Ερίζουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για το ποιος από τους δύο ευθύνεται για τα σκάνδαλα με τα αποθεματικά των Ταμείων. Ποιος «γαλάζιος» ή «πράσινος» πρόεδρος Ταμείου αποδείχτηκε κακός διαχειριστής, αν έχει ή δεν έχει ευθύνη η σημερινή ή η χτεσινή κυβέρνηση για το τι έγιναν τα αποθεματικά των Ταμείων. Και οι δύο όμως, αποκρύπτουν το βασικό. Επιχειρούν να βάλουν «κάτω από το χαλί» την ουσία του προβλήματος, που είναι όχι μόνο η «κακοδιαχείριση» - η οποία είναι δεδομένη και βγάζει μάτι - αλλά η «αξιοποίηση» του συνόλου των εισφορών των ασφαλιστικών ταμείων.

Το μεγάλο κόλπο αρχίζει με την ενθυλάκωση των αποθεματικών των Ταμείων και αρχικά του ΙΚΑ, με το πάγωμα των εισφορών των εργαζομένων σε ειδικό λογαριασμό της Τράπεζας της Ελλάδας, από το 1950 και για 25 χρόνια. Ακόμα και όταν αργότερα δίνεται κάποιο επιτόκιο, αυτό είναι μηδαμινό και σε κάθε περίπτωση υποπολλαπλάσιο του επίσημου πληθωρισμού. Το «θαύμα» της μεταπολεμικής καπιταλιστικής ανάπτυξης έγινε με τα χρήματα των εργαζομένων. Δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ (σε σημερινή αξία) δίνονται αφειδώς προς βιομηχάνους, μεγαλεμπόρους και εφοπλιστές, με το τζάμπα χρήμα που απομυζούν οι ελληνικές κυβερνήσεις από τις εισφορές των εργαζομένων. Απ' αυτά τα χρήματα, εκτός από την ενίσχυση του κεφαλαίου, οι ελληνικές κυβερνήσεις αντλούν κεφάλαια για να ασκήσουν κοινωνική πολιτική, χωρίς ποτέ να τα επιστρέψουν.

Η καταλήστευση αυτή σύμφωνα με ορισμένους υπολογισμούς ξεπερνά τα 20 τρισεκατομμύρια δραχμές, αγγίζει δηλαδή τα 60 δισεκατομμύρια ευρώ σε σημερινό νόμισμα. Και αυτά τα ποσά δεν είναι τα μόνο που λείπουν από τα Ταμεία, αφού ποτέ δεν αποδόθηκαν ούτε τα χρήματα της τριμερούς χρηματοδότησης μετά το 1992, ούτε η χρηματοδότηση του κλάδου Υγείας, ούτε άλλες υποχρεώσεις της πολιτείας προς άλλα Ταμεία (όπως ΤΕΑΔΥ, ΤΕΒΕ, Επικουρικό του ΙΚΑ). Το έγκλημα συνεχίζεται με το νέο νόμο του ΠΑΣΟΚ (2039/2002) με τον οποίο, για το μεγαλύτερο ταμείο της χώρας, το ποσοστό του 1% που επιβάλλεται όχι μόνο δε δημιουργεί αποθεματικά όπως υπόσχονταν, αλλά το οδηγεί σε οικονομική ασφυξία.

Η καταλήστευση λοιπόν των ταμείων για δεκαετίες και η μόνιμη υποχρηματοδότηση κάτω από τις υποχρεώσεις που είχε το κράτος, για να στηριχτεί το μεγάλο κεφάλαιο, είναι το μεγάλο έγκλημα σε βάρος της κοινωνικής ασφάλισης. Οι εισφορές που έδωσαν όλες οι μεταπολεμικές γενιές εργαζομένων, λεηλατήθηκαν και σήμερα λείπουν από το σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης.

Ακόμα και όταν τα Ταμεία κατάφεραν να δημιουργήσουν κάποια αποθεματικά, μετά απ' αυτό το πλιάτσικο, οι καπιταλιστές μυρίστηκαν ζωντανό χρήμα και απαίτησαν να βάλουν χέρι και σ' αυτά. Ετσι άρχισε η «χρυσή εποχή» του χρηματιστηρίου. Με τις κατάλληλες νομοθετικές παρεμβάσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη (1990) και στη συνέχεια των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, τα αποθεματικά μέσω του χρηματιστηρίου, πάλι καταλήγουν στις επιχειρήσεις. Πάλι χρηματοδοτείται το μεγάλο κεφάλαιο με τζάμπα χρήμα. Η «ανταγωνιστικότητα» και η πολυδιαφιμισμένη εξωστρέφεια των ελληνικών επιχειρήσεων που βιάζονται να επενδύσουν στο «ελντοράντο» των Βαλκανίων, γίνεται με τα χρήματα των εργαζομένων. Με τις πολύτιμες εισφορές των εργαζομένων. «Νέα τζάκια» επιχειρηματιών χτίζονται με τους κόπους και το υστέρημα των εργατών, που παρακρατείται για να έχουν στο μέλλον κάποια σύνταξη.

