Από την κινητοποίηση της περασμένης Τετάρτης έξω από το υπουργείο

Η κουβέντα ανήκει στον τορναδόρο Βασιλάκη Βασίλι, έναν απ' τους 220 περίπου εργάτες του «ΚΑΖΗΣ» (φτιάχνει λέβητες και αντλίες) στους οποίους η εργοδοσία χρωστά δεδουλευμένα που φτάνουν ακόμα και τα επτά μηνιάτικα!

«Δουλεύουμε σκληρά, δουλεύουμε καλά. Βγάζουμε την παραγωγή. Ο,τι ζητήσει ο προϊστάμενος από τη μεριά του αφεντικού το κάνουμε κι η παραγωγή φεύγει. Τις παραγγελίες τις στέλνει. Πού είναι τα λεφτά;...».

Ο συλλογισμός του εργάτη είναι απλός και λογικός. Οταν κάποιος δουλεύει, πρέπει και να αμείβεται. Ομως όταν πάνω απ' όλα μπαίνει το συμφέρον του κάθε επιχειρηματία, τότε νόμος γίνεται η διασφάλιση του μέγιστου γι' αυτόν πλούτου. Που σημαίνει ότι κάθε βιομήχανος θα κλείσει ή θα ανοίξει, θα εγκαταλείψει ή θα αναβαθμίσει μια παραγωγική μονάδα ανάλογα με το τι και πόσο τον ωφελεί.

Τα «λουκέτα» που μπαίνουν σε δεκάδες εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας τα τελευταία χρόνια, δεν μπαίνουν επειδή ο ελληνικός πληθυσμός σταμάτησε ξαφνικά να έχει ανάγκη από ρούχα. Μπαίνουν γιατί π.χ. ο Λαναράς βρήκε φτηνότερα εργατικά χέρια σε γειτονικές ή άλλες χώρες, άρα και περισσότερα κέρδη. Αντίστοιχα, ένας βιομήχανος μπορεί να πουλήσει μια επιχείρηση επειδή θέλει να επενδύσει τα κεφάλαιά του σε άλλον κλάδο, πιο κερδοφόρο σε μια δεδομένη περίοδο. Καμία σημασία δεν έχει γι' αυτόν αν θα μείνουν στο δρόμο εκατοντάδες εργάτες, αν θα μείνουν χωρίς ψωμί εκατοντάδες οικογένειες, τι αλλαγές θα κάνει ο νέος ιδιοκτήτης, τι συνέπειες θα έχουν αυτές για τους εργαζόμενους. Γιατί στη σημερινή κοινωνία ο σχεδιασμός και η ανάπτυξη της οικονομίας και της παραγωγής δε γίνονται με στόχο την ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων. Αλλά με μόνη επιδίωξη το θησαυρισμό των καπιταλιστών.

Ο Βαγγέλης Ρηγάτος, που συνταξιοδοτήθηκε πρόσφατα μετά από δεκάδες χρόνια δουλιάς στην «ΚΑΖΗΣ», εξηγεί στον «Ρ» ότι η ιστορία με τις καθυστερημένες πληρωμές «"τραβάει" 10-12 χρόνια. Τώρα χειροτερεύει. Μέχρι πέρυσι γινόταν για 2,5-3 μήνες, φέτος έχει ξεπεράσει τους 7». Κι ο Γιώργος Χούλης, που δουλεύει στην «ΚΑΖΗΣ» από το 1972, συμπληρώνει: «Ο κόσμος δεν μπορεί να περάσει χωρίς να παίρνει λεφτά. Παίρνουμε σταδιακά. Μπορεί σήμερα να πάρεις 200, αύριο να μην πάρεις τίποτα, μεθαύριο 150, δε γίνεται όμως έτσι. Πώς να γίνει;...».

Τίποτα απ' ό,τι επηρεάζει τη ζωή των εργατών δεν καθορίζεται με βάση τις ανάγκες τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Γιώργος αμείβεται με 1.000 ευρώ, μετά από 35 χρόνια δουλιάς! Οταν σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, για την κάλυψη των στοιχειωδών αναγκών χρειάζονται τουλάχιστον 1.200-1.300 ευρώ το μήνα...

Μάλιστα, ο Καζής έχει δηλώσει ότι θέλει να πουλήσει την έδρα στο Κρυονέρι και να μεταφερθεί «συρρικνωμένα» στα Οινόφυτα, εκεί όπου σήμερα λειτουργεί το χυτήριο. Μιλά για «συρρίκνωση» για να μη χρησιμοποιήσει ευθέως τη λέξη απόλυση. Αλλωστε, οι θέσεις που μένουν κενές λόγω συνταξιοδότησης δεν καλύπτονται. Οπως έγινε με τη θέση του Βαγγέλη, στο τμήμα συντήρησης. Παλιότερα οι εργαζόμενοι μόνο στο εργοστάσιο του Κρυονερίου ήταν 250, σήμερα φτάνουν μόλις τους 120-130.

Την περασμένη Τετάρτη οι εργαζόμενοι προχώρησαν σε απεργία και κινητοποίηση έξω από το υπουργείο Απασχόλησης, ζητώντας να πάρουν τα λεφτά τους εδώ και τώρα. Το μόνο που βρήκε να πει η ηγεσία του υπουργείου ήταν πως θα καλέσει την εργοδοσία σε τριμερή συνάντηση και μάλιστα ενδιαφέρθηκε να μάθει... πόσοι εργαζόμενοι είναι πάνω από 50 χρονών. Γιατί άραγε;

Η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως έκανε και η προηγούμενη του ΠΑΣΟΚ, ούτε μπορεί ούτε και θέλει βέβαια να κάνει κάτι περισσότερο από το να στήσει «διαλόγους» με την εργοδοσία (σαν κι αυτούς που δίνουν στους εργάτες αυξήσεις - κοροϊδία των 77 λεπτών) και να μοιράζει ψίχουλα (όπως τα προγράμματα μερικής απασχόλησης και το Ταμείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης) εμπαίζοντας τους εργάτες.

Γι' αυτό και οι εργάτες δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο να εμπιστευτούν εκείνους που με την πολιτική τους αποθρασύνουν την εργοδοσία. Σ' εκείνους που μοιράζουν επιδοτήσεις σε όσους πετάνε συναδέλφους τους στο δρόμο. Σ' εκείνους που όταν ξεμπροστιάζονται, δηλώνουν «δεν μπορώ να παρέμβω, είναι ιδιωτική επιχείρηση».

Μονόδρομος για τους εργάτες είναι η συσπείρωση στο σωματείο τους, η αγωνιστική επαγρύπνηση και η ενωμένη δράση τους, με στόχο όχι μόνο να πάρουν όσα σήμερα τους χρωστά ο εργοδότης. Αλλά να περιφρουρήσουν και να διευρύνουν τα δικαιώματά τους, σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Δυναμώνοντας το συντονισμένο ταξικό αγώνα με όλη την εργατική τάξη, κόντρα στην πολιτική που υπονομεύει τη ζωή τους. Και βέβαια στις εκλογές που πλησιάζουν, πρέπει όχι μόνο να αποδυναμώσουν τα κόμματα που στηρίζουν τους εκμεταλλευτές τους. Αλλά και να δυναμώσουν το μόνο αντίπαλο των αντιπάλων τους, το ΚΚΕ.