Η εργατική τάξη βρίσκεται μπροστά σε μια κρίσιμη μάχη. Σε μια μάχη για το μεροκάματο και τις Συλλογικές Συμβάσεις, τις συντάξεις, την Υγεία και την Πρόνοια. Η κυβέρνηση στηριγμένη στο υφιστάμενο αντιασφαλιστικό καθεστώς που επιβλήθηκε τουλάχιστον τα τελευταία 15 χρόνια σχεδιάζει μια νέα επίθεση, για να θάψει ολοκληρωτικά και τα τελευταία ασφαλιστικά δικαιώματα εργαζομένων και συνταξιούχων.

Μπροστά σε αυτήν τη νέα αναμέτρηση, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, ενώ παριστάνει τον «αγωνιστή», στην πράξη αφοπλίζει την εργατική τάξη, υπονομεύει τους αγώνες της. Υποτίθεται ότι η πλειοψηφία καλεί τους εργαζόμενους να απεργήσουν και ισχυρίζεται ότι εναντιώνεται στα σχέδια της κυβέρνησης. Από ποια όμως σκοπιά γίνεται αυτή η αντιπαράθεση;

Το πρώτο που «βγάζει μάτι» είναι το γεγονός πως ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ δε λένε κουβέντα για τους υφιστάμενους αντιασφαλιστικούς νόμους, λες και η σημερινή επίθεση γίνεται στο κενό. Λες και οι ασφαλισμένοι και οι συνταξιούχοι πρέπει να είναι ευχαριστημένοι με τις εξευτελιστικές συντάξεις που παίρνουν.

Πολύ περισσότερο, η ΠΑΣΚΕ, όχι μόνο δε ζητά την κατάργησή τους, αλλά ζητά από τους εργαζόμενους να απεργήσουν για να εφαρμοστεί ο νόμος Ρέππα. Μάλιστα, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, που πήρε πάνω του το «δικομματικό παιχνίδι», όπου βρεθεί και όπου σταθεί υπερασπίζεται μέχρι κεραίας τον νόμο Ρέππα. Υποστηρίζει ψευδώς ότι η μείωση των συντάξεων σε Δημόσιο, ΔΕΚΟ, Τράπεζες (από 1/1/2008) δεν υφίστανται και θέλει οι ενοποιήσεις να γίνουν σύμφωνα με αυτόν. Μόνο που οι περίφημες «ενοποιήσεις» είναι στρατηγικό εργαλείο στα χέρια των κυβερνήσεων για να περικόψουν συντάξεις, παροχές και δικαιώματα. Οι δήθεν «καλή» ενοποίηση, σύμφωνα με το νόμο Ρέππα, είναι ένα προπαγανδιστικό εύρημα του ΠΑΣΟΚ και της ΠΑΣΚΕ, για να αποκρύψουν την ταύτισή τους με την πολιτική της ΝΔ.

Αλλωστε, το ΠΑΣΟΚ έδωσε δείγματα γραφής. Η ενοποίηση του ΤΑΠΙΛΤ - λίγες μόνο μέρες πριν τις εκλογές του 2004 - φόρτωσε στο ΙΚΑ 600 εκατομμύρια ευρώ για χάρη της τράπεζας. Το ΠΑΣΟΚ είχε για δάσκαλο η ΝΔ η οποία, με τη σειρά της, προχώρησε στη δική της «ενοποίηση» των Ταμείων των τραπεζοϋπαλλήλων με τον 3371/2005. Σφάζοντας στην κυριολεξία στο γόνατο χιλιάδες τραπεζοϋπαλλήλους, όπως ακριβώς επιδιώκει να κάνει τώρα με τα Ταμεία των δημοσιογράφων, των γιατρών, των μηχανικών, των δικηγόρων.

