Μέσα σ' αυτά τα πλαίσια, οι δυνάμεις της ΚΝΕ και της ΠΚΣ πρωτοστατούν, δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και συμβάλλουν τα μέγιστα, ώστε ο μεγάλος αγώνας που διεξάγεται να συνεχίζεται, να αντέχει, να είναι μαζικός και αιχμηρός.

Τα βασικά χαρακτηριστικά τα οποία έχει κατακτήσει η πάλη των φοιτητών μέσα απ' όλη αυτή την προσπάθεια είναι τα εξής: Εχει βάλει στο στόχαστρο την αντιεκπαιδευτική πολιτική ΕΕ - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, την ιδιωτικοποίηση και την υποβάθμιση, την παράδοση των πανεπιστημίων στις επιχειρήσεις. Δεν περιορίζεται η κόντρα με την κυβέρνηση μόνο σε δυο μέτρα και σε κάποιες αιχμές (π.χ. ανώτατη διάρκεια σπουδών, συγγράμματα) και γι' αυτό απαιτεί την απόσυρση του νόμου - πλαισίου, εναντιώθηκε εξαρχής συνολικά και δεν αρκέστηκε σε επιμέρους βελτιώσεις και «τροποποιήσεις». Εφερε στο φως τις ανάγκες και τα δικαιώματα των φοιτητών. Οχι μόνο δεν υπερασπίζεται τη σημερινή άθλια κατάσταση, αλλά βάζει στο προσκήνιο τη σύγχρονη απαίτηση για ένα πανεπιστήμιο πραγματικά δημόσιο και δωρεάν, μια Ανώτατη Εκπαίδευση στην υπηρεσία των αναγκών των φοιτητών και του λαού. Αυτό δεν ήταν δοσμένο απ' την αρχή, καθώς πολιτικές δυνάμεις πρότασσαν ως βασικό αίτημα το «καμιά αντιδραστική αλλαγή στο νόμο - πλαίσιο», το οποίο χρεοκόπησε εφόσον ήταν απολογητικό της υπάρχουσας κατάστασης των ιδρυμάτων.

Η οργάνωση της πάλης γίνεται συλλογικά, η δράση συντονίζεται με βάση τις αποφάσεις των συνελεύσεων και γι' αυτό οι φοιτητές γίνονται ενεργητικοί φορείς αυτής της πάλης και απομονώνονται «συμφωνίες» και «παραδιαδικασίες» στην πλάτη των φοιτητών πέρα και έξω από αυτά που συζητάνε και αποφασίζουν μέσα στα αμφιθέατρα.

Ο αγώνας των φοιτητών δεν εγκλωβίζεται στους τέσσερις τοίχους των σχολών, δεν περιορίζεται στη μορφή της κατάληψης. Αξιοποιεί μια σειρά από μορφές πάλης, προκειμένου να αποτυπώνεται το στίγμα της αντιπαράθεσης με την κυβερνητική πολιτική κι αυτούς που τη στηρίζουν. Γι' αυτό αποκτά το κίνημα την ικανότητα να απευθύνεται στην κοινωνία και το λαό, να εξωτερικεύει τα δίκαια αιτήματά του και σ' αυτή τη βάση να αποκτά αντοχή, να συγκινεί και να μαζικοποιείται.

Ολο αυτό το διάστημα, οι φοιτητές δεν αποκόπηκαν απ' την εργατική τάξη και όλο το λαό. Προσπαθούν να κάνουν τα αιτήματά τους πλατιά αποδεκτά, ο αγώνας να αγγίζει και να συγκινεί μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού. Πέρα απ' τις δεκάδες συσκέψεις συντονισμού και μαζικές εκδηλώσεις που οργανώθηκαν από φοιτητικούς συλλόγους, σωματεία και μαζικούς φορείς, οι φοιτητές έχουν «οργώσει» τις λαϊκές γειτονιές και τους εργασιακούς χώρους, για να δείξουν ότι η Παιδεία είναι υπόθεση όλου του λαού κι ότι το να κάνουν δικιά τους υπόθεση αυτόν τον αγώνα οι εργαζόμενοι είναι όρος, προκειμένου να αντιπαλεύεται αυτή η πολιτική με τη μέγιστη δυνατή αποτελεσματικότητα και να διαμορφώνονται όροι ανατροπής της.

