«Ανάμεσα στους δύο τα λαϊκά στρώματα δε χωρούν. Μακριά και αλάργα και από τους δύο, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Αυτό έχει σημασία, αυτό δίνει ελπίδα, αυτό διαγράφει θετική προοπτική», σημείωσε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας στη Συνδιάσκεψη της ΚΟ Θεσσαλονίκης.

Η Αλέκα Παπαρήγα, μεταξύ άλλων, ανέφερε:

«Το ΚΚΕ είναι η μόνη πολιτική δύναμη εντός κοινοβουλίου που μπορεί να επιτύχει ποσοτικά και ποιοτικά την αποδυνάμωση του δικομματισμού, είτε με την κλασική μορφή της εναλλαγής ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, είτε με όποια μορφή πάρει στην πορεία, ως κεντροαριστερά ή κεντροδεξιά. Αποδυνάμωση προς όφελος του κινήματος, της αποτελεσματικότητας των αγώνων, της προώθησης της λαϊκής κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας.

Το ΚΚΕ συνδυάζει αρμονικά τον αγώνα για τα αιτήματα που απαντούν στις σημερινές ανάγκες των εργαζομένων με την πρόταση προοπτικής, συσπείρωσης και συμμαχίας για ριζική ανατροπή του συσχετισμού των δυνάμεων προς όφελος της λαϊκής εξουσίας.

Η πρόταση εξουσίας, που το ΚΚΕ προβάλλει ως προοπτική, μπορεί να ενώσει την εργατική τάξη, τους αυτοαπασχολούμενους, τη φτωχή αγροτιά, όλους εκείνους που έχουν συμφέρον να φύγουν από τη μέγκενη των αστικών κομμάτων, που θέλουν τη λαϊκή εξουσία, ανεξάρτητα αν συμφωνούν στο ζήτημα του σοσιαλισμού με το ΚΚΕ. Η λαϊκή ενότητα και συνεργασία δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι ο δρόμος για τη χειραφέτηση από την πολιτική και τα κόμματα που υπηρετούν το κεφάλαιο.

Το ΚΚΕ είναι σήμερα η μόνη πολιτική δύναμη που θέλει και μπορεί να συμβάλει στο ανέβασμα της πίεσης και της αποτελεσματικότητας του λαϊκού κινήματος, να διεκδικήσει κατακτήσεις. Η αποτελεσματικότητα των αγώνων συνδέεται με την αποτελεσματικότητα της λαϊκής ψήφου, υπέρ του ΚΚΕ κατά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Το ΚΚΕ παλεύει σταθερά για να υπάρξει αποτελεσματικότητα στους αγώνες, να αποδυναμωθούν και να παραμεριστούν οι αυταπάτες ότι υπάρχουν λύσεις που συμφέρουν όλους, και τους επιχειρηματίες και τους εργαζόμενους. Οι σημερινές δυσκολίες που συναντούν τα λαϊκά στρώματα στην πάλη τους, συνδέονται και με τη χαμηλή εκλογική και κοινοβουλευτική δύναμη του ΚΚΕ.

Το Κόμμα μας είναι η μόνη πολιτική δύναμη που με συνέπεια λόγων και έργων παλεύει για να κερδίσουν οι εργαζόμενοι, χάνοντας οι κεφαλαιοκράτες. Να κατακτήσουν οι εργατοϋπάλληλοι όλων των κλάδων την ενότητα στη δράση, μακριά από την πολιτική διάσπασης που προωθεί ο δικομματισμός, του "διαίρει και βασίλευε", να κερδίσει έδαφος η συμμαχία εργατοϋπαλλήλων, αυτοαπασχολούμενων, μικρομεσαίας αγροτιάς. Να αναπτυχθεί η κοινή δράση με κινήματα της νεολαίας και των γυναικών, που διεκδικούν λύσεις σε βάρος των μονοπωλίων, των επιχειρηματικών ομίλων».

«Κριτήριο για το κάθε κόμμα αποτελεί η πολιτική και η πρακτική του, πριν και πρώτα απ' όλα βεβαίως στο πεδίο της οικονομίας. Αυτό το πεδίο καθορίζει την οικονομική πολιτική, τη διαχείριση που ασκείται, την κοινωνική πολιτική, την πολιτική στις διεθνείς σχέσεις.

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ο ένας από φύση και θέση, ο άλλος από θέση και πρακτική, είναι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου.

