Πέρα από την οικονομική και γενικότερη ανασφάλεια που συνεπάγεται για τις γυναίκες η αυξημένη ανεργία και η γενίκευση της μερικής απασχόλησης, δημιουργούνται σύνθετα προβλήματα από τις άθλιες συνθήκες εργασίας που εδραιώνονται σε όλο και περισσότερους χώρους και κλάδους εργασίας, ως αποτέλεσμα της κερδοσκοπικής αυθαιρεσίας των επιχειρηματιών αλλά και των νόμων που τους ευνοούν απροκάλυπτα.

Η εντατικοποίηση, τα ελαστικά ωράρια, η έλλειψη μέτρων υγιεινής και ασφάλειας στους τόπους δουλιάς πολλαπλασιάζουν τους κινδύνους για την υγεία των εργαζόμενων γυναικών, με αρνητικές και σύνθετες συνέπειες ακόμα και στην τεκνοποίηση.

Δε λείπουν οι καταγγελίες εργαζομένων γυναικών που δηλώνουν ότι δεν έχουν πρόσβαση ούτε καν σε μια καθαρή τουαλέτα! Πολλές απ' τις εκατοντάδες γυναίκες που τρέχουν - στην κυριολεξία - για να καθαρίζουν 20 και 25 δωμάτια τη μέρα σε υπερπολυτελείς και εξαιρετικής φήμης ξενοδοχειακές μονάδες, κάνουν διάλειμμα για να φάνε μέσα σε βρώμικες αποθήκες. Πολλές απ' τις χιλιάδες κοπέλες που πουλάνε τα ακριβά καλλυντικά και ρούχα πολυεθνικών εταιρειών, όρθιες για 6 ώρες τη μια μέρα και 12 την άλλη, πάσχουν από αρθρίτιδες, μυοσκελετικές παθήσεις, έντονο στρες, προβλήματα υγείας που κανείς δεν καταγράφει.

Πολλές απ' τις εργαζόμενες στις αλυσίδες των σούπερ-μάρκετ και επιχειρήσεων επισιτισμού, εργοστάσια και άλλες μονάδες παραγωγής που σημειώνουν ετήσιο τζίρο δισεκατομμύρια ευρώ, πάσχουν από ποικίλες επαγγελματικές ασθένειες χωρίς να υπάρχει ούτε καν ένας γιατρός Εργασίας, όπως προβλέπει η αστική νομοθεσία.

Χωρίς έρευνες για τις επιπτώσεις που έχει η εργασία στην υγεία των εργαζομένων, αλλά και χωρίς επαρκώς εξοπλισμένες και στελεχωμένες υπηρεσίες ελέγχου, οι κίνδυνοι μένουν ουσιαστικά «αόρατοι».

Εξακολουθούν, ωστόσο, να απειλούν και να επιβαρύνουν σοβαρά την υγεία των εργαζομένων. Για παράδειγμα, ο χειρισμός μιας ραπτομηχανής, συνηθισμένη δουλιά για μια γυναίκα, μπορεί να φαντάζει «αθώα», αλλά δεν είναι έτσι. «Η χειρίστρια μιας ραπτομηχανής μπορεί να επαναλάβει τον ίδιο κύκλο εργασίας περισσότερο από 1.500 φορές την ημέρα και να σηκώσει πάνω από 400 κιλά υλικού. Η συνολική προσπάθεια που καταβλήθηκε από τους βραχίονες, τους ώμους και τα χέρια της υπολογίζονται σε πάνω από 2.850 κιλά και αυτή που καταβλήθηκε από τα κάτω άκρα της για το χειρισμό του πεντάλ σε 29.648 κιλά... Η εργασία μπορεί να φαίνεται ελαφριά ως προς την ενέργεια που καταναλώνεται, αλλά είναι βαριά ως προς την καταπόνηση των οστών και των συνδέσμων...».¹

Είναι γνωστό πλέον πως η μητρότητα είναι (!) μειονέκτημα για μια γυναίκα που ψάχνει ή έχει δουλιά, αφού η εργοδοσία τη λογαριάζει ως αυξημένο «κόστος εργασίας». Από τη μια, μία εργαζόμενη μπορεί να απολυθεί ή να μην προσληφθεί επειδή περιμένει παιδί. Μπορεί να υποχρεωθεί σε συμφωνία με τον εργοδότη για να μην κάνει παιδί, προκειμένου να προσληφθεί.

Υπάλληλος στο ΚΕΠ του Κερατσινίου έχασε τη δουλιά της όταν επέστρεψε από άδεια τοκετού, γιατί δεν ανανεώθηκε η σύμβασή της αφού - όπως την ενημέρωσαν - όταν έλειπε, έκαναν προγραμματισμό δουλιάς, κάλυψαν τη θέση της και η σύμβασή της δεν ανανεώνεται². Υποψήφια για τη δημοτική αστυνομία Λάρισας ζήτησε αναβολή από την εξέταση για τις αθλητικές επιδόσεις λόγω εγκυμοσύνης, αλλά δεν πήρε.

Τέλη του 2003, οι δήμαρχοι Παξών και Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης απείλησαν με απόλυση δύο εργαζόμενες σε ΚΕΠ επειδή η σύμβασή τους δεν προέβλεπε άδεια τοκετού³. Από την άλλη, οι ίδιες οι συνθήκες εργασίας προκαλούν διαταραχές που μπορεί να οδηγήσουν είτε σε προβλήματα σύλληψης, είτε σε προβλήματα στην κύηση και τη γέννηση (αποβολές κτλ.)

Αλλωστε, πριν και μετά τη γέννηση, η μητέρα και το παιδί μένουν παντελώς εκτεθειμένοι στις συνέπειες αφενός της εργοδοτικής ασυδοσίας και αφετέρου της υποβάθμισης και φρενώδους ιδιωτικοποίησης κάθε υπηρεσίας Πρόνοιας και Υγείας. Η οποία αποτελεί συνειδητή και σχεδιασμένη επιλογή των ΕΕ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ.