Το θέμα περιβάλλον θα πρέπει να πάψει να συζητείται αυτοτελώς και αυτόνομα, δεν μπορεί να ιδωθεί μόνο του, τόνισε χτες στη Βουλή η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα, στην παρέμβασή της στη συζήτηση σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών για τα θέματα του περιβάλλοντος. Ακόμα, είπε, και αν κάποιος έχει μια καλή πρόθεση να προσφέρει λύσεις και μέτρα, πρέπει να τα συζητήσει ως "ανάπτυξη - ενέργεια - περιβάλλον - δημόσια υγεία". Ο βασικός παράγοντας, υπογράμμισε, είναι η καπιταλιστική βιομηχανική ανάπτυξη που έχει στόχο το κέρδος και έτσι προωθεί την εμπορευματοποίηση της γης, της ενέργειας και του νερού.

Ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής ξεκαθάρισε ότι η πολιτική της εμπορευματοποίησης του περιβάλλοντος θα συνεχιστεί και μέσω της προώθησης της αναθεώρησης του άρθρου 24 του Συντάγματος, ενώ ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γ. Παπανδρέου, αρκέστηκε σε γενικόλογες αναφορές, χωρίς να κάνει καμία νύξη για τις ευθύνες των κυβερνήσεων του κόμματός του. Ο Αλ. Αλαβάνος ανέφερε ότι δεν αξιοποιούνται επαρκώς τα κοινοτικά κονδύλια και ο Γ. Καρατζαφέρης είπε ότι το περιβάλλον είναι «Θεού δώρο»...

«... το θέμα του περιβάλλοντος ο λαός πρέπει να το πάρει στα χέρια του. Δε λέω, καλές οι αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας, αλλά μέχρι να βγουν οι αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας έχουν καταπατηθεί άλλοι τόσοι χώροι. Πραγματικά, ο λαός πρέπει να πάρει κυριολεκτικά την υπόθεση στα χέρια του είτε του έχουν κάμερες είτε δεν του έχουν και να πάρει μαζί παραμάζωμα και τις κάμερες». (Κνίτες, ρίχνουν σύρματα για να βοηθήσουν στην καλύτερη περιπολία κατά τις πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές)

Δεν είναι τυχαίο ότι παγκόσμια συζητείται ξεχωριστά. Δε θα μπω, λοιπόν, στον πειρασμό να αναλύσω αυτό το πρόβλημα παγκόσμια, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Θέλω, όμως, να κάνω νύξη στο εξής ζήτημα, που αποτελεί την πρώτη και μεγάλη διαφωνία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος με τα άλλα κόμματα και πρώτα απ' όλα με τα κόμματα εξουσίας βεβαίως, τα οποία έχουν τεράστια ευθύνη. Από τη μεταπολεμική ανάπτυξη και μετά, όλα τα κόμματα εξουσίας - όσα πέρασαν - έχουν τεράστια ευθύνη για τα προβλήματα που βιώνουμε σήμερα. Τελικά, ποιος φταίει για το περιβάλλον; Το πρόβλημα, λέει, είναι οικουμενικό. Δηλαδή; Το πρόβλημα είναι ότι έγιναν αυθαιρεσίες, ότι έγιναν καταπατήσεις ή ότι δεν έγιναν έργα. Και μ' αυτήν την έννοια, το πρόβλημα είναι πολιτικό. Χωρίς να μπω σε αναλύσεις, εμείς ξεκινάμε από αυτήν την αφετηρία και παίρνοντας υπ' όψιν, τα τελευταία τριάντα - σαράντα - πενήντα χρόνια συγκεκριμένα πράγματα, όχι πολύ γενικά».

Eurokinissi

«Η καπιταλιστική βιομηχανική ανάπτυξη είναι ο βασικός παράγοντας. Δηλαδή, η βιομηχανική ανάπτυξη με στόχο το καπιταλιστικό κέρδος. Η εμπορευματοποίηση της γης, της ενέργειας, του νερού. Αυτοί είναι βασικοί παράγοντες. Βεβαίως, η εμπορευματοποίηση είναι γενικευμένη. Ομως, στεκόμαστε σε εκείνα τα ζητήματα και σε εκείνους τους παράγοντες που συνεισέφεραν στην κατάσταση που ζούμε σήμερα και στους μεγάλους κινδύνους που θα αντιμετωπίσουμε αύριο.

Οσον αφορά για τον πόλεμο, καμία κουβέντα. Εδώ, έγινε υποδοχή στον Αλ Γκορ σαν να ήταν ο μεγάλος ηγέτης του περιβαλλοντικού κινήματος. Και ξέρουμε πάρα πολύ καλά το ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών, της ηγεσίας αλλά και του συγκεκριμένου ατόμου, στα θέματα των βομβαρδισμών με απεμπλουτισμένο ουράνιο κ.λπ. Ο πόλεμος δεν καταστρέφει το περιβάλλον; Δε μιλάω τώρα για τις ανθρώπινες ζωές.

Αυτό, λοιπόν, δε συζητιέται καν. Επομένως, εμείς διαγράφουμε με μονοκονδυλιά κάθε πολιτική που χαράσσεται από διεθνείς οργανισμούς, που χαράσσεται από την Ευρωπαϊκή Ενωση, που χαράσσεται στις διεθνείς συναντήσεις, που χαράσσεται, αν θέλετε, και από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών - αν υπάρχει κάτι τέτοιο - που αναφέρεται στα προβλήματα του περιβάλλοντος, όταν ανεξάρτητα από τις διαφορές, δεν μπαίνει το ζήτημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Δεν είναι τυχαίος ο ρόλος του κ. Αλ Γκορ και του κ. Κλίντον. Είναι οι ηγέτες - να το πω έτσι - της εκδοχής της πράσινης οικονομίας, της πράσινης οικονομίας της αγοράς».

Eurokinissi

Κύριε πρωθυπουργέ, υπάρχει το θέμα του Ασωπού, το οποίο δε θα αναλύσω. Οι καινούριες μελέτες λένε ότι το νερό δεν κάνει ούτε για να πλυθεί κάποιος μ' αυτό, αλλά ούτε και για πλύσιμο πιάτων. Πώς πρέπει, λοιπόν, να αντιμετωπιστεί το ζήτημα; Πρέπει να προχωρήσουν σε κλείσιμο της βρύσης. Ο δήμαρχος, όμως, δεν το δέχεται αυτό. Οι κάτοικοι φωνάζουν. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει τίποτα; Και ξέρετε γιατί με ανησυχεί; Γιατί πέρα από την οικουμενικότητα του περιβαλλοντικού προβλήματος - που σημαίνει ότι όλοι έχουμε ευθύνη και άρα όλοι είμαστε ανεύθυνοι - τώρα υπάρχει και η καινούρια άποψη η οποία αναπτύσσεται και υπεισέρχεται και στην Ευρώπη - με πρωτεργάτες βέβαια, όπως πάντα, τη Μεγάλη Βρετανία - περί της τοπικότητας της ευθύνης. Και την "τοπικότητα" την ανέδειξε και ο πρωθυπουργός στην ομιλία του. Μίλησε για οριζόντια πολιτική, η οποία είναι πολιτική που συμφέρει τις επιχειρήσεις - αυτό σημαίνει το "οριζόντια" - και μίλησε και για τοπικότητα, η οποία αφαιρεί τις ευθύνες από την κεντρική εξουσία. Και βεβαίως, είναι άλλο πράγμα τι θα κάνει το τοπικό κίνημα, τι θα κάνουν οι τοπικές αρχές. Μιλάμε για την τοπικότητα των προβλημάτων στη διαχείριση του νερού. Δε μιλάμε για κανένα "κηπάκι".

Εμείς, βεβαίως, δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στις επιλογές και, κατά συνέπεια, στις προθέσεις. Γιατί οι προθέσεις έχουν σχέση με τις επιλογές της κυβέρνησης, όπως και των προηγούμενων κυβερνήσεων. Το είχαμε πει ότι πρόκειται να ασκήσει μια σύγχρονη περιβαλλοντική πολιτική. Σύγχρονη μπορεί να είναι, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα».

