Από νωρίς το πρωί βρεθήκαμε στη μεγάλη πεδιάδα της Νέας Μανωλάδας. Γεμάτη από θερμοκήπια, μέσα στα οποία καλλιεργείται η φράουλα. Εκατοντάδες εργάτες γης, δουλεύουν ακατάπαυστα κάτω από τον καυτό ήλιο. Τις φράουλες δεν μπορείς να τις «σοδιάσεις» παρά διπλωμένος στα δύο. Οι συνθήκες μέσα στο θερμοκήπιο είναι αποπνικτικές. «Εδώ μέσα έχει ζέστη, πολύ κούραση και καθόλου αέρα», προλαβαίνει να πει στη μητρική του γλώσσα ένας εργάτης από το Μπαγκλαντές.

Το σκηνικό θυμίζει έντονα, χωρίς ίχνος υπερβολής, το Νότο των ΗΠΑ του 19ου αιώνα. Δηλαδή, υπάρχουν, ο μεγαλοκτηματίας, οι «επιστάτες» που επιβλέπουν τις εργασίες, και οι εργάτες γης χωρίς κανένα ουσιαστικό δικαίωμα. Μάλιστα, μόλις γινόμαστε αντιληπτοί από τον «επιστάτη», αυτός προσπαθεί να μας τρομοκρατήσει και να μας διώξει. Οταν αποτυγχάνει, ειδοποιεί τον μεγαλοκτηματία, ο οποίος με ορισμένους «συνεργάτες» του καταφθάνει ανήσυχος από την παρουσία μας. Του ζητούμε να μιλήσουμε με τους εργάτες γης. Αρνείται, επικαλούμενος ότι είναι ώρα εργασίας και μας λέει να τους συναντήσουμε μετά τη δουλιά, ούτε καν στο διάλειμμα. Μπορεί το (όποιο) ωράριο εργασίας να το σεβαστήκαμε, αλλά το διάλειμμα είναι ιερό δικαίωμα στο οποίο δε χωρούν διαπραγματεύσεις.

Λίγα χιλιόμετρα νοτιότερα, στο Κουρτέσι, βρίσκουμε περίπου 40 εργάτες γης, κάθιδρους, χωμένους μέσα στα θερμοκήπια να μαζεύουν φράουλες. Το διάλειμμα είναι στις 11.45 ακριβώς και μόλις για ένα τέταρτο. Ο «επιστάτης» φέρνει κι ακουμπά ένα μπιτόνι με νερό για να δροσιστούν, χωρίς ποτήρια. Οι εργάτες τρώνε το κολατσιό που έχουν φτιάξει οι ίδιοι και πίνουν το νερό με τα κεσεδάκια στα οποία ρίχνουν τις φράουλες. Με τη βοήθεια του Ηλία Αχμέντ η συνεννόηση είναι εφικτή, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων δε γνωρίζει καθόλου την ελληνική γλώσσα. Στην ερώτησή μας γιατί δεν πίνουν το νερό με το ποτήρι κάποιος γελά πικρά κι απαντά: «Μέχρι πρότινος δε μας έφερναν ούτε νερό. Το φέρναμε από το πρωί μόνοι μας αλλά μέχρι το διάλειμμα είχε... βράσει».

Εκεί βρίσκουμε και τον Τζεμάλ Μοχάμεντ, ο οποίος μας καταγγέλλει ότι ένας μεγαλοπαραγωγός της περιοχής χρωστά από πέρσι, σε δέκα εργάτες γης, συνολικά 2.500 ευρώ σε μεροκάματα. Μάλιστα, κάθε φορά που του το... υπενθυμίζουν, συνεχώς ανανεώνει την υπόσχεσή του για εξόφληση από μήνα σε μήνα, με αποτέλεσμα να έχει περάσει ένας ολόκληρος χρόνος. Η πρακτική αυτή από τους σύγχρονους τσιφλικάδες είναι σχετικά συνηθισμένη. Υπάρχουν και περιπτώσεις όπου μεγαλοπαραγωγοί προσέλαβαν από την αρχή της καλλιεργητικής χρονιάς (Μάρτης) μετανάστες εργάτες γης χωρίς άδεια παραμονής και στη συνέχεια με το τέλος της καλλιεργητικής χρονιάς (Σεπτέμβρης) ειδοποιούσαν την αστυνομία για το χώρο παραμονής τους κι ακολουθούσε η σύλληψη και απέλαση.