Συνολικά οι φοιτητές και το κίνημα έχουν κερδίσει πολλά απ' αυτόν τον αγώνα:

Εχουν καταφέρει καίριο πλήγμα στην αντιεκπαιδευτική πολιτική ΕΕ - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ! Χάλασαν τα σχέδιά τους για το άρθρο 16 και απέδειξαν ότι είναι σε θέση να αφήσουν το νόμο - πλαίσιο στα χαρτιά! Χάρη σε αυτόν τον αγώνα έχει κουρελιαστεί στη συνείδηση όλων αυτή η πολιτική! Γιατί αποκάλυψαν τα σχέδιά τους να κάνουν παραμάγαζο τα πανεπιστήμια σε όλο το λαό! Κάθε σπίτι και κάθε οικογένεια κουβεντιάζει και προβληματίζεται για τη μόρφωση των παιδιών της! Γιατί τους έχουν στήσει στον τοίχο! Δείξανε τον ένοχο, που δεν είναι άλλος από την πολιτική ΕΕ - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και εδώ και μήνες τον έχουν βάλει στο «σκαμνί»! Είδαν ποιοι είναι οι φίλοι τους και ποιοι οι εχθροί τους! Γιατί βλέπουν μπροστά στα μάτια τους την αστείρευτη δύναμη που «κρύβεται» μέσα στους συλλογικούς αγώνες! Κόντρα στους αρνητικούς συσχετισμούς, την ψεύτικη «κυριαρχία» των δυνάμεων της υποταγής, κόντρα στη μοιρολατρία και τη δήθεν ατομική λύση, παίρνουν τη μοίρα τους στα δικά τους χέρια! Γιατί φέρνουν στο επίκεντρο τις συλλογικές διαδικασίες, τις συνελεύσεις! Συζητάνε για τα προβλήματά τους, αποφασίζουν για τη ζωή και το μέλλον τους! Δεν αφήνουν άλλους να αποφασίζουν γι' αυτούς! Αποκτούν πείρα! Μέσα από τους αγώνες, γίνονται πιο δυνατοί!

Ολα τα παραπάνω δεν επιτεύχθηκαν απ' τη μια μέρα στην άλλη, αλλά και μέσα από μια διαδικασία σκληρής και οξυμένης διαπάλης μέσα στο φοιτητικό κίνημα και τα αμφιθέατρα των γενικών συνελεύσεων, προκειμένου ο φοιτητής να αποκτήσει πείρα και κριτήριο για το τι ρόλο και ποια συμφέροντα εξυπηρετεί και εκφράζει η κάθε πολιτική δύναμη μέσα απ' τις θέσεις της, την τακτική της και την πρακτική της. Στο μέτρο μάλιστα που οξύνεται η αντιπαράθεση με την κυβερνητική πολιτική, τόσο οξύνεται και μέσα στο πανεπιστήμιο, με τις δυνάμεις που είτε την εκφράζουν, είτε εμποδίζουν την αποτελεσματική αναμέτρηση μαζί της.

Η ΔΑΠ, όπως ήταν αναμενόμενο, αναλαμβάνει τον άχαρο ρόλο του κυβερνητικού εκπροσώπου μέσα στις σχολές. Νιώθει ικανοποιημένη απ' την ψήφιση του νόμου. Το «νέο και καινοτόμο» που θεωρεί ότι εκφράζει είναι ό,τι πιο παλιό και σάπιο επιφυλάσσει η αντιεκπαιδευτική πολιτική για τα δικαιώματα και τις ανάγκες μας. Μας λέει ότι σε μια εποχή που υπάρχει η δυνατότητα και η ανάγκη τα παιδιά του λαού να αποκτούν ολόπλευρη μόρφωση και να βγαίνουν ολοκληρωμένοι επιστήμονες, το να παλεύει κανείς γι' αυτό είναι αναχρονιστικό και συντεχνιακό, ενώ το να μοχθείς για να μετατραπούν τα πανεπιστήμια σε «ακριβοπληρωμένα ΙΕΚ» και συνολικά να χειραγωγηθεί η επιστήμη και η έρευνα απ' το κεφάλαιο, είναι πρόοδος και εξέλιξη.

Η ΔΑΠ αποφασιστικά συμμετείχε και συνέβαλλε στην τρομοκράτηση και τη συκοφάντηση των αγώνων μας, επιστρατεύοντας αναπαλαιωμένα επιχειρήματα (όπως «μειοψηφίες») εκβιασμούς, αποπροσανατολιστικά διλήμματα (π.χ. περί εξαμήνου και εξεταστικής) μέχρι και τραμπουκισμούς σε μια σειρά από σχολές όπως Νομική, Οικονομικό, Πολιτικό, Πάντειο, Παν. Πειραιά κι όλ' αυτά γιατί, στη συντριπτική πλειοψηφία των συλλόγων, η λογική της ηττάται και απομονώνεται.

