Του Γιάννη Καλαϊτζή από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Πριν, λοιπόν, οι εργάτες καταλάβουν ότι και οι «εισφορές» των εργοδοτών και η κρατική χρηματοδότηση των Ταμείων είναι χρήμα αρπαγμένο από τη δουλιά των εργατών και μόνο, πρέπει να εξασφαλιστεί η περίφημη συναίνεση, ώστε το θέμα να κλείσει αναίμακτα.

Συμβολή στο κλίμα συναίνεσης δεν είναι μόνο οι καθαρές εντολές, αλλά και η καλλιέργεια αυταπατών ανάμεσα στους εργάτες, έτσι που αυτοί να μην αναζητούν τη λύση σε κάθετη αντίθεση με το σύστημα της εκμετάλλευσής τους, αλλά σε κάποιο σωτήρα που θα έχει το χάρισμα του καλύτερου διαχειριστή.

Ετσι, όταν εκτιμάς ότι η κυβέρνηση «αυτοσχεδιάζει», ότι «δεν έχει σχέδιο», σπέρνεις αυταπάτες ότι ένας άλλος διαχειριστής θα τα κάνει καλύτερα. Κρύβεις το γεγονός ότι κάθε αστική κυβέρνηση είναι εντολέας μιας τάξης που εκμεταλλεύεται εργάτες και στις κεντρικές αποστολές αυτής της κυβέρνησης είναι να υποκλέπτει και τη συναίνεση των από κάτω.

Αν δε δείξεις το Ασφαλιστικό, την ακρίβεια, τους μισθούς, σαν ταξικό πρόβλημα που ζητά και στο πολιτικό επίπεδο λύση με όρους πάλης που να αντιστοιχούν στο «τάξη ενάντια σε τάξη», απλά συμβάλλεις στη συντήρηση. Κι εκεί η κάθε αστική κυβέρνηση πράττει με ό,τι της επιτρέπεις να πράξει.

Δεν υπάρχει κυβέρνηση που δεν ξέρει τι κάνει. Απλά, η κυβέρνηση βρίσκει και κάνει. Οταν η ίδια η ΓΣΕΕ έχει αποδεχτεί σαν βασικό πρόβλημα του Ασφαλιστικού το Δημογραφικό, όταν αποδέχεται ως αυτονόητο την τριμερή χρηματοδότηση και συζητά πια μόνο και κύρια τη διαχείριση αυτών των προβλημάτων, ε, τότε, όλη η αντίσταση και σ' αυτό το μέτωπο, όπως και σε τόσα άλλα προηγούμενα, έχει υπονομευτεί.

Παρένθεση: Ολα γύρω δείχνουν πως όσο οξύνεται η αντίθεση ανάμεσα στην επιδίωξη του κεφαλαίου για αύξηση των κερδών του και την ανάγκη των εργατών να τα βγάλουν πέρα, τόσο θα οξύνονται και φαινόμενα «ανομίας». Μ' αυτό σαν δεδομένο, οι αστοί προετοιμάζονται για σύγκρουση. Δουλεύουν με διάφορα σενάρια, από τη θεσμοθετημένη συναίνεση ως την ελεγχόμενη «κινηματική» αντιπολίτευση. Παράδειγμα; Κατά διαστήματα, η ΓΣΕΕ εμφανίζεται να οργανώνει κινητοποιήσεις. Αυτές που ο κόσμος ονομάζει απλά «τουφεκιές». Χωρίς κανένα μέτρο για την επιτυχία τους και, ακόμα χειρότερα, με αιτήματα που παραπέμπουν τη συνέχεια στο τραπέζι του «κοινωνικού διαλόγου». «Κίνημα» εγκλωβισμένο εντός του συστήματος. Μ' ένα τέτοιο «κίνημα» - μαϊμού, ελπίζει και σήμερα το αστικό σύστημα να εξασφαλίσει εκτόνωση στην υποβόσκουσα κοινωνική έκρηξη.

Επιστροφή - πριν την παρένθεση: Αναδεικνύεται σε κρίσιμο ζήτημα όχι απλά η συμμετοχή στην απεργία στις 12 του μήνα, αλλά και το ποιος με ποιον. Κάτω από το μπαλκόνι της ΓΣΕΕ θα μαζευτούν όλοι όσοι, αφού έβαλαν το χεράκι τους για να αυξηθεί η ανασφάλιστη μάζα εργατών (μέσω της ενίσχυσης των ελαστικών σχέσεων εργασίας), τώρα παριστάνουν τους διαμαρτυρόμενους. Ολοι όσοι, αφού πέρασαν στους εργάτες ως κυρίαρχη αξία την «ανταγωνιστικότητα», τώρα παριστάνουν πως δεν ξέρουν τίποτα για το φόνο.

Η απεργία που είναι μπροστά είναι ένας σταθμός, με κρισιμότερη τη συνέχειά της. Ούτε την απεργία, ούτε τη συνέχεια μπορούν να την οργανώσουν η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ κι αυτοί που τους στηρίζουν, γιατί πολύ απλά δεν έχουν σκοπό να χτυπήσουν αυτήν την πολιτική. Απόδειξη; Το κεντρικό αίτημά τους για εφαρμογή του αντεργατικού νόμου Ρέππα.