Associated Press

Τα 40 χρόνια κατοχής πρέπει να τερματιστούν, απαιτεί ο παλαιστινιακός λαός

Υπό αυτές τις συνθήκες, ο «Ρ», σε μια προσπάθεια να ενημερώσει πολύπλευρα τους αναγνώστες του για τις θέσεις των πολιτικών δυνάμεων της Παλαιστίνης, φιλοξενεί σχετικό άρθρο του Χάνα Αμίρεχ, μέλους του ΠΓ του Κόμματος του Παλαιστινιακού Λαού και της Εκτελεστικής Επιτροπής της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, όπου διατυπώνει απόψεις και προβληματισμούς για την επόμενη μέρα στο Παλαιστινιακό.

«Μετά τα τραγικά γεγονότα στη Λωρίδα της Γάζας, και την ολική κατάληψή της με στρατιωτικό πραξικόπημα από τη "Χαμάς", πιστεύουμε ότι είναι σημαντικό να επισημάνουμε τα παρακάτω σημεία:

1. Καταδικάζουμε το πραξικόπημα της "Χαμάς" που είχε ως συνέπεια το διαχωρισμό της Γάζας από τη Δυτική Οχθη. Η νέα αυτή κατάσταση σταδιακά θα ολοκληρώσει τα ισραηλινά σχέδια, που τέθηκαν σε εφαρμογή από το 1991, και είχαν ως στόχο να διχοτομήσουν τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη και να δημιουργήσουν δύο ξεχωριστές ενότητες, κάτι το οποίο υποσκάπτει την πολιτική και γεωγραφική ενότητα των κατεχόμενων παλαιστινιακών εδαφών.

2. Είναι εντελώς ξεκάθαρο, σήμερα, ότι οι αιματηρές εσωτερικές συγκρούσεις ήταν άμεσο ή έμμεσο αποτέλεσμα της μακρόχρονης ισραηλινής πολιτικής πολιορκίας, του αποκλεισμού, των απαλλοτριώσεων γης, του εποικισμού, κλπ. Της πολιτικής που οδήγησε σε αύξηση της φτώχειας και της ανεργίας, ενώ κατέστρεψε κάθε ευκαιρία εμπορικής συναλλαγής, αφού το Ισραήλ ως κατοχική δύναμη περιόρισε αυστηρότατα τις παλαιστινιακές κινήσεις εντός της Δυτικής Οχθης και από τη Δυτική Οχθη στη Λωρίδα της Γάζας.

3. Η διεθνής κοινότητα, κυρίως οι ΗΠΑ και η ΕΕ, ευθύνονται εξίσου για την περαιτέρω όξυνση της παλαιστινιακής απογοήτευσης και αγωνίας, καθώς επέβαλλαν πολιτικές κυρώσεις και οικονομικό αποκλεισμό στο λαό μας, από τις αρχές του 2006.

4. Παραδεχόμαστε επίσης την ύπαρξη διαφθοράς στην Παλαιστινιακή Αρχή, την ύπαρξη αναρχίας στον τομέα της ασφάλειας και τη μη λήψη μέτρων αντιμετώπισης της κατάστασης που συνέβαλε στη γενίκευση της έντασης και των εχθροπραξιών.

5. Ο τεράστιος διπολισμός της παλαιστινιακής κοινωνίας, με ευθύνη των "Φατάχ" και "Χαμάς", και η πολιτική και των δύο, πριν και μετά τη συμφωνία τηςΜέκκας (1), είτε διχοτομώντας είτε μονοπωλώντας την εξουσία μεταξύ τους, άνοιξαν το δρόμο στον αποκλεισμό όλων των πολιτικών δυνάμεων και της κοινωνίας των πολιτών από το να είναι πραγματικοί εταίροι. Ολα αυτά επηρέασαν ακόμη πιο αρνητικά την εσωτερική πολιτική σκηνή και ενέτειναν την εσωτερική διαμάχη.

Τι μπορούμε, λοιπόν, να πούμε τώρα, σε αυτή τη φάση, που είμαστε εξαιρετικά ανήσυχοι για 4 βασικά ζητήματα:

1. Την επίθεση κατά της νόμιμης Παλαιστινιακής Αρχής και τη στρατιωτική κατάληψη της Γάζας από τη «Χαμάς».

2. Τον ολικό διαχωρισμό της Λωρίδας της Γάζας από τη Δυτική Οχθη.

3. Την, ευρείας κλίμακας, ανθρωπιστική κρίση που θα προκύψει στη Γάζα αν το Ισραήλ υλοποιήσει τις απειλές του για περικοπή όλων των ζωτικών υπηρεσιών και προμηθειών.

4. Την, διαμορφωθείσα υπό τον έλεγχο της "Χαμάς", κατάσταση όσον αφορά την κοσμική κοινωνία των πολιτών καθώς και τις πολιτικές και ατομικές ελευθερίες, όπως και τα δικαιώματα των γυναικών... κλπ., λαμβάνοντας υπόψη ορισμένες διακηρύξεις ηγετικών στελεχών της "Χαμάς" ότι θα προχωρήσουν σε ίδρυση Ισλαμικής Αρχής στη Γάζα.

Αν υπάρχει ένα μάθημα που μπορούμε να πάρουμε από όσα συνέβησαν στη Λωρίδα της Γάζας είναι το εξής: Το να επιβάλεις σε έναν ολόκληρο πληθυσμό, διά μέσου αποκλεισμού, λιμοκτονία και δίψα, δεν οδηγεί σε αλλαγή συνειδήσεων και δεν εξασθενεί πολιτικά ή ιδεολογικά κινήματα. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Μετά από ενάμισι χρόνο διεθνούς αποκλεισμού της Παλαιστινιακής Αρχής, η "Χαμάς" έγινε ισχυρότερη και η πολιτική του αποκλεισμού απέτυχε. Η αμερικανική λογική, σύμφωνα με την οποία μπορεί να ανατραπεί μια εκλεγμένη κυβέρνηση ασκώντας εξωτερική πίεση στον πληθυσμό, είναι σαφές ότι απέτυχε ολοκληρωτικά.

Από την άλλη πλευρά, ήταν πολύ απερίσκεπτη η συμπεριφορά, ορισμένων στοιχείων της "Φατάχ" και της Παλαιστινιακής Αρχής, να στηριχτούν στην εξωτερική πίεση και να ακολουθήσουν κάποιες πολιτικές απόλυτα εξαρτημένες από την καλή θέληση των ΗΠΑ ή του Ισραήλ.

Η συνέχιση του αποκλεισμού από τις ΗΠΑ, την ΕΕ και το Ισραήλ, θα οδηγήσει μόνο σε περισσότερες καταστροφές. Η διεθνής κοινότητα οφείλει να αλλάξει κατεύθυνση και να μιλήσει με τη νόμιμη Παλαιστινιακή Αρχή και με μια νόμιμη κυβέρνηση, χωρίς να θέτει προαπαιτούμενα. Η διεθνής κοινότητα οφείλει στο εξής να στέκεται απέναντι στους Παλαιστινίους διά μέσου της νόμιμης κυβέρνησής τους και όχι διά μέσου προσωπικών επαφών, όπως γινόταν μέχρι σήμερα με το λεγόμενο "προσωρινό Διεθνή Μηχανισμό".

Η διεθνής κοινότητα οφείλει να βοηθήσει την παλαιστινιακή κυβέρνηση να σταθεί απέναντι στο λαό της και στη Δυτική Οχθη και στη Λωρίδα της Γάζας και όχι να προσπαθεί να υποσκελίσει την κυβέρνηση, είτε θέτοντας όρους είτε δίνοντας οδηγίες. Μόνο παραχωρώντας στην παλαιστινιακή κυβέρνηση και τον Πρόεδρο Αμπάς την πλήρη ευθύνη του λαού του, της πολιτικής, οικονομικής κατάστασης και της κατάστασης στην ασφάλεια, χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις, θα μπορέσει να επιτευχθεί μια πρόοδος και να επανέλθει το πρότερο στάτους κβο στη Λωρίδα της Γάζας.

Η δήθεν πολιτική υποστήριξης του Προέδρου Αμπάς θα πρέπει να βασίζεται σε μια ρεαλιστική πολιτική προσέγγιση και σε ουσιαστικά βήματα προς μια μόνιμη λύση του Παλαιστινιακού Ζητήματος, και όχι μόνο στην παροχή οικονομικής βοήθειας και στην άρση ορισμένων σημείων ελέγχου στη Δ. Οχθη.

Προκαταρκτικά βήματα σε αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να είναι μια ολική και αμοιβαία εκεχειρία, η πλήρης απόσυρση των ισραηλινών δυνάμεων από τις παλαιστινιακές κατοικημένες περιοχές, η άρση όλων των στρατιωτικών σημείων ελέγχου, η μαζική απελευθέρωση κρατουμένων και η διάλυση των λεγόμενων παράνομων εποικισμών. Η λήψη αυτών των μέτρων θα μπορούσε να δημιουργήσει μια νέα ατμόσφαιρα και να δώσει ελπίδα στον παλαιστινιακό λαό, ότι ο δρόμος της πολιτικής επίλυσης δεν έχει κλείσει οριστικά.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

(1): Συμφωνία της Μέκκας: πρόκειται για τη συμφωνία που επιτεύχθηκε μεταξύ του Προέδρου Αμπάς («Φατάχ») και του πρωθυπουργού Χανίγια («Χαμάς»), στη Μέκκα της Σαουδικής Αραβίας το Φλεβάρη, και προέβλεπε τη σύσταση κυβέρνησης εθνικής ενότητας με διανομή των διαφιλονικούμενων υπουργείων σε, κοινά αποδεκτές, προσωπικότητες, έτσι ώστε να ξεπεραστεί η εσωτερική ένταση.

(2): Αραβική Ειρηνευτική Πρωτοβουλία: πρόκειται ουσιαστικά για επαναδιατύπωση της συνολικής ειρηνευτικής πρότασης της Σαουδικής Αραβίας που είχε υιοθετηθεί και από τον Αραβικό Σύνδεσμο το 2002. Προτείνει εξομάλυνση των ισραηλινο-αραβικών σχέσεων ως αντάλλαγμα με την πλήρη και άνευ όρων απόσυρση των ισραηλινών δυνάμεων από το σύνολο των κατεχόμενων παλαιστινιακών εδαφών.