«Να ξεκαθαρίσουμε το εξής ζήτημα», συνέχισε η Αλ. Παπαρήγα. «Η πολιτική που ακούσαμε εδώ, όπως την ανέπτυξε ο κ. Καραμανλής, εντάσσεται οπωσδήποτε μέσα στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ομως, δεν είναι μόνο αυτό. Εντάσσεται μέσα στον ενιαίο ενεργειακό σχεδιασμό σε επίπεδο Ευρώπης. Πρώτα έρχεται ο ενιαίος ενεργειακός σχεδιασμός και μετά έρχεται η πολιτική για το περιβάλλον. Η Ευρωπαϊκή Ενωση, εδώ που τα λέμε, τρεις δεκαετίες έχει συντάξει περίπου διακόσιες νομοθετικές πράξεις και οδηγίες για το περιβάλλον και προσπαθεί να επιβάλει - ναι είναι αλήθεια - μια παγκόσμια δεσμευτική πολιτική μείωσης - τελευταία κάνει αυτό το συγκεκριμένο - των αερίων του θερμοκηπίου, με βάση το Πρωτόκολλο του Κιότο. Δεν το έχει πετύχει, γιατί αντιδρούν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Αυστραλία.

Αυτό γιατί; Την έπιασε την Ευρωπαϊκή Ενωση ο πόνος για περιβαλλοντική πολιτική; Εχει πρόβλημα. Διότι δεν ελέγχει πηγές και οδούς μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου, που τις ελέγχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία σήμερα. Εχει μεγάλη εξάρτηση από ορυκτές πηγές ενέργειας, όπου το 1990 είχε εξάρτηση 44% και το 2030 θα πάει στο 70%, και τι κάνει; Σηκώνει τη σημαία του περιβάλλοντος από την αστική τάξη και από τις κυβερνήσεις της, για να ενισχύσει διαφορετικές ενεργειακές πηγές και τεχνολογίες, όπως είναι οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Εδώ σε αυτά τα πλαίσια έχουμε, επίσης, τη λεγόμενη "πράσινη οικονομία".

Να πάρουμε μια πλευρά. Τι σημαίνει "ενιαίος ενεργειακός σχεδιασμός" στην Ελλάδα με προμετωπίδα το περιβάλλον; Καταδίκη του λιγνίτη και πρόταξη του φυσικού αερίου. Εδώ υπάρχουν τρία ζητήματα. Το πρώτο ζήτημα είναι ότι δεν μπορείς έτσι αβίαστα - αν χρειαστεί, βέβαια, πρέπει να το κάνεις - να καταγγέλλεις και να καταδικάζεις εγχώριες πηγές ενέργειας. Δεν μπορεί να το κάνεις αυτό, πολύ περισσότερο που έχει αποδειχθεί ότι μπορούμε να έχουμε το λιγνίτη στον τομέα της ενέργειας και να προστατεύεται και το περιβάλλον. Το φυσικό αέριο, ναι, είναι για οικιακή χρήση. Το φυσικό αέριο έρχεται για οικιακή χρήση στην Ελλάδα; Πολύ μικρό μέρος και εμείς, βεβαίως, παίρνουμε και μια άλλη πλευρά. Ποιος διαχειρίζεται το "άλφα" ή το "βήτα" προϊόν; Ποιος κάνει τα έργα; Βεβαίως, εδώ είναι μεγάλοι πολυεθνικοί όμιλοι και υπάρχουν ελληνικά συμφέροντα εκεί μέσα.

Επίσης, τι τους έπιασε όλη η μανία για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και για το περιβάλλον; Εχουν προβλήματα. Πρέπει να μοιράσουν τις αγορές: Ηνωμένες Πολιτείες, Ευρωπαϊκή Ενωση, Κίνα, Βραζιλία, Αργεντινή.

Τα λέω για τον εξής λόγο: Οχι ότι δεν πρέπει κανείς να παρακολουθεί. Εδώ χρειάζεται κάθε δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια να ελέγχει κανείς αν αυτό που κάνει συμφέρει το περιβάλλον. Αν δε συμφέρει, να το αλλάξουμε. Δεν παραγνωρίζουμε υπαρκτά προβλήματα. Ομως, όταν όλα αυτά τα υπαρκτά προβλήματα εντάσσονται μέσα στη μεγάλη μάχη που γίνεται αυτή τη στιγμή για τον έλεγχο των δρόμων του πετρελαίου, του φυσικού αερίου και άλλου ορυκτού πλούτου, εκεί τα πράγματα συσκοτίζονται. Διότι η μια μελέτη μπορεί να σου λέει ότι ο λιγνίτης είναι έτσι και η άλλη να σου λέει αλλιώς. Ποιος σε διαφυλάσσει απ' αυτές τις μελέτες; Επιστήμονες τις κάνουν, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία των επιστημόνων - μιλάω και σε παγκόσμιο επίπεδο - είναι ενταγμένη μέσα στα ερευνητικά κέντρα των μονοπωλιακών ομίλων.

