Associated Press

Από την αμερικανοΝΑΤΟική κατοχή στο Ιράκ

Στο επίπεδο της πολιτικής (κόμματα, ΜΜΕ κλπ.) με επιδράσεις και στις μαζικές οργανώσεις και στο μαζικό κίνημα, συνυπήρχαν και υπάρχουν ακόμη διάφορες απόψεις, όπως: η λεγόμενη εθνοκάθαρση του Μιλόσεβιτς, τα χημικά του Σαντάμ, ευθύνες μόνο ο Μπους και η κυβέρνησή του, η 11η του Σεπτέμβρη και η τρομοκρατία, η ΕΕ αντιτίθεται στην πολιτική των ΗΠΑ. Ολες αυτές οι απόψεις, οι διαφοροποιήσεις που υπάρχουν, συνειδητά σε κεντρικό επίπεδο, επιδιώκουν να αθωώσουν τους επιτιθέμενους ή να δικαιολογήσουν τα εγκλήματα που διαπράττουν οι αμερικανοΝΑΤΟικές δυνάμεις και ταυτόχρονα να ρίξουν ευθύνες στα θύματα, να αποπροσανατολίσουν τους λαούς.

Προκύπτει, συνεπώς, ανάγκη να δούμε και να αποκαλύψουμε τις επιδιώξεις των ΝΑΤΟικών και Ευρωπαίων συμμάχων και εταίρων μέσα από τις αποφάσεις τους.

Καθοριστικό, κυρίαρχο ρόλο για τις εξελίξεις στο στρατιωτικό κυρίως τομέα έχουν οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής των αρχηγών κρατών του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον στις 23 και 24 Απρίλη 1999.

Εχει σημασία να συνειδητοποιηθεί ότι συμμετείχαν και υπέγραψαν η πλειοψηφία των κρατών - μελών της ΕΕ, ο «Δημοκράτης» Κλίντον και Ευρωπαίοι σοσιαλιστές Μπλερ, Στρέντερ, ο πρωθυπουργός της χώρας μας και πρόεδρος τότε του ΠΑΣΟΚ Κ. Σημίτης.

Αποδείχνεται έτσι περίτρανα ότι τα ιμπεριαλιστικά κέντρα ΗΠΑ - ΕΕ συναποφασίζουν για τους στόχους, τις επιδιώξεις και τα μέσα που θα χρησιμοποιήσουν, αλλά και ότι, όχι μόνο τα συντηρητικά κόμματα και κυβερνήσεις, αλλά και τα σοσιαλδημοκρατικά, τουλάχιστον της Ευρώπης, υπηρετούν την πολιτική των μονοπωλίων της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης.

Το ΝΑΤΟ του 21ου αιώνα, αναφέρουν οι αποφάσεις, αρχίζει σήμερα. Ενα ΝΑΤΟ το οποίο διατηρεί τις δυνάμεις του παρελθόντος και έχει νέες αποστολές, νέα μέλη και νέους εταιρικούς δεσμούς. Για το σκοπό αυτό:

Εγκρίναμε μια αναθεωρημένη στρατηγική αντίληψη.

Ολοκληρώσαμε την εργασία πάνω στα ουσιαστικά σημεία των αποφάσεων του Βερολίνου, πάνω στην οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Ταυτότητας Ασφαλείας και Αμυνας μέσα στη Συμμαχία και αποφασίσαμε να ενισχύσουμε περαιτέρω την αποτελεσματικότητά της.

Σημειώνουμε την απόφαση της ΕΕ να έχει τη δυνατότητα να αυτενεργεί, έτσι ώστε να παίρνει αποφάσεις και να εγκρίνει στρατιωτική δράση, όπου η συμμαχία στο σύνολό της δεν αναμειγνύεται.

Η συμμαχία έχει να διαδραματίσει αδιαμφισβήτητο ρόλο στη σταθεροποίηση και διατήρηση των θετικών αλλαγών του πρόσφατου παρελθόντος.

Η τρομοκρατία συνιστά σημαντική απειλή για την ειρήνη, την ασφάλεια και τη σταθερότητα και μπορεί να απειλήσει την εδαφική ακεραιότητα κρατών.

Οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων του ΝΑΤΟ πιστεύουν ότι ένας κρίσιμος παράγοντας για τη μελλοντική επιτυχία της ατλαντικής συμμαχίας είναι η αποτελεσματική παραγωγή προηγμένων όπλων και τεχνολογίας που θα υποστηρίξουν την ασφάλεια όλων των μελών της.

