Δάντης, Τάμτα ή Σαρμπέλ; Οταν γραφόταν το συγκεκριμένο κομμάτι δεν είχε ακόμη επιλεγεί το τραγούδι - «διαβατήριό» μας για τον 52ο Διαγωνισμό Τραγουδιού Γιουροβίζιον, που θα γίνει το Μάη, στο Ελσίνκι. Δεν είχαν ακόμη ανάψει τα φώτα ενός από τους σύγχρονους «ναούς» της τέχνης, του «Αθηνών Αρένα», για να φωτιστεί η γκλάμουρ βραδιά επιλογής της ελληνικής συμμετοχής ανάμεσα στα τρία... ελληνικότατα άσματα «No Madonna», «With Love» και «Yassou Maria». Με γνωστό πλέον από την περασμένη Τετάρτη το τραγούδι που θα διαγωνιστεί, η διοίκηση της κρατικής τηλεόρασης ανοίγει πανιά για το Ελσίνκι. Μετά την περσινή ρωμαϊκή φιέστα της Αθήνας, που στοίχισε στον ελληνικό λαό περισσότερα από 12 εκατ. ευρώ, οι διευθύνοντες τη δημόσια, καλοπροικισμένη με χρήμα του λαού, κρατική τηλεόραση, κάνουν ό,τι μπορούν για να υπηρετήσουν και φέτος το ευρωπαϊκό «ιδεώδες» του κέρδους, της ανοησίας, της χειραγώγησης. Χορεύοντας οι ίδιοι στο ρυθμό που παίζουν η μουσική βιομηχανία και τα μονοπώλια του θεάματος γενικότερα, έχουν βαλθεί μέσα από διαφημιστικές καμπάνιες και διαδικασίες ψηφοφορίας να μας κάνουν συμμέτοχους και συνένοχους σ' ένα ακόμη προκατασκευασμένο «παιχνίδι» γιουρο-ύπνωσης. Εκοψαν μάλιστα και το «κοστούμι» για τη φετινή συμμετοχή, που όπως ανακοινώθηκε από την ΕΡΤ θα είναι 700.000 ευρώ. Καλοπροικισμένο και φέτος το... ελληνικό τραγούδι (τι κι αν είναι σε άπταιστη αγγλική;) από τους γαλαντόμους της ΕΡΤ, συνεχίζει την παράδοση που απαιτεί να ρέει πακτωλός εκατομμυρίων για την εμποροπανήγυρη της Γιουροβίζιον. Προκαλώντας το κοινό αίσθημα, την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που πασχίζει να επιβιώσει... Το ισχνό πουγκί μας ανοίγει για άλλη μια φορά για να ταΐσει τις πολυεθνικές εταιρείες που νέμονται τη δισκογραφία διεθνώς, αλλά και γενικότερα το χώρο του θεάματος - ακροάματος, για να χορηγήσει τον ψευδεπίγραφο «πολιτισμό» του κιτς και της αρπαχτής. Εκείνον, που ανασαίνει μέσα από χαζοχαρούμενα τραγούδια-σούπες, πνίγοντας μουσικούς πολιτισμούς, γλώσσες, διαφορετικότητα, αξίες.

Η ιστορία της Γιουροβίζιον δεν είναι ούτε μικρή, ούτε αθώα. Παιδί του ψυχρού πολέμου (δημιουργήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του '50 στο Λοκάρνο της Ελβετίας) υπηρέτησε το δόγμα της πολιτιστικής ενοποίησης της δυτικής Ευρώπης. Παρά τις «κορόνες» των διοργανωτών για προβολή του μουσικού πολιτισμού κάθε χώρας που συμμετέχει, αυτή η βιτρίνα ευρωπαϊκής πολιτιστικής ενοποίησης έγινε η «λαμπερή» χωματερή του τραγουδιού των χωρών της Ευρώπης. Μια χοάνη, που πλην ελαχίστων περιπτώσεων, δεν έχει την παραμικρή σχέση με την ποιότητα και πολύ περισσότερο με την πλούσια πολιτιστική παραγωγή του κάθε τόπου. Μια πασαρέλα τραγουδιών φαστ-φουντ, που έχουν «μαγειρευτεί» βάσει των συνταγών των μεγαθηρίων της μουσικής βιομηχανίας. Μια τηλεοπτική πλύση εγκεφάλου πανευρωπαϊκής εμβέλειας.

Αστρονομικά χρηματικά ποσά, τηλεοπτικά δίκτυα, ραδιοφωνίες, εταιρείες δίσκων και προβολής, Τύπος, είναι κάποια από τα κομμάτια του παζλ που συνθέτουν αυτόν το «δούρειο ίππο» για την προώθηση της ευρω-υποκουλτούρας. Αλλά φαίνεται ότι αυτά δε φτάνουν, καθώς τα τελευταία χρόνια στο χορό της Γιουροβίζιον έχουν μπει ακόμη και... κυβερνήσεις. Την ίδια στιγμή που σε ευρωσυνδιασκέψεις αποφασίζεται η περικοπή ολοένα και περισσότερο του προϋπολογισμού για τον πολιτισμό στις χώρες της ΕΕ, υπουργοί και ολόκληρες κυβερνήσεις δε διστάζουν να βαφτίζουν τον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον, εθνική υπόθεση. Να ξεχάσουμε τις προπέρσινες ιαχές για «τη νίκη της Ελλάδας» με το ευρωπαϊκό νταμπλ, στο ποδόσφαιρο και στη Γιουροβίζιον; `Η μήπως τη χρηματοδότηση της περιοδείας - μαμούθ της Ελενας Παπαρίζου στο εξωτερικό από το υπουργείο Τουρισμού και τις οδηγίες του υπουργείου Εξωτερικών προς τις πρεσβείες μας για τη στήριξη του «Number One»; Αλλά ούτε και τις περσινές δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών περί εθνικού στόχου και την πασαρέλα που έκαναν στο ΟΑΚΑ, μπορούμε να ξεχάσουμε. Αλλωστε, εμείς πληρώσαμε τη... νύφη. Κι αν στις χώρες του ιστορικού, «σκληρού» δυτικοευρωπαϊκού πυρήνα, αυτά τα φαινόμενα είναι λιγότερο έντονα, εκείνες που τα δίνουν όλα στο βωμό της Γιουροβίζιον είναι οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Αυτές, που πλέον μαζί με την ανεργία και την οικονομική εξαθλίωση, γεύονται και τους «καρπούς» της «ελεύθερης» Δύσης. Πληρώνοντας αδρά το τίμημα του εξευρωπαϊσμού τους. Τι κι αν στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες οι περικοπές είναι δραματικές και στη σφαίρα του πολιτισμού; Ο πολιτισμός της εποχής της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, μπορεί να καταδικάζει σε ένδεια το Μπολσόι, όμως διαθέτει εκατομμύρια για το προμόσιον του Ντίμα και για το γιουρο-σόου της Ρουσλάνα.

Η βαρβαρότητα, μας δείχνει το ιλουστρασιόν προσωπείο της και μας ζητά να τη νομιμοποιήσουμε με το τηλεκοντρόλ και το κινητό στο χέρι. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Μπέρτολντ Μπρεχτ: «Τότε ποιος μπορεί σ' ένα τέτοιο κόσμο να τσακίσει τον τύραννο; ΕΣΥ».