Η παλιά, παραδοσιακή κινέζικη δραματουργία είναι εντελώς άγνωστη στο θέατρό μας, όπως εξάλλου και η σύγχρονη (αν υπάρχει). Οι μόνες «πληροφορίες» που έχουν οι άνθρωποι του θεάτρου μας από την κινέζικη θεατρική τέχνη είναι από παραστάσεις με τις μακραίωνες παραδόσεις του θεάτρου «Νο» και του «Καμπούκι» και από μερικές άλλες παραστάσεις λίγο - πολύ δυτικοποιημένες. Ετσι, η παρουσίαση από το «Θέατρο του Νότου» στο «Αμόρε» ενός έργου του 13ου αιώνα, όπως «Ο ορφανός του Ζάο» του Ζιν Ζουν Ζιανγκ (το πρώτο έργο που μεταφράστηκε στην Ευρώπη), ήταν φυσικό να προκαλέσει ενδιαφέρον. Πρόκειται για ένα απλοϊκό μυθοπλαστικά έργο, από αυτά που προορίζονταν για λαϊκά θεάματα, με στόχο τη διδαχή του απλοϊκού κινέζικου πόπολου... Ο μύθος βασίζεται σε ένα ιστορικό γεγονός στη μεσαιωνική Κίνα, με τους σκληρά ανταγωνιζόμενους για επέκταση της εξουσίας τους φεουδάρχες. Στη δολοφονία του φεουδάρχη Ζάο από μισθοφόρους του ανταγωνιστή του Του-αν Κου, και την εντολή του τελευταίου για εξόντωση και του νεογέννητου γιου του Ζάο, ώστε ο Του-αν Κου να αρπάξει το φέουδο του Ζάο. Ο φεουδάρχης Ζάο δολοφονείται, η γυναίκα του αυτοκτονεί, αλλά ο νεογέννητος γιος της σώζεται χάρη στους καλούς ανθρώπους Τσενγκ Γινγκ και τον Κουνγκ-σουν, οι οποίοι αντέχουν ακόμα και τη σφαγή των παιδιών τους από τους ανθρώπους του Του-αν Κου, προκειμένου να σωθεί το ορφανό του Ζάο, το οποίο μεγαλώνοντας θα τιμωρήσει τον Του-αν Κου για τα εγκλήματά του. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος (δραματουργική επεξεργασία, μετάφραση, σκηνοθεσία), κατάφερε να υπερβεί την απλοϊκότητα του κινέζικου έργου, αλλά και σεβόμενος την ιδιότυπη ερμηνευτική παράδοση του κινέζικου θεάτρου, να το στηρίξει και να το «ενδύσει» με τη δική του παράδοση, αντι-λαμβανόμενος ότι το έργο δε θα άντεχε σε καμιά - και καμιάς εποχής - δυτικότροπη ερμηνευτική «ανάγνωση» και αισθητική. Με την κινεζικής παράδοσης κινησιολογική διδασκαλία της Μάρθας Κλουκίνα, το αφαιρετικό σκηνικό και τα απλά «κινέζικα» κοστούμια της Ελλης Παπαγεωργίου, τους πολυεπίπεδους φωτισμούς του Λευτέρη Παυλόπουλου, ο σκηνοθέτης έστησε μια ενδιαφέρουσα, «φρέσκια» παράσταση, με καθοριστικότερο συντελεστή τις λιτές, αλλά και εκφραστικά ταιριαστές με το έργο, ερμηνείες των Χρήστου Λούλη, Νίκου Χατζόπουλου, Κώστα Μπερικόπουλου. Αξιόλογη ήταν και η ερμηνευτική προσπάθεια των Θάνου Τοκάκη, Ηλία Παναγιωτακόπουλου και Αννας Καλαϊτζίδου.