Κ. ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ

Κατά συνέπεια, και στις εκλογές, απέναντι στην εργατική τάξη, απέναντι στο λαό, βρίσκεται η πλουτοκρατία. Για να της καταφέρει ο λαός πλήγμα, πρέπει να καταφέρει βαρύ πλήγμα στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ. Και να ενισχύσει το ΚΚΕ, το μόνο κόμμα που βρίσκεται απέναντι στο κεφάλαιο και στους πολιτικούς υπηρέτες του. Τα άλλα κόμματα, ο ΣΥΝ και ο ΛΑΟΣ, κινούνται εντός του συστήματος, το καθένα από τη δική του οπτική. Αρα, η ψήφος προς αυτά τα κόμματα δε χτυπάει την τάξη του κεφαλαίου και την πολιτική της. Το κεφάλαιο τα θέλει αυτά ενισχυμένα, αν πρόκειται να πάνε στο ΚΚΕ οι ψήφοι που θα φύγουν από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Χάρη στους εκλογικούς νόμους η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ σχηματίζουν μέχρι τώρα αυτοδύναμες κυβερνήσεις, δίχως να έχουν αυτοδυναμία στο εκλογικό σώμα. Λόγω του χαμηλού επιπέδου της ταξικής πάλης, το πολιτικό τους σύστημα δε γνωρίζει κραδασμούς. Η κυριαρχία του κεφαλαίου παραμένει σταθερή.

Περίπου η ίδια κατάσταση επικρατεί και στις άλλες χώρες της Ευρώπης. Λέμε περίπου, επειδή σε μια σειρά από αυτές δεν υπάρχει ο κλασικός δικομματισμός, όπως εδώ, υπάρχει ο διπολισμός. Σχηματίζονται κυβερνήσεις συνεργασίας, κεντροδεξιές ή κεντροαριστερές, που παίζουν τον ίδιο ρόλο, αντίστοιχα με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Σε ορισμένες (Ιταλία, Γαλλία) με τη συμμετοχή και των ... ανανεωμένων δήθεν ΚΚ, συμμάχων και συναγωνιστών του ΣΥΝ. Ενώ στη Γερμανία, για να περάσουν πιο απρόσκοπτα τα νέα αντιλαϊκά μέτρα, συμμάχησαν οι δήθεν αντίπαλοι, το χριστιανοδημοκρατικό και το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Δηλαδή, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Ετσι, δυνάμωσε η κυβερνητική (ταξική) σταθερότητα!...

Για να πραγματοποιηθεί ωστόσο αυτή η περιβόητη σταθερότητα, εκτός των άλλων, επιστρατεύονται, κάθε φορά και ανάλογα με τις ιδιομορφίες, και η κινδυνολογία, ο εκφοβισμός, η ιδεολογική τρομοκρατία και χειραγώγηση ή όπως αλλιώς θέλει ο καθένας να ονομάσει την επίθεση για αρπαγή της ψήφου στις εκλογές, που τις αναγορεύουν υποκριτικά σε «γιορτή της δημοκρατίας»! Μια βόλτα στα εργοστάσια αρκεί, για να δει ο καθένας τη δημοκρατία...

Μια απέραντη, λοιπόν, σταθερότητα σε όλο το πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό. Στη Βουλή, στους δήμους και στις νομαρχίες, στα εργατικά συνδικάτα και αλλού, οι εκπρόσωποι και οι υπηρέτες του κεφαλαίου πλειοψηφούν σταθερά. Η ύπαρξη του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ και άλλων αγωνιστών που συσπειρώνονται δίπλα στο ΚΚΕ είναι οι μοναδικές φωνές που αντεπιτίθεται. Δίχως αυτές, η κατάσταση θα ήταν χειρότερη.

Γιατί σταθερότητα σημαίνει: Να αυξάνονται τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης ανεμπόδιστα ή με ελάχιστες ανώδυνες αναταράξεις. Σταθερότητα σημαίνει να δουλεύεις μέχρι τα 71, να μην έχει ο νέος Κοινωνική Ασφάλιση, να υπάρχουν μισθοί και συντάξεις πείνας, να καταπατάνε τις ακτές οι κεφαλαιοκράτες, να χρυσοπληρώνεις για την Παιδεία και την Υγεία. Να αυξάνονται τα κέρδη των μονοπωλίων. Και όλα αυτά, έχοντας μια κυβέρνηση με άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Και όλα αυτά, έχοντας αυτή η κυβέρνηση τη στήριξη (παρά τη δημαγωγική ψευτοαντίθεση) της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δηλαδή του άλλου υποστηρίγματος του κεφαλαίου.

