Η κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης από ΕΕ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και όλους όσοι υποστηρίζουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου προδιαγράφει για τις επόμενες γενιές των εργαζομένων ένα εφιαλτικό μέλλον. Δεν πέρασε, άλλωστε, ούτε μια βδομάδα από την προκλητική και απροκάλυπτη δήλωση του Ν. Αναλυτή ότι οι σημερινοί 35άρηδες πρέπει να βγαίνουν στη σύνταξη μετά τα 67 ή 68 χρόνια, αποκαλύπτοντας επί της ουσίας μια πλευρά από τα αντιδραστικά κυβερνητικά σχέδια.

Ο «Ρ» συζητά για την ανάγκη να δυναμώσει ο αγώνας με στόχο τη συσπείρωση, οργάνωση και δραστηριοποίηση της εργαζόμενης νεολαίας μέσα από τα συνδικάτα, αλλά και την ευθύνη που αναλογεί στις ταξικές δυνάμεις, με τρεις νεολαίους συνδικαλιστές: Τον Σταύρο Λίτσα από την Επιτροπή Νέων του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας, την Ειρήνη Αθανασιάδου, από την Επιτροπή Νέων του Συνδέσμου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Αθήνας και τον Φώτη Μεσάδο, από την Επιτροπή Νέων του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας. Τα συμπεράσματα της συζήτησης αποκτούν ιδιαίτερη σημασία μπροστά και στη διπλή μάχη των ταξικών δυνδικάτων για το ζήτημα των συλλογικών Συμβάσεων: Τα συλλαλητήρια την Πέμπτη 8 Μάρτη και την απεργία στις 29 του ίδιου μήνα.

Η ένταση της επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζομένων πάει χέρι - χέρι με την ένταση της τρομοκρατίας. Το κεφάλαιο θέλει να «προλάβει», να εξουδετερώσει κάθε αντίσταση και αντίδραση της γενιάς των εργαζομένων που αντιμετωπίζει τις σαρωτικές ανατροπές. Να καθυποτάξει τη συνείδηση της εργαζόμενης νεολαίας, να την εγκλωβίσει στη μοιρολατρία.

Στον Τουρισμό, όπου σχεδόν οι μισοί εργαζόμενοι είναι νέοι, η ένταση της εκμετάλλευσης αποτυπώνεται μεταξύ άλλων στις «μονοήμερες συμβάσεις», εξηγεί η Ειρήνη. «Με το που μπαίνουν στα ξενοδοχεία το πρωί υπογράφουν τη σύμβαση και φεύγοντας υπογράφουν και την απόλυση... Δεν έχουν δικαίωμα σε άδειες, αν έχουν "ατύχημα" δεν τους καλύπτει ο ξενοδόχος...». Το ωράριο «δηλαδή, είναι... αντοχής», παρεμβαίνει ο Σταύρος.

«Στις 13 Φλεβάρη κάναμε σύσκεψη με νέους συναδέλφους. Ηρθαν παιδιά που δεν είχαν ασχοληθεί ποτέ με συνδικάτα... Πήγαμε μετά στη σύσκεψη που έκανε το ΠΑΜΕ για τις συμβάσεις, να δουν ότι δεν είμαστε μόνοι μας, είναι κι άλλα σωματεία. Και πήραν πολύ θετική εικόνα», τονίζει η Ειρήνη και μιλώντας για τη σημασία της στοχοπροσηλωμένης κι επίμονης δουλιάς, συμπληρώνει: «Υπάρχουν παιδιά που φοβούνται μήπως μάθει ο εργοδότης ότι κάνουν κάτι με το σωματείο και τους διώξει. Υπάρχουν όμως και παιδιά που λένε "ναι, πρέπει κάτι να κάνουμε, δε γίνεται να συνεχιστεί η κατάσταση με τις ελαστικές μορφές απασχόλησης...».