Σκόπιμα η ΠΑΣΚΕ αποκρύπτει τις ανατροπές του 3029, όπως ακριβώς έκανε και το 2002 που ψηφιζόταν ο νόμος. Αποκρύπτει π.χ. ότι με τον ίδιο νόμο νομοθετήθηκε η «επαγγελματική ασφάλιση», το νέο φρούτο με το οποίο ιδιωτικοποιείται ευθέως η Κοινωνική Ασφάλιση και ανοίγει ο δρόμος για τους μεγάλους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, τους χρηματιστές και λοιπούς συγγενείς να βάλουν πιο βαθιά το χέρι στα αποθεματικά. Ομως, τα επαγγελματικά ταμεία είναι το εργαλείο μέσα από το οποίο θα ξεδιπλωθεί ο επόμενος στόχος της πλουτοκρατίας για πλήρη ιδιωτικοποίηση του συστήματος, αφού κύρια και επικουρική σύνταξη θα έχουν καθηλωθεί σε μια προνοιακή παροχή. Να γιατί η ΠΑΣΚΕ όχι μόνο δεν αντιπαρατίθεται στη λαίλαπα που έρχεται αλλά επί της ουσίας κρατάει ανοιχτή την πόρτα στην επίθεση που εξελίσσεται.

Η ΔΑΚΕ έχει προσυπογράψει όλο το αντιασφαλιστικό οικοδόμημα της ΝΔ. Σήμερα, εμφανίζεται δήθεν αντιπολιτευόμενη στην κυβέρνηση, δήθεν επιτίθεται κατά συγκεκριμένων υπουργών, την ίδια στιγμή που «βγάζει λάδι» τον πρωθυπουργό. Εστιάζει στο θέμα της «διαδικασίας του διαλόγου», για να μη μιλήσει για την ταμπακέρα. Δηλαδή για το περιεχόμενο των αντιδραστικών ανατροπών που φέρνει το κόμμα της ΝΔ. Θέλει να σώσει το εκλογικό τομάρι της και εκεί εξαντλείται και η «αγωνιστική της» διάθεση.

Και, βέβαια, την ώρα που ο κόσμος καίγεται, την ώρα που η επίθεση σαρώνει ό,τι έχει απομείνει, ο συνεταίρος τους στην πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, η «Αυτόνομη Παρέμβαση», κόπτεται για την «ενότητα» με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ. Πασχίζει να μη χαλάσει το προφίλ της ΓΣΕΕ και επιτίθεται κατά του ΠΑΜΕ, γιατί με την αγωνιστική του δράση «χαλάει τη σούπα» της συναίνεσης και του «εταιρισμού».

Μετά απ' όλα αυτά, δεν είναι περίεργο ότι σούμπιτη η πλειοψηφία δεν αρθρώνει ούτε ψίθυρο για τις διεκδικήσεις που πρέπει να έχουν - και έχουν - οι εργαζόμενοι και συνταξιούχοι για μια άλλη δημόσια και καθολική Κοινωνική Ασφάλιση, με γενναίες αυξήσεις στις συντάξεις στο ύψος των αναγκών - 1.120 ευρώ κατώτερη σύνταξη λέει το ΠΑΜΕ - για αναβαθμισμένες υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας κάτι βέβαια που προϋποθέτει την εκπαραθύρωση απ' αυτούς τους τομείς του ιδιωτικού κεφαλαίου. Αλλά είπαμε, η «ανταγωνιστικότητα» είναι τα «άγια των αγίων» για την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, η οποία θεωρεί καλοδεχούμενη την ιδιωτική πρωτοβουλία. Αρκεί βέβαια να γίνεται με «κανόνες» όπως υποστηρίζει.

Με μια κουβέντα, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ καλεί τους εργαζόμενους όχι σε μια ταξική μάχη, αλλά σε ένα επιτελικό παιχνίδι επί χάρτου, με άσφαιρα πυρά, όπου οι μαχητές δεν πρέπει να ξέρουν πού είναι ο φίλος και πού ο εχθρός. Και το σημαντικότερο, σε ένα πολιτικό παιχνίδι, όπου από πριν το «Γενικό Επιτελείο» έχει προσχωρήσει αμαχητί στον ταξικό εχθρό.

