ICON

Οσο μεγαλώνει ο κοινωνικός πλούτος (το κεφάλαιο που λειτουργεί), τόσο αυξάνει ο εφεδρικός στρατός των ανέργων και η φτώχεια, η σχετική και απόλυτη εξαθλίωση

Τα μέτρα που προτείνουν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αποτελούν ένα πραγματικό ρεσιτάλ εξαπάτησης. Οχι μόνο γιατί είναι ψίχουλα, αλλά κυρίως επειδή θα αξιοποιηθούν για να ενταθεί η επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα την επόμενη τετραετία. Σε αυτό το πλαίσιο η ΝΔ επαναλαμβάνει εξαγγελίες για δημιουργία Εθνικού Ταμείου Κοινωνικής Συνοχής (το οποίο θα ενισχύσει τους χαμηλοσυνταξιούχους, τα φτωχά νοικοκυριά, τους άνεργους) και για την καθιέρωση της Κατώτατης Εθνικής Σύνταξης. Στο ίδιο μήκος κύματος, το ΠΑΣΟΚ «δεσμεύεται» για το «Ελάχιστο Εγγυημένο Επίπεδο Αξιοπρεπούς Διαβίωσης» (με αυτοτελές μηνιαίο επίδομα 550 ευρώ ανά δικαιούχο), επίδομα θέρμανσης στα χαμηλά εισοδήματα, βασική σύνταξη 550 ευρώ, 1.000 ευρώ για κάθε παιδί κ.ά.

Οι δαπάνες κάλυψης των συγκεκριμένων μέτρων αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στον πλούτο που παράγεται από τους εργαζόμενους σήμερα στη χώρα μας. Δεν ξεπερνούν το 1% του ΑΕΠ το οποίο φτάνει τα 208 δισ. ευρώ σύμφωνα με τα κυβερνητικά στοιχεία, ενώ οι εκτιμήσεις του Economist το ανεβάζουν στα 263 δισ. ευρώ.

Οι συγκεκριμένες δαπάνες αφορούν εξαθλιωμένες κοινωνικές ομάδες και θα διασφαλιστούν με αφαίμαξη των υπόλοιπων εργαζομένων, αφού όχι μόνο δεν προβλέπεται κανένα μέτρο που να θίγει την κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων, αλλά προβλέπονται και νέα μέτρα ενίσχυσής της. Οι συγκεκριμένοι όμιλοι θα καρπωθούν τη μερίδα του λέοντος από τα 24,6 δισ. ευρώ του ΕΣΠΑ 2007-2013 (του λεγόμενου Δ΄ ΚΠΣ) και θα λαμβάνουν κρατική χρηματοδότηση για το 40% των επενδύσεών τους, σύμφωνα με το νέο Επενδυτικό Νόμο 3522/2006. Μόνο την περίοδο από το 2005 έως τον Ιούνη του 2007 εγκρίθηκε η χρηματοδότηση επενδυτικών σχεδίων ύψους 7,4 δισ. ευρώ και ταυτόχρονα μειώθηκαν κατά 10% οι φορολογικοί συντελεστές των Ανωνύμων Εταιρειών. Επίσης, τα τελευταία χρόνια η αύξηση των κερδών εισηγμένων ομίλων στο Χρηματιστήριο ξεπερνά το 30% ετησίως.

Τα ψίχουλα που προκλητικά η αστική τάξη και οι υπηρέτες της αποκαλούν «παροχές» θα εξανεμιστούν αμέσως, αφού θα συνεχιστεί η αντιλαϊκή πολιτική της ακρίβειας, της καθήλωσης των πραγματικών μισθών, της ανεργίας, της εμπορευματοποίησης βασικών κοινωνικών αγαθών όπως η υγεία και η παιδεία.

Οι δυνάμεις του δικομματισμού που παριστάνουν τους προεκλογικούς φίλους των φτωχών, θυσίασαν την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων στο βωμό της κερδοφορίας του κεφαλαίου, υπογράφοντας τη Συλλογική Σύμβαση της ΓΣΕΕ με τη «χορταστική» αύξηση των 70 λεπτών την ημέρα.

Είναι οι ίδιες δυνάμεις που υπόσχονται χρόνια τώρα ότι η ακρίβεια, τα καρτέλ, οι μονοπωλιακές τιμές στην αγορά, θα καταπολεμηθούν από τον κρατικό έλεγχο και τον ανταγωνισμό. Προσπαθούν δηλαδή να κρύψουν από τους εργαζόμενους ότι οι πανίσχυροι αυτοί όμιλοι είναι παιδιά του καπιταλιστικού ανταγωνισμού που μεγαλώνουν και γιγαντώνονται με τη φροντίδα ενός κράτους που τα υπηρετεί. Ανταγωνιζόμενοι ιδιωτικοί όμιλοι υπάρχουν σε όλους τους κλάδους της οικονομίας, από το γάλα μέχρι τα καύσιμα, όμως πουθενά οι τιμές δεν πέφτουν ανάλογα με τη θεαματική αύξηση της παραγωγικότητας.

Η πιο επικίνδυνη όμως πλευρά της πολιτικής της φιλανθρωπίας δεν είναι η προσπάθεια εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας και συγκάλυψης του πραγματικού ενόχου, δηλαδή του καπιταλισμού και της αστικής πολιτικής.

Στο σύγχρονο αστικό οπλοστάσιο η αντιμετώπιση της φτώχειας αξιοποιείται σαν μοχλός επίθεσης στα λαϊκά δικαιώματα, διάσπασης των εργαζομένων και επιτάχυνσης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Προβάλλουν το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» για όλους για να αποσπάσουν τη συναίνεση των εργαζομένων στην κατάργηση της μόνιμης, σταθερής εργασίας και να φρενάρουν τους διεκδικητικούς αγώνες για ουσιαστικές αυξήσεις. Εξαγγέλλουν τη βασική σύνταξη που θα εγγυάται το κράτος (ένα ελάχιστο επίδομα φτώχειας) ώστε να μεθοδεύσουν τη συρρίκνωση των κρατικών και εργοδοτικών εισφορών στις πρόσθετες συνταξιοδοτικές υποχρεώσεις. Ετσι όλα τα βάρη της πρόσθετης ασφάλισης πέρα από τη βασική σύνταξη, θα μεταφερθούν σταδιακά στις πλάτες του εργαζόμενου. Πρόκειται για την περιβόητη ανταποδοτική σχέση εισφορών-ασφαλιστικών παροχών που διατυπώνεται ανοιχτά στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ. Αυτό σημαίνει στην πράξη ότι ο άνεργος και ο χαμηλόμισθος θα είναι ουσιαστικά ανασφάλιστοι. Παράλληλα, όποιος δεν αποδεχτεί την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης θα πρέπει να περιοριστεί σε μια «μερική σύνταξη» σύμφωνα με την πρόσφατη ομιλία του πρωθυπουργού. Το σύνολο αυτών των ρυθμίσεων προωθείται σήμερα σε όλα τα κράτη της ΕΕ.

Εξίσου επικίνδυνες για το λαϊκό κίνημα είναι και οι πρόσφατες ποικίλες προσκλήσεις για «εκλογική συνεργασία της Αριστεράς» με στόχο την πάλη κατά της φτώχειας και της περιστολής των ατομικών δικαιωμάτων, ανεξάρτητα από στρατηγικές διαφορές. Να συμπορευτούν δηλαδή οι ταξικές δυνάμεις με το ΣΥΝ που αποδέχεται και προβάλλει σαν στόχο το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα», που είναι συνυπεύθυνος για τη γραμμή ταξικής συνεργασίας της ΓΣΕΕ. Να διεξαχθεί ένας ψευδεπίγραφος αγώνας που θα αφήνει ουσιαστικά στο απυρόβλητο τον πραγματικό ένοχο, το καπιταλιστικό σύστημα, την κεφαλαιοκρατική συσσώρευση και τις συνέπειές της. Μια «αντιπαράθεση» που θα αποσιωπά ότι όσο μεγαλώνει ο κοινωνικός πλούτος (το κεφάλαιο που λειτουργεί), τόσο αυξάνει ο εφεδρικός στρατός των ανέργων και η φτώχεια, η σχετική και απόλυτη εξαθλίωση.

Το ΚΚΕ ξεκαθαρίζει στους εργαζόμενους ότι η θέση τους δεν πρόκειται να βελτιωθεί αν δε συγκρουστούν με τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Η αποδυνάμωση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και των υπολοίπων δυνάμεων του ευρωμονόδρομου, αποτελεί σημαντικό βήμα σε αυτή την κατεύθυνση. Η ψήφος στο ΚΚΕ αποτελεί εφαλτήριο αντεπίθεσης του λαού για την ικανοποίηση των αναγκών του με βάση τον πλούτο που παράγεται σήμερα στη χώρα μας. Βοηθά να προωθηθεί ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο πάλης στον αντίποδα των κατευθύνσεων της ΕΕ και της αστικής τάξης. Ενα πλαίσιο που όχι μόνο παρεμποδίζει τα χειρότερα που έρχονται, αλλά και στοχεύει στην απόσπαση ορισμένων προσωρινών κατακτήσεων (π.χ. 1.300 ευρώ κατώτερο μισθό και 1.050 ευρώ κατώτερη σύνταξη, μείωση του συντάξιμου χρόνου στα 55 έτη, επιδότηση ανέργων στο 80% του βασικού μισθού, κατάργηση των έμμεσων φόρων στα βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης). Ενα πλαίσιο πάλης που ανοίγει δρόμο στην προοπτική της συνολικής ρήξης για τη λαϊκή εξουσία.