Του Γιάννη Ιωάννου από το «ΕΘΝΟΣ»

Αυτοί που κρατάνε τον κόσμο της δουλιάς μοιρασμένο σε χίλια δυο κομμάτια, αυτοί που απ' τις δυο Ελλάδες, εκπροσωπούνε τη μία, αυτή του πλούτου, αυτή του κλεμμένου ιδρώτα, αυτοί βγήκαν πάλι στο μεϊντάνι να κλάψουν για την πιθανότητα αγανακτισμένοι αγρότες να «κόψουν την Ελλάδα στα δύο»!

Ε, δεν πά' να την κόψουν σε χίλια δυο κομμάτια. Αυτή η μία και αδιαίρετη «Ελλάς», όπου δήθεν αφεντικά και εργάτες την έχουνε μαζί πατρίδα και τόπο για να ζουν, είναι ένας μύθος, ένα πρόσχημα των από πάνω για να μη σηκώνουν κεφάλι οι από κάτω.

Ενα παιχνίδι εξουσίας είναι η πολιτική αντιπαράθεση. Κι όταν αφορά παιχνίδι ανάμεσα σε ομάδες που ανήκουν στο ίδιο αφεντικό, ε, δε θέλει πολλή σκέψη για να το χαρακτηρίσεις στημένο.

Αφού υπέγραψαν μαζί τα πάντα, από το Μάαστριχτ, έως τη Λισαβόνα, παριστάνουν σήμερα τους αντίπαλους ως προς το ποιος είναι ικανότερος να κερδίσει το παιχνίδι για λογαριασμό του αφεντικού. Γιατί αυτό είναι η διακύβευση: Εναλλάξ ο ένας από τους δύο πρέπει να κερδίζει την εξέδρα. Να τη βάζει να χειροκροτά το χαμό της!

Σ' αυτό το παιχνίδι τα παπαγαλάκια απλά δείχνουν τις χάντρες στους ιθαγενείς.

Οι σοβαρότεροι λένε κάπου εκεί στα ψιλά και μια αλήθεια, όχι τίποτα άλλο, αλλά για να μην παίρνουν και τα μυαλά αέρα και ζητάνε πράγματα και θαύματα αύριο.

Τι λένε; Οτι άμα δεν πιαστούν οι στόχοι της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας, παροχές δεν υπάρχουν για κανέναν.

Ο,τι παιχνίδια κι αν γίνουν στο φορολογικό, αυτό λένε που χρειάζεται είναι να μεγαλώσει η πίτα.

Πάντα αυτό ζητούσαν και πάντα αυτό σήμαινε περισσότερα κέρδη.

Είναι σιδερένιος νόμος στον καπιταλισμό το διαρκές κυνήγι της αύξησης του ποσοστού κέρδους.

Χωρίς αυτό μιλάνε για ύφεση και στην ύφεση δεν υπάρχουν παροχές, όπου παροχές λένε πάντα το μεροκάματο.

Το ΠΑΣΟΚ όπως και η ΝΔ ένα μόνο υπόσχονται: Να σου δώσουν κίνητρα να δουλεύεις περισσότερο καθώς απ' αυτή τη δική σου ζωντανή εργατική δύναμη προέρχεται η υπεραξία.

Οποιος καπιταλιστής παίρνει την περισσότερη κερδίζει.

Αυτός είναι ο ανταγωνισμός τους, αυτήν την ανταγωνιστικότητα έχουν εγκρίνει και οι δυο, και όταν, αν και όποτε επιτευχθεί, τότε ίσως να έχεις και παροχές.

Ομως αυτό το «αν» ποτέ δεν έρχεται, γιατί ο ανταγωνισμός είναι διαρκής. Το μόνο που σου μένει στο τέλος κάθε τέτοιου κύκλου είναι περισσότερη σύγχρονη φτώχεια, μεγαλύτερος βαθμός εκμετάλλευσης, δηλαδή.

Κι όσο αυτό ακριβώς δε βάζεις στόχο να ανατρέψεις, ταμπούρλο στην πλάτη σου. Με σένα να χειροκροτάς σαν τη γνωστή μαϊμού που η φουκαριάρα από τον τρόμο εμφανίζεται να γελά την ώρα που τη δέρνουν, ελπίζοντας ότι μετά το ξύλο θα έρθει και λίγο φαγητό.

Μόνο που ο άνθρωπος έχει προ πολλού πάψει να είναι το «σκυλάκι του Παβλόφ». Ξέρει να σκέφτεται...