Η πολυδιαφημιζόμενη «ευεργεσία», που λανσάρεται ως μέγα εθνικό έργο, δεν είναι τίποτα άλλο από μια ακόμη μεγαλύτερη εκχώρηση του πολιτισμού μας, μουσικού και πνευματικού, με ανυπολόγιστες για το λαό μας επιπτώσεις. Εκμεταλλευόμενο το χρόνιο, οξύ στεγαστικό πρόβλημα τόσο της Εθνικής Βιβλιοθήκης, όσο και της άστεγης Λυρικής, που παραμένει άλυτο με ευθύνη των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, το Ιδρυμα επιδιώκει να ενισχύσει την παρέμβασή του και στο πολιτιστικό τοπίο της χώρας.

Στην προκειμένη περίπτωση, δε μιλάμε πλέον για σύμπραξη του Δημοσίου με τους ιδιώτες για κάποια έργα (που και αυτά γίνονται με αποκλειστικό κριτήριο τα υπερκέρδη τους), αλλά για ξεπούλημα ενός ελεύθερου χώρου και δύο μεγάλων πολιτιστικών - πνευματικών ιδρυμάτων.

Πρόκειται, όμως, και για ένα μεγάλο περιβαλλοντικό έγκλημα, καθώς παραδίδεται στο μεγάλο κεφάλαιο ένας από τους τελευταίους μεγάλους ελεύθερους χώρους της Αττικής, συνολικής έκτασης 230 στρεμμάτων. Ενα έγκλημα το οποίο συντελέστηκε με τη σύμφωνη γνώμη και του «πράσινου» δημάρχου Καλλιθέας Κ. Ασκούνη (που εκλέχτηκε σε συνεργασία και με το ΛΑ.ΟΣ.), ο οποίος σε μνημόνιο συνεργασίας που υπέγραψε τον περασμένο Γενάρη με το ΥΠΕΧΩΔΕ δέχτηκε την παράδοση του χώρου στο εφοπλιστικό κεφάλαιο, αντί «πινακίου φακής».

Ειδικότερα, η Δημοτική Αρχή της Καλλιθέας δέχτηκε να παραχωρηθεί το «φιλέτο», με αντάλλαγμα την παραχώρηση 28 στρεμμάτων της συνολικής έκτασης στα οποία θα κατασκευαστούν ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, ένας παιδότοπος και ένα δημοτικό αναψυκτήριο!

Το κτίριο που δώρισε στο ΚΚΕ η σ. Bailly Louise Αντωνακοπούλου στη μνήμη του συζύγου της σ. Αντώνη Αντωνακόπουλου, για να αξιοποιηθεί από την ΝΕ Ηλείας του ΚΚΕ ως «ορμητήριο αγώνων», ετοιμάζεται να δοθεί προς χρήση. Ηδη, ξεκίνησαν οι εργασίες επισκευής του κτιρίου και αναμένεται σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα να έχουν ολοκληρωθεί. Επιπρόσθετα, χαρίζει την άριστα οργανωμένη βιβλιοθήκη του Αντ. Αντωνακόπουλου, της οποίας την ταξινόμηση επιμελήθηκε η ίδια, και αποτελείται από 500 βιβλία και συγγράμματα.

Αυτό κάνει γνωστό η ΝΕ Ηλείας του ΚΚΕ με ανακοίνωσή της και παράλληλα ευχαριστεί - όπως και οι φίλοι και οι οπαδοί του ΚΚΕ στο Νομό - την σ. Bailly Louise «για τη μεγάλη της προσφορά και υπόσχονται να συνεχίσουν να αγωνίζονται για τους στόχους του ΚΚΕ, έτσι όπως εκφράστηκαν και μέσα από το 17ο Συνέδριο του Κόμματος, για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Καλούμε την εργατική τάξη, το λαό και κάθε φίλο να ενισχύσει αυτή μας την προσπάθεια και γι' αυτό το λόγο έχει ανοιχτεί λογαριασμός στην Αγροτική Τράπεζα. Ο αριθμός λογαριασμού είναι: 3220101924241».

Στη συνέχεια, η ΝΕ Ηλείας αναφέρει ορισμένα στοιχεία από το βιογραφικό του Αντώνη Αντωνακόπουλου: «Γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας τον Απρίλη του 1921. Εζησε σε μια προοδευτική μεσοαστική οικογένεια του Πύργου με μακρά παράδοση στο εμπόριο των εδωδίμων και αποικιακών προϊόντων. Αγάπησε από πολύ νωρίς τα γράμματα και στράφηκε στις κλασικές σπουδές από τα μαθητικά του χρόνια. Κατά την περίοδο της ιταλικής κατοχής (1940-1941) ήρθε η οικονομική καταστροφή της οικογένειας. Γράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών αμέσως μετά το Γυμνάσιο και εντάσσεται από πολύ νωρίς στις γραμμές του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Μέσα στην περίοδο της Κατοχής στέλνεται από την καθοδήγηση του Κόμματος στην Πάτρα για να βοηθήσει στην οργάνωση της αντίστασης στην Πελοπόννησο. Συλλαμβάνεται από τα Τάγματα Ασφαλείας, βασανίζεται σκληρά και καταδικάζεται σε θάνατο. Αρχίζει για τον Α. Αντωνακόπουλο μια μακροχρόνια περίοδος φυλάκισης. Σώζεται από το θάνατο μετά από παρέμβαση της μητέρας του προς τις αρχές, και παραμένει φυλακισμένος μέχρι το 1957. Μετά την αποφυλάκισή του επιστρέφει στη Νομική Σχολή απ' όπου αποφοιτά το 1960. Εργάζεται σαν δικηγόρος στην Αθήνα.

