Σε ερωτήσεις σχετικά με το Ασφαλιστικό και τον επικείμενο «κοινωνικό διάλογο» κλήθηκε να απαντήσει χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου για το «ευρωσύνταγμα». Πιο συγκεκριμένα, ζητήθηκε από την ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ να αιτιολογήσει το κατηγορηματικό «όχι» του ΚΚΕ στον «κοινωνικό διάλογο» για το Ασφαλιστικό, «σε συνδυασμό με το ότι ακούγεται μάλλον πειστικό το επιχείρημα που αντιτάσσουν αυτοί που θα πάνε στο "διάλογο", ότι πάμε να ακούσουμε τι έχουν να μας πουν και μετά βλέπουμε τι θα κάνουμε». Η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε στην απάντησή της:

«Θα θυμίσω την περίοδο του 1993, όταν το ΠΑΣΟΚ, με μεγάλη πλειοψηφία, ήρθε ξανά στην κυβέρνηση. Τότε πρωτακούστηκαν και εγκαινιάστηκαν τα του "κοινωνικού διαλόγου" και της "κοινωνικής συναίνεσης". Θυμάμαι τότε ήταν υπουργός ο κ. Γεννηματάς. Και τότε μέσα στη Βουλή, βεβαίως με απόφαση του Κόμματος, είπαμε ότι σε αυτό το "διάλογο" εμείς δεν παίρνουμε μέρος. Δεν ήταν το συνηθισμένο. Τι υπήρχε μέχρι τότε; Γίνονταν οι διαπραγματεύσεις των Συλλογικών Συμβάσεων ανάμεσα στην εργοδοσία και τους εκπροσώπους των εργαζομένων.

Αυτός ο "κοινωνικός διάλογος" τότε εγκαινιάστηκε. Καθαρά πράγματα. Και σε αντιπαράθεση με το κίνημα, σε αντιπαράθεση με την πάλη. Τότε είχε ψηφιστεί και η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Και λέει, εδώ έχουμε έναν αυτόματο πιλότο, καθίστε κάτω να συζητήσουμε. Και τότε είπαμε "όχι". Ημασταν οι μόνοι. Ολοι οι άλλοι τότε πήγαν στο "διάλογο". Διότι ακριβώς ήταν "διάλογος" σε αντιπαράθεση με το κίνημα. Ενας "διάλογος" που γινόταν σε συγκεκριμένο πλαίσιο. Ετοιμάστηκε μάλιστα ιδεολογικά αυτός ο "διάλογος", στη λογική των "κοινωνικών εταίρων". Εμείς τότε είπαμε "όχι".

Πιο πριν δεν υπήρχε αυτό το πράγμα. Και δικαιωθήκαμε σε αυτό. Διότι όταν είπαμε δεν πάμε είπαμε το εξής πράγμα: Διάλογο εμείς κάνουμε μέσα και έξω από τη Βουλή. Τις θέσεις μας τις καταθέτουμε. Και δεν μπορεί να υπάρχει ένας "διάλογος" ο οποίος, στην ουσία, γίνεται με προδιαγεγραμμένα πλαίσια, σικέ, και ο οποίος καλλιεργεί αυταπάτες στο λαό ότι μέσα από το "διάλογο" κάτι μπορεί να γίνει. Δηλαδή, να ξεκινάει μια φάση αγώνα με "διάλογο". Είναι άλλο πράγμα να αγωνιστείς και μετά κάθε κλάδος, μέσα από αγώνες, να διαπραγματευτεί με την εργοδοσία το τι θα δώσει. Και άλλο πράγμα να ξεκινάμε τον αγώνα με "διάλογο", γιατί όλοι έχουμε κοινό αντικείμενο. Πολύ πρόσφατα, βέβαια, ακολούθησαν και άλλες δυνάμεις, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ή και κατά περίπτωση και η ΓΣΕΕ πήγαινε ή δεν πήγαινε ή κάποιες παρατάξεις.

