Η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως και το ΠΑΣΟΚ ζητούν ευθέως «ισχυρή λαϊκή εντολή», για να προχωρήσουν με ταχύτερα βήματα τις λεγόμενες «μεταρρυθμίσεις», ή αντίστοιχα τη «νέα αλλαγή». Επιδιώκουν, δηλαδή, με τη βοήθεια και του ισχύοντα καλπονοθευτικού εκλογικού νόμου ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία, την οποία θα επικαλεστούν για την προώθηση της προγραμματικής τους ατζέντας.

Η κλασική πολιτική λιτότητας, με την καθήλωση μισθών και συντάξεων σε επίπεδα πείνας, θα συνοδευτεί από νέες ανατροπές - μεγαλύτερη ελαστικοποίηση στις εργασιακές σχέσεις (που δήθεν θα ...μειώσουν και την ανεργία!), τροποποίηση της εργατικής νομοθεσίας στην κατεύθυνση της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και την αντικατάστασή τους από ατομικές ή επιχειρησιακές, καθώς και του περιορισμού έως κατάργησης της νόμιμης αποζημίωσης για κάθε εργαζόμενο σε περίπτωση απόλυσης.

Ηδη έχει προαναγγελθεί, μέσω του νεολογισμού της «ενεργού γήρανσης», η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, κατ' αρχήν στα 67 χρόνια με πλήρη εφαρμογή του νόμου Ρέππα, και σταδιακά ακόμα περισσότερο με εκβιαστικό μοχλό πίεσης τις επιδοματικού χαρακτήρα συντάξεις, ως «κίνητρα για εθελούσια παραμονή στην εργασία», κατ' επιταγήν της ΕΕ και των εγχώριων εργοδοτικών επαγγελματικών ενώσεων, συνδυαστικά με την επικείμενη μείωση των συντάξεων σε ποσοστό 20% - 25%, την περαιτέρω μείωση των εργοδοτικών εισφορών και την υπαγωγή του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης στην πλήρη ανταποδοτικότητα, με στόχο τη σχεδόν ολοσχερή ιδιωτικοποίησή της.

Τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας θα παραμείνουν στην «προκρούστεια κλίνη» της ΝΑΤΟικής διχοτόμησης και συνδιαχείρισης του Αιγαίου, ενώ τα Ελληνόπουλα θα κληθούν να συνδράμουν σε ακόμα μεγαλύτερο αριθμό τις ιμπεριαλιστικές δολοφονικές αποστολές, στα πλαίσια του «νεοταξικού δόγματος». Και όλα τα παραπάνω θα ισχυρίζονται μετά τις εκλογές ότι φέρουν την υπογραφή του λαού...

Ακριβώς η συνειδητοποίηση από όλο και μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής τάξης και των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων του τι πράγματι επιφυλάσσει σε βάρος τους η επόμενη μέρα, βάσει και της συσσωρευμένης εμπειρίας από την πολυετή διακυβέρνηση του τόπου διαδοχικά από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, έχει δημιουργήσει ανάλογες θετικές διεργασίες στη συνείδησή τους, αρχικά με τη γενικευμένη και πλειοψηφική πλέον παραδοχή ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ βρίσκονται σε μόνιμη αντιλαϊκή σύμπλευση - ταύτιση, και σε δεύτερη ανάλυση στην απαξίωσή τους ως στυλοβατών ενός σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος.

Από την άλλη, όμως, όταν καλούνται να απαντήσουν στο «διά ταύτα», να τοποθετηθούν δηλαδή απέναντι στην ουσία του πολιτικού προβλήματος του τόπου και σε σχέση με τις όποιες μετεκλογικές εξελίξεις, φροντίζουν με συνέπεια να αποδεικνύουν το συμπληρωματικό τους ρόλο.

Ετσι π.χ. ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ., όσο μάλιστα πλησιάζει η ημερομηνία των εκλογών, ξεκαθαρίζει ότι μπορεί να συνεργαστεί ή να παράσχει κοινοβουλευτική στήριξη σε όποιο από τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα είναι πρώτο, αρκεί να σχηματιστεί «κυβέρνηση προσωπικοτήτων», με τα απαραίτητα βέβαια πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης απέναντι στην αστική τάξη, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Οσο για τον πρόεδρο του ΣΥΝ, αυτός περνά από τις υποκριτικές κορόνες για την «ενότητα της αριστεράς», στον απροκάλυπτο αντικομμουνισμό (ανυπόστατες θεωρίες συνωμοσιολογίας, συκοφάντηση κοινωνικών και ταξικών αγώνων κ.λπ.), και εμμέσως πλην σαφώς «κλείνει το μάτι» στο ΠΑΣΟΚ, είτε προβάλλοντας την ανάγκη σ' αυτές τις εκλογές «να ηττηθεί η ΝΔ και να χάσει ο δικομματισμός», είτε δηλώνοντας πολύ πρόσφατα ότι στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι «να μη σχηματιστεί αυτοδύναμη κυβέρνηση», ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την υλοποίηση του κεντροαριστερού σεναρίου και στη χώρα μας.

Με άλλα λόγια, ο ΣΥΝ και οι υπόλοιπες μικρότερες πολιτικές κινήσεις που συμπράττουν εκλογικά μαζί του, επιδιώκουν την «ήττα του δικομματισμού» με ταυτόχρονη ενίσχυση του διπολισμού, δηλαδή τον εξωραϊσμό, καθώς και τη θεσμική και πολιτική θωράκιση και νομιμοποίηση αυτού του βάρβαρου συστήματος.

Αλλωστε, η σταδιακή αποσαφήνιση προθέσεων για την επομένη των εκλογών των παραπάνω συμπληρωματικών προς το δικομματισμό κομμάτων, έρχεται σε πλήρη ακολουθία με την πολιτική συνεργασίας τους και συνδιοίκησης, μαζί με εκπροσώπους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στο πλαίσιο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, διευκολύνοντας μέσω αυτής το πέρασμα της αντιλαϊκής πολιτικής. Ειδικότερα ο ΣΥΝ «έβαλε πλάτη» σε κάθε αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική, ψηφίζοντας από κοινού την επέκταση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, υιοθετώντας στο εργατικό κίνημα διεκδικητική πολιτική στα όρια των δήθεν «αντοχών της εθνικής οικονομίας», ενώ συμμετείχε σε κάθε «κοινωνικό διάλογο» που στόχευε στο χτύπημα λαϊκών κατακτήσεων.

Ισχυρή κυβέρνηση σε λίγες μέρες θα σημαίνει αδύναμο λαό, έτοιμο να δεχτεί μοιρολατρικά την επιδείνωση της ζωής του. Ισχυρό ΚΚΕ θα επιτρέψει στην εργατική τάξη της χώρας μας και στους συμμάχους της να επανακτήσουν την εμπιστοσύνη στη δύναμή τους, να οργανώσουν καλύτερα την πάλη τους και να αρχίσουν επιτέλους να αναμετριούνται με τον ταξικό αντίπαλο από καλύτερες θέσεις.

Η ψήφος στο ΚΚΕ όπλο στα χέρια κάθε αριστερού για τη λαϊκή συμμαχία, προοπτική για την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας.