Το πρόβλημα των ωρομίσθιων και αναπληρωτών εκπαιδευτικών που παραμένουν απλήρωτοι, έφερε για μια ακόμα φορά στη Βουλή το ΚΚΕ, με αφορμή αυτή τη φορά την κατάσταση που επικρατεί στα σχολεία της Πέλλας. Οπως σημειώνεται στη σχετική Ερώτηση: «Απλήρωτοι εδώ και πολλούς μήνες, σύμφωνα με την καταγγελία του ΔΣ της Α΄ ΕΛΜΕ Ν. Πέλλας, είναι οι ωρομίσθιοι και αναπληρωτές εκπαιδευτικοί των σχολείων του νομού.

Οι παραπάνω εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί είναι μισθοσυντήρητοι και μη γνωρίζοντας πότε θα πληρωθούν, δεν μπορούν να προγραμματίσουν τη ζωή τους, αλλά ζουν στην αβεβαιότητα και ανασφάλεια για το εργασιακό τους μέλλον, γιατί βλέπουν την ανεργία να πλησιάζει και πάλι με τη λήξη της σύμβασής τους που δεν είναι μακριά.

Επίσης οι εκπαιδευτικοί του Ν. Πέλλας δεν έχουν πληρωθεί ακόμα για την Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη (ΠΔΣ) του σχολικού έτους 2004-2005, αφού τους οφείλεται ακόμη η καταβολή της τρίτης δόσης, όπως επίσης και για τα σεμινάρια πληροφορικής που συμμετείχαν σε διάφορες εκδηλώσεις για υπηρεσιακούς λόγους (συνέδρια κλπ.).

Επειδή υπεύθυνη γι' αυτή την οικονομική και πολιτική ομηρία των ωρομίσθιων και αναπληρωτών καθηγητών, είναι η κυβέρνηση, αφού, συνεχίζοντας την ίδια με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ πολιτική, δεν προχωρά σε μαζικές προσλήψεις εκπαιδευτικών από επετηρίδα, με πλήρη εργασιακά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα, αλλά διατηρεί τον απαράδεκτο θεσμό των αναπληρωτών και συμβασιούχων, αυξάνοντας μάλιστα τον αριθμό τους,

οι βουλευτές του ΚΚΕ ρωτούν τους αρμόδιους υπουργούς:

• Γιατί δεν πληρώνονται έγκαιρα οι ωρομίσθιοι και αναπληρωτές και τι μέτρα θα πάρουν για να πληρωθούν άμεσα όλα τα δεδουλευμένα τους, αλλά και για να μην υπάρχει στο μέλλον καθυστέρηση στην καταβολή τους;
• Θα καταβληθούν άμεσα στους δικαιούχους εκπαιδευτικούς όσα τους οφείλονται από ΠΔΣ, μετακινήσεις, σεμινάρια κλπ.;
• Γιατί δεν προβαίνει η κυβέρνηση σε μαζικές προσλήψεις μέσα από μια νέα - σύγχρονη επετηρίδα εκπαιδευτικών όλων των απαιτούμενων ειδικοτήτων και σε κατάργηση του απαράδεκτου θεσμού των ωρομισθίων και αναπληρωτών, αφού το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία είναι αναφαίρετο και συνταγματικά κατοχυρωμένο, για κάθε εργαζόμενο;».

Τις «ιδέες» της για έναν ευρωπαϊκό χώρο έρευνας παρουσίασε χτες η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, δίνοντας στη δημοσιότητα την «Πράσινη Βίβλο» με τίτλο: «Ευρωπαϊκός Χώρος Ερευνας: Νέες προοπτικές». Η διαβούλευση για το συγκεκριμένο κείμενο θα διαρκέσει μέχρι τον Αύγουστο του 2007, ενώ ο Ευρωπαϊκός Χώρος Ερευνας προγραμματίζεται να δρομολογηθεί από το 2008.

Από τους έξι άξονες στους οποίους διαρθρώνεται η «Πράσινη Βίβλος» γίνεται εμφανές ότι αυτοί είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα των αρχών του Μάαστριχτ και υποταγμένοι στις κατευθύνσεις της Λισαβόνας.

Σχετικά με το πόσο έχει προχωρήσει μέχρι στιγμής ο Ευρωπαϊκός Χώρος Ερευνας και τα εμπόδια που έχουν αναδειχτεί, η Επιτροπή σημειώνει ανάμεσα σε άλλα: Εμπόδια στην κινητικότητα των ερευνητών από χώρα σε χώρα και ότι «οι επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν δυσκολίες στη σύσταση συμπράξεων με πανεπιστήμια, ιδίως από άλλο κράτος - μέλος».

Σημειώνει ακόμα ότι «τα ερευνητικά αποτελέσματα μπορούν να αξιοποιηθούν πολύ καλύτερα» με βάση έγγραφο (που επίσης δημοσιοποίησε χτες η Επιτροπή) το οποίο έχει θέμα τη «Βελτίωση μεταφοράς της γνώσης μεταξύ ερευνητικών ιδρυμάτων και της βιομηχανίας σε ευρωπαϊκή κλίμακα» και περιλαμβάνει «τις κατευθυντήριες γραμμές έτσι ώστε τα ερευνητικά ιδρύματα να μπορέσουν να βελτιώσουν τους δεσμούς τους με τη βιομηχανία». Μέσα από τη βελτίωση των σχέσεων με τη βιομηχανία βλέπει η Επιτροπή την ανάπτυξη της έρευνας, προφανώς όχι για να υπηρετήσει τις ανάγκες των λαών, αλλά την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Αλλωστε, σε αυτό το κείμενο σημειώνεται ότι «η μεταφορά γνώσης συνίσταται σε σειρά δραστηριοτήτων που σκοπεύουν στη σύλληψη και μεταφορά γνώσης, ικανοτήτων και προσόντων από αυτούς που την παράγουν σε αυτούς που θα τη μετατρέψουν σε οικονομικό αποτέλεσμα». Με άλλα λόγια, αυτό που ενδιαφέρει την ΕΕ είναι πώς το αποτέλεσμα της έρευνας θα μετατρέπεται σε εμπορεύσιμο προϊόν, πώς θα δίνεται πιο εύκολα στις επιχειρήσεις προκειμένου να συμβάλλει στη μεγιστοποίηση του κέρδους τους.

Προφανώς, το γεγονός ότι στο σύνολο των χωρών της Ευρωζώνης έχουν διευρυνθεί οι οικονομικές ανισότητες (μια διεύρυνση η οποία μπορεί να εξηγηθεί από το ότι οι τιμές που καθορίζουν οι επιχειρήσεις αυξάνονται ταχύτερα από τους μισθούς, κάτι που οδηγεί σε αύξηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης), κατά τον κ. καθηγητή οφείλεται στην ...απελευθέρωση των πληθωριστικών πιέσεων. Ετσι ο κύριος καθηγητής γίνεται απολογητής του καπιταλιστικού κέρδους, υπηρεσία η οποία αναμφίβολα θα εκτιμηθεί ιδιαίτερα από κάθε θιασώτη της «ελεύθερης αγοράς»...

Κάθε φορά που το σύστημα ζορίζεται να περάσει μια αντίληψη, μια καινοτομία, ακόμα μια αντιδραστική αλλαγή, όλοι οι πρόθυμοι που συντάσσονται στο πλευρό του βγαίνουν ένας ένας για να υποβάλουν τα σέβη τους στον «εκσυγχρονισμό». «Εκσυγχρονισμός» είναι σε αυτή τη φάση η νέα «παιδαγωγική» μέθοδος διδασκαλίας της ιστορίας, με αφορμή το βιβλίο της Στ΄ Δημοτικού.

Τα σέβη και την επιστημονική της ιδιότητα - για να προσδώσει και ένα κύρος στην προσπάθεια αποδιοργάνωσης της σκέψης των παιδιών του Δημοτικού - καταθέτει η γενική συνέλευση του Τμήματος Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία (ΤΕΑΠΗ) του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ετσι, οι παιδαγωγοί που διδάσκουν σε εκκολαπτόμενους νηπιαγωγούς ανακαλύπτουν ότι «η ελληνική κοινωνία αποδεικνύεται ακόμη ανέτοιμη να συζητήσει (πόσο μάλλον να αφομοιώσει) σύγχρονες παιδαγωγικές αντιλήψεις και επιστημονικούς προβληματισμούς»! Αποκαλούν «κατακτήσεις της σύγχρονης ιστορικής επιστήμης» την αποσπασματικότητα και, βέβαια, πετούν και τη σπόντα τους για το ποιος μπορεί «να κρίνει το περιεχόμενο της διδασκαλίας της ιστορίας», καθώς αναγνωρίζουν ότι «μόνο τα προς τούτο συντεταγμένα όργανα της πολιτείας δικαιούνται να έχουν αποφασιστικό λόγο»!

Ενώ αναρωτιούνται αν «είναι ή όχι αναγκαία η οριστικοποίηση του παρελθόντος ώστε να αποτελέσει πηγή μαθημάτων και δέοντος για το παρόν και το μέλλον;». Δηλαδή, το παρελθόν (ό,τι συνέβη, όπως συνέβη) κατά τη γνώμη τους μπορεί να οριστικοποιηθεί, μπορεί και όχι.

Εχουν βέβαια ένα «δίκιο». Οταν η ιστορία ξαναγράφεται από την αρχή, όταν παραποιούνται γεγονότα με στόχο να στρεβλώσουν όλη την ουσία των ιστορικών γεγονότων, όταν η ιστορία κρίνεται με τα μέτρα και τα σταθμά του τώρα και όχι της εποχής εκείνης, τότε προφανώς δεν οριστικοποιείται τίποτα... Βέβαια, ειδικά οι επιστήμονες θα έπρεπε να γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα πάντα έχουν όριο. Και αυτό το όριο είναι η αλήθεια από την οποία έχουν πάρει διαζύγιο.