Στιγμιότυπο από τη βάρβαρη καταστολή την περασμένη Τρίτη στην Κωνσταντινούπολη. Εικόνα που δείχνει ποιον πραγματικά φοβάται η τουρκική αστική τάξη: τον αγωνιζόμενο λαό

Η διπλή παρέμβαση του στρατού, στην οποία χτύπησε μια «προσοχή» το συνταγματικό δικαστήριο, ακυρώνοντας τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών της περασμένης Παρασκευής με επιχείρημα το απίθανο εύρημα ότι για να διεξαχθεί η ψηφοφορία πρέπει να υπάρχει απαρτία, η οποία ισούται με την απόλυτη πλειοψηφία (367 βουλευτές), καθώς και η προσπάθεια της αντιπολίτευσης και του δικαστικού κατεστημένου να ακυρώνουν κάθε πράξη της Βουλής από εδώ και πέρα, δεν έκαμψε τους κυβερνώντες «ισλαμοδημοκράτες». Σήμερα, Κυριακή, το κόμμα Δικαιοσύνης & Ανάπτυξης επαναλαμβάνει για δεύτερη φορά τον ...πρώτο γύρο της προσπάθειας να εκλέξει πρόεδρο τον Αμπντουλάχ Γκιουλ. Απέσπασε ομοφωνία της Βουλής στην πρωτοβουλία του να προκηρύξει, όπως προεξοφλούσαν οι περισσότεροι πολιτικοί αναλυτές, πρόωρες εκλογές, που θα διεξαχθούν την 22α Ιούλη. Ταυτόχρονα, προώθησε (πολύ νωρίτερα από ό,τι λέγεται ότι σχεδίαζαν οι εγκέφαλοι του ΑΚ, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και Αμπντουλάχ Γκιουλ) μια διαδικασία σαρωτικής συνταγματικής μεταρρύθμισης: ζητήθηκε μείωση του ηλικιακού ορίου, για να εκλέγονται υποψήφιοι στη Βουλή (και αποσπάστηκε), ενώ, παρά τις διχόνοιες συνταγματολόγων για το εάν μπορεί να συζητηθούν, τέθηκαν τρία ακόμη ζητήματα κεφαλαιώδους σημασίας: Οι γενικές εκλογές να διεξάγονται κάθε τετραετία (από 5ετία), ο πρόεδρος να έχει 5ετή θητεία (από 7ετή) και να έχει δικαίωμα επανεκλογής (δεν έχει), και ο πρόεδρος να εκλέγεται άμεσα από το λαό (όχι από τη Βουλή). Μένει να φανεί αν το ΑΚ θα καταφέρει να περάσει αυτές τις αλλαγές, που αποσκοπούν βασικά στο να μπορέσει να παγιώσει την κυριαρχία του στον κρατικό μηχανισμό -- για να «εξισλαμίσει», όπως το κατηγορούν οι «κοσμικοί» το χαρακτήρα του, ή όχι, αδιάφορο -- ή θα αντιμετωπίσει κι άλλα εμπόδια από μέρους της αντιπολίτευσης, των δικαστών, του στρατού και της γραφειοκρατίας.

Εργάτες που έφτασαν από όλα τα μέρη της Τουρκίας για να διαδηλώσουν (λίγο πριν από το όργιο καταστολής στην πλατεία Ταξίμ)

Η αντιπολίτευση στο μεταξύ, τόσο το μόνο κόμμα που βρίσκεται εντός Βουλής, το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP) του Ντενίζ Μπαϊκάλ όσο και τα πιο «παραδοσιακά» κεντροδεξιά σχήματα, συνεχίζει να κινδυνολογεί σε μια προσπάθεια να μειώσει το διαφαινόμενο ποσοστό των «ισλαμοδημοκρατών». Σε αυτές τις συνθήκες πόλωσης, η αριστερά αυτό που κάνει είναι να προσπαθεί να επισημάνει το αυτονόητο: «Κοσμικοί» και «ισλαμιστές», τόνιζε αυτή τη βδομάδα το ΚΚ Τουρκίας, δεν αποτελούν παρά διαφορετικές όψεις του ίδιου ακριβώς νομίσματος. Και στην Τουρκία το αστικό κράτος απέδειξε για άλλη μια φορά ότι έχει ως κύριο εχθρό του το αγωνιζόμενο λαϊκό κίνημα.

