Του Αντρέα Πετρουλάκη από την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»

Δε μένει τίποτα άλλο πια από το να ανακοινωθεί τώρα και η σύσταση «Φορέα Διαχείρισης του ορεινού όγκου της Πάρνηθας». Με σημαίνοντα μέλη στη διοίκησή του όλους αυτούς που χρόνια τώρα προσπαθούν να περάσουν την άποψη ότι το δάσος μπορεί να υπάρχει μόνο αν οι αγροτοτουριστικές επιχειρήσεις τους αναλάβουν τη διαχείρισή του...

Να γίνει, λοιπόν. Για να χάσουμε κάθε επαφή με το βουνό που μας μεγάλωσε. Μπας κι απ' την έλλειψη συνειδητοποιήσουμε τι μας άρπαξαν...

Χτες το μεσημέρι: «Το οικόπεδό μου!» έλεγε ο ιδιοκτήτης. Και ξανά: «Το οικόπεδό μου!».

Κρατήθηκαν - με πολύ ζόρι - να μην τον λιντσάρουν οι πιτσιρικάδες. Την ώρα που αντί για οξυγόνο το βουνό ξέρναγε στάχτη, αυτός εξηγούσε - σ' ένα καφενείο στο κέντρο της Αθήνας - ότι είναι λογικό να μπαίνουν φωτιές αφού το κράτος δε βάζει τα «οικόπεδά» τους στο σχέδιο πόλης. «Πλήρωσα κανονικά εφορία, τι μου το κρατάει εκτός σχεδίου και μου λέει ότι είναι δάσος;» αναρωτιόταν αθώα αθώα. Κάποιος πήγε να του θυμίσει τη φράση του Δεκλερή «άπαξ δάσος, πάντα δάσος» για να εισπράξει την απάντηση: «Ποιος είναι αυτός; Ξέρει αυτός ότι εγώ έχω κανονικό συμβόλαιο αγοράς κι έχω πληρώσει κανονικά την εφορία;». Απτόητος ο ιδιοκτήτης! Να φταίει η ρίζα; «Ιδιώτης» με κείνη την παλιά σημασία του όρου...

Βράδυ Πέμπτης, στη γέφυρα της Βαρυμπόμπης: «Θα τα ξαναφυτέψουμε», έλεγε ο Κώστας. Κι ήξερε πως δε θα τα ξαναφυτέψουμε. Οπως κι ότι δε θα ξανανέβουμε στο βουνό μας. Δεν είμαστε πια οι άνθρωποι του βουνού μας. Μας νίκησαν οι άλλοι. Τι θα κάνουμε... κάποτε... άλλοτε, είναι μια άλλη ιστορία. Αλλά στο βουνό μας βόλτα, παρέα, κουβεντούλα, αφηγήσεις για κάποια Μυρτιά, ύπνο στο Μεγάλο Λιβάδι κάτω απ' τα αστέρια, θα περάσει καιρός για να ξαναβρεθούμε. Το βουνό μας είναι πια αυτωνών οικόπεδο. Μας νίκησαν και ήδη μαζεύουν ψήφους. Αυτοί ακριβώς που εξαγγέλλουν αναδάσωση και προστασία. Οι εχθροί του δάσους, οι φίλοι του ιδιοκτήτη. Οι εχθροί μας.

1977: Η Μαρία από τον Ορειβατικό Φυσιολατρικό Ομιλο Νίκαιας μας μάθαινε να περπατάμε στο βουνό, στην Πάρνηθα ήταν η εκπαίδευση. Ολο το μάθημα ήταν μια φράση: Να το σέβεσαι το βουνό.

1994: Ο Κώστας, από τον Ορειβατικό της Αθήνας, μας έλεγε πως το καλύτερο πεδίο άσκησης, ακόμα και για τις πιο ψηλές επιδιώξεις - «οχτάρης» ήδη αυτός - είναι η Πάρνηθα.

Ηταν... η Πάρνηθα.

Ασχετο: Οταν διαβάζεις να ζητούν «καλό κράτος» να ξέρεις πως είναι υποκριτές. Γιατί αυτό το καλό κράτος έβαλε τη φωτιά. Από το 1997 είναι καθαρό ότι και η Πάρνηθα θα γίνει κρανίου τόπος. Θυμάται κανείς ότι αυτό που κάηκε χτες, τότε σχεδιαζόταν να γίνει η νέα χωματερή; Κι ότι η λαϊκή πάλη που σταμάτησε τότε το έγκλημα, πήρε δύναμη από το ίδιο το μεγαλείο του δάσους; Ε, τώρα το δάσος δεν υπάρχει!

Ακου, λέει: «Δε μαθαίνει ο κρατικός μηχανισμός». Ισα ίσα, μαθαίνει και παραμαθαίνει. Αυτή είναι η δουλιά του: Να μετατρέπει τη γη σε κερδώα. Θέλει τέχνη να καις το δάσος και να πείθεις το πόπολο ότι φταίει το φαινόμενο του θερμοκηπίου!

Αλλο άσχετο: Και τι θα γινόταν δηλαδή αν είχαμε μπλακάουτ; Ε; Πότε είναι μεγαλύτερη η ζημιά; Από κάτι τέτοιες απαντήσεις κρίνονται αξιακά ζητήματα.

Παρασκευή, βράδυ, 2.30: Ξεκινάμε για κει που το βουνό είναι ακόμα ολόκληρο βουνό. Με τα δέντρα του και την ιστορία του.