Το τι επιφυλάσσει η νέα αντιασφαλιστική λαίλαπα για την εργατική τάξη της χώρας μας αποτυπώνεται στο έργο (που παρουσιάζουν αλλά και σχεδιάζουν) των αστικών κυβερνήσεων στην υπόλοιπη Ευρώπη και όχι μόνο. Η διεθνής πείρα μπορεί να προσφέρει πολύτιμα διδάγματα για τους εργαζόμενους στην Ελλάδα, επιβεβαιώνοντας ταυτόχρονα πόσο επιτακτική γίνεται η ενίσχυση της διεθνιστικής αλληλεγγύης, της ίδιας της ταξικής πάλης, σε κάθε χώρα αλλά και διεθνώς.

Τα μέτρα που ετοιμάζεται να καταθέσει η «Επιτροπή Σοφών» δεν είναι αποκύημα φαντασίας, ούτε αποτέλεσμα αυτοσχεδιασμού. Καταγράφουν τις σύγχρονες ανάγκες του ευρωενωσιακού κεφαλαίου, τις οποίες σπεύδει να ικανοποιήσει η Ευρωπαϊκή Ενωση. Οι ίδιες οι οδηγίες κι οι αποφάσεις της ΕΕ, αποτυπώνουν αυτήν ακριβώς την ανάγκη του κεφαλαίου να δράσει συντονισμένα, σε κάθε κράτος - μέλος. Για να αυξήσει την κερδοφορία του, για να λεηλατήσει τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζόμενων. Να γιατί η εργατική τάξη πρέπει να δράσει και να παλέψει σαν γροθιά, ενωμένα, ταξικά.

Τα σχέδια που προωθεί η κυβέρνηση της Γαλλίας (μία από τις χαρακτηριζόμενες σαν «ατμομηχανές» της ΕΕ) στον τομέα της Κοινωνικής Ασφάλισης περιλαμβάνουν τα εξής:

• «Εθελοντική παραμονή στην εργασία ακόμη και για όσους έχουν συμπληρώσει το 65ο έτος της ηλικίας τους», όπως είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, παρουσιάζοντας τις προτάσεις της κυβέρνησής του. Για να τονίσει μάλιστα πόσο... δημοκρατική θα είναι αυτή η «επιλογή», πρόσθεσε πως, σε όσους επιλέγουν την πρόωρη συνταξιοδότηση θα επιβάλλεται βαρύτερη φορολογία. Να μια εικόνα των λεγόμενων «αντικινήτρων» ώστε να παραταθεί ο εργάσιμος βίος.
• Την επιβολή πλαφόν στις παροχές για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Με το επιχείρημα ότι είναι «ανεξέλεγκτη» η κατάσταση, επειδή το 90% των επισκέψεων καταλήγει σε συνταγογράφηση, πάνε να βάλουν όριο ακόμα και στο... πόσες φορές θα αρρωστήσουν οι εργαζόμενοι! Κάτι αντίστοιχο δηλαδή με τις εξαγγελίες Μαγγίνα για τον «εξορθολογισμό» των παροχών των ταμείων για νοσοκομειακή περίθαλψη και φάρμακα.
• Να καταργηθούν οι «προνομιακοί» όροι συνταξιοδότησης που ισχύουν για τους εργαζόμενους ορισμένων κλάδων. Πρόκειται για κλάδους που μπορούν να παρομοιαστούν με την κατηγορία των «Βαρέων και Ανθυγιεινών», όπου οι εργαζόμενοι σήμερα συνταξιοδοτούνται στα 37 χρόνια δουλιάς (στον ιδιωτικό τομέα, πολλοί εργαζόμενοι παίρνουν σήμερα σύνταξη στα 41 χρόνια).

