Πού ήταν η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, όταν οι εργάτριες της ΣΕΞ ΦΟΡΜ έλιωναν τα παπούτσια τους επί μήνες στους δρόμους της Αθήνας για να μη χάσουν τη δουλιά τους; Πού είναι η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ όταν οι άνεργοι απ' την εργατούπολη της Νάουσας, απ' την «Τρικολάν» και τα «Κλωστήρια Β'» προχωρούν σε αγωνιστικές πρωτοβουλίες, δείχνοντας ότι δεν το βάζουν κάτω, διεκδικούν το δικαίωμά τους σε μόνιμη και σταθερή δουλιά, με πλήρη δικαιώματα;
Αλλά και τι να πούνε στους άνεργους; Ο,τι συμβούλευαν τις εργάτριες της «Σίσσερ Πάλκο», να μπουν σε προγράμματα δήμων, ή κατάρτισης για να μάθουν στα 40 και τα 50 τους χρόνια να γίνουν κηπουροί και κομμώτριες; Η σωτηρία δηλαδή των ανέργων είναι να «απασχολούνται» για 4 ή 5 μήνες, να παίρνουν 300 ή 500 ευρώ, κι από πάνω να πληρώνονται μια φορά στους 3, 4 ακόμα και 5 μήνες;... Η πείρα διδάσκει τους εργάτες.
Και η συμβιβασμένη πλειοψηφία της ΓΣΕΕ που βάζει πλάτες στην πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που πετά εκατοντάδες εργάτες στο δρόμο κάθε χρόνο, όπως επιβάλλουν οι ανάγκες της «επιχειρηματικότητας» και της «ανταγωνιστικότητας», δεν μπορεί να κρυφτεί. Το «ενδιαφέρον» της εκτός από υποκριτικό είναι και προκλητικό.
Τα όρια της πρόκλησης αγγίζει η προσπάθεια της κυβέρνησης κάθε μήνα να πείσει για τη δήθεν αποτελεσματικότητα της πολιτικής της στο ζήτημα της ανεργίας. Τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας για το μήνα Ιούλη του 2007 δείχνουν πτώση του ποσοστού των ανέργων στο 7,8% σε σχέση με το 8,1% του αντίστοιχου μήνα πέρυσι. Οι άνεργοι που καταγράφηκαν ήταν 384.564 (από 393.293) και οι απασχολούμενοι 4.558.139 (από 4.483.879). Οπως είναι φυσικό, η ΕΣΥΕ δεν καταγράφει τι είδους θέσεις εργασίας είναι αυτές που «μείωσαν» την ανεργία, ούτε βέβαια με ποια κριτήρια καταγράφηκαν οι άνεργοι. Γιατί και οι θέσεις εργασίας είναι «γιαλαντζί» και το ίδιο ισχύει για τα κριτήρια. Κατά συνέπεια, δεν μπορούμε παρά να επαναλάβουμε ότι με τέτοιες μεθόδους, δεν είναι καθόλου απίθανο η κυβέρνηση σε κάνα δυο χρονάκια να κάνει την ανεργία αόρατη...
«Και γι' αυτό εμένα με ανησυχεί αυτή η κρίση στο ΠΑΣΟΚ. Με ανησυχεί το να μην υπάρχει ένα μέτωπο αντίστασης και άλλων προτάσεων στην κυβέρνηση» (...) «Κινητοποιείται ο κόσμος, ίσως την τελευταία στιγμή, ίσως η μεγαλύτερη κινητοποίηση που έχει γίνει στην Ελλάδα είναι με το νομοσχέδιο Γιαννίτση. Κράτησε μία ημέρα» (...) «Εμείς πιστεύουμε ότι αυτά τα μέτρα της κυβέρνησης δε θα περάσουν και καλούμε όλες τις δυνάμεις της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, και το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ, από κοινού να αγωνιστούν γι' αυτό»...
