωής. Ακούραστος εργάτης του θεάτρου άνοιξε την πόρτα του στους νέους ανθρώπους, θέατρο δεν ήταν μόνο ο χώρος του κτιρίου, αλλά και η Ρήγα Παλαμήδη και η Σαρρή και όλη η γύρω περιοχή και οι άνθρωποί της που έκαναν δική τους υπόθεση το "Εμπρός" και το αγκάλιασαν σαν μέρος της ζωής τους. Αυτό το θέατρο άλλαξε τη φυσιογνωμία του Ψυρρή. Κύριε υπουργέ, μην αφήσετε το "Εμπρός" στην τύχη των καιρών. Πιστεύουμε ότι μπορείτε να διασφαλίσετε τη δυνατότητα να συνεχίσει να γράφει την ιστορία του στον χώρο του ποιοτικού θεάτρου, είτε, π.χ., ως ένας από τους χώρους εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Αθηνών είτε ως μόνιμη σκηνή στην Αθήνα παραστάσεων των ΔΗΠΕΘΕ καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου είτε ως χώρος των πειραματικών παραστάσεων του Εθνικού είτε ακόμη ως χώρος εμφάνισης πρωτοεμφανιζόμενων νεανικών σχημάτων».

Κι αν οι ποιητές χάνονται, ο κύκλος που έχουν δημιουργήσει με σθένος και ευαισθησία, με πάθος και αγωνία, με ήθος και ελπίδα, στη σύντομη ζωή τους, δε χάνεται. Δεν πρέπει να χαθεί. Είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής και αναγνώρισης της σημαντικής προσφοράς σε όσους δεν έζησαν ματαίως!