Στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, περισσότερο από το 20% του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας. Δηλαδή, ο ένας στους πέντε πολίτες. Πρόκειται για τη χώρα εκείνη, στην οποία οι συνταξιούχοι της ψωνίζουν στις λαϊκές μετά τις 12, επειδή μετά την ώρα εκείνη θα αγοράσουν με πεσμένες τις τιμές... Εννοείται, βέβαια, ότι θα αγοράσουν από τα απομεινάρια, αφού τα «καλά» έχουν φύγει από το πρωί. Αλλά και για τους εργαζόμενους το ψωμί βγαίνει δύσκολα, δεδομένου ότι, σε μια εποχή ανελέητης ακρίβειας, το κατώτατο ημερομίσθιο των εργατών - από το Μάη του 2007 - είναι ίσο με 29,39 ευρώ και ο κατώτατος μισθός υπαλλήλων ίσος με 657,89 ευρώ. Και αυτή δεν είναι η χειρότερη κατάσταση, αφού στις αγγελίες των εφημερίδων οι εργοδότες προσφέρουν ημερήσια τετράωρη απασχόληση έναντι μηνιαίας αμοιβής 250 - 300 ευρώ... Σύμφωνα με τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, η ανεργία μαζί με την ακρίβεια παρουσιάζονται ως τα δύο πιο οξυμένα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι πολίτες. Από την πλευρά της, βέβαια, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η ανεργία μειώνεται...

Η Ελλάδα είναι επίσης η χώρα των υποβαθμισμένων κοινωνικών παροχών, καθώς, σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, οι ιδιωτικές δαπάνες Υγείας (αυτές που πληρώνουν από την τσέπη τους οι εργαζόμενοι) κυμαίνονται, τα τελευταία χρόνια, μεταξύ του 44% και του 48%. Γνωστή είναι και η εικόνα διάλυσης - στα πλαίσια της προώθησης των πολιτικών ιδιωτικοποίησης - των δημόσιων νοσοκομείων, τα οποία υπολειτουργούν λόγω των μεγάλων ελλείψεων σε ιατρικό και κυρίως νοσηλευτικό προσωπικό.

Η ίδια γκρίζα εικόνα επικρατεί και στο χώρο της Παιδείας, με τους γονείς, από το νηπιαγωγείο ακόμα, να εξαναγκάζονται να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, για να πληρώσουν τις ιδιωτικές σχολές μπαλέτου, το κολυμβητήριο και τις άλλες αθλητικές δραστηριότητες των παιδιών. Δε μιλάμε βέβαια για τα φροντιστηριακά μαθήματα του Λυκείου, τα οποία στοιχίζουν έναν ολόκληρο αξιοπρεπή μισθό... Στην Ελλάδα, τέλος, το χρέος των νοικοκυριών προς τις τράπεζες απειλεί να σπάσει το φράγμα του 50% του ΑΕΠ της χώρας. Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες της χώρας έχουν καταγραφεί στη λίστα των υπερχρεωμένων και εξ ανάγκης δουλεύουν πλέον για τις τράπεζες.

Με λίγα λόγια, η ζωή για εκατομμύρια πολίτες χρόνο με το χρόνο γίνεται όλο και πιο δύσκολη, καθώς, κατά τη λαϊκή έκφραση, το χρήμα δε βγαίνει εύκολα.

Φαίνεται, όμως, ότι στη σημερινή κατάσταση πραγμάτων του καπιταλισμού, της ΟΝΕ και των σταθερών ατλαντικών προσανατολισμών, ορισμένοι έχουν απλοποιήσει πολύ τη ζωή τους, έχουν βρει τον τρόπο μέσα σε λίγες μόνο ώρες να βγάζουν τόσο χρήμα, όσο θα έβγαζε ένας «μέσος» εργαζόμενος σε 2.000 χρόνια. Αν είναι σωστά τα αναγραφόμενα στον Τύπο, ότι από την υπερτιμολόγηση ενός μόνο ομολόγου (αυτού που κατέληξε στο ΤΕΑΔΥ και σε άλλα Ταμεία) τα χρηματιστηριακά κοράκια έβγαλαν διάφορο 40 εκατ. ευρώ - μέσα σε δύο μόνο ώρες - τα χρήματα αυτά ένας εργαζόμενος που αμείβεται με 20.000 ευρώ το χρόνο θα τα βγάλει σε 2.000 χρόνια...

