Οσο πλησιάζει η ώρα της κάλπης τόσο και η προσπάθεια χειραγώγησης των λαϊκών συνειδήσεων θα γίνεται πιο έντονη. Οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του συστήματος, με εμπροσθοφυλακή τα μέσα ενημέρωσης που προωθούν την κυριαρχία των λεγόμενων κομμάτων εξουσίας και στηρίζουν το δικομματισμό, προβάλλοντας και ως εναλλακτικό σενάριο το διπολικό σύστημα διακυβέρνησης, αναζητούν τρόπους να στρέψουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, την αγανάκτηση, την οργή, εφόσον δεν μπορούν να τις καταστείλουν, σε όσο το δυνατόν πιο ακίνδυνες ατραπούς.

Στα πλαίσια αυτά αναπτύσσεται και όλη η φιλολογία περί «αποχής», ή «λευκής» και «άκυρης ψήφου» και όπου αυτό δεν περπατάει προσπαθούν να ελέγξουν την ψήφο καλλιεργώντας την άχρωμη και άοσμη αντίληψη περί ψήφου στα «μικρά κόμματα». Η άρχουσα τάξη χρειάζεται και μικρά κόμματα ως αναχώματα, αρκεί η πολιτική τους να μην αντιστρατεύεται ουσιαστικά το σύστημα, όπως, π.χ., το ΛΑ.Ο.Σ., που στο πρόγραμμά του μιλά για συμβολή σε κυβέρνηση συνεργασίας, αλλά και τον ΣΥΝ, που λέει πως δε θα συνεργαστεί, την ίδια ώρα που προβάλλει την αναγκαιότητα μη αυτοδύναμης κυβέρνησης.

Πρώτα απ' όλα, μέσω αυτών των τακτικών επιδιώκουν να παρέμβουν στο κριτήριο της λαϊκής ψήφου προβάλλοντας τάχα το πώς μπορούν να εκφραστούν η διαμαρτυρία και η δυσαρέσκεια. Σε πρώτο επίπεδο τροφοδοτούν την αδιαφορία, την απάθεια προτρέποντας για αποχή. Αυτό πατά στο έδαφος της κυρίαρχης πολιτικής που στόχο έχει τον εγκλωβισμό των λαϊκών μαζών στην πολιτική των κομμάτων της πλουτοκρατίας και στα αδιέξοδα που παράγει το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα. Γιατί η αποχή καθόλου δεν επηρεάζει το εκλογικό αποτέλεσμα, ως προς το εκλογικό ποσοστό των κομμάτων. Δεν τους κόβει δύναμη, και γι' αυτό τα κόμματα εξουσίας θα ήθελαν πολύ η ψήφος διαμαρτυρίας να εκφράζεται με αποχή.

Η υπόθεση της «λευκής» και της «άκυρης» ψήφου δεν είναι κάτι που εμφανίζεται για πρώτη φορά, ωστόσο στις εκλογές αυτές επειδή ακριβώς η λαϊκή δυσαρέσκεια τείνει να υπερβεί τα εσκαμμένα, επειδή ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων εκφράζουν την πεποίθηση ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συμπλέουν στρατηγικά, ή όπως λένε στη λαϊκή γλώσσα είναι «ίδια», δυσκολεύοντας το δικομματικό σύστημα διακυβέρνησης, γίνεται μια μεθοδική προσπάθεια να αναδειχτούν και να «πολιτικοποιηθούν» στην κατεύθυνση της αναπαραγωγής της σημερινής κυρίαρχης πολιτικής. Επίσης, η «λευκή» και «άκυρη» ψήφος δεν επηρεάζει το ποσοστό των κομμάτων. Γιατί δεν την καρπώνεται κανένα κόμμα. Ετσι, τα κόμματα εξουσίας ουδόλως ανησυχούν αν η ψήφος δυσαρέσκειας εκφραστεί με λευκό ή άκυρο.

Καλλιεργούνται, λοιπόν, αντιλήψεις, όπως ότι το «λευκό», το «άκυρο» ή και η αποχή από την εκλογική διαδικασία αποτελούν ριζοσπαστική πολιτική στάση. Κανείς, βέβαια, απ' όλους αυτούς τους κήρυκες της απάθειας δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει τι είδους ριζοσπαστικοποίηση είναι το να μπαίνει κάποιος στο καβούκι του και να αποδέχεται την κακή του μοίρα και ποιον τρομάζει με μια τέτοια συμπεριφορά.

Προφανώς και η προτροπή δεν απευθύνεται προς την πλουτοκρατία, τους εκπροσώπους της και τα όργανά της, αυτοί συμμετέχουν και καθόλου «λευκή» πολιτική δεν εφαρμόζουν, αντίθετα ωθούν προς τη στάση αυτή, ακριβώς εκείνες τις δυνάμεις, τις λαϊκές δυνάμεις, εργαζόμενους και νεολαία, που με την ενεργοποίησή τους, με την ψήφο τους στο ΚΚΕ, μπορούν να δώσουν τη διαφορά, να προκαλέσουν ρήγμα στο πολιτικό σύστημα που παράγει αντιλαϊκές πολιτικές, να προκαλέσουν πολιτική αστάθεια στη σταθερότητα των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που επί δεκαετίες πλήττουν σταθερά τα δικαιώματα των εργαζομένων και ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων υπέρ των πολιτικών που υπαγορεύει το ντόπιο και το πολυεθνικό μεγάλο κεφάλαιο, ώστε ν' ανοίξουν νέοι ορίζοντες για την αντιμετώπιση των προβλημάτων τους, να φανεί μια άλλη προοπτική, υπέρ του λαού και του τόπου.