Μια τέτοια «εικονική μάχη» στήνει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Εδώ, το «παιχνίδι είναι στημένο και από πριν ξεπουλημένο». Οσον αφορά στις αυξήσεις, εδώ όλα υποτάσσονται στην «ανταγωνιστικότητα»... Σε λίγα ψίχουλα γιατί δεν πρέπει να θιγεί η κερδοφορία των επιχειρήσεων και ας χύνουν κροκοδείλια δάκρυα οι εκπρόσωποι της πλειοψηφίας για τα χαμηλά επίπεδα των μισθών. Γιατί δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός, τη στιγμή που η πλειοψηφία αναγνωρίζει ότι ο κατώτερος μισθός είναι στα 657 ευρώ, δηλαδή στο μισό, όπως λένε, από τον αντίστοιχο μέσο ευρωπαϊκό μισθό, αυτό που ζητάνε, είναι αυξήσεις σε μονοψήφιο αριθμό. Ενώ είναι σίγουρο ότι θα υπογράψουν, όπως άλλωστε έχουν υπογράψει σε όλες τις συλλογικές συμβάσεις των τελευταίων ετών σε νούμερο ακόμα χαμηλότερο. Παράδειγμα: Η αύξηση των 77 λεπτών αύξηση την ημέρα το 2005!

Αλλά αυτή δεν είναι η μοναδική ζημιά που κάνει η πλειοψηφία. Την ίδια στιγμή με την καταγγελία της σύμβασης, προωθεί όχι διεκδικήσεις αλλά ανατροπές σε βάρος των εργαζομένων. Ετσι, χωρίς αιδώ, ζητάει τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας με σύμβαση. Ζητά, δηλαδή, την κατάργηση του οχτάωρου και του εφτάωρου. Αναπαράγοντας τις εργοδοτικές αξιώσεις - και πάντα στο όνομα του μικρότερου κακού - θέλει τη μερική απασχόληση με πλαφόν, ενώ ζητά όχι παρεμπόδιση των απολύσεων αλλά να υπάρξει ρήτρα για τις ομαδικές απολύσεις, με την οποία θα «κατοχυρώνεται» η ουσιαστική ενημέρωση των υποψήφιων απολυμένων.

Αντί για αγώνα και πάλη ενάντια στα κέρδη και γενναία αύξηση μισθών στο ύψος των αναγκών, η συνδικαλιστική πλειοψηφία ζητά λίγα ψίχουλα. Αντί για σταθερό ημερήσιο χρόνο και μείωσή του στο 7ωρο - 5ήμερο -35ωρο -, βάζει η ίδια θέμα διευθέτησης του χρόνου εργασίας. Αντί για παρεμπόδιση των απολύσεων και ουσιαστική προστασία των ανέργων, όσο βρισκόμαστε σε αυτό το βάναυσο εκμεταλλευτικό σύστημα, ζητά να υπάρχει ρήτρα ενημέρωσης και διαβούλευσης με τους εργαζόμενους! Αυτό είναι το πλαίσιο διεκδικήσεων της πλειοψηφίας στο οποίο καλεί τους εργαζόμενους.

Μόνο που οι εργαζόμενοι δεν πρόκειται να πάνε σαν πρόβατα στη σφαγή που τους σέρνει η ΓΣΕΕ. Ούτε πρόκειται να γίνουν χειροκροτητές της αντιασφαλιστικής πολιτικής, όπως θέλουν ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. Στις 12 Δεκέμβρη, στις αλυσίδες της απεργίας και στις απεργιακές συγκεντρώσεις θα είναι με το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο. Δίνοντας ταξική απάντηση στην αντιλαϊκή πολιτική και στα κόμματά της, στο μεγάλο κεφάλαιο και στους υπηρέτες του.