Εμείς, λοιπόν, είμαστε ριζικά αντίθετοι με την ένταξη της Ελλάδας στον ενιαίο ενεργειακό σχεδιασμό, γιατί από εκεί και πέρα σου δένει τα χέρια. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν είμαστε και υπέρ των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και υπέρ της αιολικής ενέργειας, όλων των μορφών και άλλων που θα βρεθούν. Σαφώς δεν μπορεί να είναι ο λιγνίτης η μοναδική πηγή ενέργειας. Πρέπει να βρεις και άλλες μορφές, γιατί κάποτε και αυτός θα εξαντληθεί. Ομως, θα το πω καθαρά, εδώ θέλει άλλη κυβέρνηση, άλλη εξουσία, του λαού για να το πω έτσι, θέλει άλλο συσχετισμό δύναμης για να μπορείς να ξέρεις ότι έχεις αντικειμενικές μελέτες. Και αν αυτές οι μελέτες δεν είναι καλές, δεν είναι γιατί δεν είναι καλοί οι επιστήμονες και όχι γιατί τα έχουν "πιάσει" από τους μονοπωλιακούς ομίλους.

Εμείς, σαν κόμμα, παραδείγματος χάριν, δε διαθέτουμε, ούτε μπορεί ένα κόμμα να διαθέτει όλη την επιστημονική γνώση. Στηριζόμαστε και παρακολουθούμε όλες τις μελέτες. Δε βγάζεις άκρη. Μόλις πας να υποστηρίξεις τη μία, σκέφτεσαι "είναι έτσι;", γιατί διαβάζεις μια άλλη που λέει τα αντίθετα».

«Οταν συζητάμε για το περιβάλλον δεν πρέπει να μας διαφεύγει το θέμα της δημόσιας υγείας», υπογράμμισε στη συνέχεια η Αλ. Παπαρήγα και τόνισε: «Ξαναλέμε, ανάπτυξη, ενέργεια και δημόσια υγεία. Είναι σοβαρό το ζήτημα της δημόσιας υγείας. Δε φεύγει από το περιβάλλον η δημόσια υγεία. Μπορούμε αυτή τη στιγμή να μιλάμε για φιλοπεριβαλλοντική πολιτική, εφαρμόζοντας την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, την Κοινή Αγροτική Πολιτική; η οποία έχει τις εξής πλευρές:

-- Αγροτουρισμός. Τελειώσαμε, στις συνθήκες της Ελλάδας.

-- Ερημοποίηση. Η ερημοποίηση της υπαίθρου είναι περιβαλλοντικό ζήτημα, πέρα από οικονομικό κ.λπ.

-- Η στροφή που γίνεται στα καύσιμα και στη βιολογική καλλιέργεια σε βάρος των παραδοσιακών, εντατικών καλλιεργειών.

Ας αφήσουμε τα φυτοφάρμακα και τα λιπάσματα. Γιατί, βεβαίως, όταν έχεις ένα μικρό κλήρο, ο μικρός κλήρος δεν μπορεί να αποδώσει σήμερα. Αλλά δεν μπορεί να λυθεί και το ζήτημα με την απαλλοτρίωση της γης των αγροτών και με τον τρόπο με τον οποίο επιλύεται το θέμα του λειψού κλήρου».

Συνεχίζοντας η Αλ. Παπαρήγα τόνισε: «Αλλο θέμα είναι το άθλιο σύστημα της εμπορίας των ρύπων του διοξειδίου του άνθρακα, του Πρωτοκόλλου του Κιότο. Εδώ, όλα τα άλλα κόμματα, εάν δεν κάνω λάθος, μιλάνε για το ζήτημα αυτό. Είναι θετικό δηλαδή; Μια χώρα, δηλαδή, μπορεί να αγοράσει δικαιώματα ρύπανσης από μια άλλη, δημιουργώντας μια ολόκληρη αγορά κερδοφόρα για το κεφάλαιο. Το δικαίωμα, δηλαδή, του "ρυπαίνειν" ανταλλάσσεται έναντι αντιτίμου στο χρηματιστήριο του διοξειδίου του άνθρακα. Και μη μας κάνει εντύπωση αυτό το πράγμα. Σύμφωνα με τον Οργανισμό POINT GARBON, το 2006 πουλήθηκαν ένα δισεκατομμύριο, περίπου, τόνοι διοξειδίου του άνθρακα αξίας 29 δισεκατομμυρίων δολαρίων έναντι επτακοσίων ενενήντα εννέα εκατομμυρίων τόνων αξίας 12,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων το 2005. Επομένως, ας αφορίσουμε το λιγνίτη, ας τα αφορίσουμε όλα. Εμείς, δεν το αποδεχόμαστε.

Αλλη πλευρά, που έχει σχέση με το περιβάλλον, είναι τα δημόσια έργα. Δεν είναι θέμα εάν είναι ένα ή δύο υπουργεία, δεν το νομίζουμε, είναι ζήτημα προσανατολισμού. Στην Ελλάδα κριτήριο για το τι έργα θα γίνουν είναι οι οδικοί άξονες, εν πάση περιπτώσει, οι επικοινωνίες, η ενέργεια κ.λπ. που δεν είναι ενταγμένα σε μια φιλολαϊκή, να το πω έτσι απλά, ανάπτυξη, αλλά είναι ενταγμένα μέσα σε αυτήν τη λογική. Είναι ενταγμένα στη λογική της διαπάλης, της διανομής των αγορών. Οι ελληνικοί επιχειρηματικοί όμιλοι ενδιαφέρονται για τέτοια πράγματα, να πάρουν μέρος εκεί. Δεν τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο.

Υπάρχουν χρήσιμα έργα που έγιναν; Ναι. Ολα αυτά τα χρόνια έγιναν. Τα χρυσοπληρώνουμε. Να πάρουμε όμως μια άλλη πλευρά. Τι προτάσσουμε; Τη διαχείριση του νερού; Αυτά που είπατε, κύριε πρωθυπουργέ, δεν είναι διαχείριση νερού αλλά είναι μικρά τοπικά έργα. Εδώ μιλάμε για πανελλαδική διαχείριση του νερού. Και να πίνουμε καθαρό νερό, αλλά και να μη χάνεται το νερό. Αυτά είναι τα οριζόντια μικρά τοπικά έργα».

«Το ξέρουμε πολύ καλά», συνέχισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «ότι μέχρι το 2014 - αυτό το λένε και ξένα ινστιτούτα για τους σεισμούς όπως και οι Ελληνες - η Ελλάδα είναι στο χώρο της σεισμικής διέγερσης και για μεγάλους σεισμούς. Σε τι ποσοστό επί τοις εκατό τα δημόσια κτίρια και τα σχολεία έχουν ελεγχθεί; Στο 7%, στο 10%; Μιλάω και για όλους τους χώρους όπου συνωστίζονται, όπου βρίσκονται πολλοί άνθρωποι.

Να πούμε και κάτι άλλο. Μιλάμε όλοι για τους ελεύθερους χώρους και καλά κάνουμε. Εδώ χρειάζονται ελεύθεροι χώροι διαφυγής σε περίπτωση σεισμού. Οταν είσαι στην Κυψέλη, πού θα πας; Θα κάτσεις εκεί στις παλιές πολυκατοικίες. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που έχει αυτό το μειονέκτημα. Εν πάση περιπτώσει δεν ξέρω αν κάποτε ο άνθρωπος καταφέρει - μακάρι να φτάσουμε εκεί - να νικήσει αυτό το φυσικό φαινόμενο. Δεν υπάρχουν, όμως, χώροι διαφυγής.

Τι γίνεται με την αντισεισμική θωράκιση; Τίποτα δε γίνεται. Μικροπράγματα, μπαλώματα, κάτι γίνεται. Αλλά χτυπάει καμπανάκι εδώ και είκοσι χρόνια γι' αυτό το θέμα. Εδώ χρειάζονται άνθρωποι, πρέπει να γίνουν προσλήψεις. Δε γίνεται ο έλεγχος έτσι. Τι θα γίνει με τις αναπλάσεις περιοχών, με τις περιοχές που είναι πάνω σε μπαζωμένα ρέματα κ.λπ.;

Απ' όποια πλευρά κι αν πιάσεις το περιβάλλον μπαίνει το ζήτημα: Ιδιοκτησία και χρήση γης. Οπου είναι δάση, θα είναι δάση, όπου είναι παραλίες, θα είναι παραλίες, όπου είναι οι εναπομείναντες ελεύθεροι χώροι, θα τους διατηρήσουμε. Με ποια χρήση; Σε ποιον θα ανήκει η χρήση; Και εφόσον δίνετε βάρος στον υψηλό τουρισμό, γύρω από τα μεγάλα τουριστικά συγκροτήματα που θα κάνετε, στην Ηλεία παραδείγματος χάρη, θα πρέπει να έχετε και ένα χώρο να μη βλέπουν τα καμένα δάση. Θα τα φτιάξετε. Θα ανήκουν στους ιδιώτες, δε θα υπάρχει λαϊκή πρόσβαση, θα είναι πάλι κλειστοί, όμορφοι, παραδεισένιοι χώροι, μακριά όμως από το λαό. Δε λύνεται το ζήτημα έτσι».

«Βεβαίως, δε συζητάω ότι είναι έγκλημα η αναθεώρηση του άρθρου 24», τόνισε στη συνέχεια η Αλ. Παπαρήγα και υπογράμμισε:

«Εδώ χρειάζεται δήμευση, όχι να πάω να ρίξω εκατό, διακόσια σπίτια. Και να δούμε ποια θα ρίξετε. Υπάρχει και η λαϊκή, ας το πω, αυθαιρεσία, η ανάγκη των ανθρώπων να αποκτήσουν ένα σπιτάκι στη Σαλαμίνα, στις λαϊκές περιοχές γύρω από την Αθήνα, τον Πειραιά. Θα τους πετάξετε από τα σπίτια; Φτιάξτε καινούργιες περιοχές, όπως έγινε με το Ολυμπιακό Χωριό και όχι μόνο. Θα κάνετε αναπλάσεις και θα τους δώσετε σπίτια. Είναι δημόσιο έργο. Και το δημόσιο αντί να δίνει τα χρήματα στους ιδιώτες θα πάει να τα δώσει εκεί που πρέπει. Εδώ χρειάζεται δήμευση. Ο,τι έχουν πάρει στα βουνά, στις παραλίες, να τα πάρει το Δημόσιο. Και όχι μόνο τα παράνομα, και τα νόμιμα αυτά που πουλήθηκαν νόμιμα. Αλλιώς δε γίνεται. Το πολύ - πολύ αν δε χτιστούν αυτοί οι χώροι ξανά, πάλι θα είναι ιδιωτικοί.

Θα σας πω ένα παράδειγμα: Σχινιάς: Υπάρχουν σχέδια. Βέβαια δεν τα έχουμε στο χαρτί, αλλά λένε αρμόδιοι φορείς της περιοχής ότι θα γίνει καταδυτικό κέντρο και, βεβαίως, ιδιωτικό. Τι θα πει ιδιωτικό καταδυτικό κέντρο; Δηλαδή, θα κάνεις βράχο. Η θάλασσα εκεί είναι πενήντα πόντοι. Πάνε οι οικογένειες με τα παιδιά τους και οι ηλικιωμένοι και, άμα δεν ξέρεις κολύμπι ή αν δεν αισθάνεσαι καλά, μπορείς να κολυμπήσεις γιατί το νερό σου έρχεται μέχρι τη μέση. Αρα, θα σκάψουν οκτώ μέτρα για να κάνουν καταδύσεις. Ενα σχέδιο είναι αυτό. Πετάνε τις οικογενειακές ταβέρνες από εκεί και βάζουν καινούργια κτίσματα. Θα γίνει ανάπλαση. Μπορεί να μη χτιστεί. Αλλά πώς θα λειτουργήσει; Μπορεί να γεμίσουμε γήπεδα γκολφ. Δεν ξέρω τι άλλο θα σκεφτείτε.