Αυτά ειπώθηκαν χτες σε πρωινή εκπομπή του ΜΕΓΚΑ. Από τον πρόεδρο του Συνασπισμού, Αλέκο Αλαβάνο. Δηλαδή: Το ΠΑΣΟΚ σαν δύναμη της «δημοκρατικής αντιπολίτευσης» μπορεί - ευκολότερα αν εξέλιπε η εσωκομματική του κρίση, αλλά μπορεί - να συμπήξει κοινό μέτωπο με τον ΣΥΝ και το ΚΚΕ ενάντια στα αντιασφαλιστικά σχέδια της κυβέρνησης.
Αναφέρεται, άραγε, σε άλλο ΠΑΣΟΚ ο κ. Αλαβάνος απ' αυτό που όχι απλά εφάρμοσε τους αντιασφαλιστικούς νόμους Σιούφα αλλά τους διεύρυνε σε αντιασφαλιστική κατεύθυνση με τον νόμο Ρέππα; Απ' αυτό που έχει καταθέσει προτάσεις για ανασφάλιστη εργασία των νέων, παράταση του εργάσιμου βίου, για επανεξέταση των Βαρέων και Ανθυγιεινών, ενοποίηση των Ταμείων κατά το πρότυπο του Ταμείου των τραπεζοϋπαλλήλων, υπέρ των επαγγελματικών συντάξεων και άλλες που σε τίποτα δε διαφοροποιούνται επί της ουσίας από αυτές που καταθέτει σήμερα η ΝΔ;
Είναι άμοιρο ευθυνών το ΠΑΣΟΚ για το γεγονός ότι η μεγάλη πράγματι κινητοποίηση εναντίον του σχεδίου Γιαννίτση «κράτησε μια μέρα», δηλαδή υπονομεύτηκε η συνέχισή της, με συνέπεια τον ερχομό και το πέρασμα λίγο αργότερα του νόμου Ρέππα; Στο ΠΑΣΟΚ δεν πρόσκεινται και σήμερα οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που και πάλι συμμετέχουν στον «κοινωνικό διάλογο»;
Το ΠΑΣΟΚ ανταποκρίνεται μια χαρά στο ρόλο του, με ή χωρίς κρίση. Ρόλος επιζήμιος για τα συμφέροντα των εργατών. Και σίγουρα θα εκτιμήσει πολύ τις υπηρεσίες που του προσφέρει ο ΣΥΝ με το να του δίνει άφεση αμαρτιών και να το «πλασάρει» στους εργαζόμενους σαν δύναμη απ' την οποία μπορούν να προσδοκούν υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους.
Και «εξοργισμένος» ήταν και «αγανακτισμένος» ήταν και, βεβαίως, καταγγελτικός. Πλην όμως ...μια διαφωνία με όσα - καταφανώς - σχεδιάζει η κυβέρνηση δεν ακούσαμε. Προφανώς, γιατί δεν υπάρχει!
Εκτός κι αν συνιστά σοβαρή ...διαφωνία η απαίτηση του ΠΑΣΟΚ από την κυβέρνηση να έχει «γραπτή πρόταση» και να καταθέσει «αναλογιστικές μελέτες για τη δημοσιονομική κατάσταση των Ταμείων».
Πάντως, ο στημένος διάλογος της κυβέρνησης δε θα ...ξεμείνει από ΠΑΣΟΚ. Οπως ανακοίνωσε, εκφράζοντας την πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ, ο πρόεδρός της, Γ. Παναγόπουλος, θα παραμείνει στην όλη διαδικασία.
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ κυβερνώντες, ...έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και εξάντλησαν την ελληνική γλώσσα, προκειμένου να «μοιάζει» θετικό το αντιλαϊκό σκεπτικό τους.