Οποιαδήποτε τυχόν ένοπλη επίθεση εναντίον εδάφους των συμμάχων από οποιαδήποτε κατεύθυνση καλύπτεται από τα άρθρα 5 και 6 της Συνθήκης της Ουάσιγκτον. Τα συμφέροντα ασφάλειας της συμμαχίας μπορούν να επηρεαστούν από άλλους κινδύνους ευρύτερης φύσης, όπως πράξεις τρομοκρατίας, δολιοφθορές και οργανωμένο έγκλημα και από τη διατάραξη της ροής ζωτικών πόρων.

Η Σύμπραξη για την Ειρήνη είναι ο κύριος μηχανισμός για τη σφυρηλάτηση πρακτικών δεσμών ασφαλείας μεταξύ της Συμμαχίας και των εταίρων της.

Προκειμένου να προσαρμόσει τις δομές της και να προετοιμαστεί καλύτερα για να αντιμετωπίσει μελλοντικές προκλήσεις, η Συμμαχία δρομολόγησε ένα συνολικό πρόγραμμα που περιλαμβάνει και τη συνεχή προσαρμογή στη δομή διοίκησης του ΝΑΤΟ.

Η παρουσία αμερικανικών συμβατικών και πυρηνικών δυνάμεων στην Ευρώπη παραμένει ζωτικής σημασίας για την ασφάλεια της Ευρώπης, η οποία με τη σειρά της είναι αδιάσπαστα συνδεδεμένη με την ασφάλεια της Β. Αμερικής.

Μεγάλη σημασία έχει και η συμφωνία - απόφαση για δράση εκτός συνόρων του ΝΑΤΟ.

Δεν είναι υπερβολή να σημειωθεί ότι οι επόμενες Σύνοδοι Κορυφής είναι προσπάθεια προώθησης των κατευθύνσεων αυτής της Ουάσιγκτον και βέβαια ότι η συγκρότηση του Ευρωστρατού, παρά τις προσπάθειες των Γάλλων και άλλων Ευρωπαίων για μεγαλύτερη αυτονομία, κινείται στα πλαίσια της συμφωνίας του 1999, όπου συνολικά τον κύριο λόγο έχουν οι ΗΠΑ.

Ιδιαίτερα σημειώνουμε:

- Τις αποφάσεις στη Σύνοδο της Πράγας 20-22 Νοέμβρη του 2002, όπου αποφασίστηκε η δημιουργία δύναμης ταχείας αντίδρασης 20 χιλιάδων με ανάλογο εξοπλισμό, η δυνατότητα προληπτικού πλήγματος, η χρήση μικρών πυρηνικών.

- Τις αποφάσεις στις 28 και 29 Ιούνη του 2004 στη Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης, στην οποία συμμετείχαν για πρώτη φορά εκπρόσωποι 26 χωρών - μελών του ΝΑΤΟ και αποφασίστηκαν κρίσιμα ζητήματα για την ευρύτερη περιοχή. Η μεσογειακή πολιτική, ο λεγόμενος εκδημοκρατισμός των αραβικών χωρών, η ένταξη επτά χωρών στο λεγόμενο Συνεταιρισμό για την Ειρήνη, η δέσμευση του 8% των Ενόπλων Δυνάμεων της κάθε χώρας άμεσα στο ΝΑΤΟ, αλλά και το 40% στη συνέχεια, την εκπαίδευση αξιωματικών του Ιράκ.

Αμέσως μετά το ΝΑΤΟ ακολουθεί η ΕΕ. Μετά τη Σύνοδο στην Ουάσιγκτον το Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου (1999) η Σύνοδος στο Ελσίνκι αποφασίζει τα κράτη - μέλη της ΕΕ έως το 2003 να έχουν στρατιωτική δύναμη 50 - 60 χιλιάδων ανδρών. Η Ελλάδα συμμετέχει και αποδέχεται να συνεισφέρει ένα Στρατηγείο, μια Ταξιαρχία 3.550 ανδρών, δύο φρεγάτες, τέσσερις πυραυλακάτους κλπ., συνολικά 14 ναυτικές μονάδες, 40 αεροσκάφη και ακόμη μοίρες πυραύλων.

Επί Ελληνικής Προεδρίας στην ΕΕ 19-20 Ιούνη στη Θεσσαλονίκη γίνεται ένα βήμα παραπέρα στη δυνατότητα στρατιωτικών επεμβάσεων και στο εσωτερικό των χωρών - μελών της. Αυτό αποκαλύπτεται από την εκτίμηση ότι «Η Ευρώπη αποτελεί όχι μόνο στόχο αλλά και βάση επιχειρήσεων των τρομοκρατών» και «στον αιώνα της παγκοσμιοποίησης οι μακρινές απειλές μπορεί να είναι εξ ίσου ανησυχητικές, όσο και εκείνες που έρχονται από κοντά. Υπήρξε, ακόμη, απόφαση για τη συγκρότηση του Ευρωστρατού και αποστολή στην ΠΓΔΜ.

Φυσικά, υπάρχουν και άλλες Σύνοδοι τόσο του ΝΑΤΟ όσο και της ΕΕ σε διάφορα επίπεδα υπουργών και αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων, στις οποίες αντιμετωπίζουν δικές τους αντιθέσεις και ταυτόχρονα ενιαία επεξεργάζονται και προωθούν πολιτικές ελέγχου των πλουτοπαραγωγικών πηγών και περιοχών στρατηγικής σημασίας, παίρνουν μέτρα πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά υποδούλωσης κρατών και λαών.

Οι Ενοπλες Δυνάμεις (ΕΔ) όλων των χωρών σε κάθε χρονική περίοδο υπηρετούν την πολιτική και τα συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων. Συνεπώς και το ΝΑΤΟ υπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλίων, την ιμπεριαλιστική πολιτική της νέας τάξης και μέσα σ' αυτήν, πριν απ' όλους, τα συμφέροντα του πιο ισχυρού, των ΗΠΑ.

Υπάρχουν, βέβαια, αρκετές περιπτώσεις, που σε περιόδους όξυνσης της ταξικής πάλης και ανόδου του κινήματος, τμήματα των ΕΔ εντάσσονται στην πλευρά του λαϊκού κινήματος, όπως συνέβη με την Οχτωβριανή Επανάσταση το 1917 στη Ρωσία, αλλά και το 1936 στη Θεσσαλονίκη.

Η προπαγάνδα του ιμπεριαλισμού και οι υποτελείς του σε όλον τον κόσμο και στη χώρα μας προσπαθούν να πείσουν ότι ΗΠΑ και ΝΑΤΟ αναγκάστηκαν να επιτεθούν σε Γιουγκοσλαβία - Αφγανιστάν - Ιράκ, για ανθρωπιστικούς λόγους ή για να αντιμετωπίσουν τρομοκρατικές επιθέσεις. Κάνουν σημαία τους την 11η του Σεπτέμβρη και το χτύπημα των δίδυμων Πύργων στη Ν. Υόρκη.

Είναι σήμερα περιττό να ειπωθεί ότι αν δεν είχε γίνει η 11η Σεπτέμβρη, οι κυρίαρχοι κύκλοι των ΗΠΑ έπρεπε να βρουν κάτι παρόμοιο για να αποπροσανατολίσουν τον αμερικανικό λαό και να τον κάνουν υποστηριχτή της πολιτικής τους.

Ομως, κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει ότι η Σύνοδος του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον πραγματοποιήθηκε χρόνια πριν την 11η Σεπτέμβρη και οι αποφάσεις του συνολικά οδηγούν στην καταπάτηση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου, αφού δίνουν το δικαίωμα στον εαυτό τους, να αποφασίζουν για κράτη και οργανώσεις που δήθεν είναι τρομοκράτες, να απειλούν, να βομβαρδίζουν, να σκοτώνουν, να υποδουλώνουν με τη δύναμη των όπλων, κυνικά να διακηρύσσουν ότι θα παρεμβαίνουν όπου θίγονται τα συμφέροντα της συμμαχίας.

Η πολιτική και οι αποφάσεις του ΝΑΤΟ υπηρετούν ταυτόχρονα τα συμφέροντα των μεγάλων πολεμικών βιομηχανιών κυρίως των Αμερικανών, αφού τόσο τα μέλη του ΝΑΤΟ, όσο και οι υποψήφιες χώρες - μέλη οφείλουν να προσαρμόζουν τις ΕΔ και τα οπλικά τους συστήματα, ώστε να είναι, όπως λένε, συμβατά με αυτά της συμμαχίας.

Πραγματοποιείται έτσι όχι μόνο στρατιωτική, αλλά και οικονομική και πολιτική παρέμβαση, που οδηγεί σε μια ιδιάζουσα εξάρτηση χωρών από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ.