Πέρα βέβαια από την πολιτική αντιμετώπιση των αντιλήψεων περί «λευκής» και «άκυρης» ψήφου, υπάρχουν και καθαρά «τεχνικά» ζητήματα που αποδεικνύουν ότι μια τέτοια στάση ενισχύει το δικομματισμό. Εξάλλου, ποτέ, καμία κυβέρνηση, καμία πολιτική δεν ανατράπηκε με τέτοιες συμπεριφορές. Αντίθετα, ενισχύονται και με ακόμα πιο επιθετικό τρόπο προχωράνε στην εφαρμογή των σχεδίων τους. Οπως είναι γνωστό, ούτε «λευκές» ούτε «άκυρες» έδρες υπάρχουν στη Βουλή, πολύ περισσότερο δεν υπάρχουν «λευκές» και «άκυρες» κυβερνήσεις και κυβερνητικές πολιτικές. Τέτοιες συμπεριφορές οδηγούν σε καταστάσεις, όπως στις ΗΠΑ, όπου ο Πρόεδρος εκλέγεται από μια λαϊκή μειοψηφία αυτών που συμμετέχουν στις εκλογικές διαδικασίες και παρ' όλα αυτά ούτε στο ελάχιστο δεν εμποδίζεται στο να κυβερνήσει.

Το άλλο κεφάλαιο αυτής της επιχείρησης χειραγώγησης της λαϊκής ψήφου είναι αυτό που αφορά στις διάφορες προτροπές περί «ψήφου στα μικρά κόμματα», που εμφανίζεται ως ένα είδος πολιτικής «φιλανθρωπίας». Δεν είναι τυχαίο ότι από τα ίδια κέντρα που εκπορεύεται η προπαγάνδα με τα ψευτοδιλήμματα περί «ακυβερνησίας», διαδίδεται και αυτή η προτροπή, η οποία βέβαια εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι υπονομεύει την αυτοδυναμία των «μεγάλων». Δεν είναι όμως έτσι. Είναι φανερό ότι ετοιμάζουν και τις εναλλακτικές λύσεις στο σύστημα διακυβέρνησης. Γιατί ο δικομματισμός, με την έννοια της εξυπηρέτησης των συγκεκριμένων ταξικών συμφερόντων και του εγκλωβισμού του λαού, μπορεί άνετα να αντικατασταθεί από ένα είδος διπολισμού, μεταξύ κεντροδεξιάς και κεντροαριστερές. Αυτό που χρειάζεται είναι να υπάρχουν στην εφεδρεία οι συμπληρωματικές δυνάμεις. Τέτοιες είναι από τη μια ο ΣΥΝ ή ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει μείωση του δικομματισμού, ήττα της κυβέρνησης, όχι αυτοδύναμη κυβέρνηση, αυτή είναι η εκλογική του φορεσιά, και από την άλλη ο ΛΑ.Ο.Σ., που στο πρόγραμμά του μιλά για συμβολή σε κυβέρνηση αν δεν υπάρξει αυτοδυναμία.

Το «ψήφος στα μικρά κόμματα» χωράει άνετα στις στρατηγικές επιδιώξεις της άρχουσας τάξης. Είναι ανάχωμα με στόχο να εμποδίσει τη ριζοσπαστικοποίηση του λαού, τη στροφή προς το ΚΚΕ. Ταυτόχρονα είναι χρυσή εφεδρεία για τα εναλλακτικά σχέδια διακυβέρνησης. Εξάλλου και η διεθνής εμπειρία έχει δείξει ότι αντιλαϊκές πολιτικές μπορούν να υπάρχουν και από κυβερνήσεις με «αριστερά» δεκανίκια (Ιταλία, Γαλλία, κλπ.) και πολύ περισσότερο από κυβερνήσεις δικομματικής συνεργασίας (Γερμανία).

Η διάκριση λοιπόν σε «μικρά» ή «μεγάλα» κόμματα δεν μπορεί να αποτελεί κριτήριο ψήφου. Το θέμα είναι η πολιτική τους και σε ποιους σχεδιασμούς της άρχουσας τάξης μπορούν αυτά τα κόμματα να ενταχθούν. Το ζητούμενο είναι ενεργός ψήφος ενάντια στο δικομματισμό και στις παραφυάδες του, ενάντια στην πολιτική που εκπροσωπούν. Ο λαός πρέπει έμπρακτα, ενεργά και ηχηρά να τιμωρήσει τα κόμματα αυτά που τον έχουν σε μια κατάσταση διαρκούς τιμωρίας και κοροϊδίας. Να δώσουν δύναμη στο ΚΚΕ που θα έχει άμεσο αντίκρισμα σε δύναμη του λαϊκού κινήματος, σε δύναμη της συσπείρωσης και συμπαράταξης των ριζοσπαστικών λαϊκών δυνάμεων.