Πριν από τρεις και παραπάνω δεκαετίες, στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 1974, ο υποψήφιος Λεπέν είχε αποσπάσει το 0,7% των ψήφων... Οποιος σήμερα πανηγυρίζει για την πτώση των ποσοστών του Λεπέν από το 17% του 2002 στο προχτεσινό 11% δεν ξέρει τι του γίνεται. Για δύο λόγους: Πρώτον, δε βλέπει ότι στην περίφημη κοινωνία των 2/3 που έχει διαμορφωθεί στις «δυτικές δημοκρατίες», οι αστικοί πολιτικοί σχηματισμοί διαμόρφωσαν ένα σκληρό πυρήνα ψηφοφόρων με παγιωμένη φασιστική εκλογική συμπεριφορά. Δεύτερον - και κυριότερο - γιατί ο «δικομματισμός» στη Γαλλία κατάφερε να καταστήσει σε ένα βαθμό κυρίαρχο τον πολιτικό λόγο του Λεπέν, γεγονός που εκδηλώνεται από την τακτική και των δυο σχηματισμών, γκολικών και σοσιαλιστών, να διαγωνίζονται για το ποιος θα γίνει περισσότερο αρεστός στο ακροδεξιό ακροατήριο.

Στη Γαλλία, χώρα - πολιτικό πειραματικό εργαστήρι κατά πολλούς, έγινε το «πείραμα» και βγήκε τέρας. Στο πείραμα συμμετείχαν και οι δυο: Ο Μιτεράν, που στο παρελθόν «πριμοδοτούσε» και έδωσε «υπόσταση» στον Λεπέν ώστε να έχει εκλογικό προβάδισμα στην «αντιπαράθεσή» του με τους γκολικούς, η Δεξιά που λειτουργώντας με ψηφοθηρικούς σχεδιασμούς ενσωμάτωσε στην πολιτική της πλευρές του λεπενικού ιδεολογικού οπλοστασίου.

Το αποτέλεσμα (και εξ αυτών των λόγων) είναι μια δραματική πολιτική μετατόπιση ολόκληρου του πολιτικού φάσματος προς τα Δεξιά. Μια κατάσταση που - ελλείψει εκείνου του πολιτικού υποκειμένου που θα εκπροσωπήσει χωρίς ταλαντεύσεις και με πειστικό τρόπο τις ανάγκες της εργατικής τάξης και των ριζοσπαστικών στρωμάτων της γαλλικής κοινωνίας - αποτυπώθηκε με απελπιστικό τρόπο στην κάλπη.

Στη Γαλλία θα αναμετρηθούν για την Προεδρία της χώρας από τη μια μεριά εκείνος που υπόσχεται ότι ο ρατσισμός, ο εθνικισμός και ο σοβινισμός θα βρουν επίσημη στέγη στο υπό σύσταση υπουργείο Μετανάστευσης, κι από την άλλη πλευρά εκείνη που προτείνει σαν «λύση» ενάντια στη νεανική αμφισβήτηση τη δημιουργία «στρατοπέδων συγκέντρωσης», όπου οι νέοι θα «νουθετούνται» από αξιωματικούς του στρατού...

Οσο για τη Γερμανία, κυβερνούν αυτοί, χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες, που από κοινού αποφάσισαν πριν από ένα μήνα την αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης των εργαζομένων από τα 65 στα 67 χρόνια.

Η Γαλλία και η Γερμανία, δε, αποτελούν τη λεγόμενη ατμομηχανή της ΕΕ. Αυτή είναι, δηλαδή, η ΕΕ του «γαλλογερμανικού άξονα», την οποία οι «αριστεροί» θιασώτες της υποστηρίζουν ότι «θα την αλλάξουν από τα μέσα»...

Αυτό κι αν είναι έκφραση του... «ευ αγωνίζεσθαι»! Οπως μετέδωσαν τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, σύμφωνα με απόφαση του ομοσπονδιακού δικαστηρίου της Καλσρούης στη Γερμανία, οι τράπεζες έχουν το νόμιμο δικαίωμα να παγιδεύουν πελάτες χρησιμοποιώντας για «φάκα» ακόμα και τις ποδοσφαιρικές προτιμήσεις των οπαδών που πέφτουν στα νύχια τους είτε ως δανειολήπτες είτε ως αποταμιευτές!

*

Το πείραμα ξεκίνησε ήδη από το 2004 όταν το εμπορικό Ταμιευτήριο της πόλης ανακοίνωσε ότι ενόψει του τότε ευρωπαϊκού πρωταθλήματος στην Πορτογαλία θα προσέφερε ευνοϊκά επιτόκια σε όποιον πελάτη θα προσερχόταν και θα δήλωνε ότι υποστηρίζει την Εθνική Γερμανίας και εφόσον αυτή κέρδιζε τον «τελικό». Η Εθνική Γερμανίας, βέβαια, δεν πήγε στον τελικό, ούτε πήρε το κύπελλο (το κατέκτησε η Ελλάδα), αλλά το Ταμιευτήριο έκανε χρυσές δουλιές...

*

Μετά, δε, την αμετάκλητη απόφαση του δικαστηρίου ότι η παραπάνω τακτική κινείται στα πλαίσια του θεμιτού ανταγωνισμού μεταξύ των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, οι τράπεζες θα μπορούν να παίζουν... ΠΡΟΠΟ με τα επιτόκια των πελατών τους, από τη στιγμή που τα τελευταία θα καθορίζονται σε συνάρτηση με τα επιτυχή αποτελέσματα της ποδοσφαιρικής ομάδας που οι οπαδοί - πελάτες θα δηλώνουν στην τράπεζα πως υποστηρίζουν!

*

Το τι θα γίνεται, βέβαια, με τα επιτόκια, στην περίπτωση που τα αποτελέσματα της ομάδας δεν είναι και τόσο επιτυχή, δεν ξεκαθαρίζεται. Εκείνο που πάντως δείχνει να ξεκαθαρίζει απολύτως είναι ότι αφενός στον κόσμο του τζόγου δεν αποκλείεται να δούμε και... «επιτόκιο Ριβάλντο», αφετέρου στον παράδεισο του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού δεν αποκλείεται τα ματς να κρίνονται πλέον όχι στο γήπεδο, αλλά στο... γκισέ της τράπεζας.

«Ούτε η JP Morgan έχει να φοβηθεί τίποτα ούτε η κυβέρνηση έχει να φοβηθεί τίποτα από την υπόθεση με το ομόλογο», δήλωσε προχτές ο κ. Αλογοσκούφης. Αλλά, απ' όσο γνωρίζουμε, ο κ. Αλογοσκούφης είναι υπουργός της κυβέρνησης. Δεν είναι τραπεζοϋπάλληλος της JP Morgan. Επομένως, μήπως θα έπρεπε στις δηλώσεις του να είναι πιο συγκρατημένος και να περιορίζεται στην εκπροσώπηση της κυβέρνησης και όχι της JP Morgan; Εστω για τα προσχήματα...

Χτες, η Δρούζα μετέδωσε στην εκπομπή της φωτογραφία ενός ...πνεύματος από κείνα με τα οποία συνομιλούν οι καφετζούδες και οι χαρτορίχτρες. Κάτι μας λέει ότι μετά και την ανανέωση (;) του (παχυλού) συμβολαίου της με την ΕΡΤ, η εν λόγω κυρία είναι σε θέση μέχρι και φωτογραφία του... Αγίου Πνεύματος να προβάλει.