Γιατί αν πρέπει να μείνει κάτι από το σκάνδαλο των ομολόγων δεν είναι τόσο οι εναγώνιες προσπάθειες της κυβέρνησης - τη στιγμή που πιάστηκε να έχει βάλει το δάχτυλο στο μέλι - να αποδείξει ότι δεν ξέρει τίποτα για το έγκλημα, ούτε η προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ, με όχημα το «δομημένο» σκάνδαλο, να αντιστρέψει τους όρους του παιγνιδιού και να γίνει ξανά κυβέρνηση. Αν πρέπει να μείνει κάτι στους εργαζόμενους - στα μόνιμα δηλαδή θύματα της υπόθεσης - δεν είναι τόσο τα ονόματα του Πρινιωτάκη, του Παπαμαρκάκη, της «JP Morgan» και της «Asset Management», ούτε φυσικά οι εξεταστικές επιτροπές και τα διάφορα πορίσματα συγκάλυψης της υπόθεσης. Αυτό που θα πρέπει να μείνει ως καταστάλαγμα της υπόθεσης του νέου σκανδάλου είναι ότι στο κοινωνικοπολιτικό σύστημα που ζούμε, στο καπιταλιστικό δηλαδή σύστημα, έχουν διαμορφωθεί τέτοιες συνθήκες και όροι, ώστε τα αιτήματα των εργαζομένων για αξιοπρεπείς μισθούς να απορρίπτονται και να ποδοπατιούνται με το επιχείρημα περί ...μη αντοχών της οικονομίας και την ίδια στιγμή διάφοροι τυχάρπαστοι τραπεζίτες και χρηματιστές να βγάζουν μέσα σε λίγες ώρες δεκάδες και εκατοντάδες εκατομμύρια. Η κατάσταση αυτή δεν κινείται έξω, ούτε στις παρυφές του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, αλλά αποτελεί αναγκαίο της προϊόν. Η κερδοσκοπική φύση του καπιταλιστικού συστήματος περιστρέφεται γύρω από τη βασική του αντίθεση, την αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, όπου μέσα σε συνθήκες «νόμιμης» εκμετάλλευσης της εργασίας παράγεται το υπερπροϊόν, η υπεραξία, την οποία νέμεται το σύνολο της τάξης των καπιταλιστών. Το κερδοσκοπικό παιγνίδι, που πάντα συνοδεύει το κεφάλαιο στις διάφορες εκφάνσεις του, δεν είναι παρά το επόμενο και αναγκαίο βήμα, ώστε να διευρυνθεί το μέρος του κοινωνικού προϊόντος που θα καταλήξει στις διάφορες μερίδες του κεφαλαίου. Και επειδή τις μέρες αυτές γίνεται πολύς λόγος για την ηθική του συστήματος, για τους ...άπληστους χρηματιστές και για το αν νόμιμα ή παράνομα προέβησαν στις υπερτιμολογήσεις των ομολόγων, θα αναγκαστούμε να τους υπενθυμίσουμε τη γνωστή ρήση του Μαρξ, ο οποίος, θέλοντας να τονίσει την ακατάβλητη ορμή του κεφαλαίου για κέρδος έγραφε: «Με το ανάλογο κέρδος γίνεται το κεφάλαιο θαρραλέο. Με δέκα τοις εκατό γίνεται σίγουρο και μπορεί να ριχτεί παντού, με είκοσι τοις εκατό ζωηρεύει, με πενήντα τοις εκατό γίνεται θετικά παράτολμο, με εκατό τοις εκατό ποδοπατάει κάθε ανθρώπινο νόμο, με τριακόσια τοις εκατό δεν υπάρχει έγκλημα που δε ριψοκινδυνεύει να το κάνει ακόμα και με τον κίνδυνο της καρμανιόλας»!