Εμείς νομίζουμε ότι αυτή η στάση μας το '93 άσκησε πίεση. Βοήθησε. Και να το ξαναπώ: Δε σημαίνει ότι δεν παίρνουμε θέση πάνω στα προβλήματα, ότι δεν έχουμε συγκεκριμένες προτάσεις για τους μισθούς, για τις συντάξεις, για την Παιδεία, για την Υγεία, κλπ. Το ακριβώς αντίθετο. Η άρνηση δηλαδή του "κοινωνικού διαλόγου" έχει να κάνει με το ότι δεν αναγνωρίζουμε αυτό το πεδίο. Από εκεί και πέρα δε σημαίνει άρνηση έκθεσης των απόψεών σου μπροστά στους εργαζόμενους και μέσα στο κίνημα».

«Τι να πούμε τώρα;» πρόσθεσε η Αλέκα Παπαρήγα. «Τα βλέπετε τα χάλια της Ιταλίας; Αυτά ας τα δουν ο ΣΥΝ, το ΚΕΑ, οι κεντροαριστεροί, οι ανανεωτές κλπ. Επιτρέπεται; Πώς το έκαναν οι Ιταλοί εργαζόμενοι αυτό; Μα όταν τους λες ότι αυτός είναι μονόδρομος, όταν υποβαθμίζεις την ταξική πάλη, όταν συμμετέχεις χρόνια τώρα στις κυβερνήσεις, γίνεται κι ένα δημοψήφισμα και αποφασίζουν και επικυρώνουν τη σύμβαση των ομοσπονδιών με την εργοδοσία. Και αποφασίζουν: Αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, μείωση των συντάξεων, κατάργηση των υπερωριών. Πέντε εκατομμύρια εργάτες υπέρ της κατάργησης των υπερωριών! Θα δουλεύουν δηλαδή παραπάνω, αλλά δε θα θεωρείται υπερωρία.

Προς τιμή τους οι εργάτες των μεγάλων βιομηχανιών το καταψήφισαν. Οπως και η Ομοσπονδία Μεταλλεργατών, δηλαδή οι εργάτες που είναι μέσα στην παραγωγή, που ξέρουν τι σημαίνει ταξική εκμετάλλευση και υπεραξία.

Και ξέρετε τι έκαναν; Εβαλαν και ψήφισαν και οι ομοσπονδίες των συνταξιούχων. Και απ' ό,τι διαβάζω, εκείνοι που έδωσαν μεγάλη επικύρωση στο "ναι" ήταν οι συνταξιούχοι. Ας το προσέξουμε αυτό εδώ στην Ελλάδα. Δεν τα βάζω με τους συνταξιούχους. Το συνταξιουχικό κίνημα στην Ελλάδα έχει αγωνιστική παρουσία και συνεισφορά. Κι εδώ γίνεται αυτή η ιστορία, η αντιπαράθεση των νυν συνταξιούχων με τους επόμενους, της παλιάς και της νέας γενιάς. Η Ελλάδα, θα το πω καθαρά, δεν μπορεί να γίνει Ιταλία. Οσο εξαρτάται από εμάς βέβαια».

Στη συνέχεια, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ ρωτήθηκε για τις εργατικές κινητοποιήσεις του 2001 που επέβαλαν στην κυβέρνηση Σημίτη να πάρει πίσω το σχέδιο Γιαννίτση. «Τώρα, βλέπετε να διαμορφώνονται τέτοιες συνθήκες, δεδομένου ότι όπως αναφέρατε πριν το ΠΑΣΟΚ μπορεί να παίξει και παιχνίδια με το διάλογο για το Ασφαλιστικό και ήδη οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ έχουν αποφασίσει να συμμετάσχουν στο διάλογο;», ήταν η ερώτηση.

Απαντώντας, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε:

«Κατ' αρχήν να ξεκαθαρίσουμε εκτός των άλλων ότι θέτουμε το εξής: Κατάργηση όλων των νόμων των αντιασφαλιστικών που ψήφισαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Και λέμε και του "νόμου Σιούφα" και του "νόμου Ρέππα".