Μάλιστα, μπροστά στις κινητοποιήσεις που ήδη ετοιμάζουν συνδικαλιστικές οργανώσεις, ο Νικολά Σαρκοζί διαμήνυσε ότι δε θα χρησιμοποιήσει βία απέναντι στις αντιδράσεις «αλλά όσες και όποιες και αν είναι, οι μεταρρυθμίσεις θα εφαρμοστούν». Ενώ ομολογώντας ότι ο «κοινωνικός διάλογος» δεν είναι παρά ένα εργαλείο για την εξασφάλιση ταξικής ειρήνης, ξεκαθάρισε ότι παρουσίασε τις προτάσεις του «για να συζητηθούν στον κοινωνικό διάλογο, αλλά όχι για να γίνουν αντικείμενο διαπραγμάτευσης, στην ουσία τους, μέσα από ένα διάλογο που γίνεται άλλοθι ακινησίας και απραξίας». Σημείωση: μόλις την περασμένη Τρίτη, ο Γ. Αλογοσκούφης ξεκαθάρισε ότι ο «διάλογος» για το Ασφαλιστικό «δεν μπορεί να είναι ένας ατέρμων διάλογος».

Απάντηση σε όσους θα έσπευδαν να δηλώσουν ότι τα παραπάνω επιβεβαιώνουν την αναγκαιότητα για «κεντροαριστερές συνεργασίες ως απάντηση στη Δεξιά», σπεύδουν να δώσουν οι σοσιαλδημοκράτες που στηρίζουν ή συμμετέχουν σε κυβερνήσεις κρατών - μελών της ΕΕ.

Η κεντροαριστερή κυβέρνηση του Ρομάνο Πρόντι, στην Ιταλία, προωθεί την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, πάνω από τα 67 χρόνια. Πρόκειται για την κυβερνητική «κεντροαριστερή» συμμαχία για την οποία, όταν επικράτησε στη γειτονική χώρα, ο ΣΥΝ έτρεξε να μιλήσει για «δημοκρατική νίκη με ευρωπαϊκή διάσταση».

Κανένα περιθώριο παρερμηνείας δεν αφήνει ούτε η περίπτωση της Γερμανίας, όπου δεν πρόλαβε να στεριώσει η κυβερνητική συνεργασία των κομμάτων της Μέρκελ (Χριστιανοδημοκράτες) και του Σρέντερ (Σοσιαλδημοκράτες) και φάνηκε αμέσως για την υπεράσπιση ποιων συμφερόντων «έσμιξαν». Το Μάρτη του 2006, αμφότεροι υιοθέτησαν την έκθεση του σοσιαλδημοκράτη υπουργού Απασχόλησης για το συνταξιοδοτικό, σύμφωνα με την οποία:

• Ανεβαίνουν τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 χρόνια.
• «Παγώνουν» οι συντάξεις για 2 χρόνια (ουσιαστικά πρόκειται για περικοπές, αφού - ήδη - έμειναν στάσιμες για δύο χρόνια).
• Οι ήδη συνταξιούχοι επιστρέφουν ξανά στη δουλιά λόγω της «σκοτεινής εικόνας για τα συνταξιοδοτικά ταμεία της χώρας»!

Σε αντίστοιχα συμπεράσματα οδηγεί κι η εικόνα από τις σκανδιναβικές χώρες. Το Δεκέμβρη του 2005, παρουσιάστηκε στη Δανία μία έκθεση κάποιας επιτροπής ειδικών επιστημόνων (κάτι σαν την «Επιτροπή Σοφών» του Αναλυτή) που πρότεινε ανάμεσα στ' άλλα τα εξής:

• Να αυξηθούν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 70 από τα 65 χρόνια που ισχύει σήμερα.
• Να καταργηθεί το σύστημα της μερικής πρόωρης συνταξιοδότησης που ισχύει για όσους έχουν περάσει τα 60 και έχουν τη δυνατότητα, να δουλεύουν μερικές ώρες με πλήρη μισθό και για τις υπόλοιπες να συνταξιοδοτούνται με το ανάλογο ποσό. Κάτι που ισχύει για εργαζόμενους από Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα.

Θορυβημένος από τις αντιδράσεις, τον Απρίλη του 2006, ο πρωθυπουργός της Δανίας εισηγήθηκε στη Βουλή την αύξηση των ορίων ηλικίας στα 67 και στα 63 για την πρόωρη μερική σύνταξη. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι θα «κοπάσει» η αντιασφαλιστική καταιγίδα.

