Αρκετοί είναι εκείνοι που το τελευταίο διάστημα προσπαθούν να αποτιμήσουν την «αξιοποίηση» των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, με τον τρόπο διαχείρισής τους. Και αφού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συμφωνούν πως τα αποθεματικά μπορούν να ...διασωθούν μόνο μέσα από το χρηματιστηριακό τζόγο, πασχίζουν να πείσουν για το ποιος είναι καλύτερος διαχειριστής. Ανεξάρτητα από τις προπαγανδιστικές τους αλχημείες, το μόνο βέβαιο είναι ότι τα Ταμεία, όπως ακριβώς με τον τζόγο του ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν, έτσι ακριβώς και με το σημερινό τζόγο της ΝΔ, καταγράφουν ανυπολόγιστες ζημιές, ενώ η αύξηση των αποθεματικών τους οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στις αυξημένες εισφορές που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο καταβάλλουν οι εργαζόμενοι. Αλλού όμως είναι το κύριο. Ο χρηματιστηριακός τζόγος με τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, που γνωρίζει μεγάλη άνθηση από τα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, δεν είναι τίποτα άλλο από το σύγχρονο τρόπο λεηλασίας των συλλογικών αποταμιεύσεων των εργαζομένων, για να εξασφαλιστούν, στις σημερινές συνθήκες, κεφάλαια - κέρδη για τους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου και των πολυεθνικών ομίλων.

Τις δεκαετίες του '60 και του '70, η άρχουσα τάξη απαιτούσε από το πολιτικό της προσωπικό, αφενός τεράστιες οικονομικές ενισχύσεις για την υλοποίηση διαφόρων «επενδυτικών σχεδίων», αφετέρου τη δημιουργία μεγάλων κρατικών μονάδων (ΔΕΗ - ΟΤΕ), που θα αποτελούσαν την αναγκαία υποδομή για την ανάπτυξη του καπιταλισμού στη χώρα. Ηταν η εποχή που οι κυβερνώντες επινόησαν το καθεστώς των «παγωμένων καταθέσεων» των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων στην Τράπεζα της Ελλάδας. Καταθέσεις που καταληστεύτηκαν και έγιναν κεφάλαια για να χρηματοδοτηθούν γνωστά τζάκια, τα οποία χάρη στα θαλασσοδάνεια δέσποζαν για δεκαετίες, μέχρι που βάρεσαν «κανόνι».

Τις δεκαετίες του '80 και του '90, τότε που προέκυψε το ζήτημα των ελλειμμάτων του δημόσιου τομέα, η διαφορά δηλαδή ανάμεσα στους φόρους που πλήρωναν οι εργαζόμενοι και τις επιδοτήσεις που έπρεπε να δοθούν στο μεγάλο κεφάλαιο, μέρος των αποθεματικών από τις «παγωμένες καταθέσεις» επιτράπηκε να τοποθετούνται σε τίτλους του δημοσίου. Ετσι και πάλι οι εργαζόμενοι, με τα αποθεματικά των Ταμείων τους, χρηματοδότησαν τα ελλείμματα, δανείζοντας ουσιαστικά το δημόσιο, με τους όρους όμως που πάντα το δημόσιο προσδιόριζε.

Από τα μέσα της δεκαετίας του '90, όταν στην ημερήσια διάταξη ήρθε το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων των ΔΕΚΟ, μια διαδικασία η οποία στις διαστάσεις που έγινε ήταν άγνωστη μέχρι τότε στην Ελλάδα, οι κυβερνώντες κινητοποίησαν και πάλι τα ασφαλιστικά ταμεία, ώστε μέσω των αποθεματικών τους να εξασφαλίσουν σίγουρους επενδυτές - αγοραστές μετοχών, οι οποίοι θα αποτελούσαν και τους κράχτες για την προσέλκυση διαφόρων αρπαχτικών των χρηματαγορών, που εν τέλει και κατέχουν σήμερα τη μεγάλη πλειοψηφία των μετοχών των πρώην ΔΕΚΟ. Βέβαια, εκείνη η περίοδος (1998 - 2001), χάρη στην τεράστια και επίσημη διαφήμιση του χρηματιστηριακού τζόγου από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αποδείχτηκε «χρυσή» για μερικές εκατοντάδες μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις που πρωτομπήκαν στο Χρηματιστήριο και αύξησαν τα κεφάλαιά τους κατά μερικά τρισεκατομμύρια δραχμές, μεγάλο μέρος των οποίων προήλθαν από ...επενδύσεις που έγιναν με τα αποθεματικά των Ταμείων, επενδύσεις που μέσα σε λίγους μήνες έγιναν «φτερό στον άνεμο». Το σημερινό επιτελείο του υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών υπολογίζει ότι εκείνη την περίοδο τα Ταμεία έχασαν περίπου 550 δισεκατομμύρια δραχμές!

Οι ...ανάγκες όμως της οικονομικής ολιγαρχίας αλλάζουν. Οι νέες συνθήκες των ενοποιημένων αγορών και, κυρίως, η απελευθέρωση της κίνησης κεφαλαίων, το καινούριο περιβάλλον με την Οικονομική και Νομισματική Ενωση στην ΕΕ, δημιούργησαν εντελώς διαφορετικό τοπίο και στο χώρο του δανεισμού του δημοσίου και στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων. Ετσι, αν τις προηγούμενες δεκαετίες η ντόπια πλουτοκρατία λεηλατούσε τα αποθεματικά των Ταμείων για να αποκτήσει πλούτο, τα συσσωρευμένα κεφάλαια που διαθέτουν στις μέρες μας οι διάφοροι χρηματοοικονομικοί και επιχειρηματικοί κολοσσοί υπαγορεύουν νέους όρους στο παιχνίδι. Αξιώνουν διαφορετικούς, πιο άμεσους και, ταυτόχρονα, πιο σύνθετους, «δομημένους» όπως λένε, τρόπους υφαρπαγής των αποθεματικών.

Η ...επιθετικότητα που θέλουν να δείχνουν τις τελευταίες μέρες οι κυβερνώντες γύρω από την περίπτωση του Ταμείου Επικουρικής Ασφάλισης Δημοσίων Υπαλλήλων (ΤΕΑΔΥ) και την απάτη που έστησαν σε βάρος του Ταμείου τα τραπεζικά κοράκια και η «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ», δεν είναι μόνο για να καλύψουν την ενοχή τους. Μαζί με τις προσπάθειες αποποίησης των ευθυνών τους, προσπαθούν να δείξουν πώς πρέπει να γίνεται από εδώ και πέρα η «μπίζνα» του χρηματιστηριακού τζόγου. Ετσι, πετούν το εντελώς αυθαίρετο και ύποπτο «όλη η ευθύνη ανήκει στις διοικήσεις των Ταμείων», αλλά ταυτόχρονα ...κλείνουν το μάτι, λέγοντας ότι οι διοικήσεις μπορούν να ...μεταβιβάσουν την ευθύνη αυτή σε «συμβούλους διαχείρισης»! Σ' αυτά τα πλαίσια πληθαίνουν οι φωνές που υποστηρίζουν την άποψη ότι οι μάνατζερ, οι επαγγελματίες σύμβουλοι διαχείρισης θα «σώσουν» τα ασφαλιστικά ταμεία.

Οι «σύμβουλοι διαχείρισης» είναι μια νομοθετημένη εκδοχή ...κλοπής των αποθεματικών. Προβλέπεται από το νόμο 2469 του 1997, σύμφωνα με τον οποίο οι διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων «δύνανται να προσλαμβάνουν συμβούλους διαχείρισης για την αξιοποίηση της περιουσίας τους». Μιλάμε, δηλαδή, για νόμο του ΠΑΣΟΚ, τον οποίο τον θεωρεί επίκαιρο και τον επικαλείται και η ΝΔ, επειδή και οι δυο τους κινούνται στη λογική του τζόγου, που πρέπει να γίνεται με τα αποθεματικά. Κι αφού, σου λένε, οι διοικήσεις στις οποίες συμμετέχουν και εκπρόσωποι των εργαζομένων δεν μπορούν να ξέρουν τόσα όσα γνωρίζουν οι ειδικοί, άντε να προσλάβουμε «συμβούλους». Ποιοι είναι, όμως, αυτοί οι σύμβουλοι; Είναι η «J.P. Morgan», η «Hypo Vereinbank», η «North Asset Management» και, βεβαίως, η «Ακρόπολις», όλοι όσοι, δηλαδή, έβαλαν πλάτη για να κατακλέψουν το ΤΕΑΔΥ. Υπηρεσίες «συμβούλου» διαθέτουν όλες οι ντόπιες και ξένες τράπεζες, οι διάφοροι χρηματοασφαλιστικοί όμιλοι και οι εταιρείες διαχείρισης κεφαλαίων, υπάρχουν ειδικά γραφεία, ιδιώτες κ.ο.κ. Και τι μας λένε η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ; Μας λένε ότι ευθύνη για τη διαφύλαξη των συλλογικών αποταμιεύσεων της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων δεν έχει το κράτος, δεν έχουν τα αρμόδια υπουργεία, δεν έχουν κάποιοι δημόσιοι φορείς, αλλά τραπεζίτες και άλλοι άρπαγες των χρηματαγορών. Οι εργαζόμενοι, δηλαδή, τα μόνιμα θύματα της στυγνής εκμετάλλευσης εκ μέρους της άρχουσας τάξης και της εργοδοσίας, αντί να απαλλαγούν από την καταδυνάστευση του κεφαλαίου, οφείλουν, κατά την άποψη των κομμάτων του δικομματισμού (και όχι μόνο, αφού και ο ΣΥΝ ουσιαστικά αποδέχεται παρόμοιες εκδοχές ...αξιοποίησης των αποθεματικών), να καλέσουν τους Λάτσηδες και τους Βαρδινογιάννηδες, να συνδιαχειριστούν την περιουσία τους.

Προς αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση, τα τελευταία χρόνια, έχουν πολλαπλασιαστεί οι δραστηριότητες των τραπεζών και άλλων εταιρειών του χώρου που, με ειδικές «ομάδες κρούσης», στην κυριολεξία πολιορκούν τις διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων, μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων και άλλων κοινωνικών φορέων, που διαθέτουν κάποια αποθεματικά. Οι υποσχέσεις που δίνονται είναι πάντα δελεαστικές, ενώ τα σχέδια επί χάρτου προσφέρουν «αποδόσεις» που φαίνονται συμφέρουσες. Στόχος των «ειδικών» είναι να αναλάβουν τη δουλιά και από εκεί η όποια απόδοση θα φανεί στην ...αγορά. Το μόνο βέβαιο, το εγγυημένο από τέτοιες συνεργασίες, είναι, πρώτον, η προμήθεια που παίρνει ο «σύμβουλος» και η οποία, σε ετήσια βάση, μπορεί να φτάνει και το 1% των υπό διαχείριση κεφαλαίων και, δεύτερον, τα κέρδη της εταιρείας. Σε ό,τι αφορά στις πραγματικές αποδόσεις που θα έχει ο φορέας που προσέλαβε τον «σύμβουλο», τα πάντα παίζονται. Το πασίγνωστο είναι ότι μια βόλτα στην «πιάτσα» θα αποκαλύψει διάφορους ...συμβουλευόμενους που κλαίνε για τις επιλογές τους.

Οι λογής λογής «σύμβουλοι», που, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, προβάλλονται τις τελευταίες μέρες σε πρώτο φόντο, ως απάντηση υποτίθεται στις, κατά τον Γ. Αλογοσκούφη, «ανίδεες διοικήσεις» των Ταμείων, αποτελούν σαφώς προπέτασμα καπνού. Πίσω από τη συζήτηση για εξειδικευμένη διαχείριση των αποθεματικών, επιχειρούν να κρύψουν την ουσία του πραγματικού εγκλήματος που είναι ο χρηματιστηριακός τζόγος με τα αποθεματικά των Ταμείων. Ενας τζόγος που μπορεί να προσφέρει κεφάλαια και κέρδη στους εκπροσώπους της άρχουσας τάξης, προκαλεί όμως ανεπανόρθωτες απώλειες και ζημιές στα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων των εργαζομένων.