Σ' αυτά τα πλαίσια, αναπτύσσεται προσπάθεια από τις πολεμικές βιομηχανίες ευρωπαϊκών κρατών - μελών του ΝΑΤΟ, Γαλλίας - Γερμανίας - Αγγλίας και μέσα από συμπράξεις να αποσπάσουν τμήμα της πίτας. Διαμορφώνεται ανταγωνισμός ΗΠΑ - ΕΕ, που εκφράζεται με πιέσεις αλλά και με την ταυτόχρονη διεύρυνση ΝΑΤΟ και ΕΕ.

Η άρχουσα τάξη της χώρας μας και τα κόμματά της μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, προκειμένου να διατηρηθούν στην εξουσία, στηρίχτηκαν στη στρατιωτική, πολιτική και οικονομική στήριξη και ενίσχυση της Αγγλίας και των ΗΠΑ. Αυτό εκφράστηκε με το λεχθέν «ανήκομεν εις την Δύσιν».

Δε θα γίνει αναφορά για τις συνέπειες που υπήρξαν στη χώρα και το λαό μας από την πρόσδεση στο άρμα των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ τα προηγούμενα χρόνια. Επιδίωξη του παρόντος είναι το σήμερα.

Η επίσημη εκδοχή για τη συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ και τον Ευρωστρατό είναι ότι έτσι κατοχυρώνεται η εδαφική ακεραιότητα, μειώνονται ή εξαλείφονται οι κίνδυνοι να δεχτεί επίθεση από ένα κράτος τουλάχιστον.

Ομως, το ΝΑΤΟ επίσημα τουλάχιστον δεν παρεμβαίνει στις διενέξεις μεταξύ μελών του, θεωρεί ότι δεν μπορεί να υπάρχουν εναέρια σύνορα μεταξύ τους. Στη δε συμφωνία ΝΑΤΟ - ΕΕ το Δεκέμβρη του 2002 αναφέρεται ότι ο Ευρωστρατός δεν παίρνει μέτρα αν χώρα - μέλος της δεχτεί επίθεση από μέλος του ΝΑΤΟ.

Αξιολογώντας τα παραπάνω, δημιουργείται το ερώτημα: Αφού, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων, ο υπαρκτός κίνδυνος για τη χώρα προέρχεται από την Τουρκία και σε μια τέτοια περίπτωση ΝΑΤΟ και ΕΕ δεν εξασφαλίζουν τα σύνορα, ποιος ο λόγος συμμετοχής;

Οσο βέβαια κι αν δεν ομολογείται η ένταξη της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς οφείλεται στις προσπάθειες της άρχουσας τάξης να θωρακίσει το υπάρχον κοινωνικό σύστημα και να αποκομίσει κέρδη από τις επεμβάσεις σε άλλες χώρες.

1. Αλλαγή στην αποστολή των Ενόπλων Δυνάμεων. Αποστολή τους είναι (πρέπει) η εξασφάλιση της ακεραιότητας των συνόρων, γενικότερα του εθνικού χώρου. Προστέθηκε όμως και μία «συμπληρωματική της κύριας» η αναγκαιότητα συμμετοχής, στα πλαίσια διεθνών οργανισμών, σε ειρηνευτικές αποστολές.

2. Αλλαγές στη δομή των ΕΔ που ξεκίνησαν το 2001, και καθορίζουν «απειλές και προκλήσεις για την Εθνική ασφάλεια, εκτός από την απειλή της Τουρκίας, τη μαζική μετανάστευση και τις ασύμμετρες απειλές που περιλαμβάνουν: Το διεθνές οργανωμένο έγκλημα, τρομοκρατικές ενέργειες, ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση, πληροφορικός πόλεμος, διασπορά όπλων μαζικής καταστροφής.

Το δόγμα επίσημα παραμένει αμυντικό, υπάρχουν βέβαια δηλώσεις του κ. Μεϊμαράκη ότι από «Αμυντικό αποτρεπτικό» θα γίνει «αποτρεπτικό Αμυντικό».

3. Υπάρχει μετατροπή των ΕΔ σε μισθοφορικές. Ο επαγγελματισμός στους οπλίτες, που, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς του ΥΠΕΘΑ, το 2005 ήταν 25.000 με προοπτική να αποτελέσει το 60% με τις νέες προσλήψεις. Ταυτόχρονα, με τις μεταβολές σε επίπεδο σχηματισμών, διαμορφώνονται σε δυνάμεις ταχείας αντίδρασης.