Ετσι, λοιπόν, δε μας είπαν για περικοπές στα βαρέα και ανθυγιεινά, αλλά για «εκσυγχρονισμό» τους. Δε μίλησαν για μείωση των δικαιούχων αναπηρικών συντάξεων, αλλά για ...«θωράκιση του θεσμού».
Κι αυτά, φυσικά, δεν είναι τίποτε μπροστά σε όσα έχουν στο μυαλό τους και στα συρτάρια τους. Μιλάμε για μέτρα, που, όπως και να τα παρουσιάσουν, δε «μακιγιάρονται» και δεν υπάρχουν λέξεις που θα τα καλλωπίσουν.
ΩΣΤΕ ΔΕ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ...εν κρυπτώ οι συζητήσεις για την περίφημη Μεταρρυθμιστική Συνθήκη (δηλαδή το νέο «ευρωσύνταγμα»), κ. Ρουσόπουλε; Γι' αυτό φροντίζετε ο ελληνικός λαός να γνωρίζει το περιεχόμενο και τις κατευθύνσεις της;
'Η, μήπως, γι' αυτό ο πρωθυπουργός βρίσκεται άρον άρον και χωρίς πολλές συζητήσεις στη Λισαβόνα για να συμφωνήσει με όσα αναφέρει το εν λόγω κείμενο;
Εκτός κι αν η αναλυτική ενημέρωση του πολίτη για μια συμφωνία, που, μεταξύ άλλων, εκχωρεί εκ νέου κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, πρόκειται να ολοκληρωθεί με τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες - «αστραπή», που προφανώς θα ακολουθηθούν.Εξαρχής, να τονιστεί ότι όλος αυτός ο «ντόρος» περί συμμετοχής ή μη είναι καθαρά αποπροσανατολιστικός. Είναι ξεκάθαρο ότι η συμμετοχή στις παρελάσεις - και ιδιαίτερα στις μαθητικές - πρέπει να έχει εθελοντικό χαρακτήρα.
Πίσω, όμως, απ' την κουρτίνα των «σκληρών» φραστικών θέσεων και αντιπαραθέσεων κρύβεται η πραγματικότητα. Αυτή η διαπάλη - που εκφράστηκε ξανά κυρίως μεταξύ ΣΥΝ και ΛΑ.Ο.Σ. - αποκαλύπτει μια αντιπαράθεση μεταξύ κοσμοπολιτισμού και εθνικισμού. Στην πράξη αυτές οι δύο πλευρές είναι «όψεις του ίδιου νομίσματος» ως πλευρές της αστικής ιδεολογίας. Και εκφράζεται από δυνάμεις που υπηρετούν τον ευρωμονόδρομο.
Το ΟΧΙ, όπως και η 25η Μάρτη, έχει αναφορά στους λαϊκούς αγώνες. Για όλα τα σημερινά λαϊκά προβλήματα και τα τεράστια προβλήματα της Παιδείας και της νεολαίας. Οι μαθητικές παρελάσεις πρέπει να συνδεθούν με τα μηνύματα αγώνα και αντίστασης του ελληνικού λαού - τότε και τώρα. Αλλωστε, κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι το γεγονός ότι η πρώτη παρέλαση της 28ης Οκτώβρη έγινε το 1941, στα χρόνια της κατοχικής σκλαβιάς, με απόφαση του Γραφείου της ΚΕ της ΟΚΝΕ, ενάντια στους ναζιστές καταχτητές και στους ντόπιους υπηρέτες τους.
Αποτελεί, λοιπόν, μια σοβαρή θετική εξέλιξη το γεγονός ότι μια σειρά από μαθητικά συμβούλια αποφασίζουν να τιμήσουν αγωνιστικά την επέτειο του ΟΧΙ, αναδεικνύοντας με δική τους παρέμβαση την ιστορική αλήθεια, διεκδικώντας λόγο στις σχολικές γιορτές, κάνοντας τις παρελάσεις βήμα διεκδίκησης για τα σύγχρονα προβλήματα της νεολαίας.