Ετοιμάζονται να γίνουν ιδιωτικά χωριά. Τι εννοώ ιδιωτικά χωριά; Υπάρχουν μερικοί τουρίστες πολύ υψηλού εισοδήματος που έχουν βαρεθεί να ζουν στα αστικά κέντρα και θέλουν τις διακοπές τους να τις κάνουν σκάβοντας. Οπότε θα έχουν και την έπαυλή τους εκεί και θα σκάβουν και θα κάνουν τη ζωή του αγρότη για δεκαπέντε, είκοσι μέρες. Είναι ωραίο να είσαι αγρότης. Μάλιστα, θα σκάβουν, δε θα χρησιμοποιούν σύγχρονα μέσα. Θα χρησιμοποιήσουν το υνί. Ξέρετε τι ωραία είναι δεκαπέντε μέρες να κάνεις αυτή τη δουλιά, αλλά να μη χρειάζεται να ζεις απ' αυτή τη δουλιά; Αυτά θα γίνουν στην Ελλάδα.

Επομένως, οι τίτλοι που ακούσαμε σήμερα από τον πρωθυπουργό, δε μας θαμπώνουν καθόλου, δε μας καλύπτουν. Κύριε πρωθυπουργέ, επείγει το θέμα της αντισεισμικής θωράκισης. Εμείς θα το φέρουμε αυτό το θέμα στο επόμενο διάστημα. Το μελετάμε. Θα πάρουμε γνώμες. Δεν μπορεί να το αφήσουμε αυτό. Δεν μπορεί να γίνονται σεισμοί και μετά να λέμε ότι φταίει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ή της Νέας Δημοκρατίας. Οσον αφορά εμάς είναι θέματα στα οποία πρέπει να παρέμβουμε. Δεν μπορούμε όμως εμείς να τα λύσουμε, δεν είμαστε κυβέρνηση».

«Πραγματικά», συνέχισε η ομιλήτρια, «πρέπει να δυναμώσει η λαϊκή κινητοποίηση. Πρέπει να γίνει συστατικό του αγώνα του κάθε φορέα και του κάθε κινήματος. Βεβαίως, χρειάζονται και οι οικολόγοι με τις γνώμες, με την εμπειρία τους. Αλλά να σας το πω και καθαρά, κάθε οικολογικό κίνημα δεν είναι αθώο. Υπάρχουν πραγματικά οικολογικές δραστηριότητες σημαντικές. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μια ανεβασμένη οικολογική συνείδηση, αλλά υπάρχουν και οικολογικά σχήματα, τα οποία από πού γενεοκρατιούνται μάλλον ξέρουμε. Εν πάση περιπτώσει, το θέμα δεν είναι αυτό ούτε μπορείς να λύσεις το ζήτημα με άλλα μέσα. Το θέμα είναι ότι χρειάζεται κίνημα και για να έχουμε κίνημα για να αποσπάσει κατακτήσεις, πρέπει να έχουμε και το δικαίωμα της συγκέντρωσης, της απεργίας και της κατάληψης. Μάλιστα, το θέμα του περιβάλλοντος ο λαός πρέπει να το πάρει στα χέρια του. Δε λέω, καλές οι αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας αλλά μέχρι να βγουν οι αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας έχουν καταπατηθεί άλλοι τόσοι χώροι. Πραγματικά, ο λαός πρέπει να πάρει κυριολεκτικά την υπόθεση στα χέρια του είτε του έχουν κάμερες είτε δεν του έχουν και να πάρει μαζί παραμάζωμα και τις κάμερες.

Το θέμα, λοιπόν, του περιβάλλοντος είναι μεγάλο. Εμείς θα δώσουμε στα Πρακτικά της Βουλής ορισμένες συγκεκριμένες θέσεις. Εχουμε συγκεκριμένες θέσεις και δεν περιμένουμε να επιλυθεί το γενικό πρόβλημα για να λυθούν και αυτά. Είναι διάφορα θέματα, χωματερές, διαχείριση σκουπιδιών κ.λπ. Δεν μπορούμε να τα αφήσουμε. Τώρα πρέπει να λυθούν. Θα τα καταθέσω στα Πρακτικά της Βουλής, είναι δημοσιευμένα πολλές φορές. Είναι συγκεκριμένα και αποσπασματικά, ενδεικτικά, μακάρι να υπήρχε πολιτική βούληση να λυθούν. Και εμείς μπορούσαμε να καταθέσουμε τις προτάσεις και αν όλοι ξεκινάμε από την ίδια πολιτική βούληση και ο ένας τότε μπορεί να ακούσει τον άλλον. Αλλά με αντιπαρατιθέμενες πολιτικές βουλήσεις ο διάλογος είναι επικίνδυνος».