Στο φοιτητικό κίνημα έδωσαν ένα «αριστερό» και «υπερεπαναστατικό» άλλοθι στην τακτική του ΠΑΣΟΚ, που επεδίωκε πολλαπλούς στόχους: αντικυβερνητική διαμαρτυρία, απόκρυψη της δικής του ουσιαστικής στρατηγικής σύμπλευσης, ανασχετική παρέμβαση σε μια πραγματική αναζωογόνηση του φοιτητικού κινήματος. Επί της ουσίας συγκροτήθηκε ένα «ενιαίο μέτωπο» με τα εξής χαρακτηριστικά:

- Επεξεργασμένη αντιπαράθεση με την τακτική του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στο φοιτητικό και πανεπιστημιακό κίνημα και την προσπάθειά τους οι κινητοποιήσεις να δένονται σε στόχους διεκδίκησης μιας παιδείας των λαϊκών αναγκών και δικαιωμάτων. Στόχος να εμφανίσουν τις δυνάμεις της ΚΝΕ απομονωμένες, ότι δεν ενδιαφέρονταν για τους αγώνες, ότι επεδίωκαν στενά «κομματικά» οφέλη.

- Πρόταξη ως μορφής πάλης της κατάληψης και επικέντρωση σε εμφανείς αιχμές των νομοσχεδίων, αφήνοντας στο απυρόβλητο την ουσία της κυβερνητικής πολιτικής δημιουργώντας αυταπάτες για εύκολες και γρήγορες νίκες, μεθοδεύοντας νέες εκφυλιστικές δομές του φοιτητικού κινήματος.

- Υποκριτική γραμμή «παραμερισμού διαφορών για το καλό του κινήματος», που συγκάλυπτε τη συγκυριακή σύμπτωση ετερόκλητων επιδιώξεων. Το ΠΑΣΟΚ επιδίωξε τη διαμόρφωση ανέξοδου αγωνιστικού προφίλ στα πλαίσια της αντιπολιτευτικής του τακτικής. Ο ΣΥΝ προσπάθησε να προωθήσει την οπορτουνιστική τακτική της «ενότητας της αριστεράς» στα πανεπιστήμια. Τα ΕΑΑΚ και κάποιες αναρχοαυτόνομες ομάδες την αναζωογόνηση των δυνάμεών τους και την αντιμετώπιση της πίεσης που τους ασκεί η δράση της ΚΝΕ.

Η τακτική αυτή επαναλήφθηκε στους εκπαιδευτικούς με τη σύναψη κεντροαριστερής, αντιδεξιάς συνεργασίας ανάμεσα στις παρατάξεις («Παρεμβάσεις») που συμμετέχουν ΝΑΡ και «Συσπειρώσεις» (μαζί και άλλες «αριστερίστικες» ομάδες π.χ. «ΜΛ-ΚΚΕ») στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια Εκπαίδευση μαζί με την ΠΑΣΚ (ΠΑΣΟΚ) και τη «Συνεργασία» (ΣΥΝ). Ουσιαστικά αυτές οι δυνάμεις συναίνεσαν στην - κατ? απαίτηση του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ - διαμόρφωση ενός διεκδικητικού πλαισίου που δε θίγει βασικές πλευρές των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ετσι στα πλαίσια που ψηφίστηκαν σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ δε γίνεται καμία αναφορά στο ζήτημα της αποκέντρωσης, προτείνουν προαιρετικότητα και όχι την κατάργηση της ευέλικτης ζώνης, δε βάζουν πουθενά το ζήτημα της κατάργησης του ανισότιμου σχολικού δικτύου Γενικής - Επαγγελματικής εκπαίδευσης, δε θέτουν το ζήτημα κατάργησης της ιδιωτικής εκπαίδευσης ενώ δεν ασχολούνται καθόλου με το αντιδραστικό αντιεπιστημονικό περιεχόμενο των νέων βιβλίων στα δημοτικά και στα Γυμνάσια. Ουσιαστικά το πλαίσιό τους αποτελείται από αιτήματα που είναι ενσωματώσιμα στα πλαίσια του σχολείου που διαμορφώνεται αυτή τη στιγμή με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ - ΟΟΣΑ - βιομηχάνων (όπως π.χ. το αίτημα για αύξηση των δαπανών στο 5% του ΑΕΠ) το σκεπτικό τους αποπροσανατολίζει από τις πραγματικές αιτίες των οξυμένων προβλημάτων της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών αποκρύπτοντας τόσο τις κατευθύνσεις της ΕΕ για την παιδεία όσο και την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, την οποία συνεχίζει η κυβέρνηση της ΝΔ. Η στήριξη των αριστεριστών στους ελιγμούς τόσο του ΠΑΣΟΚ, που επιδίωξε σε προεκλογική περίοδο να αξιοποιήσει τις κινητοποιήσεις για να κερδίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ, όσο και του ΣΥΝ που στόχευαν στην ανανέωση του ψευτο-αγωνιστικού του «προφίλ», είναι ακόμα πιο αποκαλυπτική στις Γενικές Συνελεύσεις των Συλλόγων και των ΕΛΜΕ. Εκεί ενώ μπορούσαν να βάζουν ένα πιο προωθημένο πλαίσιο πάλης όχι μόνο δεν είχαν τέτοια κατεύθυνση αλλά επιτέθηκαν και στην προσπάθεια που έκαναν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ να ζυμώσουν και να βάλουν για ψήφιση ένα ολοκληρωμένο και συνεκτικό πλαίσιο αιτημάτων που να στρέφεται με σαφήνεια ενάντια στην πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην εκπαίδευση.⁵⁶