Ολο αυτό το διάστημα, ο τρόπος δουλιάς και πληρωμής είχε καθοριστεί από τους ιδιοκτήτες γης: Συγκεκριμένα, τους είχαν «εξασφαλίσει» στέγη στις αποθήκες ή στους στάβλους τους κι ένα πιάτο φαγητό και η πληρωμή όλων των μεροκάματων είχε οριστεί για το τέλος της δουλιάς. Μόνο που αντί για μισθούς έξι μηνών οι εργάτες γης εισέπρατταν την «επίσκεψη» της αστυνομίας και στους μεγαλοτσιφλικάδες έμεναν τα χρήματα των εργατών...

Στις 1.30 μετά το μεσημέρι οι εργασίες σταματούν και στοιβαγμένοι στις ρεμούλκες των τρακτέρ οι εργάτες επιστρέφουν στις παράγκες - θερμοκήπια, γύρω στις 2 μ.μ. για να πάρουν μια ανάσα και να φάνε μια μπουκιά. Η εικόνα που αντικρίζει κανείς βλέποντας αυτούς τους πρόχειρους καταυλισμούς είναι τόσο άθλια, που πραγματικά ο χρόνος γυρίζει δύο αιώνες πίσω. Οι περισσότεροι παίρνουν σειρά για να ρίξουν λίγο νερό στο σώμα τους και οι υπόλοιποι ετοιμάζουν το φαγητό και ό,τι άλλο χρειάζεται. Ο κάθε ένας από αυτούς κουβαλά ένα μεγάλο σταυρό.

Ο Μοχάμεντ Σομίζ από το Μπαγκλαντές, μας εξηγεί πως η μεγάλη φτώχεια που υπάρχει στη χώρα του τον ανάγκασε να πάρει το δρόμο της ξενιτιάς. Αν και βρίσκεται περισσότερο από πέντε χρόνια στη χώρα μας, δεν έχει καταφέρει ακόμα να εξασφαλίσει άδεια παραμονής. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος «έχω να δω τη γυναίκα και τα τέσσερα παιδιά μου 5 χρόνια, καθώς δεν μπορώ να ταξιδεύσω νόμιμα και να επιστρέψω στην οικογένειά μου. Επίσης, αναγκάζομαι να μένω σε αυτοσχέδια καταλύματα, όπου έχει δουλιά και χωρίς να πληρώνομαι όπως ορίζει ο νόμος».

Δίπλα του κάθεται ο Νίκος από τη Βουλγαρία. Ο Νίκος βρίσκεται τα τελευταία 8 χρόνια στη χώρα μας, γιατί ο χείμαρρος των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που σάρωσε τη Βουλγαρία τον έστειλε στην ανεργία. «Δουλιά στη χώρα μου δεν υπήρχε. Εμεινα άνεργος για μεγάλο χρονικό διάστημα και πήρα την απόφαση να έρθω στην Ελλάδα για να βρω ένα μεροκάματο. Με τα λεφτά που βγάζω μαζί με τη γυναίκα μου δεν τα βγάζω πέρα για να ζήσουμε με τα δύο παιδιά μας και αναγκαστήκαμε να τα στείλουμε πίσω στη Βουλγαρία να μείνουν μαζί με τους γονείς μου. Ετσι το μισό χρόνο βρίσκονται κοντά μας εδώ στην Ελλάδα και τον υπόλοιπο στη Βουλγαρία».

Με ανακοίνωσή του στις 21/4/2007, το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ απευθυνόταν στους χιλιάδες μετανάστες που ζουν στη χώρα μας και τους καλούσε σε κοινό, ταξικό μέτωπο με τους Έλληνες εργάτες να διεκδικήσουν:

• Νομιμοποίηση των μεταναστών που βρίσκονται στην Ελλάδα. Απλοποίηση των διαδικασιών χορήγησης και ανανέωσης των αδειών παραμονής και εργασίας, με κατάργηση κάθε οικονομικής επιβάρυνσης και γραφειοκρατίας. Επανένωση των οικογενειών.
• Πλήρη - σταθερή εργασία, ίσα δικαιώματα Ελλήνων και μεταναστών σύμφωνα με τις ανάγκες τους.
• Κατάργηση των αντιδραστικών εγκυκλίων που βάζουν εμπόδια στη νοσηλεία μεταναστών στα νοσοκομεία. Αποκλειστικά δημόσιες - δωρεάν υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας. Στελέχωση όλων των ιατρικών και κοινωνικών υπηρεσιών με διερμηνείς. Ειδικά μέτρα στήριξης των παιδιών, των γυναικών, των ηλικιωμένων, των ατόμων με ειδικές ανάγκες.
• Ενιαίο, αποκλειστικά δημόσιο - δωρεάν σχολείο για όλα τα παιδιά, με ειδική μέριμνα για τη διδασκαλία της μητρικής γλώσσας των παιδιών των μεταναστών και την ιστορία της πρώτης πατρίδας τους. Εξασφάλιση δωρεάν όλων των προϋποθέσεων για την ανεμπόδιστη φοίτησή τους, όπως σίτιση, παροχή βιβλίων και άλλων εκπαιδευτικών μέσων, χώρους διαβάσματος. Πολύγλωσσα δημόσια κέντρα στήριξης των μεταναστών που θα συμβάλλουν και στην εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας.
• Δημόσιοι - Δωρεάν βρεφικοί και παιδικοί σταθμοί.
• Δημιουργία δημόσιων οργανωμένων - ανθρώπινων χώρων υποδοχής των μεταναστών, με υπηρεσίες προληπτικής ιατρικής και πλήρη υγειονομική και ψυχολογική στήριξη για την αντιμετώπιση των πρώτων αναγκών.
• Κοινωνική Ασφάλιση για όλους, καταπολέμηση - κατάργηση της ανασφάλιστης εργασίας. Δικαίωμα μεταφοράς των ασφαλιστικών δικαιωμάτων στη χώρα προέλευσης. Σύνταξη στα 55 χρόνια για τις γυναίκες και τα 60 για τους άνδρες, στα 50 και τα 55 χρόνια αντίστοιχα για τα Βαρέα - Ανθυγιεινά επαγγέλματα.
• Ουσιαστικά μέτρα Υγιεινής και Ασφάλειας. Αποζημίωση των θυμάτων των εργατικών ατυχημάτων. Αμεση δωρεάν περίθαλψη και αποκατάστασή τους, στήριξη των οικογενειών τους.
• Σεβασμό των πολιτιστικών παραδόσεων των μεταναστών.
• Υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, κατάργηση του φακελώματος, των τρομονόμων, των αντιδραστικών μέτρων και διώξεων σε βάρος των μεταναστών και των πολιτικών προσφύγων.
• Μέτρα ενάντια στα κυκλώματα που εκμεταλλεύονται τους μετανάστες. Κρατική στήριξη των γυναικών θυμάτων της δουλεμπορίας και πορνείας (περίθαλψη, οικονομική και ψυχολογική στήριξη).

ΑΠΟΣΤΟΛΗ: Νίκος ΤΣΑΚΑΝΙΚΑΣ

Οταν ολοκληρωθεί η συγκομιδή της φράουλας (τέλη Ιούνη) ακολουθούν όλων των ειδών τα λαχανικά (φασολιές, μελιτζάνες, κολοκυθάκια κ.ά.). Το όργιο της εκμετάλλευσης δεν έχει όριο. Οι απάνθρωπες συνθήκες κάτω από τις οποίες αναγκάζονται να δουλεύουν και να ζουν, χωρίς ίχνος υπερβολής, είναι τέτοιες, που προσβάλλουν ακόμα και το προσδόκιμο όριο ζωής. Η κυβέρνηση αυτή, όπως και η προηγούμενη, είναι υπόλογη γι' αυτό το συντελούμενο έγκλημα διαρκείας. Οχι μόνο γιατί γνωρίζει, αλλά και γιατί με τη μεταναστευτική πολιτική που έχουν υλοποιήσει, όλα αυτά τα χρόνια, έχουν δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την εκμετάλλευση των μεταναστών στο μέγιστο δυνατό βαθμό προς όφελος των υπερκερδών του μεγάλου κεφαλαίου.

Ο Ηλίας Αχμέντ, εκπρόσωπος της Ενωσης Εργαζομένων Μπαγκλαντές, σημειώνει: «Η πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ απέναντι στους μετανάστες είναι εκμεταλλευτική, ιδιαίτερα γι' αυτούς που δεν έχουν άδεια παραμονής. Σύμφωνα με τα στοιχεία μας, εργάζονται και ζουν στην Ελλάδα περισσότεροι από 1.500.000 και μόλις οι 300.000 έχουν τα απαραίτητα χαρτιά. Το βασικό πρόβλημα είναι η νομιμοποίηση όλων αυτών. Ο "παράνομος" μετανάστης δεν μπορεί να υπερασπίσει τον εαυτό του. Υπό την απειλή της απέλασης δεν μπορεί να διεκδικήσει, για παράδειγμα, ακόμα και το ελάχιστο μεροκάματο της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Οπως και οι ίδιοι οι κυβερνώντες παραδέχονται, με τη δουλιά τους ενισχύουν την εθνική οικονομία. Παρά ταύτα, ούτε πολιτική, ούτε οικονομική, ούτε κοινωνική ένταξη των μεταναστών υπάρχει στην ελληνική κοινωνία. Για εμάς αποτελεί άμεση προτεραιότητα η ενότητα και η κοινή πάλη με τους συναδέλφους μας Ελληνες εργαζόμενους, ώστε να αντιμετωπίσουμε από κοινού αυτούς που εκμεταλλεύονται τον ιδρώτα μας».