«Η μεταρρύθμιση των μεταρρυθμίσεων δε στέκει στα πόδια της. Είναι υπό κατάρρευση. Και αυτό είναι μια νίκη των παιδιών και των δασκάλων τους κυρίως», είπε στη Βουλή την προηγούμενη Τετάρτη ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλέκος Αλαβάνος.

Πρόκειται για την αυταπάτη των αυταπατών, πως τάχα ξεμπερδέψαμε με τις αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση. Ετσι και επικρατήσει ως αντίληψη, θα είναι μια καθαρή ήττα του κινήματος. Γιατί το ΠΑΣΟΚ μπορεί να έκανε τον ελιγμό της «απόσυρσης» από τη διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης, (αυτό προβάλλει ως νίκη του κινήματος ο ΣΥΝ ισχυριζόμενος πως τάχα «έσπασε» η δικομματική συναίνεση), σπέρνοντας αυταπάτες ως προς το ΠΑΣΟΚ και την αντιδραστική πολιτική του.

Αλλά, ας μην ξεχνάμε ότι η «αξιολόγηση» των ΑΕΙ, οι πιστωτικές μονάδες, η διά βίου εκπαίδευση κ.ά. μπορεί να μην έχουν εφαρμοστεί στην πράξη, όμως είναι ήδη νόμοι του κράτους. Αυτά άραγε δεν έχουν σχέση με τη «μεταρρύθμιση» (αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις λέμε εμείς) που φέρνει η κυβέρνηση και που ο ΣΥΝ ισχυρίζεται ότι έχει καταρρεύσει; Αρκεί να μην ψηφιστεί η αναθεώρηση του άρθρου 16 σ' αυτή τη Βουλή για να πούμε ότι το κίνημα νίκησε; Μα έτσι διαγράφουμε τις ίδιες τις απαιτήσεις του κινήματος, που δεν παλεύει απλά ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16, αλλά και το νόμο - πλαίσιο και τους αντιδραστικούς νόμους που έχουν ήδη ψηφιστεί, απαιτώντας αποκλειστικά δημόσια και πραγματικά δωρεάν Παιδεία για όλους και να φύγουν οι επιχειρήσεις από την εκπαίδευση, προτείνοντας και συγκεκριμένα μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση.

Αξίζει να θυμηθούμε και παλιότερες σχετικές δηλώσεις του Αλ. Αλαβάνου, σύμφωνα με τις οποίες «η αξιωματική αντιπολίτευση: Αν σήμερα έλεγε ότι δε θα στηρίξει τις προσπάθειες της Δεξιάς για να επιτραπούν ιδιωτικά πανεπιστήμια (...) τότε όλη η πολιτική της ΝΔ στην εκπαίδευση θα κατέρρεε» («City Press», 11/2/2007). Δηλαδή όχι μόνο επικεντρώνεται στο άρθρο 16 κάνοντας σκόντο για όλες τις υπόλοιπες αναδιαρθρώσεις, αλλά εξαρτά πλήρως την εξέλιξη του πράγματος από τη στάση του ΠΑΣΟΚ. Μα το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, διά στόματος του προέδρου του, έχει ξεκαθαρίσει ότι η θέση του υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16 δεν αλλάζει. Πώς εξαρτάται λοιπόν η «κατάρρευση» των αναδιαρθρώσεων από ένα κόμμα που είναι υπέρ των αναδιαρθρώσεων και φυσικά πολιτεύεται με βάση την καλύτερη εξυπηρέτηση αυτών του των θέσεων;

Η αθώωση του ΠΑΣΟΚ για τις ευθύνες που φέρει ως κυβέρνηση επί είκοσι χρόνια, αλλά και για τις σημερινές του θέσεις που παραμένουν ακλόνητα αντιλαϊκές και υπέρ των αναδιαρθρώσεων, είναι το λιγότερο επικίνδυνη για το κίνημα. Το βασικότερο όμως είναι ότι ο ΣΥΝ καλλιεργεί συνειδητά αυταπάτες ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να μετακινηθεί προς προοδευτικές θέσεις. Ας θυμηθούμε ότι ο τίτλος της «Αυγής» για τις δηλώσεις του Θ. Πάγκαλου σχετικά με το άσυλο ήταν: «Ο Πάγκαλος σπρώχνει το ΠΑΣΟΚ στη Δεξιά»(!) λες και από μόνο του το ΠΑΣΟΚ βάδιζε προς τα αριστερά...

Αυτή η πριμοδότηση του ΠΑΣΟΚ από το ΣΥΝ έχει τη βάση της στην κοινή ιδεολογική αφετηρία ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν και να βελτιωθούν για τους εργαζόμενους μέσα σ' αυτό το σύστημα, ότι δε χρειάζεται ρήξη και ανατροπή.

Ετσι, στη λογική του ΣΥΝ, το ΠΑΣΟΚ είναι ένα κόμμα που ανάλογα με τις θέσεις και τη στάση του μπορεί να οδηγεί σε αυτό που θεωρεί ο ΣΥΝ «νίκες» για το κίνημα. Με άλλα λόγια, ο ΣΥΝ προβάλλει τη λογική ότι το κίνημα μπορεί να παλεύει, αλλά δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχει ψηλά τον πήχη των αιτημάτων και των διεκδικήσεων, αφού σ' αυτό το σύστημα όλες οι διεκδικήσεις δεν μπορούν να ικανοποιηθούν. Μπορεί όμως - σύμφωνα με το ΣΥΝ - να αποσπά νίκες, αλλά μ' αυτές τις διεκδικήσεις, πιέζοντας ένα κόμμα όπως το ΠΑΣΟΚ, να εναντιωθεί τάχα στην κυβέρνηση (έτσι εκτιμά τους δικομματικούς ελιγμούς μέσα στο σύστημα). Οταν, αυτό το κόμμα, κάνει σημαία του το σύνολο των αξιών που προβάλλει το κεφάλαιο, με πρώτη αυτή της ανταγωνιστικότητας.

Ετσι υπονομεύει τους αγώνες, αφενός με το να ωθεί σε έκπτωση από τις διεκδικήσεις που λύνουν το πρόβλημα σε όφελος του λαού και της νεολαίας και αφετέρου με την παρεμπόδιση της συνειδητοποίησης πως για τη λύση στρατηγικών ζητημάτων σε όφελος του λαού και της νεολαίας απαιτείται παλλαϊκός κοινωνικοπολιτικός αγώνας ανατροπής του αστικού πολιτικού συστήματος, συνολικής αποδυνάμωσης του δικομματισμού και όχι κάλπικες αντινεοδημοκρατικές αντιθέσεις σαν αυτή του ΠΑΣΟΚ στο άρθρο 16.

Αξίζει να θυμηθούμε ακόμα την Επίκαιρη Ερώτηση που κατέθεσε στις αρχές του μήνα ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλ. Αλαβάνος προς τον πρωθυπουργό, όπου έγραφε ότι η «εμμονή της κυβέρνησης» στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και το νόμο - πλαίσιο «είναι οι αιτίες μιας πρωτοφανούς κρίσης στα πανεπιστημιακά ιδρύματα». Μπορούμε να αντιπαρέλθουμε γρήγορα τα περί κυβερνητικής εμμονής, γιατί την ίδια πολιτική ακολουθεί και το ΠΑΣΟΚ και γιατί αυτή η πολιτική δεν είναι εμμονή κάποιων κομμάτων, αλλά είναι κομμάτι της στρατηγικής του κεφαλαίου. Ομως ο πρόεδρος του ΣΥΝ βαφτίζει «κρίση» (και «πρωτοφανή» μάλιστα) τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις στα πανεπιστήμια. Την ίδια φρασεολογία χρησιμοποιεί και το ΠΑΣΟΚ, που υποτίθεται ότι κινήθηκε μέχρι τώρα με κριτήριο την... έξοδο από την κρίση. Ομως, όταν οι αγώνες βαφτίζονται «κρίση», τότε η «έξοδος» από την κρίση, δε σημαίνει σε καμιά περίπτωση δικαίωση των αγώνων.

Στην ίδια Ερώτηση στη Βουλή ο ΣΥΝ χαρακτηρίζει θετικές τις προτάσεις των τεσσάρων πρυτάνεων, που λίγο πριν τη Σύνοδο πρυτάνεων είχαν απαιτήσει να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις και η κυβέρνηση να καταθέσει τον Ιούνη το νόμο - πλαίσιο! Μια βδομάδα μετά δε, η Σύνοδος των πρυτάνεων επανέλαβε την απαίτηση να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις, αλλά είπε να κατατεθεί άμεσα ο νόμος - πλαίσιο. Αυτή την τελευταία ο Αλ. Αλαβάνος δεν τη χαρακτήρισε θετική. Μπορεί ο ΣΥΝ να παίζει με τις ημερομηνίες κατάθεσης του νόμου - πλαισίου και να θεωρεί θετικό το χρονοδιάγραμμα κατάθεσης σε πέντε μήνες, ωστόσο αυτά τα παιχνίδια σε τίποτα δεν εκφράζουν τις απαιτήσεις του κινήματος, που έχει απορρίψει εντελώς το νόμο - πλαίσιο που φέρνει η κυβέρνηση. Αν όμως επικρατούσε η λογική των τεσσάρων πρυτάνεων θα ήταν μια... έξοδος από την «κρίση»! Ισως γι' αυτό να την εύρισκε τόσο θετική ο ΣΥΝ, γιατί σύμφωνα με αυτή θα σταματούσαν οι κινητοποιήσεις και θα αποκλιμακωνόταν η κρίση!

Την ίδια στιγμή δε, που χαρακτήριζε θετική την πρόταση των τεσσάρων πρυτάνεων, ο πρόεδρος του ΣΥΝ εκφράστηκε θετικά και για τους 1.000 πανεπιστημιακούς (ανάμεσά τους είναι και πολλοί πανεπιστημιακοί του ΣΥΝ) που υπέγραψαν κείμενα υπέρ των αναδιαρθρώσεων. Τους ίδιους πανεπιστημιακούς που «αγκάλιασε» η υπουργός Παιδείας, Μ. Γιαννάκου, και τους ευχαρίστησε για τις θετικές τους προτάσεις... Αυτά συμβαίνουν όταν πατάει κανείς σε δυο βάρκες! Και αυτή η έκφραση του προβλήματος στις θέσεις του ΣΥΝ για την Παιδεία δεν είναι άσχετη με τις γενικότερες θέσεις του. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα παρακάτω για το ρόλο που αναγνωρίζουν στους εργάτες, σε σχέση και με τα θέματα της εκπαίδευσης.

Το στέλεχος του ΣΥΝ Αλ. Καλύβης, πριν μια βδομάδα, με άρθρο του στην «Αυγή», αθωώνει πλήρως τη ΓΣΕΕ για την ακαδημία εργατοπατέρων (που το κίνημα ζητά την κατάργησή της) λέγοντας ότι «τα συνδικάτα έχουν δικαίωμα να έχουν δικούς τους θεσμούς έρευνας και επιμόρφωσης για τα στελέχη τους (...) αρκεί να μην εμπλέκονται (...) με την τυπική εκπαίδευση». Πότε οι εργάτες έβαλαν αίτημα να φτιάξουν «Ακαδημία» για να... επιμορφώνονται συνδικαλιστικά; Ποτέ! Αυτό δεν ήταν αίτημα του κινήματος, αλλά ανάγκη των εργατοπατέρων για να εκπαιδεύονται στο πώς θα κρατάνε «κοιμισμένο» το κίνημα.

Στο ίδιο άρθρο αθώωνε τη ΓΣΕΕ ότι τοποθετήθηκε ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και «υπερασπίζει τη δημόσια αναβαθμισμένη δωρεάν Παιδεία»! Αλήθεια, πώς το κάνει αυτό η ΓΣΕΕ; Μέσα σε ποια γραφεία και γύρω από ποια τραπέζια υπερασπίστηκε τη δημόσια Παιδεία; Και ποια δημόσια Παιδεία, τη σημερινή που ήδη οι επιχειρήσεις άρχισαν να την αλώνουν με τις ευλογίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που άνοιξε το δρόμο ως προηγούμενη κυβέρνηση; Και τι έκανε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ; Μήπως οργάνωσε καμιά κινητοποίηση;

Καθόλου άσχετες με αυτές τις ιδέες είναι και οι απόψεις που εξέφρασε ο υποψήφιος υπερνομάρχης του ΣΥΝ, καθηγητής Γ. Πανούσης, που υποστήριξε ότι «δεν είναι δυνατόν ένας εργάτης, ένας αγρότης, να μπαίνει μέσα στο άσυλο και να λέει ότι "εγώ το υποστηρίζω"» («ΜΕΤΡΟ» 6/2/2006). Θα απαντήσουν ότι οι απόψεις του Γ. Πανούση δεν εκφράζουν τον ΣΥΝ, αφού δεν είναι μέλος του. Μόνο που δεν έχει περάσει ούτε μισός χρόνος, που αυτός ο κύριος εκπροσωπούσε το ΣΥΝ στις εκλογές! Και που ταυτίζει την παρουσία των εργατών στα Πανεπιστήμια με του «χωροφύλακα», βάζοντας σαφώς το στόχο «μακριά η εργατική τάξη από την Παιδεία», από το να διεκδικεί την ολόπλευρη μόρφωση των παιδιών της.

Αλλά, μακριά από το κίνημα κι αυτοί κι οι σύμμαχοί τους κι οι αντιλήψεις τους, που όπως φαίνεται όλες χωράνε στη χοάνη του ΣΥΝ, που με τη σειρά του χωράει άνετα στη χοάνη του συστήματος...