Το Πάσχα, εβραϊκή γιορτή που ...ενστερνιστήκαμε και εμείς, πέρασε! Οι εμπορικές συνήθειες των γραφείων εκμεταλλεύσεως ταινιών, όμως, μένουν! Χωρίς να νοιάζονται για τα επίπεδα της χοληστερίνης μας, χωρίς να μας δώσουν χρόνο να αποτοξινωθούμε, πέταξαν στην αγορά οκτώ νέες ταινίες και άλλες τόσες, περίπου, την επόμενη βδομάδα. Πριν ακόμα χωνέψουμε το αρνί! Πριν ακόμα επιστρέψουμε από τα χωριά μας!

Από τις οκτώ νέες ταινίες μόνον τρεις καλύπτουν τις ...απαραίτητες προϋποθέσεις, για να το πούμε ευγενικά, που απαιτούνται για να φτάσουμε, μετά από τα «θαυμάσια» πασχαλινά «γιορταστικά» σώου της τηλεόρασης, στο ταμείο του κινηματογράφου! Το «Βαμμένο Πέπλο» (The Painted Veil), του Τζο Κιούραν, ξεχωρίζει για τον όγκο της παραγωγής του, για τις καλές ερμηνείες του, και για την κοινωνική, ερωτική και φεμινιστική ιστορία του. Μόνο γι' αυτά! Η «Miss Potter», του Κρις Νούναν, που αναφέρεται στη ζωή και το έργο της Αγγλίδας συγγραφέως Μπεατρίξ Πότερ (1866 - 1943) αγκομαχάει να δικαιολογήσει τις καλές προθέσεις της. Καλών προθέσεων, επίσης, είναι και η ταινία του Μπρούνο Ντουμόντ, «Φλάνδρα», στην οποία νέοι της γαλλικής επαρχίας πεθαίνουν είτε από πλήξη στον τόπο τους, είτε πολεμώντας στα αποικιακά πεδία των μαχών.

Τρεις ελληνικές ταινίες στις αίθουσες και μάλιστα την ίδια βδομάδα, θαύμα! Δυστυχώς το «θαύμα» δε δικαιώνεται στις οθόνες. «Ο Γιος του Φύλακα», του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου, ξεκινάει καλά και κατρακυλάει στο ...απίθανο! Οι «Λόγοι και (τα) Αμαρτήματα», του Βασίλη Μαζωμένου, θα είχαν νόημα, ίσως, αν παίζονταν τη Μεγάλη Βδομάδα! Η ταινία του Ευάγγελου Γιοβάνη, «The Land Of Nod», δε βγάζει νόημα!

Και ερχόμαστε, όπως σχεδόν πάντα, στην τακτική βδομαδιάτικη δόση μας! «Ο Εκτελεστής», του Αντουάν Φουκουά, ένεση με το γνωστό αμερικάνικο τρίπτυχο: «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Το «Αίμα και Σοκολάτα» της Κάτια Φον Γκάρνιερ, ένεση με βίαιους και αιμοσταγείς λυκανθρώπους. Καλή διασκέδαση! Πώς λέμε «καλά στέφανα»!

Σημείωση: Σας ζητάω, προκαταβολικά, συγνώμη. Λόγω της ποσότητας των ταινιών θα είμαι, αναγκαστικά, συνοπτικός! Πολλά από όσα θα ήθελα - και θα έπρεπε - να σας μεταφέρω, αναγκαστικά θα μείνουν έξω από το γραπτό μου. Συγνώμη θα πρέπει να ζητήσω και από τις ταινίες, αφού ο σχολιασμός μου θα είναι περισσότερο του δέοντος περιληπτικός!

Η τρίτη ταινία της βδομάδας που, επίσης, έχει κάτι να πει! Παρότι και αυτή, όπως οι δυο προηγούμενες, «Βαμμένο Πέπλο» και «Miss Potter», μας αναγκάζει, με τη στενότητα της σκέψης της, την εσωστρέφειά της και τον γενικόλογο πολιτικό λόγο της, να είμαστε επιφυλακτικοί.

Στην επαρχιακή γαλλική Φλάνδρα οι νέοι πεθαίνουν από ανία. Αυτό βέβαια, είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο το οποίο, όποιος δεν μπορεί να το εξηγήσει, πέφτει στην απελπισία. Η οποία απελπισία, κενή από καθαρή πολιτική σκέψη, οδηγεί τον απελπισμένο στο μισθοφορικό, πια, στρατό και από εκεί σε κάποια αποικία ή σε κάποια επαναστατημένη περιοχή! Οπου γνωρίζει το άλλο κομμάτι της απελπισίας. Τον πόλεμο, τη βία, το θάνατο!

Πίσω, στη Φλάνδρα τα κορίτσια δεν έχουν διέξοδο. Το ίδιο συμβαίνει και στην επαρχιακή Αμερική. Αυτά οδηγούνται στην τρέλα. Οπως η νεαρή Μπαρμπέρ. Η οποία ζει μόνο με την προσμονή. Οταν οι μισθοφόροι επιστρέψουν στο χωριό τους θα είναι, βέβαια, λιγότεροι. Θα λείπει και ο νεαρός, που είχε συγκινήσει ιδιαίτερα τη νεαρή «τρελή». Η απελπισία της μεγαλώνει!

Ωραίο θέμα, από το οποίο, δυστυχώς, λείπει ο στόχος. Αντί να απλωθεί σε πλατύτερα πεδία, περιορίστηκε σε προσωπικά και σε ερωτικά αδιέξοδα. Λες και το πρόβλημα του πολέμου, αλλά και του αργού θανάτου της επαρχίας, είναι προσωπικό ζήτημα. Με στενούς ορίζοντες η «Φλάνδρα» λιώνει στα αδιέξοδά της. Μία γέρνει προς το κοινωνικό θρίλερ και μια προς το ερωτικό. Η πολιτική δείχνει να είναι αφορισμένη. Απλώς προκύπτει. Πουθενά, ωστόσο, δε σημειώνεται απ' το δημιουργό!

Πρέπει, πάντως, να σημειώσουμε την εξαιρετική κινηματογραφική ματιά του σκηνοθέτη. Τόσο οι σκηνές του πολέμου, όσο, και πολύ περισσότερο, εκείνες στη Φλάνδρα, διαθέτουν τρομερή εκφραστικότητα και δύναμη. Ακριβώς αυτή η ματιά δίνει στην ταινία μια άγρια γοητεία. Η οποία κάποιες στιγμές αγγίζει την ποίηση!

Παίζουν: Ανταλαντ Λερού, Σαμιέλ Μπουαντέν, Ανρί Κρετέλ, Ζαν-Μαρί Μπριιβεάρ, Νταβίντ Πουλέν.

Θαυμάσιες σκόρπιες εικόνες! Οι οποίες, όπως γίνεται πάντα με τα σκόρπια πράγματα, τα παίρνει ο αέρας και χάνονται! Στο τέλος μένει μόνο η απορία! Είναι ποτέ δυνατόν να συνεννοηθεί ο δημιουργός με τους αποδέκτες, αφού δε μιλάνε την ίδια γλώσσα; Είναι ποτέ δυνατόν να περάσουν οι «παραβολές» του ποιητή, όταν αυτές είναι γραμμένες σε ανύπαρκτη γλώσσα; Σε γλώσσα που υπάρχει, αν υπάρχει, μόνο στο κεφάλι του δημιουργού; Η «λογική» σειρά των πραγμάτων είναι αναγκαία προϋπόθεση στο έργο τέχνης. Η αφήγηση δεν είναι τιμωρία! Είναι μέθοδος, τρόπος επικοινωνίας.

Δε θέλω να μπλέξω σε συζήτηση ότι τάχα ο καλλιτέχνης προηγείται του χρόνου! Και επομένως μπορεί να μιλάει κορακίστικα! Αυτά, αν κάποιος τα ισχυριστεί, μπορεί, χωρίς να το καταλάβει, να φτάσει στην τρέλα! Στη φθηνή τρέλα, στο χαβαλέ, όχι στην τρέλα των δημιουργών.

Τέλος πάντων φτάνει, πια, με τη χρησιμοποίηση του Χριστού σαν πηγή έμπνευσης. Η επιστήμη έχει τραβήξει τα «θεία» πέπλα και φώτισε τις σκοτεινές περιοχές! Η ιστορία του Χριστού είναι, πια, πταίσμα μπροστά στη σημερινή πραγματικότητα. Το «θείο» δράμα των μεταναστών, δεν έχει ανάγκη από μεταφυσικά δεκανίκια για να εκφραστεί και για να εκφράσει την οργή του. Φοβάμαι, λοιπόν, πως η καπηλεία είναι σε βάρος των μεταναστών!

Παίζουν: Γιάννος Περλέγκας, Εφη Θεοδώρου, Δημήτρης Σιακάρας, Σοφία Σεϊρλύ, κ.ά.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα καθαρά χειροποίητο προϊόν, που προέρχεται από τεχνολογικά καθυστερημένη οικογενειακή βιοτεχνία. Η ταινία γυρίστηκε με ερασιτεχνικό τρόπο. Δικαίωμα, βέβαια, του καθένα είναι να διαλέγει τον τρόπο που θέλει να μεταδώσει τις ανησυχίες του. Αυτό, όμως, δεν υποχρεώνει την τέχνη να αποδεχτεί το συγκεκριμένο προϊόν στη δική της οικογένεια.

Δεν ξέρω πού, πραγματικά, να εντάξω την ταινία του Γιοβάνη! Δεν είναι τόσο οι κακοτεχνίες, που με εμποδίζουν, όσο ο δυσλεκτικός τρόπος της κινηματογραφικής ομιλίας της. Δεν υπάρχει ειρμός! Ούτε καν παράκρουση! Είναι όλα τόσο βαρετά...

Παίζουν: Ευάγγελος Γιοβάνης, Γιώργος Γιοβάνης, Βασιλική Γιοβάνη, Θεμιστοκλής Γιοβάνης, Νέιλ Γκραν, Ιλιένα Κρουζ, κ.ά.

Τα δυο ναρκωτικά που σας έλεγα! «Ο Εκτελεστής», του Αντουάν Φουκουά.Ενας ελεύθερος σκοπευτής, που έχει αποσυρθεί από τη «θαυμάσια» δουλιά του, επανέρχεται στη δράση για να σώσει τον πρόεδρο της Αμερικής, που κάποιοι θέλουν να τον δολοφονήσουν! Ο κόσμος καίγεται και ο εκτελεστής χτενίζεται! Ο πρόεδρος της Αμερικής, ωστόσο, που είναι πιο «πρακτικός» από τον κ. Φουκουά, δεν έχει αφήσει μέρος στον κόσμο που να μην το έχει αιματοκυλήσει!

Παίζουν: Μαρκ Γουόλμπεργκ, Μάικλ Πένια, Ντάνι Γκλόβερ, Κέιτ Μάρα, Ελίας Κοτέας.

Και, τέλος, η ταινία της κυρίας, συγνώμη Φον, Κάτια Φον Γκάρνιερ, «Αίμα και Σοκολάτα». Φόντο η Ρουμανία του Δράκουλα. Μια ομάδα πανέμορφα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, τελικά δεν είναι αυτό που φαίνονται! Δεν είναι άνθρωποι, αλλά λυκάνθρωποι!

Δε χρειάζεται να έχετε μεγάλη φαντασία! Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που δε ζουν χωρίς να ρουφήξουν αίμα, θα ζήσουν οι λυκάνθρωποι; Στα σπίτια σας, λοιπόν! Αμπαρώστε πόρτες και παράθυρα! Δεν υπάρχει σωτηρία! Α, για να περάσει η ώρα, δείτε τους φακέλους του Παπαχελά για την 21η Απριλίου. Το ίδιο τέρατα (ιστορικά) είναι και αυτοί.

Παίζουν: Αγκνες Μπρούκνερ, Χίου Ντάνσι, Ολιβιέ Μαρτίνεζ, Κάτια Ρίεμαν, Μπράιαν Ντικ.