Για τους φορείς που αντιμετωπίζουν από ταξική σκοπιά το ζήτημα της Τέχνης, αλλά και για το ΚΚΕ, η Τέχνη, άρα και ο κινηματογράφος, δεν είναι και δεν πρέπει να γίνει εμπορικό προϊόν. Πολύ περισσότερο αποτελεί τουλάχιστον αφέλεια να νομίσει κάποιος πως η «αγορά» μπορεί να «αντέξει» την «εξίσωση» «βιομηχανικό πολιτιστικό προϊόν»... χωρίς να τη «λύσει» προς όφελος του πρώτου όρου. Οι χρηματοδοτήσεις πρέπει να αφορούν αποκλειστικά τις εγχώριες παραγωγές που κινούνται έξω από τα μονοπωλιακά και πολυεθνικά κυκλώματα. Είναι αυταπάτη ότι η κρατική στήριξη του κεφαλαίου της οπτικοακουστικής παραγωγής θα συμβάλει στην ανάπτυξη της εθνικής κινηματογραφίας προς όφελος δημιουργών, εργαζομένων σε αυτήν και λαού.