Την αυριανή κυβέρνηση βάζουν μπροστά στις ευθύνες της για το ασφαλιστικό και το μέλλον εκατοντάδων χιλιάδων Ελληνίδων οι γυναικείες οργανώσεις: Εν ονόματι της ανύπαρκτης ισότητας και ακολουθώντας τις κατευθύνσεις της ΕΕ, οι ιθύνοντες έχουν ήδη προετοιμάσει την αφαίρεση των κοινωνικών δικαιωμάτων μας.

Ηδη, με πρωτοβουλία της ΟΓΕ, δεκατρείς γυναικείες οργανώσεις έχουν υπογράψει κείμενο, που ήδη δημοσιεύτηκε, διαμαρτύρονται για τα αντιασφαλιστικά σχέδια και διεκδικούν ό,τι μας ανήκει και όχι ό,τι θέλουν να μας αφήσουν.

Ξεκινώντας από το κείμενο διαμαρτυρίας, υποβάλαμε σ' όσες το υπέγραψαν δυο βασικές ερωτήσεις:

1. Η ισότητα των δύο φύλων είναι νομικά θεσμοθετημένη, αλλά δεν είναι ακόμα πραγματικότητα. Πού οφείλεται αυτό και σε ποιους τομείς δεν έχει κατοχυρωθεί στην πράξη;

2. Εχετε ταχθεί υπέρ της διατήρησης του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα της ασφάλισης και της τριμερούς χρηματοδότησης. Για ποιους λόγους;

Δημοσιεύουμε τις απαντήσεις των οργανώσεων. Οι απαντήσεις της Κίνησης Δημοκρατικών Γυναικών και του Κέντρου Ερευνας Γυναικείων Θεμάτων δε στάθηκε δυνατό να φτάσουν έγκαιρα.

1. Κανένας νόμος σε όλους τους τομείς δεν κατοχυρώνει την ισότητα, αν ταυτόχρονα δε συντελούνται βαθύτερες κοινωνικές αλλαγές. Οι κυρίαρχοι τομείς για την πορεία προς την πραγματική ισότητα, που είναι το δικαίωμα στην εργασία (ανεργία, μερική απασχόληση) και η κοινωνική πολιτική (όπως είναι υγεία, παιδεία, πρόνοια, προστασία της μητρότητας, κοινωνική ασφάλιση), να, που σαρώνονται πραξικοπηματικά στην προ, στη νυν και στη μετα-ΟΝΕ εποχή. Η ισότητα, συνολικά, βρίσκεται στο στόχαστρο της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Χρέος μας είναι να επιταχύνουμε τη συλλογική αντίσταση και τον οργανωμένο, πολυμέτωπο αγώνα.

2. Ο κοινωνικός χαρακτήρας της κοινωνικής ασφάλισης εγγυάται την προστασία των πολιτών, στηρίζεται στις αρχές της αναδιανομής του εθνικού εισοδήματος, της καθολικότητας, της αλληλεγγύης μεταξύ ασφαλισμένων και των γενεών. Εξασφαλίζει τα απαραίτητα για τη διαβίωση σε περιπτώσεις απώλειας της ικανότητάς τους για εργασία, ανεξάρτητα από το ύψος των εισφορών. Ο δημόσιος χαρακτήρας της κοινωνικής ασφάλισης υποχρεώνει το κράτος να μεριμνά, να χρηματοδοτεί και, γενικά, να συμβάλει στην υγιή διατήρηση των ασφαλιστικών φορέων. Η τριμερής χρηματοδότηση κατοχυρώνει την υποχρέωση του κράτους και του εργοδότη για την προστασία των εργαζομένων, που παράγουν τα αγαθά και τον πλούτο της χώρας, γι' αυτό δεν πρέπει να τους επιτρέψουμε να ενταφιάσουν την κοινωνική ασφάλιση μέσα στις πολιτικές της παγκοσμιοποίησης, της ανταγωνιστικότητας και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας...

1) Για μας, τις φεμινίστριες, η ισότητα δεν έχει να κάνει με την υπόλοιπη κοινωνικοοικονομική κατάσταση, έχει να κάνει με τη διεκδίκηση και την αλλαγή των κοινωνικών δομών.

Στο σημερινό σύστημα δεν μπορούμε να μιλήσουμε για την απελευθέρωση των γυναικών. Γιατί, καθώς τέτοια κοινωνικά συστήματα είναι εκμεταλλευτικά και σεξιστικά, όλες οι γυναίκες και όλοι οι άνθρωποι δεν μπορεί να είναι ίσοι.

2) Η εργασία είναι ένα φαινόμενο κοινωνικό και έχει συλλογικό χαρακτήρα. Η ασφάλιση δεν είναι μόνο προσωπική υπόθεση, είναι υπόθεση όλων. Θέλουμε το δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης, να εγγυάται τη διατήρηση των ταμείων το κράτος. Ο εργαζόμενος αποδίδει σαν εισφορά ένα μέρος από την εργασία του. Ο εργοδότης σαφώς πρέπει να επιβαρυνθεί, γιατί έχει πάρει ένα κομμάτι από την υπεραξία της εργασίας που καρπούται. Η δε συμμετοχή του κράτους είναι απαραίτητη, γιατί με τη συμμετοχή του αποδίδει και πάλι τα εισπραττόμενα από τους εργαζόμενους μέσω των φόρων...