Αυτό είναι εντελώς κρίσιμο ζήτημα. Με συγχωρείτε, από τη ΓΣΕΕ εγώ πήρα και προεκλογικά ένα κείμενο, που μου το έστειλαν προσωπικά, και μου ζητούσαν να δεσμευτεί το ΚΚΕ απέναντι στη ΓΣΕΕ. Και τους είπα ότι εκατό χιλιάδες φορές έχουμε πει τις θέσεις μας. Τι να δεσμευτούμε; Εσείς να δεσμευτείτε τι θα κάνετε, όχι το ΚΚΕ απέναντί σας.

Εκεί λοιπόν τι έλεγε; Δε θυμάμαι ακριβώς την έκφραση. Ελεγε: "Με θετική αφετηρία το νόμο Ρέππα". Τι να συζητήσουμε τώρα; Η κυβέρνηση σήμερα προσπαθεί να εφαρμόσει το "νόμο Ρέππα" βεβαίως. Οπωσδήποτε θέλει να προσθέσει και νέα δικά της σκληρότερα μέτρα.

Για να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν, έχοντας υπόψη την πείρα του 2001, που είχε και πάρα πολλά θετικά στοιχεία, όταν ξεσηκώθηκε όλος ο κόσμος και αναγκάστηκε ο Γιαννίτσης να πάρει πίσω το νόμο. Μετά όμως τι έγινε με αυτόν τον πραγματικά παλλαϊκό ξεσηκωμό που τον στηρίξαμε; Και αν θέλετε, εκείνη την περίοδο, σε εκείνη την κρίσιμη ώρα, μειώσαμε και την κριτική μας στις άλλες δυνάμεις, προσωρινά, προκειμένου να υπάρχει ένα τέτοιο κίνημα. Τι έγινε όμως μετά; Σταμάτησε η ετοιμότητα και η επαγρύπνηση. Πήρε το νόμο ο Γιαννίτσης πίσω και άρχισε το χειροκρότημα. Εμείς του αντεπιτεθήκαμε. Είπαμε "όχι", θα φέρουν ένα νόμο, το πολύ πολύ από τα δέκα να βγάλουν ένα. Θα είναι το ίδιο και πρέπει να συνεχίσει το κίνημα με διάφορες μορφές. Αλλαξαν θέση τότε. Ετσι ήρθε ο νόμος Ρέππα και πέρασε. Επομένως, πρέπει να έχουμε την πείρα».

«Πραγματικά πρέπει να γίνει τώρα παλλαϊκός ξεσηκωμός», πρόσθεσε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. «Ομως, το κίνημα πρέπει όχι απλώς να λέει "όχι" σ' αυτό το νόμο, αλλά πρέπει να έχει και διεκδικήσεις για το πώς βλέπει την κοινωνική πολιτική, την Ασφάλιση. Και οπωσδήποτε πρέπει να καταργηθούν αυτοί οι αντιασφαλιστικοί νόμοι. Τι να συζητήσεις από εκεί και πέρα; Τον τρόπο υλοποίησής τους;

Επομένως, εμείς, να το πω καθαρά, δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη - έχουμε τώρα και την πείρα του 2001 - σε αυτές τις δυνάμεις. Τα ίδια θα κάνουν. Μακάρι να διαψευστούμε. Αλλά ξαναλέω, η Ιταλία είναι καμπανάκι. Και εδώ, από τη μια τα κόμματα και από την άλλη τα συνδικάτα καλλιεργούν στον κόσμο την τάση του συμβιβασμού. Επιτρέπεται τώρα στην Ιταλία - να το ξαναπώ - με δημοψήφισμα να υιοθετούν οι Ιταλοί εργάτες αυτό το νόμο;

Οχι, εμείς δε θα επιτρέψουμε να γίνει ένα τέτοιο πράγμα στην Ελλάδα. Και πιστεύω ότι δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτή την προσπάθεια».