Το 1967 - με το πραξικόπημα των συνταγματαρχών - παίρνει το δρόμο της αυτοεξορίας. Φτάνει στο Παρίσι όπου τον υποδέχεται η ελληνική κοινότητα εκεί, και με τη βοήθεια του δικτύου φιλελληνικών και διεθνών οργανώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα συνεχίζει τις σπουδές του στη Σορβόνη, εργάζεται στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών (c.n.r.s.) της Γαλλίας, εκπονεί τη διδακτορική του διατριβή πάνω στην "Πολιτική ανάπτυξη της Χιλής", συγγράφει βιβλία, εκπονεί μελέτες, και καταξιώνεται με εργασίες, όπως "Η έννοια του Δικαίου στον Αριστοτέλη". Το 1980 εκλέγεται καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και επιστρέφει στην Ελλάδα. Εξακολουθεί να ασχολείται με την έρευνα των Πολιτικών Επιστημών και να συγγράφει έως τη συνταξιοδότησή του.

Το Νοέμβρη του 1993, χτυπημένος ήδη από την επάρατο νόσο, αφήνει την τελευταία του πνοή. Η επιθυμία του να βοηθήσει με κάθε τρόπο το κόμμα της εργατικής τάξης εκφράστηκε μέσα από τη χειρονομία της αγαπημένης του συντρόφου Louise Bailly - Γαλλίδας ελληνίστριας και αγωνίστριας για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία του πνεύματος, ακόμη και σήμερα, στελέχους στρατευμένου του γαλλικού φεμινιστικού κινήματος - η οποία χαρίζει εν ζωή το νεοκλασικό οικοδόμημα που αποτελούσε το πατρικό σπίτι του Αντώνη Αντωνακόπουλου στον Πύργο της Ηλείας για να χρησιμοποιηθεί για τους σκοπούς του Κομμουνιστικού Κόμματος, που ο σ. Αντώνης ποτέ δεν έπαψε να στηρίζει και να υπολογίζει ως τη μόνη δύναμη που μπορεί να αντισταθεί στον καπιταλισμό».

Σε ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνεται για το πρωτόκολλο συνεργασίας της κυβέρνησης με το Ιδρυμα Νιάρχου για το Δέλτα του Φαλήρου:

«Το πρωτόκολλο που υπέγραψε η κυβέρνηση με το ίδρυμα "Στ. Νιάρχος" δρομολογεί τη διάπραξη ενός νέου διπλού εγκλήματος σε βάρος του περιβάλλοντος και του πολιτισμού. Ο λαός του Λεκανοπεδίου δεν πρέπει να δώσει καμία βάση στους ισχυρισμούς της κυβέρνησης, του ιδρύματος "Στ. Νιάρχος" και των ΜΜΕ. Είναι ανυπόστατοι και παραπλανητικοί οι ισχυρισμοί τους ότι πρόκειται για ανιδιοτελή προσφορά του ιδρύματος "Στ. Νιάρχος", ώστε να αποκτήσει στέγη η Λυρική Σκηνή και η Εθνική Βιβλιοθήκη. Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση παραδίδει στο ίδρυμα Νιάρχου μια έκταση που αξίζει δισεκατομμύρια, ανεκτίμητης περιβαλλοντικής αξίας και του εκχωρεί τη Λυρική Σκηνή και την Εθνική Βιβλιοθήκη, συνεχίζοντας την πολιτική της παράδοσης της δημόσιας περιουσίας και τομέων πολιτισμού στο κεφάλαιο, όπως έγινε και με το Μέγαρο Μουσικής του ιδρύματος Λαμπράκη.

Το πόσο μεγάλη είναι η απάτη που επιχειρείται προκειμένου να ξεγελαστεί ο λαός του Λεκανοπεδίου αποδεικνύεται από το γεγονός ότι η συμφωνία κυβέρνησης - Ιδρύματος δεν έχει δοθεί στη δημοσιότητα και παραμένουν άγνωστοι οι όροι της συμφωνίας.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να ξεσηκωθούν, ο παλιός Ιππόδρομος και το Φαληρικό Δέλτα πρέπει να γίνουν χώρος πρασίνου και αναψυχής χωρίς να εκχωρηθεί ούτε ένα τετραγωνικό μέτρο σε ιδιώτες. Κανενός είδους ανάμειξη δεν πρέπει να έχουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι στη Λυρική Σκηνή και στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Ο εκσυγχρονισμός τους, η διαμόρφωση νέων υποδομών και οι χώροι που θα γίνουν πρέπει να είναι αποκλειστικά υπόθεση του κράτους. Η παντελής αδιαφορία που έως τώρα έχουν επιδείξει οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι συνειδητή, για να δικαιολογηθεί η παράδοση των χώρων στο κεφάλαιο».