Με την ψευδοροφή που θα προστεθεί ...το ανήλιαγο «κλουβί» θα είναι έτοιμο

Παράλληλα, αποφασίστηκαν σειρά ενεργειών για την ενημέρωση των κομμάτων και του κόσμου πάνω στην απόφαση της κυβέρνησης να «τσουβαλιάσει» κυριολεκτικά τους εργαζόμενους του ΥΠΠΟ αλλά και του υπουργείου Τουριστικής Ανάπτυξης (με το οποίο θα ...«συγκατοικήσουν») σε ένα κτίριο τουλάχιστον 40 ετών, το οποίο, όπως έχουν τεκμηριώσει οι εργαζόμενοι μετά από επιστημονική συνδρομή, δεν πληροί καμία προϋπόθεση ασφάλειας κοινού και εργαζομένων, ενώ θα οξύνει το ήδη βεβαρημένο κυκλοφοριακό πρόβλημα της περιοχής.

Οι εργαζόμενοι απαιτούν επίσης εδώ και καιρό να δοθούν από την Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου όλες οι συμβάσεις με την ανάδοχο κοινοπραξία, προκειμένου να έρθουν στο φως και σε γνώση των εργαζομένων όλες οι κατασκευαστικές και οικονομικές υποχρεώσεις. «Κάτι τέτοιο έως σήμερα δεν έχει συμβεί, εντείνοντας τα ερωτηματικά και τη δυσπιστία των εργαζομένων για το τι πραγματικά συμβαίνει πίσω από τις διακηρύξεις περί αποκέντρωσης», σημειώνεται σε σχετική ανακοίνωση του Ενιαίου Συλλόγου.

Προσθέτουν πως έχει περάσει ένας μήνας από την υποβολή πολυσέλιδης καταγγελίας στην Πολεοδομία Πειραιώς κι όμως οι εργασίες στο κτίριο συνεχίζονται κανονικά, γεγονός που «δημιουργεί ερωτηματικά, δεδομένου ότι η αρχική οικοδομική άδεια χρειάστηκε ήδη να αναθεωρηθεί και τις τελευταίες μέρες να συμπληρωθεί από την κατασκευάστρια εταιρεία», θέτοντας ζητήματα προχειρότητας και υψηλού κόστους της κατασκευής.

Οι εργαζόμενοι σημειώνουν επίσης πως η ηγεσία του ΥΠΠΟ δεν έχει ξεκαθαρίσει τι θα γίνει με το ιστορικό κτίριο της οδού Μπουμπουλίνας (σημερινής έδρας του ΥΠΠΟ) ούτε με τα ιδιόκτητα κτίρια του ΥΠΠΟ στην Πλάκα, τα οποία, θυμίζουμε, ο υπουργός Πολιτισμού, Γ. Βουλγαράκης, έχει χαρακτηρίσει ...οικονομικά «βαρίδια».

Μαρτσέλο Μαστρογιάνι και Ζαν Μορό στην ταινία «Η νύχτα»

Συγκαταλέγεται στους πρωτοπόρους του σύγχρονου κινηματογράφου και στη γενιά των κινηματογραφιστών που χρησιμοποίησαν την κάμερα ως «ανατομικό νυστέρι» στο «σώμα» - ή μήπως «πτώμα»; - των παρακμασμένων αξιών της αστικής τάξης, αναδεικνύοντας τα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις της. Ο Αντονιόνι γεννήθηκε στις 29 Σεπτέμβρη 1912 στη Φεράρα Εμίλια Ρομάνα. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια και ξεκίνησε το 1940 σπουδές κινηματογράφου στη Ρώμη, στο Centro Sperimentale Di Cinematografia, της Τσινετσιτά. Εκεί συνάντησε καλλιτέχνες με τους οποίους συνεργάστηκε αργότερα, όπως ο Ρομπέρτο Ροσελίνι.

Οπως και ο Μπέργκμαν, ο Αντονιόνι ξεκίνησε με τη συγγραφή σεναρίων, αλλά ασχολήθηκε επιπλέον και με την κριτική κινηματογράφου. Κινηματογραφικά ξεκίνησε γυρίζοντας ντοκιμαντέρ και από το 1950 μεγάλου μήκους ταινίες, με πρώτη «Το χρονικό ενός έρωτα», με την οποία, όπως σημειώνει ο Γ. Μπακογιαννόπουλος, απομακρύνεται από την κυρίαρχη, τότε, στην Ιταλία, αισθητική τάση του νεορεαλισμού και ασχολείται με την ψυχανάλυση των μεγαλοαστών του Μιλάνου, με «πρόσχημα» ένα αστυνομικό δράμα. Ουσιαστικά ο Αντονιόνι, μαζί με τον Φελίνι, οδήγησε τον ιταλικό κινηματογράφο στο επόμενο από τον κοινωνικό νεορεαλισμό αισθητικό στάδιο.

Ο λυρισμός και η προσωπική κινηματογραφική αισθητική του θα εμφανιστούν ολοκληρωμένα με την ταινία «Κραυγή» (1957) και πολύ σύντομα θα καθιερωθεί στην παγκόσμια κινηματογραφική πρωτοπορία της εποχής με την τριλογία: «Η περιπέτεια» (1960), «Η νύχτα» (1961) και «Η έκλειψη» (1962). Μεταξύ των 20 ταινιών του σε 60 χρόνια δημιουργικής πορείας ξεχωρίζουν πολλές που άφησαν, επίσης, το σημάδι τους στην ιστορία του κινηματογράφου, όπως «Blow Up», «Επάγγελμα Ρεπόρτερ», «Ζαμπρίσκι Πόιντ» κ.ά.

Το 1985 λόγω εγκεφαλικού έμεινε μερικώς παράλυτος και χωρίς ομιλία. Συμπτωματικά, αυτό συνέβη δύο χρόνια πριν την απόφαση του Μπέργκμαν να μην ξαναγυρίσει ταινίες. Επίσης, συμπτωματικά και οι δύο δημιουργοί επανήλθαν στο σινεμά περίπου την ίδια περίοδο, ο Μπέργκμαν το 2003 με το «Σάραμπαντ» και ο Αντονιόνι, με τη γλώσσα των νευμάτων και τη βοήθεια του Βιμ Βέντερς, γύρισε το 1996 το «Πέρα από τα σύννεφα» και με την αυγή του 21ου αιώνα σχεδίαζε ντοκιμαντέρ για τον κορυφαίο της ιταλικής Αναγέννησης Μιχαήλ Αγγελο. Στις βραβεύσεις του συγκαταλέγονται «Χρυσός Λέοντας» του Φεστιβάλ Βενετίας για την «Κόκκινη Ερημο» (1964), «Χρυσός Φοίνικας» του Φεστιβάλ Κανών για το «Μπλόου Απ» (1967), Ειδικό Βραβείο του Φεστιβάλ Κανών για την «Ταυτότητα μιας γυναίκας» (1982), «Οσκαρ» για το σύνολο της κινηματογραφικής του δημιουργίας (1995), «Χρυσός Λέων» του Φεστιβάλ Βενετίας (1997).