Η επίθεση στις ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό-εργατικό κίνημα και το ΠΑΜΕ αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της τακτικής των αριστερίστικων ομάδων στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Είναι χαρακτηριστική η εκτίμησή τους ότι το ΠΑΜΕ αποτελεί «αποτυχημένη λογική»⁵⁷ και ότι «διαλέγει το δρόμο της απομόνωσης?, αντιμετωπίζει τις κινητοποιήσεις μόνο ως μοχλό πολιτικής καταγραφής και εκλογικής ενίσχυσης, προβάλλοντας τη λογική ότι σήμερα κανένας αγώνας δεν μπορεί να νικήσει, οδηγεί στην ηττοπάθεια τους εργαζόμενους, ενώ σε ομοσπονδίες που συμμετέχουν σε αυτό υπογράφουν συμβάσεις στα ίδια επίπεδα με τη ΓΣΕΕ.»⁵⁸

Η αντιπαράθεση όμως με το ΠΑΜΕ και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα παίρνει αρκετές φορές χαρακτήρα προβοκάτσιας:

«Το μεροκάματο αυτό υπογράφεται για πέντε ημέρες την εβδομάδα και αν το διαιρέσουμε δια έξι, όπως πρέπει μετά το πενθήμερο, τότε θα δούμε ότι το μεροκάματο της σύμβασης των Οικοδόμων βρίσκεται πολύ κοντά στη Σύμβαση που υπογράφει η ΓΣΕΕ: 0,77 λεπτά αύξηση η ΓΣΕΕ, 1,9 ευρώ η Ομοσπονδία Οικοδόμων»⁵⁹.

Στο στόχαστρο της επίθεσης των στελεχών του ΝΑΡ, μπαίνει η Ομοσπονδία Οικοδόμων - από τις λίγες ταξικές πανελλαδικά - που προσπάθησε μετά από πολύμηνους αγώνες να «σπάσει» τη συλλογική σύμβαση που επέβαλε ο εργοδοτικός συνδικαλισμός της ΓΣΕΕ. Γίνονται επικριτές του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος κατασκευάζοντας συνειρμούς ταύτισής του με το συμβιβασμένο συνδικαλισμό παραβλέποντας την επίδραση που έχει στην αποτελεσματικότητα των αγώνων ο γενικότερος αρνητικός συσχετισμός δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα, λόγω κυριαρχίας των συμβιβαστικών και εργοδοτικών δυνάμεων (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - Αυτόνομη Παρέμβαση). Με αυτό τον τρόπο δίνουν τροφή στην προσπάθεια του εργοδοτικού συνδικαλισμού να αποκρούσει την αντιπαράθεση που κάνουν οι ταξικές δυνάμεις.

Η επιλογή αντιπαράθεσης με το ΠΑΜΕ ουσιαστικά ρίχνει νερό στο μύλο του εργοδοτικού συνδικαλισμού. Αλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι αυτές οι δυνάμεις έχουν επιλέξει στις ταξικές ομοσπονδίες και τα συνδικάτα να παίζουν το κύριο ρόλο της αντιπολίτευσης. Το χτύπημα από τα «αριστερά» του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος είναι βασικό χαρακτηριστικό του αριστερισμού και πολύ χρήσιμο για τον εργοδοτικό συνδικαλισμό.

Τα παραπάνω παραδείγματα αποδεικνύουν ότι η «ανίερη συμμαχία» αυτών των δυνάμεων με δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και του δεξιού οπορτουνισμού δεν έχει τυχαίο ή συγκυριακό χαρακτήρα αλλά είναι βασικό στοιχείο της τακτικής τους στο συνδικαλιστικό κίνημα.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Το άρθρο αναδημοσιεύεται απο την Κομμουνιστική Επιθεώρηση, τεύχος 1 2007

Σημειώσεις:

56. Για περισσότερα στοιχεία βλέπε άρθρα: Κυριάκου Ιωαννίδη, «Κλιμακώνουμε για την νίκη» («Κυριακάτικος Ριζοσπάστης» 1.10.2006) και Σάββα Σάββα, «Ανάγκη η συνέχιση και αναπροσανατολισμός» («Κυριακάτικος Ριζοσπάστης» 22.10.2006).

57. Πολιτική Απόφαση 2ου Συνεδρίου του ?ΝΑΡ?, κεφάλαιο: «Για μια μαχητική εργατική αντιπολίτευση».

58. Ανακοίνωση «Παρεμβάσεων - συσπειρώσεων και εργατικών σχημάτων» για την Πρωτομαγιά 2006.

59. Αρθρο Δημήτρη Κάβουρα, «ΠΡΙΝ», 11.06.2006.