Τι, επομένως, θα εμπόδιζε τους ...άπληστους χρηματιστές - όρος ο οποίος θα πρέπει μάλλον να αποδοθεί στο σύνολο της τάξης των καπιταλιστών και των πολιτικών τους εκφραστών - να κονομήσουν μέσα σε λίγες ώρες μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, σε βάρος των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων;

Από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ γίνεται μια προσπάθεια να πειστεί η κοινή γνώμη ότι άλλο το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου και άλλο των δομημένων ομολόγων. Γιατί, σύμφωνα με τον κ. Τσοχατζόπουλο, στην περίπτωση του Χρηματιστηρίου οι πολίτες τζόγαραν ...με τη θέλησή τους, ενώ, αντίθετα, στην περίπτωση των ομολόγων υπάρχει σχεδιασμός, το σκάνδαλο «δομήθηκε» με τη συμμετοχή κρατικών αξιωματούχων (υπουργεία Οικονομίας, Απασχόλησης), χρηματιστών και τραπεζιτών.

Στην προκειμένη περίπτωση το πιο σοβαρό δεν είναι οι ...ισχυρισμοί Τσοχατζόπουλου, οι οποίοι προκαλούν βάναυσα τις δυνάμεις της ειρωνείας και του γέλωτα, αλλά η προσπάθεια συσκότισης των συνθηκών και των αιτιών που δημιούργησαν τα δύο αυτά σκάνδαλα. Σκάνδαλα τα οποία συντελέστηκαν στο ευρύτερο πεδίο της χρηματοοικονομικής σφαίρας. Είναι άραγε τυχαίο αυτό; Γιατί το πρώτο που θα πρέπει να εξετάσει κανείς, αν θέλει να φτάσει στην ουσία της υπόθεσης των σκανδάλων, είναι οι εξελίξεις που συντελέστηκαν την τελευταία περίοδο στη σφαίρα του «άπληστου» χρηματιστικού κεφαλαίου.

Το παραγωγικό κεφάλαιο, για να φτάσει ως το σημείο πώλησης του εμπορεύματος (πραγματοποίηση της υπεραξίας), θα πρέπει να περάσει από διάφορα στάδια. Θα πρέπει ο παραγωγός - κεφαλαιοκράτης να προκαταβάλει κεφάλαιο για την αγορά μέσων παραγωγής και εργατικής δύναμης, στη διάρκεια της παραγωγής να παραχθεί προϊόν η αξία του οποίου να είναι ίση με αυτή του προκαταβεβλημένου κεφαλαίου συν μια νέα αξία, την υπεραξία, και στη συνέχεια στο στάδιο της κυκλοφορίας πλέον, το «έτοιμο» προϊόν, θα πρέπει να πουληθεί, να πραγματοποιήσει την τιμή του. Η παραγωγή και η κυκλοφορία του κεφαλαίου απαιτεί κάποιο εύλογο χρόνο, ο οποίος ανάλογα με το προϊόν ποικίλλει από μία μέρα (παραγωγή γάλατος) έως και ολόκληρο χρόνο (παραγωγή τάνκερ). Αντίθετα, στη χρηματοπιστωτική σφαίρα ο παράγοντας χρόνος έχει κυριολεκτικά μηδενιστεί, καθώς η λογιστική κίνηση τεράστιων κεφαλαίων, μέσω των ηλεκτρονικών συστημάτων, γίνεται σε χρόνο dt. Και πρέπει να επισημανθεί ότι η επιτευχθείσα συμφωνία μεγάλου αριθμού καπιταλιστικών χωρών για την απελευθέρωση της κίνησης των κεφαλαίων ευνόησε πρώτα και κύρια το τραπεζικό κεφάλαιο, το οποίο «κινείται» ελεύθερα και ανεμπόδιστα με ταχύτητα φωτός σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Οι επισημάνσεις αυτές δε γίνονται για να τονιστούν οι διάφορες «αντιθέσεις» μεταξύ του παραγωγικού και του χρηματιστικού κεφαλαίου, τα οποία άλλωστε πολλές φορές αναφέρονται στα ίδια πρόσωπα. Μεγάλες πολυεθνικές με παραγωγική δραστηριότητα έχουν και κλάδο χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών. Αυτό που θέλουμε να τονίσουμε είναι ότι και λόγω των ιδιομορφιών που εμφανίζονται στη δραστηριότητα του τοκοφόρου κεφαλαίου, δραστηριότητα η οποία είναι συνυφασμένη με την κερδοσκοπική του φύση, το τελευταίο λειτουργεί ως θερμοκήπιο σκανδάλων, κάτι που επιβεβαιώνεται και από την ελληνική, αλλά και τη διεθνή εμπειρία.