Ως πρώτη και ενδεικτική απόδειξη είναι ότι και τα δύο κόμματα προβάλλουν ως αρχή και σύνθημα την άνοδο της παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και την προσαρμογή στη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, ως μια προγραμματική θέση και πρακτική που συμφέρει όλους εξ ίσου, και τους επιχειρηματίες και τους εργαζόμενους. Ο,τι συμφέρει και έχει ανάγκη το κεφάλαιο το βαφτίζουν καθολική ανάγκη, μονόδρομο και συμφέρον για όλους, κεφαλαιοκράτες και εργάτες!

Κοινό χαρακτηριστικό της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι η συμφωνία τους με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, με την πρόθυμη και ενεργητική συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στη λεγόμενη πολιτική κατά της τρομοκρατίας κ.λπ. Η συμφωνία με τη στρατηγική της ΕΕ και του ΝΑΤΟ τούς ενώνει».

«Διαφορές μεταξύ της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ υπάρχουν, αλλά είναι ανώδυνες, δηλαδή δευτερεύουσες. Η δικομματική εναλλαγή στηρίζεται και στην ύπαρξη διαφορών.

Η πιο μεγάλη διαφορά ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είναι η διεκδίκηση της διακυβέρνησης, η διεκδίκηση του πρωταγωνιστή της διαχείρισης. Οι διαφορές τους δεν είναι ουσιαστικές, αφού δεν πλήττουν, ούτε αδυνατίζουν το αστικό πολιτικό σύστημα. Λειτουργούν ως βαλβίδες εκτόνωσης της δυσαρέσκειας, δίνουν τη δυνατότητα στην άρχουσα τάξη να συνεχίζει να ασκεί την εξουσία μέσα από την εναλλαγή των κομμάτων στη διακυβέρνηση.

Διαφορές υπάρχουν και σε επιμέρους πλευρές της οικονομικής διαχείρισης, ή της διαχείρισης της κοινωνικής πίεσης ή και της κατακραυγής, πράγμα που κυρίως πρέπει να αποδοθεί στις διαφορετικές κάθε φορά ανάγκες που έχει το κεφάλαιο, ιδιαίτερα τα ισχυρά μονοπωλιακά συγκροτήματα, στις διαφορές του συσχετισμού των δυνάμεων, στο διαφορετικό κάθε φορά επίπεδο του λαϊκού κινήματος.

Οταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πήρε πίσω το νόμο 815, που ήταν νόμος - πλαίσιο για τα ΑΕΙ, δεν το έκανε μόνο γιατί δέχτηκε ισχυρή λαϊκή πίεση, αλλά και γιατί ήταν η περίοδος που συνειδητοποιούσε ότι θα γινόταν κυβερνητική εναλλαγή, επομένως το κύριο ήταν να προσπαθήσει να την αποτρέψει. Εκείνη την περίοδο, το ΠΑΣΟΚ ασκούσε αντιπολιτευτικό ρόλο με διακηρύξεις που εξέφραζαν στον ένα ή τον άλλο βαθμό κάτι το διαφορετικό. Επομένως, μαζί με τη λαϊκή πίεση ήταν και η πολιτική πίεση από ένα ανερχόμενο κόμμα, που βρισκόταν κοντά στην εκλογική νίκη.

Σήμερα, γιατί να κάνει πίσω η ΝΔ; Πιέζεται μεν από το ΠΑΣΟΚ, αλλά μόνο όσον αφορά το καθαρό εκλογικό πεδίο. Δεν πιέζεται όμως από μια διαφορετική πολιτική. Η διαφορά τους έγκειται στον τρόπο κυρίως που θα χειριστούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Αλλωστε, δεν έχει περιθώρια ούτε η ΝΔ να πάρει πίσω ένα νόμο στρατηγικής σημασίας, με πανευρωπαϊκή μάλιστα διάσταση στα πλαίσια της ΕΕ. Ούτε το ΠΑΣΟΚ μπορεί να συμπεριφερθεί ως το ΠΑΣΟΚ του 1979 και του 1980. Και αυτό, επειδή και το ίδιο έχει προσχωρήσει στη στρατηγική του ευρωπαϊκού και ελληνικού κεφαλαίου. Οχι μόνο δεν μπορεί να ασκήσει πίεση για την ανατροπή του νόμου, αλλά αντίθετα η αντιπολίτευσή του ωθεί τη ΝΔ σε ακόμα πιο σταθερή αντιλαϊκή πολιτική, αντλώντας επιχειρήματα και από το ίδιο το ιδεολογικό και πολιτικό οπλοστάσιο του ΠΑΣΟΚ. Σε μια περίοδο που το ελληνικό κεφάλαιο πιέζει τον πολιτικό του εκπρόσωπο να του εξασφαλίσει νέες αγορές και συμμετοχή στην ευρωπαϊκή πίτα, στην περιφερειακή πίτα. Σε μια περίοδο, μάλιστα, που η πίεση του ανταγωνισμού γίνεται πιο ισχυρή για το εγχώριο κεφάλαιο, ύστερα από τη διεύρυνση της ΕΕ στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και πιο ειδικά στα Βαλκάνια.

Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ έχει αποδείξει ότι έχει διαβάσει και έχει αφομοιώσει πολύ καλά τις ανάγκες του κεφαλαίου σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Γι' αυτό και υπηρέτησε πολύ πιστά τη διαμόρφωση των βάρβαρων στόχων της Λισαβόνας, της Μπολόνια και του Μπέργκεν, της ΚΑΠ και των βορειοαμερικανικών τρομοκρατικών για τους λαούς νόμων. Ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση κρατά πολύ ψηλά το λάβαρο της ανταγωνιστικότητας που η άλλη του όψη είναι η πιο σκληρή εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης.

Η διαφορά του με τη ΝΔ είναι ότι πάνω από την αντιλαϊκή πολιτική του σηκώνει τις σημαίες του σοσιαλισμού (και ο Μπλερ για σοσιαλισμό μιλά. Και ο Σαντάμ Χουσεΐν μιλούσε επίσης και τόσοι άλλοι, που διέπρεψαν στην υπηρέτηση των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού). Σηκώνει το ΠΑΣΟΚ τη σημαία και της κοινωνικής ευαισθησίας και της λεγόμενης κοινωνικής οικονομίας της αγοράς. Αποτελεί πρόκληση να θεωρείται εναλλακτική πολιτική και κοινωνικά ευαίσθητη η προβολή θέσεων για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας και της λαϊκής δυσαρέσκειας με κουπόνια και επιδόματα - φιλοδωρήματα, με ελεημοσύνες και αντίδωρα.

Η ΝΔ υποκρίνεται όταν ισχυρίζεται ότι θα βάλει κανόνες στον ανταγωνισμό και στην κερδοφορία. Οι μόνοι κανόνες που μπορεί να υπάρξουν είναι αυτοί που αφορούν τις σχέσεις μεταξύ των επιχειρηματιών ανταγωνιστών. Δεν προσφέρει κανέναν κανόνα που μπορεί να επωφεληθεί ο λαός. Ανάλογη είναι η ΠΑΣΟΚική πρόταση για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και την εθνική σύνταξη. Φθηνά μέτρα για τους εξαθλιωμένους, για να μπορεί να εκμεταλλεύεται τους πολλούς εργαζόμενους. Υποκρίνεται - η ΝΔ - όταν εμφανίζεται ως κόμμα της λήθης του παρελθόντος και της κατάργησης των διαχωριστικών γραμμών.

Το ίδιο ισχύει για το ΠΑΣΟΚ, όταν καλεί τη νεολαία, και μάλιστα τη δική του κομματική νεολαία, να αμφισβητεί τα πάντα. Ακριβώς και οι δύο, ο ένας με τη λήθη και ο άλλος με την αμφισβήτηση θέλουν ο λαός να διαγράψει την πείρα του, να μην την επεξεργαστεί με τα σημερινά δεδομένα, ώστε να είναι ακροατής και χειροκροτητής, φοβισμένος και επαίτης, ποτέ διεκδικητής, αγωνιστής και επαναστάτης.

Η ΝΔ απειλεί τους αγωνιστές με τη θεωρία της νομιμότητας στο νόμο του επιχειρηματία, και το ΠΑΣΟΚ φοβερίζει ότι όποιος δεν του δίνει εύσημα έναντι της ΝΔ είναι αριστερός ψάλτης της δεξιάς.

Το πολύ "κύριε ελέησον" το βαριούνται και οι άγιοι όπως λένε στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, ίσως και αλλού.

Το θέμα σήμερα είναι τι κάνει και τι θα κάνει από εδώ και εμπρός ένα μεγάλο μέρος του λαού και της νεολαίας που είναι υποψιασμένοι και προβληματισμένοι».