Η ΔΑΠ δε νοιάζεται για τις σπουδές και το αποδεικνύει με τις θέσεις της και αυτά που ψηφίζει στα όργανα διοίκησης. Οταν μιλάει για «ανοιχτά πανεπιστήμια» εννοεί ανοιχτά στις εταιρείες, για να αλωνίζουν και κλειστά σε όσους δε θα τα βγάλουν πέρα με τα δίδακτρα, τους φραγμούς και την απαξίωση που προωθεί η κυβέρνηση. Αξιοποιεί τις ψήφους που έχει στα όργανα διοίκησης και τις επαφές με το ξεπουλημένο κομμάτι του ΔΕΠ (που ευτυχώς είναι μειοψηφία), προκειμένου να τσαλαπατά τα δικαιώματά μας και να στήνει εμπόριο με τη γνώση και τις ανάγκες μας. Υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα που σε μια σειρά σχολές ψήφισε μείωση των κονδυλίων για σίτιση - στέγαση - συγγράμματα και την εξίσωση πτυχίων με bachelor.

Στο ίδιο μήκος κύματος η ΠΑΣΠ αποτελεί ενεργό στυλοβάτη αυτής της πολιτικής κι αυτό γιατί πίσω απ' τα «αντιδεξιά» κηρύγματα και τις κορόνες για τη δημόσια Παιδεία, μας πλασάρει την πράσινη εκδοχή της ιδιωτικοποίησης. Αρκεί μια ματιά στις θέσεις της για του λόγου το αληθές: «Οικονομική και διοικητική αυτοτέλεια» που ισοδυναμεί με ελευθερία των ιδρυμάτων στο να ξεπουλιούνται στις επιχειρήσεις, «αξιολόγηση» που σημαίνει υποταγή στην αγορά και την κατηγοριοποίηση, «5% του ΑΕΠ για την Παιδεία» που ισοδυναμεί με αύξηση των ιδιωτικών δαπανών, των «χορηγών» αλλά και των χρημάτων που δίνουν οι οικογένειές μας.

Η παραπάνω λογική απορρέει από το ότι το ΠΑΣΟΚ διατυπώνει ταυτόσημες με το νόμο - πλαίσιο προτάσεις, δεχόμενο μάλιστα και τα εύσημα απ' την υπουργό. Γι' αυτό και με πάθος τα στελέχη της ΠΑΣΠ μοχθούν και αγχώνονται για να αθωωθεί το ΠΑΣΟΚ. Προσπαθούν (εις μάτην) να καταστήσουν τους φοιτητές συνένοχους. Στην ουσία, ζητάνε πριμοδότηση για να υπηρετήσουν αποτελεσματικά την πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Τα στελέχη της ΠΑΣΠ, στην κυριολεξία, ίδρωσαν μέρες ολόκληρες για να έχει ο «ηγέτης» λαό από κάτω, την ώρα που ξεστόμιζε το αντιδραστικό, ταυτόσημο με τη ΝΔ πρόγραμμα στο ΣΕΦ και γι' αυτό δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν το γεγονός ότι όχι μόνο απέχουν απ' τις κινητοποιήσεις αλλά φτάνουν και στο σημείο χέρι - χέρι με τη ΔΑΠ να ψηφίζουν τα ίδια πλαίσια για να σταματήσει ο αγώνας (Πάντειο) και από κοινού τρομοκρατούν για να σπάσουν οι καταλήψεις (Οικονομικό, Πολιτικό, Παν. Πειραιά).

Την ίδια στιγμή, τα σχήματα της ΕΑΑΚ (με τσόντα τον ΣΥΝ) με τις θέσεις και τη στάση τους είναι δέσμιοι μιας αντίληψης που βάζει όριο στην πάλη, αποδυναμώνει κι εμποδίζει τη σύγκρουση. Γι' αυτό έψαχναν να βρουν «ρήγματα» στο ΠΑΣΟΚ (βλ. «έσπασε η συναίνεση...», «... το ΠΑΣΟΚ ήρθε προσωρινά σε ρήξη με το κεφάλαιο» κ.ά.). Γι' αυτό υποβαθμίζουν την ουσία του νόμου, την επιχειρηματική δράση μέσα στις σχολές, τη μορφωτική υποβάθμιση και τους ταξικούς φραγμούς και εμμένουν σε δευτερεύοντα ζητήματα (βλ. εντατικοποίηση...) και πλασάρουν αιτήματα που καλλιεργούν αυταπάτες (όπως: «να παραιτηθεί η Μαριέττα») λες και έχουμε να κάνουμε με ...αδιάλλακτη υπουργό κι όχι με επιλογές του κεφαλαίου.