1. Ο καθένας που ζει σ' αυτή την κοινωνία παρατηρεί γύρω του και διαπιστώνει ότι δεν έχει επιτευχθεί η ισότητα. Π.χ., οι εργαζόμενες είναι αυτές που «ενοχοποιούνται» για το δημογραφικό, πρόβλημα εθνικής κλίμακας, και μάλιστα θεωρείται καλό εκ μέρους τους να μη διεκδικούν τα λεγόμενα «προνόμια» που τους παρέχονται από το νόμο.

2. Σ' ό,τι αφορά την τριμερή χρηματοδότηση της ασφάλισης, είναι πάρα πολύ σημαντικό να υπάρχει, γιατί είναι μια κατάκτηση που κάνει το σύστημα δικαιότερο. Είναι απαραίτητο να εμπλέκεται το κράτος, που ταυτόχρονα μπορεί να ελέγχει, να παρεμβαίνει και να διορθώνει τυχόν αδικίες ή ατέλειες. Είναι μια ρύθμιση που εφαρμόζεται και σε πολλές άλλες χώρες και παρέχει κάποια εχέγγυα. Δεν πρέπει να μειωθεί η συμμετοχή των εργοδοτών και επίσης ο δημόσιος και κοινωνικός χαρακτήρας της ασφάλισης. Θα ήταν τρομερό να δεχόμαστε υποχώρηση από αυτά τα πολύ σημαντικά κεκτημένα!

1. Για να επιτευχθεί η δημοκρατία της ισότητας σ' όλους τους τομείς, είναι απαραίτητη η εφαρμογή στρατηγικών σχεδίων και η αποδοχή κατώτατων ορίων συμμετοχής των γυναικών, εκεί όπου παίρνονται οι αποφάσεις, αλλά και θεσμική δράση, όπως η εξάλειψη της υποαπασχόλησης, η επαγγελματική εκπαίδευση, υποδομές και υπηρεσίες προσαρμοσμένες στις ανάγκες των δυο φύλων.

2. Μόνο με την τριμερή χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης από τους ασφαλισμένους, τους εργοδότες και το κράτος, μπορεί να διατηρηθεί ο δημόσιος και υποχρεωτικός χαρακτήρας αυτής της ασφάλισης. Η ιδιωτική ασφάλιση μπορεί να είναι συμπληρωματική, προαιρετική. Χρειάζεται ακόμα να βελτιωθεί η υφιστάμενη ασφαλιστική προστασία, όπως: Περισσότερες κοινωνικές παροχές, βρεφονηπιακοί και παιδικοί σταθμοί, καλύτερη παροχή υπηρεσιών - νοσοκομειακών και άλλων, να ανέβει το επίπεδο των συντάξεων...

1. Στην πράξη, η ανισότητα μεταξύ των φύλων διατηρείται, ιδιαίτερα στην εργασία, σχεδόν αμείωτη.

Οι ανισότητες διατηρούνται, επειδή για οικονομικούς σχεδόν αποκλειστικά λόγους, καμιά προσπάθεια δε γίνεται από το κράτος να εφαρμοστούν οι υπάρχοντες νόμοι, ώστε να μπορεί η γυναίκα να ασκεί τα κατοχυρωμένα δικαιώματά της. Π.χ., απαγορεύεται η άρνηση πρόσληψης εγκύου γυναίκας από το νόμο. Ποιος, όμως, εργοδότης θα προσλάβει γυναίκα, γνωρίζοντας ότι είναι έγκυος, ακόμα κι αν ξέρει ότι παρανομεί; Ποια έγκυος θα τολμήσει ή θα 'χει την οικονομική δυνατότητα να διεκδικήσει τη θέση, που δικαιωματικά της ανήκει στην ίδια περίπτωση;

2. Η ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης θα καταστήσει την ασφάλιση των εργαζομένων εμπόρευμα, που θα μπορεί να το αποκτήσει μόνο όποιος μπορεί να πληρώνει τα ιδιαίτερα αυξημένα ασφάλιστρα. Οι γυναίκες, επομένως, που εξακολουθούν να είναι οι πιο χαμηλά αμειβόμενοι εργαζόμενοι και να έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό στη φτώχεια και στην ανεργία, έχουν κάθε συμφέρον, περισσότερο και από τους άντρες, να διεκδικούν τη διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης.

Κράτος και εργοδότες πρέπει να φέρουν το βάρος της κοινωνικής ασφάλισης, αφού από την εργασία ωφελείται το κοινωνικό σύνολο και ιδιαίτερα ωφελούνται από την κακοπληρωμένη εργασία των γυναικών.