Πήρα τη βάρκα, ψάρεψα από τα λιγοστεμένα πέλαγα, κολύμπησα λίγο, αναθάρρεψα. Με την υπομονή της καθετής κι εκείνο το «τσικ-τσικ» του ψαριού στην άκρη της χορδής, χτίζω 25 χρόνια τώρα τις αποδράσεις μου από τον αστικό ιστό που ρουφάει δρακουλιάρικα κάθε σχέση του ανθρώπου με τη φύση.

Οι περισσότεροι, όπως έκανε παλιά ο πατέρας μου, θα τσιτσιρίζονταν στα τσιμέντα φτάνει να μπορέσουν τα γυναικόπαιδα να λουστούνε καλοκαίρι... Ομως, στένεψε ο παράδεισος στα όρια μιας ανάγκης. Τα φράγκα, τα ευρώπουλα δε φτάνουν ούτε για τα χρειώδη. Μόνο η μετακίνηση, βάλε ύπνο και φαΐ και μισό παγωτό για το παιδί παραπάνω, άσε καλύτερα ν' αναβληθεί το live your myth για του χρόνου.

Αγκομαχητό αυτός ο μύθος. Με σφιγμένες ζέστες, λειψυδρία, οικιακά τιμολόγια σκέτη πυρκαγιά και κάτι παροχές που ζεματάνε την αξιοπρέπεια, όσο κι η ντροπή της αναγκαστικής ανεργίας.

Γύρισα θαρρείς σε στρατόπεδο συγκέντρωσης υποχρεωτικώς θεατών των «μύθων». Ποιο μουλάρι κάνει διακοπές; Ποιο γαϊδούρι ελκύεται από τις τηλεοπτικές θάλασσες; Ποιος πολίτης αισθάνεται πολίτης όταν τηλεφωνάει στα πρωινάδικα της TV για να του κληρώσει δωρεάν τετραήμερο στη Λέρο και τριήμερο στα Χανιά; Ντράπηκα, μωρέ σύντροφοι που λίγο ξεκουράστηκα, που άφησα το δικαίωμα το ...κληρωθέν σ' έναν από κάθε δύο, αυτού του ευλογημένου τόπου, εργαζόμενους. Σαν ηθικός τζαμπατζής - φονιάς του μύθου των άλλων νιώθεις, λες και η κυρίαρχη πολιτική σού δίνει πενθήμερη σαν κι αυτή που χορηγείται σε ήσυχους ισοβίτες... Υπερβολή; Μπορεί. Ποιος όμως τολμάει να την κρίνει με αυστηρότερα κριτήρια απ' αυτά που ανέχεται για να πουλάνε τη χώρα οι πολυεθνικές με τιμολόγιο «μύθου»;

Μπούρδες οι μύθοι. Φτιάχνονται με ξεφτιλισμένα όνειρα σαν ταξίδια σε εξομοιωτή ευτυχίας. Με πενήντα κι εκατό μεροκάματα το χρόνο δεν μπορείς να ονειρευτείς. Μπορείς να μισήσεις όμως. Λάθος στόχος ο εργάτης από το Λίβερπουλ. Πετυχημένος στόχος το αφεντικό που σε βάζει στη στατιστική κι ύστερα φτιάχνει κι ένα ταμείο για ...τη συνοχή να σου πουλάει το δικαίωμα των διακοπών σαν καθρεφτάκια σε ιθαγενείς αυγή του 21ου αιώνα.