4. Αγορά και σχεδιασμοί εξοπλιστικών προγραμμάτων τα οποία κυρίως εξυπηρετούν ΝΑΤΟικές ανάγκες, επιβαρύνοντας το λαό με υπέρογκα ποσά για στρατιωτικές δαπάνες που αυξάνονται με πάνω από 10% κάθε χρόνο, ανεβάζουν τη χώρα παγκοσμίως στην τρίτη θέση δαπανών για συμβατικά όπλα, ενώ το 2005 κάθε Ελληνας κατέβαλε 473 ευρώ. Σύμφωνα δε με δήλωση του κ. Χριστοδουλάκη, πρώην υπουργού, το 25% του δημόσιου χρέους (2003) οφείλεται σε στρατιωτικές δαπάνες.

5. Οι ΑμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις διευρύνονται:

• Στη Σούδα, που έχει μετατραπεί σε στήριξη κάθε πολεμικής επιχείρησης στην περιοχή. Εκεί είναι και το Πολυεθνικό Επιχειρησιακό Κέντρο Εκπαιδεύσεως, επί θεμάτων θαλάσσιας αποτροπής (νηοψίες στη Μεσόγειο) του ΝΑΤΟ.
• Στο Ακτιο, που προσφέρει στο ΝΑΤΟ ηλεκτρονική εποπτεία στην περιοχή και παρεμβολές.
• Οι Ρ/Φ σταθμοί της «Φωνής της Αμερικής» σε Ρόδο και Θράκη.
• Το ΝΑΤΟικό Στρατηγείο στη Θεσσαλονίκη, το Κέντρο Θαλάσσιων Στρατηγικών Μεταφορών στην Αθήνα.
• Υπάρχουν, ακόμη, δύο συμφωνίες προς επικύρωση στην Ολομέλεια της Βουλής, οι οποίες στην πράξη ακυρώνουν κάθε έννοια εθνικής ταυτότητας. Πρόκειται για την Κύρωση Πρωτοκόλλου Συμφωνίας και Συναντίληψης μεταξύ της κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας και του Στρατηγείου Επιχειρήσεων του Ανωτάτου Συμμαχικού Διοικητή του ΝΑΤΟ, σε σχέση με τις διατάξεις υποστήριξης της φιλοξενούσας χώρας σε επιχειρήσεις / ασκήσεις ΝΑΤΟ με τα συνημμένα παραρτήματα Α και Β αυτού. Αντίστοιχο είναι το περιεχόμενο για κύρωση συμφωνίας μεταξύ μελών της ΕΕ που αφορά σε διευκολύνσεις για δράση του Ευρωστρατού.

Υπογραμμίζουμε τη διεύρυνση των κινδύνων από την παρουσία τμημάτων των ΕΔ σε ξένες χώρες και τη Μεσόγειο (1.500 περίπου), καθώς και τις συμφωνίες στη σύνοδο Στρατιωτικής Επιτροπής της ΕΕ και προβλέπουν Τεχνική Συμφωνία συγκρότησης αμφίβιας δύναμης στη Μεσόγειο από Ελλάδα - Ιταλία - Ισπανία - Πορτογαλία, καθώς και την αντίστοιχη πολυεθνική Τακτικού Σχηματισμού Μάχης από Ελλάδα - Κύπρο - Βουλγαρία - Ρουμανία.

Κάνοντας λόγο για τις σχέσεις μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας οφείλουμε να συνεκτιμήσουμε ότι από την πλευρά της Τουρκίας υπάρχουν διεκδικήσεις πέραν του Αιγαίου ότι συνολικά πρόκειται για πρόβλημα κυριαρχικών δικαιωμάτων, άμυνας και εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, των πλουτοπαραγωγικών της πηγών.

Οι διεκδικήσεις ξεκίνησαν το 1973, όταν η Τουρκία εκχωρεί στην κρατική εταιρεία πετρελαίων άδεια για έρευνες σε περιοχές των ελληνικών νησιών στο Β. Αιγαίο. Η προσφυγή της Ελλάδας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης δεν έδωσε λύση, περιορίστηκαν σε σύσταση για περιορισμό της έντασης και αναρμοδιότητα, αντίστοιχα.