Οταν αυτή η σταθερότητα υπάρξει περίπτωση να δυσκολευτεί, τα παπαγαλάκια τους, που λέγονται δημοσιογράφοι με παχυλούς μισθούς, αρχίζουν να κραυγάζουν, όπως τώρα, ότι κινδυνεύει η σταθερότητα, αν υπάρξει ακυβερνησία, αν δηλαδή δε γίνει αυτοδύναμη κυβέρνηση ή υπάρξει κυβέρνηση με μικρή πλειοψηφία. Τις πιθανές δυσκολίες του κεφαλαίου τις ονομάζουν αστάθεια όλων μας!... Φαντάζεται κανείς να μην υπάρχει σταθερή κυβέρνηση; (!...)

Στις εκλογές που έρχονται μπορεί να γίνει ένα βήμα προς την ενίσχυση του λαϊκού κινήματος, δηλαδή προς την ενίσχυση του ΚΚΕ, που είναι η ψυχή του. Με άλλα λόγια, αυτό το βήμα, που μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με την αποδυνάμωση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, θα σημάνει ενίσχυση του αντίβαρου της αντιλαϊκής πολιτικής. Και ταυτόχρονα αυτό το βήμα θα συμβάλει στο να φυσήξει άλλος άνεμος, στο να προωθηθούν οι προϋποθέσεις για τη λαϊκή αντιιμπεριαλιστική συμμαχία. Η ενίσχυση του ΚΚΕ αφορά στο παρόν και στο μέλλον.

Ποια κοινωνία; Η κοινωνία αποτελείται από τάξεις με αντίθετα και ασυμφιλίωτα μεταξύ τους συμφέροντα. Αυτό η ηγεσία του ΣΥΝ το παρακάμπτει εντέχνως. Επόμενο, αφού και ο ΣΥΝ είναι τμήμα του «ευρωμονόδρομου», στον οποίο βαδίζουν η πλουτοκρατία, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΛΑΟΣ. Είναι ο ΣΥΝ που συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ σε σειρά δήμων και νομαρχιών και μάλιστα μαζί, οι εκπρόσωποί του στην Τοπική Διοίκηση, όπως μαζί και με τη ΝΔ, συμπλέουν στη λήψη και εφαρμογή σειράς αντιλαϊκών αποφάσεων. Που θα πει, ότι ο ΣΥΝ δεν έχει καμία φερεγγυότητα για να λειτουργήσει αποσταθεροποιητικά στην αντιλαϊκή πολιτική. Κάνει αντιπολίτευση, κάνοντας όνειρα για κυβέρνηση και στην Ελλάδα τύπου Ζοσπέν και Πρόντι.

Δεν είναι έτσι; Θεωρεί ότι τον συκοφαντούμε όταν λέμε τα παραπάνω; Αν ναι, ας πει ποια είναι η πρόταση εξουσίας που έχει και που προτείνει στο λαό ως εναλλακτική λύση. Αλλά δεν τη λέει. Γιατί τότε θα φανεί ακόμα πιο καθαρά για ποια ισχυρή κοινωνία (!) κάνει λόγο, όπως και το γιατί ψαρεύει σε θολά νερά με τα περί «κοινής δράσης» της λεγόμενης αριστεράς.

Από την άλλη, δεν είναι καθόλου αρκετό να είναι κατά πολύ μειωμένο μόνο το πρώτο κόμμα. Πρέπει ταυτόχρονα να υπάρξει και πολύ αδύναμη αξιωματική αντιπολίτευση. Το πρώτο και το δεύτερο κόμμα δεν είναι αδύναμα αν συγκεντρώσουν αθροιστικά το 80% των ψήφων, έστω κι αν το πρώτο δεν έχει ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Με ένα τέτοιο θηριώδες ποσοστό, όπως είναι, για παράδειγμα, το 80%, θα συνεχίσει να είναι ισχυρότατη η πλουτοκρατία. Θα συνεχίσει να είναι ισχυρή η αντιλαϊκή πολιτική και άρα η όποια κυβέρνηση σχηματιστεί.

Τα ψευτοδιλήμματα, αν θα υπάρχει ισχυρή κυβέρνηση ή όχι, αν η επόμενη Βουλή θα είναι πεντακομματική ή όχι, πρέπει να απαντηθούν από την εργατική τάξη με τον αγώνα και με την ψήφο. Γιατί έρχονται χειρότερα μέτρα και ο λαός πρέπει να βρεθεί ισχυρός μετά τις εκλογές.