Η ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης προχωρά με γοργά βήματα και στην Ολλανδία. Οι επαγγελματικές συντάξεις καλύπτουν σήμερα το 40% των εισοδημάτων των συνταξιούχων, έναντι του 50% που καλύπτει η βασική σύνταξη (στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας περιλαμβάνεται η δημόσια σύνταξη, η επαγγελματική, και τα έσοδα από ατομικά συμβόλαια με ιδιωτικές τράπεζες ή ασφαλιστικές εταιρείες).

Τα επόμενα χρόνια υπολογίζεται ότι (οι επαγγελματικές) θα αντιστοιχούν στο 50%, ακόμα και στο 60% των εσόδων των συνταξιούχων. Το ύψος της βασικής σύνταξης συνδέεται με τον εκάστοτε κατώτατο μισθό. Αν ο συνταξιούχος είναι παντρεμένος δικαιούται το 100%, αν όχι, το 70%. Για να θεμελιώσει κάποιος συνταξιοδοτικό δικαίωμα στη χώρα, πρέπει να μένει στην Ολλανδία από τα 15 μέχρι τα 65 του χρόνια ενώ, για κάθε χρόνο απουσίας του, αφαιρείται ένα 2%.

Στη Σουηδία εκλείπουν ακόμα κι οι ελάχιστες ασφαλιστικές δικλίδες που ίσχυαν για την τυπική προστασία των εργαζόμενων: ουσιαστικά δεν υπάρχει ούτε ανώτερο όριο ηλικίας συνταξιοδότησης, ούτε κατώτερη σύνταξη. Η βασική σύνταξη υπολογίζεται με ένα ιδιαίτερο σύνθετο τρόπο και σε συνάρτηση ασταθών παραγόντων όπως... οι δείκτες θνησιμότητας. Οι εργαζόμενοι έχουν μεν τη δυνατότητα να πάρουν σύνταξη στα 61 τους, αλλά συνεχίζουν να δουλεύουν αφού κανείς και τίποτα δεν τους εγγυάται πώς και αν θα τα βγάλουν πέρα.

Ως προς το έδαφος που κερδίζουν χρόνο με το χρόνο οι μορφές ιδιωτικής ασφάλισης, είναι χαρακτηριστικά τα στοιχεία της Εκθεσης του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ) το Νοέμβρη 2004. Εκεί σημειωνόταν ότι «το σύνολο των αποθεματικών των επαγγελματικών ταμείων ξεπερνά παγκοσμίως τα 35 τρισεκατομμύρια δολάρια». Αποκαλυπτικά είναι τα ποσοστά επί του ΑΕΠ στα οποία υπολογίζεται η περιουσία των ιδιωτικών συνταξιοδοτικών ταμείων:

• Στην Ολλανδία 113%.
• Στην Ελβετία 102%.
• Στη Μ. Βρετανία 85%.
• Στον Καναδά 48%.

H ίδια έκθεση παρότρυνε όλες τις χώρες να κινηθούν στην ίδια κατεύθυνση αφού: «Στις χώρες όπου τα επαγγελματικά ταμεία και η ιδιωτική ασφάλιση έχουν αναπτυχθεί σε αυτή την κατεύθυνση, το φορτίο των δαπανών για τις συντάξεις ως ποσοστό στο ΑΕΠ είναι σαφώς λιγότερο βαρύ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα στην Ευρώπη αποτελούν η Σουηδία, η Φινλανδία και η Ολλανδία με μείωση των δαπανών για συντάξεις στο ΑΕΠ από 13,7, 13,8 και 15 αντίστοιχα, το 1983, στο 11,4, 10,9 και 12,9, το 2001».

Καθαρά λόγια δηλαδή: να ξεφορτωθεί το κράτος από το... βαρύ φορτίο της Κοινωνικής Ασφάλισης και ακόμα το υστέρημα που πληρώνει ο κάθε εργάτης για να έχει αξιοπρεπή γεράματα, να τζογάρεται για να θησαυρίζουν άλλοι!