Το «τυρί» στη φάκα του χρηματιστηρίου είναι οι δήθεν μεγαλύτερες αποδόσεις που θα δώσει στα Ταμεία το χρηματιστήριο. Μέσα στον παροξυσμό που δημιουργείται και με τις κατάλληλες κυβερνητικές παρεμβάσεις, το 1999 οι τοποθετήσεις των Ταμείων που υπάγονται στο υπουργείο Απασχόλησης σε μετοχές ξεπερνούν τα 5 δισ. ευρώ και αποτελούν το 44% των συνολικών κεφαλαίων που είναι επενδυμένα σε χρεόγραφα. Ομως όσοι είδαν το «τυρί» δεν είδαν τη φάκα. Οταν αυτή έκλεισε, δύο χρόνια αργότερα, τα Ταμεία μετρούσαν τεράστιες ζημιές. Ετσι η αξία των μετοχών από τα 5.281 εκατομμύρια ευρώ στις 31/12/1999, πέφτει στα 3.910 εκατομμύρια ευρώ τον επόμενο χρόνο.

Παραπέρα, στις 31/12/2001 η αξία των μετοχών αυτών μειώνεται ακόμα περισσότερο και πέφτει στα 3.003 εκατομμύρια ευρώ. Μέσα σε δύο χρόνια η συνολική απώλεια των Ταμείων ανέρχεται στα 2.278 εκατομμύρια ευρώ! Δηλαδή, η αξία τους μειώνεται κατά 43%. Απώλεια που συνεχίζεται και μέσα στο 2002. Μένει βέβαια να δούμε «πού θα κάτσει η μπίλια» και ποιες ζημιές θα μετράνε τα Ταμεία όταν κάποια στιγμή - μέσα στα πάνω κάτω του χρηματιστηρίου - θα έρθει ο καινούριος λογαριασμός. Και αυτό κανείς δεν μπορεί να το αποκλείσει. Ετσι τουλάχιστον διδάσκει η ιστορία των χρηματαγορών. Ετσι δείχνει και το πρόσφατο σκάνδαλο γύρω από το ΤΕΑΔΥ και τη χρηματιστηριακή «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ».

Ομως η σοβαρότερη πλευρά δεν έγκειται στο μεγάλο ρίσκο που αναλαμβάνουν τα Ταμεία ρίχνοντας τα κεφάλαιά τους στα χρηματιστήρια. Στις διαπιστωμένες απώλειες ή στις τυχόν απώλειες που θα έχουν στο μέλλον τα Ταμεία, όσο συνεχίζεται η πολιτική του τζόγου. Το πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι τεράστια κεφάλαια που έχουν συσσωρευτεί από τις εισφορές των εργαζομένων, διατίθενται για λογαριασμό του μεγάλου κεφαλαίου. Αντί για ένα σταθερό και σίγουρο τρόπο εξασφάλισης των αποθεματικών των Ταμείων, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ εξασφάλισαν ένα σταθερό και άνευ κόστους τρόπο χρηματοδότησης των επιχειρήσεων. Και αυτό είναι το διαρκές και μόνιμο δικομματικό σκάνδαλο και όλων αυτών που εμφανίζονται θιασώτες του τζόγου.

Η ιστορία των αποθεματικών αποδεικνύει περίτρανα, ότι για πάνω από μισό αιώνα τα χρήματα των εργαζομένων, με τον ένα ή άλλο τρόπο, πήγαιναν για την ενίσχυση του κεφαλαίου και όχι των Ταμείων και των συντάξεων. Να γιατί πρωτίστως είναι υπόλογοι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Να γιατί πρέπει να καταδικαστεί η πολιτική τους. Να γιατί δικαιώνεται το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, που απαιτεί, εκτός από τις υποχρεώσεις του κράτους, για το σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης να πληρώσει το κεφάλαιο. Να πληρώσουν οι επιχειρήσεις. Τα χρήματα που ενθυλάκωσαν λείπουν σήμερα από τα Ταμεία. Λείπουν από την τσέπη του συνταξιούχου. Λείπουν από την κοινωνική ασφάλιση. Και γι' αυτό πρέπει να πληρώσουν και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.