«Το πρώτο πράγμα που επιδιώκουμε είναι να συνειδητοποιήσει ο νέος τι είναι τα σωματεία, πώς μπορεί μέσα απ' αυτά να παλέψει για καλύτερες συνθήκες δουλιάς...», σημειώνει ο Φώτης, υπογραμμίζοντας πόσο κρίσιμο ζήτημα είναι «ν' ανέβει το επίπεδο της πολιτικής συνείδησης των νέων».

Ο νεαρός εμποροϋπάλληλος μιλά για την καχυποψία που σκορπά η δράση των παρατάξεων ΔΑΚΕ ΠΑΣΚΕ. Οταν ένας εργαζόμενος βλέπει συνδικαλιστές να υπονομεύουν τα δικαιώματά του και να τάσσονται καθαρά με τη μεριά του εργοδότη «σου λέει μετά, "τι να κάνουν τα σωματεία", φτάνει στο σημείο ν' αναρωτηθεί αν πληρωνόμαστε όταν πάμε εξορμήσεις, όταν πάμε να βρούμε τους συναδέλφους φεύγοντας απ' τη δουλιά μας κουρασμένοι ή στα ρεπό μας...». Γι' αυτό και η αλλαγή του συσχετισμού δύναμης στο συνδικαλιστικό κίνημα, η ενίσχυση των ταξικών δυνάμεων αποκτά ξεχωριστή σημασία. Μάλιστα, στον κλάδο του Φώτη αυτή η αναγκαιότητα μπαίνει στο προσκήνιο, μπροστά στις εκλογές για την ανάδειξη νέας διοίκησης στο σωματείο, τον Απρίλη.

Η συμμετοχή των νέων εμποροϋπαλλήλων στις αρχαιρεσίες, η μαζικοποίηση του συνδικάτου και η ενίσχυση του ταξικού του χαρακτήρα θα δώσει νέα εφόδια στη μάχη ενάντια στην εργοδοτική ασυδοσία. Θα δυναμώσει τον αγώνα ενάντια στο ωρομίσθιο, τη μερική απασχόληση, την εντατικοποίηση, τις κλεμμένες υπερωρίες, τις κάμερες που 'χουν στηθεί μέσα σε τόπους δουλιάς, τις άθλιες συνθήκες δουλιάς (π.χ. στο ΑΤΤΙΚΑ οι εργαζόμενοι κάνουν διάλειμμα στο πεζοδρόμιο).

Πριν από λίγο καιρό άρχισε να λειτουργεί στα γραφεία του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων στέκι για τη νεολαία, όπου διοργανώνονται κινηματογραφικές προβολές κι άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις. Αλλωστε, τα συνδικάτα έχουν ευθύνη να καταθέσουν προτάσεις για τη γόνιμη αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου των εργαζομένων, όταν η άρχουσα τάξη προσπαθεί διαρκώς να πετσοκόψει και να καπηλευτεί τον ελεύθερο χρόνο της νεολαίας για να την αποκοιμίσει. «Είναι προτάσεις απέναντι στην εμπορευματοποίηση του αθλητισμού και του πολιτισμού... Εμείς έχουμε ξεκινήσει μια θεατρική ομάδα μαζί με την Επιτροπή Νέων απ' το σωματείο των Ηλεκτρολόγων. Σχεδιάζουμε να στήσουμε ακόμα ποδοσφαιρική και χορευτική ομάδα...».

Πρόκειται για δημιουργικές πρωτοβουλίες, με τις οποίες η Επιτροπή επιδιώκει να συσπειρώσει τους νέους οικοδόμους και ειδικά τους μετανάστες που αυξάνονται διαρκώς. «Οι περισσότεροι δουλεύουν ανασφάλιστοι... Πολλοί δεν ξέρουν καν τι είναι το συνδικάτο... Η Επιτροπή προσπαθεί να πλατύνει αυτή την παρέμβαση, να στηρίξει τη δράση του συνδικάτου». Σ' αυτήν την κατεύθυνση, η Επιτροπή Νέων πραγματοποιεί αυτό το διάστημα συσκέψεις ανά περιοχές. Την 1η Μάρτη θα γίνει σύσκεψη στο παράρτημα του συνδικάτου στην Κυψέλη και στις 2 του μήνα, στο παράρτημα του Περιστερίου.