Η κινητοποίηση των αριστερών κομμάτων και συνδικάτων όπως το DISK για την Πρωτομαγιά, που ο Μουαμέρ Γκιουλέρ, ο ισλαμιστής νομάρχης της Κωνσταντινούπολη, είχε «απαγορεύσει», αντιμετωπίστηκαν με ακόμη αγριότερη από τη συνήθη καταστολή. Οι αρχές έκαναν μια κινητοποίηση ασύλληπτων διαστάσεων, παραλύοντας όλες τις συγκοινωνίες, εμποδίζοντας τους διαδηλωτές να φτάσουν στην πλατεία, κάνοντας βάρβαρες και απρόκλητες επιθέσεις σε οπαδούς κομμάτων, συνδικαλιστές, ακόμη και δημοσιογράφους. Ο Νεβζάτ Σους, ηθοποιός, μέλος του ΚΚ Τουρκίας, κατέληξε με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις στο νοσοκομείο, δεκάδες άλλοι υπέστησαν κατάγματα σε χέρια και πόδια, πάνω από 1.000 συνελήφθησαν -- αν και, στη διάρκεια της βδομάδας και μετά το σάλο στον τουρκικό Τύπο, απελευθερώθηκαν όλοι. Ο ΓΓ του ΚΚ Τουρκίας Κεμάλ Οκουγιάν είπε στον Ριζοσπάστη ότι εάν οι διαδηλωτές δεν επιδείκνυαν όση ψυχραιμία διέθεταν, η κινητοποίηση της Πρωτομαγιάς θα είχε «δεκάδες νεκρούς».

Ισως αυτό ακριβώς να επιδίωκαν οι τουρκικές δυνάμεις ασφαλείας: Ενα λουτρό αίματος, όπως αυτό του 1977, όταν, με καθοδήγηση της CIA και όπλα του παρακράτους, είχαν δολοφονηθεί 38 άνθρωποι στην Ταξίμ.

Αυτό που παραβλέπεται από τις περισσότερες αναλύσεις όσον αφορά στην Τουρκία είναι ότι στη χώρα ουδέποτε υπήρξε καταδίκη των πραξικοπημάτων του στρατού: Ο Κενάν Εβρέν, ο στρατηγός που είχε κάνει τη χούντα το Σεπτέμβρη του 1980, παίρνει κανονικά προεδρική σύνταξη και παρεμβαίνει συχνά ως περίπου άτυπος εκπρόσωπος των Αμερικανών στα πολιτικά πράγματα. Ως εκ τούτου, η συνεχιζόμενη ως σήμερα άγρια καταδίωξη της τουρκικής αριστεράς, του λαϊκού κινήματος είναι απαρασάλευτη σταθερά στα πολιτικά πράγματα της Τουρκίας. Γι' αυτό και είναι απαραίτητη η έκφραση αλληλεγγύης στους αγωνιστές της Τουρκίας, όπως άλλωστε το διατράνωσαν την Πέμπτη το πρωί εκπρόσωποι των ταξικών συνδικάτων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, με την παράσταση διαμαρτυρίας στην τουρκική πρεσβεία στην Αθήνα και θα το κάνουν και σήμερα οι Κομματικές Οργανώσεις Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης του ΚΚΕ.

Συγκέντρωση συμπαράστασης στον αγωνιζόμενο τουρκικό λαό, οργανώνουν σήμερα οι Κομματικές Οργανώσεις Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης του ΚΚΕ. Η συγκέντρωση θα γίνει στις 6.30 το απόγευμα, στην κεντρική πλατεία της Κομοτηνής. Θα ακολουθήσει πορεία προς το τουρκικό προξενείο, όπου θα επιδοθεί ψήφισμα διαμαρτυρίας προς την τουρκική κυβέρνηση.

Με ανακοίνωσή τους, οι ΚΟ της περιοχής εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στο ΚΚ Τουρκίας, στο Πατριωτικό Μέτωπο και στα ταξικά συνδικάτα που διοργάνωσαν τη συγκέντρωση στην πλατεία Ταξίμ, που χτυπήθηκε από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Και απαιτούν από την τουρκική κυβέρνηση να αφεθούν αμέσως ελεύθεροι οι συλληφθέντες (στη διάρκεια της βδομάδας αυτό έγινε), να αναγνωριστεί η ουσιαστικά νόμιμη και απρόσκοπτη δράση του ΚΚ Τουρκίας και του Πατριωτικού Μετώπου.