***
Η εκ του πονηρού αναγωγή, από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις και τα κυρίαρχα ΜΜΕ, των συγκλονιστικών λαϊκών διαδηλώσεων ενάντια στην ιμπεριαλιστική επίθεση στη Γιουγκοσλαβία και ενάντια στην παράδοση του Οτσαλάν, αποκλειστικά και μόνο στα αντιαμερικανικά ανακλαστικά του λαού μας και στη φιλόξενη «φύση» του δεν μπόρεσε φυσικά να εξηγήσει δύο βασικές αλήθειες: τον πανικό της κυβέρνησης που αναγκάστηκε να παρουσιάσει άλλο πρόσωπο στους συμμάχους της και άλλο στο λαό κατά τη διάρκεια της επίθεσης στη Γιουγκοσλαβία και βέβαια το γεγονός της συσπείρωσης όλο και περισσότερων προοδευτικών ανθρώπων και δυνάμεων γύρω από την υπόθεση του Μετώπου. Ακόμη και όταν ο πανικός της κυβέρνησης έφτασε στο σημείο να εγκαλέσει το ΚΚΕ για προεκλογικές σκοπιμότητες στις πρόσφατες διαδηλώσεις για τον ένα χρόνο από την επίθεση, αλλά και για το σκοτεινό μέλλον που επιφυλάσσει για τους λαούς η συνεχιζόμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση, η πραγματικότητα της δυναμικής του λαϊκού κινήματος έδωσε σαφείς απαντήσεις.
Για το ΚΚΕ οι εκλογές είναι ένα ακόμα πεδίο δράσης στις προσπάθειες για τη συγκρότηση του Μετώπου. Με αυτή τη λογική μετατράπηκε σε αντιιμπεριαλιστική διαδήλωση η συγκέντρωσή του στα Χανιά, ενάντια στους πεζοναύτες του αεροπλανοφόρου «Αϊζενχάουερ», που τα μάζεψαν κακήν κακώς από την πόλη όταν βγήκαν να «ξεχαρμανιάσουν». Με αυτή τη λογική συνεχίζονται τα λαϊκά «οδοφράγματα» στη Θεσσαλονίκη ενάντια στις συνεχιζόμενες αποβάσεις των ΝΑΤΟικών στρατευμάτων, που προωθούνται στην καρδιά των Βαλκανίων. Με αυτή τη λογική ο ένας στους τρεις υποψήφιους στα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ είναι συνεργαζόμενος. Αυτό τονίστηκε από τους ομιλητές σε κάθε συγκέντρωση. Αυτό «λένε» τα μηνύματα συμπαράστασης και συμπαράταξης που φτάνουν από κάθε γωνιά της Ελλάδας.
***
Γι' αυτό και οι συγκεντρώσεις του ΚΚΕ δεν έχουν ανάγκη σκηνοθεσίες, πλαστικές σημαίες - από δυο τρεις σε κάθε χέρι, για μπούγιο - βεγγαλικά, καπνούς, γιγαντοοθόνες, ροκάνες και λοιπά «πολιτικά» μέσα εντυπωσιασμού. Γι' αυτό οι «ίματζ μέικερς» θα μένανε άνεργοι αν ο πολιτικός αγώνας δινόταν με τους όρους του κινήματος. Ολα αυτά τρέμουν, όπως ο «διάολος το λιβάνι», οι πολιτικοί απολογητές της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας, της νεοφιλελεύθερης επέλασης. Και ορθώς τρέμουν. Διότι αυτοί ξέρουν από πού θα τους έρθει. Αυτό που χρειάζεται να γίνει, είναι να το συνειδητοποιήσουν ακόμη περισσότεροι εργαζόμενοι. Για να φουντώσει ακόμα περισσότερο η ελπίδα.