Με μισθούς 560 ευρώ (που μπορεί να μειώνονται στα μισά), «καταλαβαίνεις ότι ένας νέος δεν μπορεί να κάνει και τίποτα, έτσι; Δεν μπορεί να σχεδιάσει το μέλλον του, ουσιαστικά δεν έχει μέλλον. Αν προσθέσεις και τα ωράρια που δουλεύει...», εξηγεί ο Φώτης. «Εδώ μόνος σου δε "βγαίνεις" με 560 ή 600, να νοικιάσεις σπίτι, να τρως, ν' ασχοληθείς με κάτι στον ελεύθερό σου χρόνο, ό,τι και να θες πρέπει... (χτυπά το χέρι στο τραπέζι) να πληρώσεις. Για βάλε, με 1.500 ευρώ μαζί να "βγει" οικογένεια...» προσθέτει η Ειρήνη κι ο Σταύρος συμπληρώνει: «Είναι απαγορευτικό. Να, στους οικοδόμους, δεν έχεις μεροκάματο συνέχεια. Δεν μπορείς να προγραμματίσεις για ν' ανοίξεις σπίτι... Βλέπεις νέους 30 χρόνων να μένουν με τους γονείς τους γι' αυτό το λόγο...».

«Βλέπεις μεγάλους ανθρώπους που παίρνουν σύνταξη και εξακολουθούν και μένουν στην παραγωγή μέχρι τα βαθιά γεράματα, για να βοηθήσουν τα παιδιά τους αλλά και για να επιβιώσουν οι ίδιοι. Ενώ η νεολαία, έτσι όπως είναι σήμερα η κατάσταση, δεν πρόκειται να πάρει σύνταξη...».

«Ας πούμε, μόνο για να πας να γεννήσεις, θέλεις πάρα πολλά λεφτά. Πώς θα μείνω εγώ, για παράδειγμα, έγκυος, που δεν έχω δουλιά; Κι αν είχα θα 'παιρνα 700 ευρώ... Οι γονείς μας βοήθησαν τους παππούδες και τις γιαγιάδες τα προηγούμενα χρόνια. Τώρα εμείς πώς να τους βοηθήσουμε; Αν παίρνω 700 ευρώ, να του δώσω 100; Μετά από 10 μέρες θα τα πάρω πίσω...». Η κουβέντα στρέφεται στα ιδιαίτερα προβλήματα και στις ανάγκες που έχουν οι εργαζόμενες.

«Στη γυναίκα απαγορεύουν τη μητρότητα. Δεν μπορεί μία κοπέλα, άμα φτάσει στα 28, να πάει να παντρευτεί. Η εργοδοσία δεν καλύπτει πλέον τη μητρότητα», κι εξηγεί ότι εξαρτάται από τη ...διακριτική ευχέρεια του «ξενοδόχου ή του ιδιοκτήτη του "Αττικα" αν θα καλύψει τα επιδόματα μητρότητας, τοκετού, κτλ.». Αλλωστε, οι ατομικές συμβάσεις που γενικεύονται επιταχύνουν ουσιαστικά έναν οδοστρωτήρα που συνθλίβει ακόμα και όσα ανεπαρκή μέτρα ίσχυαν μέχρι σήμερα για τη στήριξη της οικογένειας: Γονικές άδειες, μειωμένα ωράρια κτλ.. Βέβαια, το θέμα δεν είναι «να σώσουμε ό,τι προλάβουμε». Μόνη ελπίδα είναι ο αγώνας για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών...