Γυρίζουμε πίσω στο 1886 και αντλούμε διδάγματα από τον ηρωισμό των απεργών, από τον ηρωισμό των αγωνιστών που δικάστηκαν και απαγχονίστηκαν. Ο αγώνας των απεργών του Σικάγο εμπλουτίζει την πείρα μας για τους στόχους πάλης, την τακτική του εργατικού κινήματος. Γιατί σε συνθήκες χαμηλού επιπέδου ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και της παραγωγικότητας της εργασίας, διεκδικήθηκε με ταξικό αγώνα και όχι με «κοινωνικό διάλογο» το αίτημα της μείωσης του εργάσιμου χρόνου, της καθιέρωσης του 8ωρου και της αύξησης του ελεύθερου χρόνου, αίτημα που απαντούσε στις ανάγκες της εργατικής τάξης.

Αυτός ο προσανατολισμός μάς δίνει εφόδια για το σήμερα, πολύ περισσότερο που το εκμεταλλευτικό σύστημα, παρά την τεράστια αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας και τον τεράστιο πλούτο που έχει συγκεντρωθεί, επιτίθεται με ιδιαίτερη σφοδρότητα και προσπαθεί να επιβάλλει με κάθε τρόπο την αύξηση του εργάσιμου χρόνου, για να παραχθεί περισσότερη υπεραξία, περισσότερη απλήρωτη εργασία για τους καπιταλιστές.

Γυρίζουμε πίσω και υποκλινόμαστε στη θυσία των 200 κομμουνιστών που εκτελέστηκαν το 1944 στην Καισαριανή, των αγωνιστών του Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη. Γυρίζουμε πίσω, εξοπλιζόμαστε από την ιστορική πείρα για να βαδίσουμε με γοργά βήματα μπροστά. Για να συνεχίσουμε τον αγώνα μας ενάντια στο κεφάλαιο, την αντιλαϊκή πολιτική και τους φορείς της. Για να συγκεντρώσουμε δυνάμεις στο δρόμο της κατάκτησης της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού που είναι η μοναδική λύση στη βαρβαρότητα που ζούμε.

Η προοπτική της επαναστατικής αλλαγής μάς δίνει δύναμη. Η κοινωνική εξέλιξη δε σταματάει, επειδή άλλαξε ο συσχετισμός, γιατί αυτό που αναδεικνύει την αναγκαιότητα και την επικαιρότητα του Σοσιαλισμού είναι η αντίθεση που δείχνει ότι οι εργάτες και οι εργάτριες παράγουν τον πλούτο και τον καρπώνονται οι καπιταλιστές.

Ενόψει της Πρωτομαγιάς, εντείνεται η συζήτηση για τις δύο γραμμές στο εργατικό κίνημα. Η σύγκρουση των δύο γραμμών δεν είναι ανακάλυψη των ημερών μας. Είναι η πραγματικότητα που διαπερνά τις εξελίξεις πάνω από έναν αιώνα.

Πρόκειται για τη γραμμή της ταξικής πάλης και τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας, για τη γραμμή της σύγκρουσης με το κεφάλαιο, την αστική τάξη, τον ιμπεριαλισμό που έχει στόχο την ανατροπή τους και τη γραμμή της συναίνεσης που στηρίζει τη στρατηγική του κεφαλαίου και δουλεύει για την υποταγή της εργατικής τάξης. Αυτό γινόταν, αυτό γίνεται στις μέρες μας, για παράδειγμα μέσα από την αντιπαράθεση της γραμμής που ακολουθεί το ΠΑΜΕ από τη μία πλευρά και της γραμμής της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, συνολικά του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, από την άλλη.

Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός είναι υπέρ της συνεργασίας με τους βιομηχάνους, με τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες και τα άλλα τμήματα της αστικής τάξης. Συνευρίσκονται στους «κοινωνικούς διαλόγους» συμφωνούν ότι η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία του κεφαλαίου, δηλαδή η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, είναι στοιχεία προόδου και αυτό κάνει μεγάλη ζημιά στο εργατικό κίνημα.

Παλεύουμε σε δύσκολες συνθήκες, αναμετρούμαστε με την επιθετικότητα του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, έχοντας κατά νου ότι στα πλαίσια της δικομματικής διακυβέρνησης υπηρετούνται τα κέρδη και τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και οξύνονται τα λαϊκά προβλήματα, τα προβλήματα της εργαζόμενης και σπουδάζουσας νεολαίας.

Σ' αυτές τις συνθήκες, στόχος μας είναι να προβάλλεται η μεγαλύτερη δυνατή αντίσταση, να διεκδικούνται νέα δικαιώματα και κατακτήσεις. Για να γίνει ο αγώνας αποτελεσματικός χρειάζονται ορισμένες προϋποθέσεις και εδώ πρέπει να σκεφτούμε ακόμα περισσότερο και να δράσουμε πιο αποφασιστικά, αντιμετωπίζοντας τις αδυναμίες που υπάρχουν.

Η πείρα διδάσκει ότι η διεκδίκηση θα γίνεται από καλύτερες θέσεις όσο η πολιτική, ιδεολογική και μαζική πάλη στρέφεται κατά της στρατηγικής του κεφαλαίου και προσπαθεί να τον αδυνατίσει, να τραβήξει δυνάμεις από την επιρροή του, να οργανώσει νέες δυνάμεις στα συνδικάτα, στους μαζικούς φορείς και στους εργασιακούς χώρους, συμβάλλοντας στην αλλαγή του συσχετισμού δύναμης.

Γι' αυτό, είναι αναγκαίο σε κάθε μάχη να δέχεται πλήγμα ο δικομματισμός, να αδυνατίζουν οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου, οι υποστηριχτές της ταξικής συναίνεσης, να ενισχύεται το ΚΚΕ, το αγωνιστικό κίνημα. Ο αγώνας θα γίνεται πιο αποτελεσματικός όσο περισσότερες δυνάμεις συσπειρώνονται και κινητοποιούνται με το πλαίσιο αιτημάτων που ανταποκρίνεται στα συμφέροντα των εργαζομένων, της νεολαίας, των φοιτητών. Γιατί αυτά τα αιτήματα συμβάλλουν στην άνοδο της απαιτητικότητας, δε συμβιβάζονται με τα ψίχουλα, ανεβάζουν το επίπεδο της σύγκρουσης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, δίνουν ώθηση στο διεκδικητικό κίνημα.

Το ΚΚΕ, οι ταξικές δυνάμεις παλεύουν διαχρονικά για την ενότητα της εργατικής τάξης, πιστεύοντας ότι αυτή είναι βασικό εργαλείο για την αντιμετώπιση της επιθετικότητας του κεφαλαίου, για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, που δεν περιορίζεται στο ένα ή το άλλο πρόβλημα, αλλά μέσα από αυτά κατευθύνεται στη λύση του κεντρικού προβλήματος, του προβλήματος της εξουσίας, που είναι προϋπόθεση για την κατάργηση της εκμετάλλευσης και της ανάπτυξης με κριτήριο την ευημερία των εργαζομένων, της νεολαίας μας.

Παλεύουμε για την ταξική ενότητα που θα οδηγήσει τις εξελίξεις μπροστά και όχι για την ενότητα που χρησιμοποιείται για την ενσωμάτωση, την υποταγή στις επιδιώξεις του μεγάλου κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων.

Η σημερινή κατάσταση στους μισθούς, στην Παιδεία, στην Κοινωνική Ασφάλιση, στις εργασιακές σχέσεις δείχνει ότι όχι μόνο δεν υπάρχει έδαφος για συμφωνία με τον εργοδοτικό -κυβερνητικό συνδικαλισμό, αλλά η αντιπαράθεση θα οξύνεται. Και αυτό δεν αφορά μόνο το ένα ή το άλλο αίτημα ή πρόβλημα, αλλά αφορά τη βασική κατεύθυνση της πάλης, τη σχέση της κάθε δύναμης με τη στρατηγική του κεφαλαίου, τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, την αντιλαϊκή πολιτική του δικομματισμού, των κομμάτων του ευρωμονόδρομου.

Λέμε κάτι αντικειμενικό. Λέμε ότι δεν υπάρχει καμία πολιτική και ιδεολογική συγγένεια του ΚΚΕ και του ταξικού κινήματος με τις δυνάμεις που υποστηρίζουν συνειδητά την Ευρωπαϊκή Ενωση, το Μάαστριχτ, την ελεύθερη κίνηση του κεφαλαίου, την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων. Δεν υπάρχει καμία ιδεολογική και πολιτική συγγένεια με δυνάμεις που κατασυκοφαντούν συνειδητά το σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε στον 20ό αιώνα, που επιδίδονται σε αντικομμουνισμό χρησιμοποιώντας, διασπείροντας κατασκευασμένα ψεύδη.

Η στρατηγική του ΣΥΝ είναι συγγενής με τη στρατηγική του ΠΑΣΟΚ, της σοσιαλδημοκρατίας. Αυτή τη γλάστρα ποτίζει. Γι' αυτό από κοινού χαιρετίζουν την κεντροαριστερά στην Ιταλία και στη Γαλλία, δηλαδή μια δύναμη που δουλεύει για τη διαιώνιση του συστήματος, που παίρνει αντιλαϊκά μέτρα και συμμετέχει στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, στοχεύοντας στην ενσωμάτωση της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας, στις επιδιώξεις του μεγάλου κεφαλαίου. Η πείρα των εκλογών στη Γαλλία προσφέρεται για σοβαρά διδάγματα.

Το ΚΚΕ έχει σοβαρή πολιτική συμμαχιών. Αγωνίζεται για την οικοδόμηση του Αντιμονοπωλιακού - Αντιιμπεριαλιστικού - Δημοκρατικού Μετώπου Πάλης, για μια κοινωνική - πολιτική συμμαχία, που στη βάση της βρίσκεται η συμμαχία της εργατικής τάξης, της μικρομεσαίας αγροτιάς, των αυτοασχολούμενων, μικρών ΕΒΕ, δυνάμεις της νεολαίας, των γυναικών, δυνάμεις που παλεύουν ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Και αυτή η συμμαχία θα αγωνίζεται για όλα τα λαϊκά προβλήματα στην κατεύθυνση της διεκδίκησης της λαϊκής εξουσίας, για να οργανωθεί η οικονομία, η κοινωνία με κριτήριο τις ανάγκες, τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Ο αντίπαλος, η πλουτοκρατία δε φοβάται τη συνθηματολογία, δε φοβάται κανέναν διαχειριστή του συστήματος οποιονδήποτε μανδύα και να φορέσει. Υπολογίζει και φοβάται το ΚΚΕ γιατί έχει μια πλούσια 90χρονη ιστορία, έχει οργάνωση, στρατηγική και τακτική που προχωρούν μέσα από την ανάπτυξη της ταξικής πάλης και έχουν σαν στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού.

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ αντιμετωπίζουν με μεγάλη ευθύνη τη δράση κάθε τμήματος του λαϊκού κινήματος. Μπροστά μας έχουμε σκληρούς αγώνες και προετοιμαζόμαστε ανάλογα. Μπροστά μας έχουμε την Εργατική Πρωτομαγιά και σας καλούμε όλους όχι μόνο να δώσετε το αγωνιστικό σας «παρών», αλλά να συμβάλλεται στην επιτυχία της Πρωτομαγιάτικης Απεργίας, στη μαζικότητα και μαχητικότητα της απεργιακής συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ.

(Εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία σε εκδήλωση που διοργάνωσαν για την 1η Μάη η Κομματική Οργάνωση και οι ΚΝίτικες Οργανώσεις ΑΕΙ - ΤΕΙ Πάτρας, την περασμένη Πέμπτη).