Φθινόπωρο 1974. Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες που είχαν βγει από τις φυλακές και τις εξορίες, νυχθημερόν, αναζητούν «σπόρους» για τη δημιουργία των ΚΟΒ του νόμιμου πια ΚΚΕ. 1975, το 'πε και το τραγούδι «Στην Αθήνα, μέσ' στο κέντρο/ φύτρωσε καινούριο δέντρο/ πό'χει κόκκινα τα φύλλα/ και ολόγλυκα τα μήλα». Πάρα πολλά απ' αυτά ήταν της Αχτίδας Επιστημόνων - Καλλιτεχνών, μιας από τις μεγαλύτερες Αχτίδες της ΚΟΑ. Τόσο μεγάλη, που γύρω στα 1979 χωρίστηκε σε δύο πολυμελείς Αχτίδες. Των Επιστημόνων και των Διανοουμένων - Καλλιτεχνών.

Α ρχές της δεκαετίας του '90, πάρα πολλοί σύντροφοι και συντρόφισσες των δύο Αχτίδων, σύντροφοι ωραίοι, αγνοί, αληθινά ρομαντικοί, «αρπαγμένοι» από «σειρήνες» που διέδιδαν ότι «έβγαλε βρώμα η Ιστορία ότι ξοφλήσαμε», αποκόπηκαν από το «δέντρο» τους. Κι αυτό, σ' όσους δεν αποκόπηκαν, έδωσε μεγάλη λύπη.

Ε ίμαστε, πλέον, στο 2000, και προχτές το βράδυ στη «Σφεντόνα», ανάμεσα στις πάρα πολλές εκπλήξεις που μας επιφύλασσε η παρουσία επιστημόνων, συγγραφέων, καλλιτεχνών που ανήκαν ή ψήφιζαν άλλα κόμματα ή ήταν «άδηλοι» πολιτικά, ήταν και πολλοί παλιοί σύντροφοι. Σύντροφοι, που ξαναγύρισαν στις «ρίζες» τους. Στο «δέντρο» τους, για να ξανακαρπίσει ολόγλυκα «μήλα» για το λαό μας.

Α υτή ήταν, προχτές, η μεγάλη μας χαρά. Χαρά που μας έφερε ευλογημένα δάκρυα στα μάτια. Χαρά, που έκανε ένα σύντροφο σκηνοθέτη να αναφωνήσει «Είναι εδώ σύσσωμη η παλιά ΚΟΒ!». κι έναν εικαστικό να του ανταπαντά «Μήπως θαρρείς ότι δεν ήρθε σύσσωμη των εικαστικών; Ασε δε, πόσοι ηθοποιοί ήρθαν». Ο «σπόρος» ξανάπεσε κι όλοι μαζί οι άνθρωποι της επιστήμης, του πνεύματος και της τέχνης, οφείλουν, μπορούν, έχουν κι οι ίδιοι ανάγκη να το κάνουν να ξανακαρπίσει.