Γι' αυτό υπονομεύουν την κοινή δράση όλων των συλλόγων, χωρίζοντάς τους σε «αγωνιστικούς» και «διασπαστικούς». Γι' αυτό και δε διστάζουν να ρισκάρουν την αποδυνάμωση του κινήματος, αφιερώνοντας όλες τις δυνάμεις τους για να χτυπήσουν την Πανσπουδαστική με παραφιλολογίες και λασπολογίες «κλεμμένες» από τα αστικά κανάλια και τους πληρωμένους κονδυλοφόρους! Ετσι έστρωσαν το έδαφος, δημιούργησαν το απαραίτητο κλίμα (βλ. επίθεση στο ΣΕΜΦΕ, στη Γεωπονική κλπ.) για να βρει κάλυψη και να «νομιμοποιηθεί» η δράση των προβοκατόρικων μηχανισμών που εξαπέλυσαν την τραμπούκικη - δολοφονική επίθεση και προκάλεσαν το σοβαρό τραυματισμό μελών ΠΚΣ στην ΑΣΟΕΕ την περασμένη Τετάρτη! Δεν είναι τυχαίο ότι λίγα λεπτά πριν την επίθεση, μέλη των ΕΑΑΚ από κοινού με την ΠΑΣΠ και τον ΣΥΝ και αυτούς τους τραμπούκους στήριξαν ψήφισμα καταγγελίας στο ...ΚΚΕ! Η κρισιμότητα και μόνο της περιόδου που επιλέγουν να οξύνουν την επίθεσή τους σε μια δύναμη που πρωτοστατεί στους αγώνες αποδεικνύει τον υπονομευτικό ρόλο τους!

Οι δυνάμεις του ΣΥΝ παλεύουν για να καλλωπιστεί αυτή η πολιτική (λογική απόρροια των τροποποιήσεων που κατέθεσε στη Βουλή ο ΣΥΝ για το νόμο - πλαίσιο). Φτάνουν στο σημείο να πλασάρουν στόχους αντιδραστικούς και κοινούς με την κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ όπως το «αυτοδιοίκηση και το 5% του ΑΕΠ» και γι' αυτό αναπαράγουν τη χρεοκοπημένη αντίληψη περί ακηδεμόνευτου κινήματος που δε θα έχει ξεκάθαρο ποιοι είναι οι φίλοι και ποιοι οι εχθροί, που δε θα συμμαχεί με το λαό προς χάριν της «αυτονομίας», δε θα υιοθετεί επιθετικά αιτήματα στο όνομα του εφικτού και σε τελική ανάλυση θα αποστεώνεται και θα γίνεται μπαλάκι μέσα στα όρια της κυρίαρχης πολιτικής.

Με όλα τα παραπάνω που αναφέρονται δίνεται μια συνοπτική εικόνα του τι χαρακτηριστικά έχει κατακτήσει όλο αυτό το διάστημα η πάλη των φοιτητών και μέσα από ποια διαπάλη.

Το επόμενο διάστημα πιο αποφασιστικά με μεγαλύτερη δυναμική και ωριμότητα ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί και να δυναμώσει στους εξής άξονες:

• Να μπλοκαριστεί ο νόμος! Να καταργηθεί στην πράξη! Μέσα κι έξω από τις σχολές ο αγώνας πρέπει να δυναμώσει και να συνεχιστεί! Ολα τα τμήματα και οι σύγκλητοι να συνεδριάσουν και να πάρουν καταδικαστικές αποφάσεις!
• Να αξιοποιηθούν όλες οι μορφές πάλης! Με τα μαζικά συλλαλητήρια, με τους αποκλεισμούς δρόμων, με τις πανεξορμήσεις στις γειτονιές και σε εργασιακούς χώρους, με καταλήψεις και αυτή την εβδομάδα να σταλεί το μήνυμα: θα συνεχίσουμε γιατί ο αγώνας μας πάει μακριά!
• Να χτιστεί σθεναρή και ισχυρή συμμαχία με το λαό και τους εργαζομένους! Γιατί η εναντίωση στην αντιεκπαιδευτική πολιτική, ο αγώνας για την Παιδεία είναι παλλαϊκή υπόθεση! Γιατί έτσι ο αγώνας μας θα γίνει πιο αποτελεσματικός και μόνο έτσι μπορούμε να ανατρέψουμε συνολικά τα αντιδραστικά μέτρα! Γιατί έχουμε συμφέρον από την κοινή δράση και τη συμπόρευση με το λαό, οι φοιτητές είναι οι αυριανοί εργαζόμενοι!
• Να ανατραπούν οι συσχετισμοί μέσα από την ισχυροποίηση της Πανσπουδαστικής στις φοιτητικές εκλογές. Να σταλεί βροντερό το μήνυμα της συνέχισης με συλλόγους ζωντανούς και μαζικούς! Που θα συμμετέχουν και θα έχουν λόγο όλοι οι φοιτητές! Με όργανα και εκπροσώπους μαχητές και μπροστάρηδες στην οργάνωση της πάλης για κάθε πρόβλημα και όχι μεσάζοντες και τοποτηρητές της κυβερνητικής πολιτικής! Με φοιτητικό κίνημα σταθερό και οργανωμένο, ατσαλένιο στην αναμέτρηση με την κυρίαρχη πολιτική.