Στη συνέχεια, άρχισαν διεκδικήσεις και απειλές, «γκρίζες ζώνες», το FIR Κωνσταντινούπολης στον 25ο μεσημβρινό, στο ίδιο μήκος η ευθύνη έρευνας και διάσωσης, αιτία πολέμου τυχόν επέκταση των χωρικών υδάτων, αποστρατικοποιημένα νησιά κλπ., που στην ουσία σηματοδοτούν διαμελισμό στη μέση του Αιγαίου και συγκυριαρχία, με αρκετά νησιά να βρεθούν σε μια τέτοια περίπτωση στο χώρο ελέγχου της Τουρκίας.

Αυτή η πολιτική της Τουρκίας δεν οφείλεται «στο βαθύ κράτος», όπως ισχυρίζονται ορισμένοι, εκπορεύεται από το Ιδρυμα Κεμάλ Ατατούρκ, από το οποίο ουσιαστικά καθορίζεται η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, μια πολιτική που σιγοντάρεται από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και προωθείται μέσω της νέας δομής και του καθορισμού των στρατηγείων.

Ολες οι κυβερνήσεις της χώρας μας έχουν ευθύνες, γιατί περιορίζουν τις συζητήσεις στα πλαίσια του ΝΑΤΟ. Σημειώνουμε ιδιαίτερα την πολιτική υποχωρήσεων και παραχωρήσεων, όπως η συμφωνία της Μαδρίτης (Σημίτης - Ντεμιρέλ), που αναγνωρίζει συμφέροντα και ενδιαφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο, η συμφωνία του Ελσίνκι, καθώς και γιατί τον Οκτώβριο του 2004 υπέγραψαν το τροποποιημένο Annex 12 του ICAO για την έρευνα και διάσωση που καταργεί τον όρο «ΟΡΙΑ του FIR ΑΘΗΝΩΝ».

Η αντιμετώπιση της κατάστασης έχει μεγάλες δυσκολίες, με τους σημερινούς πολιτικούς σχηματισμούς και το επίπεδο του κινήματος. Αυτό, ωστόσο, που χρειάζεται να γίνει είναι, μια σοβαρή προσπάθεια ενημέρωσης του λαού μας για να κατανοηθεί ότι:

Η ένταξη και παραμονή της χώρας σε ΝΑΤΟ - ΕΕ, οι ελληνοαμερικανικές συμφωνίες λειτουργούν σε βάρος, περιορίζουν τις κατακτήσεις των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του λαού μας, βάζουν σε κίνδυνο την Ειρήνη στη χώρα.

Η αμυντική θωράκιση της χώρας δεν πραγματοποιείται με τις ΝΑΤΟικές κατευθύνσεις και τα ανάλογα εξοπλιστικά προγράμματα, είναι ένα σύνθετο ζήτημα πριν απ' όλα ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής, οικονομικής ανάπτυξης σε όφελος του λαού, συγκεκριμένων κινήτρων και μέτρων για την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος, διαπαιδαγώγησης της νεολαίας και του έμψυχου δυναμικού των ΕΔ στο πνεύμα των παραδόσεων του λαού μας, για αγάπη στην πατρίδα, στον πολιτισμό μας, στη Δημοκρατία, στην Ειρήνη και τις Ελευθερίες. Πλάι σ' αυτά βεβαίως και ισχυρές ΕΔ με δομή και εξοπλισμούς που αντιστοιχούν στη μορφολογία της χώρας, με ταυτόχρονη ανάπτυξη της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας.

Για να αλλάξει η κατάσταση χρειάζεται ένα κίνημα που να αγκαλιάσει και να εξασφαλίσει την ενεργό υποστήριξη της πλειοψηφίας του λαού μας, με περιεχόμενο φιλειρηνικό, αντιπολεμικό, αντιιμπεριαλιστικό, ικανό να συμπεριλάβει και να εκφράσει τα πατριωτικά αισθήματα και την αλληλεγγύη σ' αυτούς που αγωνίζονται. Για μια Ελλάδα χωρίς βάσεις, απαλλαγμένη από Αμερικανο-ΝΑΤΟικές εξαρτήσεις και τον Ευρωστρατό. Για να αλλάξει οριστικά η κατάσταση σε όφελος του λαού χρειάζεται αυτός ο αγώνας, το κίνημα, ν' ανέβει σε μια ανώτερη βαθμίδα για τη ριζική αλλαγή ουσιαστικά της πολιτικής και της εξουσίας που ορίζουν τη ζωή του λαού μας.